μήνυμα

μήνυμα

Τρίτη 27 Σεπτεμβρίου 2011

ΘΑ ΤΡΕΛΑΘΟΥΜΕ!!!!!!!!

ΚΑΙ ΕΝΩ ΕΠΕΡΧΕΤΑΙ Η ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΑΛΩΣΗ, ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ ΗΛΘΕ ΚΑΙ Η ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΑΛΩΣΗ... ΕΙΝΑΙ ΛΥΠΗΡΟ...

Γερμανίας Αυγουστίνος προς τον Πάπα: "Ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου."


Xαιρετισμός του Μητροπολίτη Γερμανίας Αυγουστίνου προς τον Πάπα κατά την συνάντησή τους στο Σεμινάριο Hörsaal στο Φράιμπουργκ 24 Σεπτεμβρίου 2011.
"Ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι  Κυρίου." (Ματθ. 21:9)  Μ΄αυτό το εδάφιο από το Ευαγγέλιο του Ματθαίου, σας καλωσορίζω, Παναγιώτατε, εξ ονόματος της Διάσκεψης των Ορθοδόξων Επισκόπων στη Γερμανία και σας ευχαριστούμε για τη σημερινή  συνάντηση, παρά το πολυάσχολο πρόγραμμα  σας....... 
ΑΚΟΛΟΥΘΕΙ ΟΛΟΚΛΗΡΟΣ Ο ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΠΑΠΑ  ΣΤΑ ΓΕΡΜΑΝΙΚΑ

Metropolit Augoustinos von Deutschland Vorsitzender der Orthodoxen Bischofskonferenz in Deutschland (OBKD) (Freiburg – 24. September 2011)

Εὐλογημένος  ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου! „Gesegnet sei, der kommt im Namen des Herrn.“ (Mt 21,9) Mit diesem Vers aus dem Matthäus-Evangelium begrüße ich Sie, Eure Heiligkeit, im Namen der Orthodoxen Bischofskonferenz in Deutschland und danke Ihnen, dass Sie die heutige Begegnung trotz Ihres vollen Besuchsprogramms ermöglicht haben. Dieser Dank geht natürlich auch an Sie, lieber, verehrter Herr Erzbischof Zollitsch, der Sie uns eingeladen und soeben so freundlich begrüßt haben. Meinen Gruß und den damit verbundenen Dank darf ich sicherlich auch im Namen der hier anwesenden Bischöfe der orientalisch-orthodoxen Kirchen Deutschlands aussprechen, die heute ebenfalls zugegen sind.
Es ist schön, dass unsere Begegnung hier in Freiburg, nur wenige Schritte entfernt vom „Münster unserer Lieben Frau“ stattfindet. Für uns orthodoxe Christen ist die Muttergottes immer dabei, immer anwesend auf unserem Weg durch die Zeit. Und dies gilt in besonderer Weise für uns Bischöfe. Bei unserer Weihe erhalten wir als bischöfliche Insignie das Enkolpion (auch Panagia genannt), diese Ikone der Muttergottes. Der Name Panagia (die Allheilige) ist das Attribut der Mutter unseres Herrn, die wir stets in unserem Innersten tragen dürfen. Dafür steht die Bezeichnung „Enkolpion“. Alle orthodoxen Bischöfe tragen diese Panagia also als bewusstes Zeichen unserer Verehrung für die Gottesmutter und als Treue zur Kirche.
Sie selbst haben es einmal so formuliert: „Die Alte Kirche hat - biblischem Denken gemäß – keine Schwierigkeit gefunden, in der Frau einerseits Maria zu erkennen und andererseits zeitenübergreifend in ihr die Kirche, Braut und Mutter, zu sehen, in der sich das Geheimnis Marias in die Geschichte hinein auszeitigt.“[1] So gesehen sind wir immer noch Alte Kirche und setzen auch im 21. Jahrhundert die besondere Verehrung für „unsere Liebe Frau“ fort; es hat also nichts mit Frauenfeindlichkeit zu tun, wenn unsere heutige Begegnung – im Gegensatz zu Ihren ökumenischen Terminen der vergangenen Tage – eine Begegnung nur unter Männern ist…
Eure Heiligkeit!
Es wird Sie freuen zu hören, dass sich seit Ihrem letzten Besuch in Deutschland einiges getan hat – auch in der Orthodoxen Kirche. Im vergangen Jahr fand zum Beispiel die Gründung der Orthodoxen Bischofskonferenz in Deutschland statt. Dies geschah aufgrund eines Beschlusses der IV. Panorthodoxen Präkonziliaren Konferenz in Chambésy vom Juni 2009. Es waren also die so genannten Mutterkirchen, die gemeinsam dafür Sorge trugen, dass die jahrelange Zusammenarbeit in der bis dahin bestehenden „Kommission der Orthodoxen Kirche in Deutschland“ (KOKiD) fortgeführt und de facto und de jure aufgewertet wurde. Alle orthodoxen Diözesen unseres Landes arbeiten nun in der Bischofskonferenz zusammen. Sie erfüllen damit den diesbezüglichen Beschluss von Chambésy, in dem es für unsere und die anderen gleichzeitig gegründeten Bischofskonferenzen wörtlich heißt: „Aufgabe und Verantwortung (…) wird die Sorge um die Sichtbarmachung der Einheit der Orthodoxie und die Entfaltung gemeinsamen Handelns aller Orthodoxen in jeder Region sein, zur Erfüllung der pastoralen Bedürfnisse der dort lebenden orthodoxen Christen, zur gemeinsamen Repräsentation aller Orthodoxen gegenüber den Nicht-Orthodoxen und der ganzen Gesellschaft dieser Region, zur Förderung der theologischen Ausbildung und der kirchlichen Erziehung etc.“ Natürlich existieren die bisherigen Diözesen trotzdem weiter und verwalten ihre eigenen Angelegenheiten; andererseits werden die gemeinsamen Interessen nun auch gemeinsam vertreten, etwa wenn es um die innerchristliche Zusammenarbeit, die Präsenz in den Medien, um Religionsunterricht oder um die Vertretung am Sitz der Bundesregierung und des Bundestages geht. Die Orthodoxe Bischofskonferenz steckt noch in den Kinderschuhen, sie ist aber lebensfähig und wird – davon bin ich überzeugt – mit Gottes Hilfe wachsen und gedeihen. 19 Bischöfe sind Mitglieder dieser Bischofskonferenz – von diesen sind heute die Diözesanbischöfe gekommen, um Sie zu begrüßen.
Gestatten Sie mir, Heiliger Vater, meinen Gruß mit einer kalendarischen Anmerkung zu beschließen: der heutige 24. September ist in der griechischen Kirche dem Gedächtnis eines Wunders der Gottesmutter gewidmet, dass auf der Insel Kythira stattgefunden hat. Daneben gedenken wir noch zweier weiterer Heiliger. Da ist zum einen eine Gestalt aus der Urkirche: die heilige Thekla, der Tradition nach eine Paulus-Schülerin, die erste Frau, die das Martyrium für Christus erlitten hat. (Gestern wurde ihrer in der römisch-katholischen Kirche gedacht.) Und da ist zum anderen jemand aus der jüngsten Zeit: der heilige Siluan, ein russischer Athosmönch des 20. Jahrhunderts. So umfassen die Heiligen eines einzigen Tages die gesamte Zeitspanne der Kirchengeschichte. In diesem Verständnis von Kirche und Tradition leben wir und leben Sie: diachronisch, d.h. in der Zeit und doch die Zeit überschreitend. Und so werden wir – gerade auch in Deutschland – fortfahren: gemeinsam und immer mehr aufeinander zu. Diese Erfahrung der letzten Jahrzehnte fortzusetzen wird für mich das wichtigste Ergebnis Ihrer Reise durch unser Land und dieses Abends sein.
In diesem Sinn wünschen wir Ihnen, lieber Heiliger Vater, eine gesegnete Zeit auch hier auf der letzten Etappe Ihrer Deutschlandreise. Der Herr segne auf die Fürbitten seiner allheiligen Mutter Ihre Reise, der Herr segne Ihren Dienst! Vielen Dank!
[1]. Joseph Ratzinger (Benedikt XVI.), Jesus von Nazareth, Band II, Freiburg 2011, S. 245f.
αντιγραφή από aktines.blogspot.com
ΤΙ ΜΕΝΕΙ ΝΑ ΠΕΙ ΚΑΝΕΙΣ;
Π. ΦΩΤΙΟΣ ΒΕΖΥΝΙΑΣ.

Πέμπτη 22 Σεπτεμβρίου 2011

ΤΑΠΕΙΝΑ ΣΑΣ ΛΕΓΩ ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΟ ΠΑΡΑΚΑΤΩ ΚΕΙΜΕΝΟ...ΟΛΟ..

"Πνευματικοί Λόγοι"
Γέροντος Κλεόπα Ηλιέ

Περί αμαρτίας και των 12 βαθμών αυτής
«Το δε κέντρον του θανάτου η αμαρτία» (Α' Κοριν. 15,56).
«Μυρμηκολέων ώλετο παρά το μη έχειν βοράν» (Ιώβ 4,11).
Πριν αρχίσω με ολίγα λόγια σας λέγω ένα παράδειγμα: Έχετε ιδή, όταν κάποτε πάρη φωτιά ένα σπίτι η μία θημωνιά από χόρτο η άχυρο; Εάν συμβή να έχη κάποιος πρόχειρα εκεί ένα λέβητα νερό, μπορεί εύκολα να σβήση την φωτιά, πριν αυτή εξαπλωθή εάν όμως επεκταθή, χρειάζεται πολύς κόπος και πολύ νερό για να κατασταλή. Μάλιστα μερικές φορές είναι αδύνατον να αναχαιτισθή η δύναμις και ορμή της φωτιάς.
 Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και με την αμαρτία σε εμάς: Όταν με προσοχή και επαγρύπνησι βλέπουμε τις πρώτες κινήσεις του σατανά για να εισέλθη μέσα στον νου μας η πονηρά σκέψις και επιθυμία και αντιδρούμε νοερά με την επίκλησι του Ονόματος του Χρίστου, αμέσως με σβήση η φλόγα της αμαρτωλής σκέψεως και με απαλλαγή η ψυχή μας από την αιχμαλωσία της. Ενώ, όταν δεν αγρυπνούμε στον κατάλληλο καιρό και δεν επικαλούμεθα τον Θεό με την καρδιά μας, η αμαρτία φυτρώνει στον νου μας, αυξάνεται, όπως το δένδρο, και μας πολεμά με δύναμι για να μας οδηγήση στην απώλεια.
Η συνέχεια του λόγου μας αυτού με αναφέρεται για την αμαρτία και τους βαθμούς εκδηλώσεως αυτής.
Αλλά τί είναι αμαρτία; Η αμαρτία, κατά τις μαρτυρίες των Αγίων Γραφών, είναι: παράβασις του νόμου του Θεού (Ρωμ. 5,13 και Ιακώβ.2,9), η αμαρτία είναι το κέντρον του θανάτου κατά τον απόστολο Παύλο (Α' Κορ. 15,56), είναι έργο του σκότους (Ρωμ. 13,13) και βδέλυγμα ενώπιον του Κυρίου. Είναι καρπός των κακών επιθυμιών (Ιακώβ. 1,15) και έργο του διαβόλου. Κατά το Λευιτικό (15,31) είναι ακαθαρσία και έργο της σαρκός δηλ. μοιχεία, πορνεία, ακαθαρσία, ασέλγεια (Γαλ. 5,19). Ο Θεός βλέπει με μεγάλο μίσος την αμαρτία (Δευτερ. 17,225,16) και η οργή του Θεού έρχεται στους ανθρώπους της αμαρτίας (Λευϊτ. 26, 21-28). Ο ίδιος ο Σωτήρ μας απέθανε επί του σταυρού για τις αμαρτίες μας. Αυτά τα ολίγα χωρία είναι αρκετά για να μας δείξουν τι είναι η αμαρτία.
Ωφέλεια σε εμάς δεν είναι μόνο να γνωρίζουμε τί είναι η αμαρτία, αλλά πρέπει να μάθουμε πώς μας εξαπατά και μας υποδουλώνει και ποιές είναι οι μορφές αναπτύξεως της, όταν εισέρχεται μέσα μας και μέχρι που φθάνει ώστε τελείως να κυρίαρχη μέσα μας και να μας οδηγώ στην πρόσκαιρη και αιώνια καταδίκη. Για την ανεύρεσι αυτού του έργου είναι ανάγκη να θέσουμε την επόμενη ερώτησι: Για ποία άραγε αιτία ονομάζει η Αγία Γραφή τον διάβολο και την αμαρτία «Μυρμηκολέοντα» (Ιώβ 4:11). Την απορία μας επεξηγεί ο θείος πατήρ Νείλος ο Ασκητής, ο οποίος μας φανερώνει ότι ο διάβολος και οποιοδήποτε πάθος ονομάζεται «μυρμηκολέων», επειδή στην αρχή η αμαρτία εμφανίζεται ως μυρμήγκι και στο τέλος ως λέων, εάν δεν προλάβουμε να τον φονεύσουμε εγκαίρως με την προσευχή. Η αμαρτία είναι ένας πονηρός διάβολος, λέγει ο άγιος Εφραίμ ο Σύρος, ο όποιος μας υποκλέπτει σταδιακώς, έως ότου τελείως μας αιχμαλώτιση. Εκείνος όμως, που επαγρυπνεί από την αρχή, τον φονεύει εν όσω είναι ακόμη μηρμήγκι και δεν τον αφήνει να αποκτήση την δύναμι του λέοντος.
Συχνά σας υπενθύμιζα, με την ευκαιρία παρομοίων λόγων μου ότι το θεμελιώδες έργο μας είναι να διακόπτουμε την είσοδο της αμαρτίας διά των αγαθών σκέψεων του νου μας. Αυτό το θείο έργο, κατά τους Αγίους Πατέρας, ονομάζεται νοερά νήψις η φυλακή του νου και γεννάται σε εμάς από τον φόβο του Θεού. Ενώ ο φόβος του Θεού, κατά τον άγιο Μάξιμο τον Ομολογητή, γεννάται μέσα μας από την πίστι προς τον Θεό: «Όποιος πιστεύει φοβείται, ενώ όποιος φοβείται αγρυπνεί» (Α' εκατοντας κεφ. περί Αγάπης).
Συνεπώς, αδελφοί μου, μακάριος και τρισμακάριστος είναι ο άνθρωπος που έχει τον θείο φόβο, διότι, κατά την μαρτυρία των Γραφών, λόγω του φόβου του Θεού, κάθε άνθρωπος απομακρύνεται από το κακό (Παροιμ. 8,13). Γι’ αυτό ο προφήτης Δαβίδ λόγω του θείου του φόβου τον ωνόμασε αρχή σοφίας «Αρχή σοφίας φόβος Κυρίου, σύνεσις δε αγαθή πάσι τοις ποιούσιν αυτήν» (Ψαλμ. 110,10). Ενώ ο Σολομών φιλοσόφησε περισσότερο για τον φόβο του Κυρίου, λέγοντας ότι ο φόβος του Κυρίου είναι σχολή της σοφίας, και το βιβλίο της σοφίας Σειράχ λέγει ότι «φόβος Κυρίου δόξα και καύχημα και ευφροσύνη και στέφανος αγαλλιάματος... επιστήμην και γνώσιν συνέσεως εξώμβρησεν και δόξαν κρατούντων αυτήν ανύψωσε» (1, 11-19).
Ο φόβος του Θεού, σύμφωνα με τις γραφικές μαρτυρίες που προανέφερα, γεννά μέσα μας δυνατή πίστι σ’ Αυτόν, η οποία με την σειρά της γεννά την φυλακή του νου η νήψι που μας είναι αναγκαιοτάτη στον αγώνα μας εναντίον των παθών και αμαρτιών μας. Ο άγιος Ησύχιος Ιεροσολύμων μας λέγει ότι η νήψις είναι η οδός για κάθε αρετή και εντολή του Θεού. Εναντίον της νήψεώς μας μάχεται το πάθος της λησμονιάς, όπως γι’ αυτήν μας λέγει ο ίδιος αββάς Ησύχιος, ότι καταραμένη να είναι η λήθη που καταστέλλει την προσοχή, όπως το νερό την φωτιά.
Ο Απόστολος Παύλος μας λέγει ότι να μη δίνουμε τόπο στον διάβολο (Εφ. 4,27), αλλά αυτό το έργο μπορεί να το επιτύχη μόνο εκείνος που μισεί από καρδίας την αμαρτία και εναντιούται στην πρώτη κιόλας εμφάνισί της.
Στην συνέχεια με σας δείξω ποιές είναι οι βαθμίδες της αμαρτίας, αρχίζοντας από την πρώτη:
Η πρώτη βαθμίς της αμαρτίας είναι, όταν κάποιος κάνη το καλό όχι με καλό σκοπό και για την δόξα του Θεού. Αυτό μας το δηλώνη και ο θείος πατήρ Ιωάννης ο Δαμασκηνός όταν λέγη: «ότι το καλό δεν είναι καλό, όταν δεν γίνεται με καλό τρόπο», ενώ ο άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής λέγει ότι «ο Θεός σ’ όλα τα έργα μας εξετάζει το σκοπό των, δηλ. τα εργαζόμεθα γι’ Αυτόν η για κάποιον άλλον;» Πρέπει να καταλάβουμε ότι αγαθά έργα έχει το σώμα και η ψυχή. Αρετές του σώματος είναι τα διάφορα πνευματικά έργα του, είτε νηστεία, αγρυπνία, ελεημοσύνη και άλλα, ενώ αγαθό έργο της ψυχής λογίζεται πρώτα ο σκοπός με τον οποίον γίνονται τα έργα αυτής. Εάν ο σκοπός είναι καλός και για την δόξα του Θεού, τότε και το έργο είναι ωφέλιμο, ενώ, εάν ο σκοπός είναι πονηρός και το καλό έργο πονηρό γίνεται και χάνει κανείς τον μισθό του από τον Θεό. Ο Απόστολος Παύλος μας λέγει να κάνουμε τα πάντα για την δόξα του Θεού (Α' Θεσ. 4,1). Ενώ ο θείος Μάξιμος λέγει ότι, όταν ακούης την Γραφή να λέγη ότι ο καθένας θα πληρωθή κατά τα έργα του, να γνωρίζης ότι ο Θεός δεν θα πληρώση με δίκαιο μισθό τα έργα των που δεν έγιναν με αγαθό σκοπό. Διότι η κρίσις του Θεού δεν παρατηρεί τα γενόμενα έργα, αλλά τον σκοπό για τον όποιο έγιναν.
Δεύτερη βαθμίς αμαρτίας είναι όταν κανείς δεν εργάζεται τέλεια το αγαθό. Ενα παράδειγμα: Κάποιος προσεύχεται στον Θεό, όχι με τον νου και την καρδιά, αλλά μόνο με το στόμα και τα χείλη, διότι αφήνει να διασκορπίζεται ο νους του στα παρόντα και φθαρτά αυτού του κόσμου. Σ’ ένα τέτοιο άνθρωπο που προσεύχεται εξωτερικά, αρμόζει ο λόγος του προφήτου Ησαΐου, που λέγει ότι, «πολύ πλησίον είσαι Κύριε με το στόμα των, αλλά πολύ μακριά από την καρδιά των» (29,13).
Η όταν κάποιος κάνη ελεημοσύνη όχι με ιδικούς του κόπους, αλλά από αρπαγές και κλοπές. Επίσης όταν κάποιος νηστεύη από φαγητά και ποτά, αλλά όχι και από τις αμαρτίες των αισθήσεων, του νου και της καρδίας. Ο άγιος Εφραίμ ο Σύρος λέγει ότι ο Θεός διέταξε τον Μωϋσή να κατασκευάση κατά τέλειο τρόπο την Σκηνή του Μαρτυρίου, για να διδάξη και εμάς με τέλειο τρόπο να μετανοούμε ενώπιόν Του. Και όπως ο για την θυσία προσφερόμενος αμνός με έπρεπε να είναι άμωμος, χωρίς δηλ. σωματικά ελαττώματα και ασθένειες, έτσι και τα έργα μας να τα επιτελούμε με τέλειο τρόπο.
Η τρίτη βαθμίς της αμαρτίας είναι η προσβολή του κακού λογισμού που πλησιάζει αθόρυβα με εμπαθείς διαθέσεις. Ιδού ένα παράδειγμα: Μία σκέψις γυναικείου προσώπου η χρημάτων η κενοδοξίας η οργής τα όποια προσβάλλουν την καθαρότητα της μνήμης.
Τέταρτη βαθμίς της αμαρτίας είναι ο συνδιασμός, δηλ. η ψυχή μας συνομιλεί ευχαρίστως με τις πονηρές σκέψεις.
Η πέμπτη βαθμίς είναι η νοερά μάχη με τους κακούς λογισμούς, από την οποία εξαρτώνται και οι άλλοι βαθμοί της αμαρτίας. Η ψυχή μετά την συγκατάθεσί της, αρχίζει να ανησυχή και αποφασίζει να αγωνισθή με την παρουσία των καλών λογισμών και προπαντός με την νοερά προς τον Κύριο προσευχή.
Η έκτη βαθμίς της αμαρτίας είναι η συγκατάθεσις που δεν αρκείται πλέον στην συνομιλία με τον λογισμό, αλλά, λόγο φιλαυτίας και εμπάθειας, ενδίδει σ’ αυτόν και ο άνθρωπος τον δέχεται πλέον στον νου του, για να τον πράξη.
Η έβδομη βαθμίς είναι η με τον νου αμαρτία, όπως μας λέγει ο Θείος Μάξιμος: «Όταν ο άνθρωπος συγκατατεθή νοερά να δεχθή την κακή σκέψι, πιέζεται από τον εχθρό να εντυπώση, αυτήν στον νου του τόσο δυνατά, ωσάν να την είχε κάνει και με το έργο». Όταν φθάση ο άνθρωπος σ’ αυτή την κατάστασι, τότε η αμαρτία με τις φαντασίες και κακές παραστάσεις, πατεί σχεδόν στο έδαφος της αναισθησίας και βαδίζει για την προσβολή των σωματικών αισθήσεων, όπως μας φανερώνη ο ίδιος θείος πατήρ, λέγοντας: «Όπως το σώμα έχει ως κόσμημα τα έργα, έτσι και ο νους έχει τις ιδέες. Και όπως το σώμα πορνεύη με το σώμα της γυναικός, έτσι και ο νους πορνεύει με την ιδέα της γυναικός, δηλ. με την μορφή του προσώπου της». Γι’ αυτό ο ίδιος άγιος Μάξιμος μας συμβουλεύει τα έξης: «Μη δέχεσαι τις κακές ιδέες για να μη αναγκάζεσαι να υποχωρής στο κακό και στα έργα αυτού. Διότι, όταν κάποιος δεν αμαρτάνη με τον νου, ούτε με το έργο δεν θα αμαρτήση».
Επίσης πρέπει να γνωρίζουμε ότι ο πόλεμος είναι δυσκολώτερος  απ’ αυτόν που γίνεται με όπλα και άλλα μέσα ανθρώπινα. Ο κίνδυνος της πτώσεως με τον νου μας προσβάλλει ευκόλως και σε οποιοδήποτε χώρο και χρόνο. Εάν, κάποιος, επί παραδείγματι, θελήση να αμαρτήση με τα έργα της πορνείας, πρέπει να τον διευκολύνουν τρεις παράγοντες, οι έξης: ο κατάλληλος τόπος, ο κατάλληλος χρόνος και το όργανο της αμαρτίας, δηλ. το σώμα με το όποιο θέλει να αμαρτήση.
Ενώ στην νοερά αμαρτία κανένας απ’ αυτούς τους παράγοντες δεν χρειάζεται προκειμένου να αμαρτήση, διότι με τον νου μπορούμε να αμαρτάνουμε σε οποιονδήποτε τόπο και χρόνο και όταν ακόμη δεν έχουμε μπροστά μας το προκλητικό της αμαρτίας όργανο με το όποιο θέλουμε να αμαρτήσουμε. Αλλά, όπως φαίνεται, ευκολώτερη και πλέον επιρρεπής είναι η αμαρτία με τον νου μας, διότι την κάνουμε οπουδήποτε ευρισκόμεθα.
Η ογδόη βαθμίς της αμαρτίας είναι η επιτέλεσίς της με το έργο. Όταν κάποιος δεν αγωνισθή, το κατά δύναμι, στις προηγούμενες φάσεις της αμαρτίας και επιτρέψη σ’ αυτήν να τον αιχμαλώτιση νοερά, τότε οδηγείται σταθερά στην εκτέλεσι της αμαρτίας και τελειώνει το έργο ψυχή τε και σώματι. Αυτό συμβαίνει όχι μόνο με την αμαρτία της οποιαδήποτε ακολάστου πράξεως, αλλά και με οποιαδήποτε άλλη, όπως της γαστριμαργίας, της φιλαργυρίας, του φόνου, της μέθης, της κλοπής και άλλων.
Η εννάτη βαθμίς είναι η εξοικείωσις με την αμαρτία. Ένας έμπειρος Πνευματικός μπορεί να εύρη εύκολα, κατά την ώρα της εξομολογήσεως από το στόμα δηλ. του εξομολογουμένου, σε ποιά βαθμίδα της αμαρτίας εκείνος ευρίσκεται. Διότι, εάν, επί παραδείγματι, αυτός τον ερωτήση: «Αδελφέ, γιατί κάνεις το τάδε και το τάδε αμάρτημα; Εκείνος σίγουρα θα του απαντήση: «Πάτερ, μου έγινε συνήθεια και αυτό» (είτε γίνεται λόγος περί πορνείας, κλοπής, ψευδορκίας και άλλης αμαρτίας). Στην περίπτωσι αυτή μόνος του δείχνει το στάδιο της αμαρτίας στο όποιο ευρίσκεται.
Η δεκάτη βαθμίς της αμαρτίας είναι η δημιουργία του πάθους λόγω της μεγάλης συνήθειας. Εδώ, σ’ αυτή την βαθμίδα μπορεί ο κάθε Πνευματικός να γνωρίση από την εξομολόγησι του χριστιανού σε ποιά αμαρτωλή κατάστασι ευρίσκεται, διότι, εάν τον ερωτήση: «Αδελφέ, γιατί δεν εγκαταλείπης αυτή την αμαρτία; Γιατί π.χ. δεν αφήνης την μέθη, το κάπνισμα η οποιοδήποτε άλλο;» Και εκείνος άπαντα: «Δεν μπορώ, πάτερ, διότι με κυρίευσε αυτό το πάθος, δώστε μου μία συμβουλή για να απαλλαγώ από το τάδε ή τάδε αμαρτωλό πάθος». Τότε ο Πνευματικός, μαθαίνοντας ότι αυτός είναι στην πλέον επικίνδυνη και δύσκολη βαθμίδα, πρέπει να επιστρατεύση όλη του την πνευματική τέχνη και επιμέλεια, για να τον απαγκιστρώση από τα δεσμά της αμαρτίας, πράγμα που είναι βεβαίως δυσκολοκατόρθωτο, επειδή η συνήθεια γίνεται σ’ αυτόν δευτέρα φύσις και αναγκάζει τον άνθρωπο να αμαρτάνη είτε το θέλει είτε δεν το θέλει.
Διότι, εφ’ όσον είναι αιχμάλωτος της αμαρτίας και της συνήθειας στο κακό, συγχρόνως είναι και δούλος του διαβόλου. Γι’ αυτό λέγει ο Ευαγγελιστής Ιωάννης: «Ο ποιών την αμαρτίαν εκ του διαβόλου εστίν, ότι απ’ αρχής ο διάβολος αμαρτάνει» (Α' Ιωάν. 3,8) και άραγε δείχνει με την υποταγή του στην αμαρτία ότι είναι του διαβόλου. Για την δικαία κατάστασι της θλίψεως και τιμωρίας ενός τέτοιου ανθρώπου, η Αγία Γραφή, αναφερομένη σ’ αυτή την φάσι λέγει: «Ο ποιών την αμαρτίαν δούλος εστί της αμαρτίας» (Ιωάν. 8,34).
Η ενδεκάτη βαθμίς της αμαρτίας είναι η απελπισία, η οποία είναι και η χειρότερη από όλες, διότι οδηγεί τον άνθρωπο στον παρόντα και αιώνιο θάνατο. Όταν ο διάβολος υποδούλωση τον άνθρωπο με την αμαρτία μέχρι του βαθμού της συνήθειας, τότε του λέγει στο αυτί: «Βλέπεις, ότι συνήθισες πλέον αυτή την αμαρτία, από την οποία δεν μπορείς να λυτρωθής, διότι θέλοντας και μη την επιτελείς; Οπότε, μη σκέπτεσαι να μετανοήσης και επιστρέψης στον Θεό, διότι από εδώ και στο εξής δεν μπορείς να απαλλαγής απ’ αυτήν, την οποία αγάπησες από την παιδική η νεανική σου ηλικία η επί τόσα χρόνια». Συνεπώς συμβουλεύει τον άνθρωπο να αμαρτάνη πάντοτε, λέγοντας του: «Έτσι και αλλιώς μέχρι τώρα όλα τα έχασες, γι’ αυτό όσο ευρίσκεσαι στην ζωή αυτή, κύτταξε να άπολαύσης την αμαρτία, την οποία εσυνήθισες και από την οποία, όπως βλέπης, δεν μπορείς να σωθής». Έτσι λοιπόν, με την ρομφαία της απελπισίας τον αποκόπτει από την ελπίδα της σωτηρίας της ψυχής του. Και εάν είναι ο άνθρωπος μορφωμένος, τον διδάσκει ο πονηρός να αναβάλλη την επιστροφή του στον Θεό και την εγκατάλειψι της αμαρτίας, λέγοντας του: «Μήν αφήνης την αμαρτία τώρα, διότι έχεις ακόμη καιρό». Αλλά και αυτή η συμβουλή του διαβόλου αποσκοπεί για να στερεώση τον άνθρωπο, όσο γίνεται περισσότερο, στην θανατηφόρο συνήθεια της αμαρτίας, επειδή γνωρίζει ο πονηρός εχθρός μας, ότι αυτοί που δεν εγκαταλείπουν σήμερα την αμαρτία, αργότερα είναι ακόμη δυσκολώτερο να την εγκαταλείψουν. Όπως λέγουν και οι Άγιοι Πατέρες, η αμαρτία ομοιάζει με ένα καρφί που το καρφώνει κάποιος σε ένα σκληρό ξύλο. Εάν το εκτύπησε ελαφρά, μπορεί εύκολα να το βγάλη, ενώ εάν το εκτύπησε δυνατά, με πολλή δυσκολία με μπορέση να το βγάλη. Συνεπώς, κανείς ας μη εξαπατάται διότι, εάν δεν εγκαταλείψη σήμερα την αμαρτία στην οποία αιχμαλωτίζεται, αργότερα δεν θα μπορέση να την αποβάλη. Όσο παλαιώνει η αμαρτία μέσα μας, τόσο δυσκολώτερα στο μέλλον μπορούμε να την εκριζώσουμε. Και όσο περισσότερες φορές κάνει ο άνθρωπος την αμαρτία, τόσο και ο διάβολος τον πολεμά με αυτήν για να τον ρίξη στην απελπισία, από την οποία δεν μπορεί πλέον να επιστρέψη στον Θεό.
Εάν δεν προλάβη να εξομολογηθή στον Πνευματικό, οδηγείται κατ’ ευθείαν, χωρίς χρονοτριβή στην δωδεκάτη βαθμίδα της αμαρτίας που είναι η αυτοκτονία, ο φοβερώτερος σωματικός και πνευματικός θάνατος, όπως του προδότου Ιούδα. Αφού έκανε την προδοσία του Σωτήρος μας ο Ιούδας, αντί να επιστρέψη με βαθειά μετάνοια και να κλαύση με στεναγμούς, όπως ο Απόστολος Πέτρος, απελπίσθηκε τελείως, έριξε τα αργύρια στον ναό και κρεμάσθηκε.
Λοιπόν, πατέρες και αδελφοί, εμνημονεύσαμε σ’ αυτό τον λόγο μας εν συντομία για τις 12 βαθμίδες της αμαρτίας. Πριν ομιλήσουμε γι’ αυτές, παρουσιάσαμε μερικές μαρτυρίες από την Γραφή και τους Πατέρας για τον φόβο του Θεού και την νοερά νήψι διότι όποιος έχει τον φόβο του Θεού και αγρυπνεί στην πρώτη εμφάνιση του πονηρού λογισμού, οπλίζεται με την αγία προσευχή και λυτρώνεται με μεγάλη ευκολία από την δουλεία της αμαρτίας. Όποιος δεν θέλει να γρηγορή και εξουδενώνη ενωρίς την αμαρτία, ενώ ακόμη είναι σαν το μυρμήγκι, με φθάση, όπως είπα και στην αρχή, να πολεμά με λέοντα, από τον όποιο είναι πιο δύσκολο να λυτρωθή κανείς.
Εν κατακλείδι αυτού του λόγου μου σάς λέγω ακόμη: Μακαρία είναι εκείνη η ψυχή η οποία φοβείται τον Θεό και σε κάθε καιρό και τόπο φυλάγει τον νου και την καρδιά της από τους αμαρτωλούς λογισμούς με την βοήθεια της ιεράς προσευχής και του μίσους κατά της αμαρτίας.
Και πάλι, μακάριος να είναι ο Πνευματικός εκείνος πατήρ, που εργάζεται την σωτηρία των ψυχών και κατορθώνει να αντιλαμβάνεται στο μυστήριο της εξομολογήσεως σε ποιό στάδιο της αμαρτίας ευρίσκεται ο εξομολογούμενος, ώστε κατόπιν με όλη την πείρα και πνευματική τέχνη του να τον επαναφέρη στον δρόμο του Θεού.
Ας μη ξεχνάμε ότι οι χειρότερες μορφές της αμαρτίας που θέλουν μεγάλη προσοχή είναι τρεις: Η συνήθεια της αμαρτίας, η αιχμαλωσία και η απελπισία, η οποία πλησιάζει τα όρια της τελείας εγκαταλείψεως και από όπου ο άνθρωπος πίπτει στα βάθη της κολάσεως με την αυτοκτονία, πέραν από την οποία δεν υπάρχει σωτηρία. Είθε όλοι μας να λυτρωθούμε από τέτοιες δυσάρεστες καταστάσεις με το έλεος του Παναγάθου Θεού και Σωτήρος ημών Χριστού, με τις πρεσβείες της Μητρός Αυτού Αειπαρθένου Μαρίας και πάντων των Αγίων Του. Αμήν.
Ιερομονάχου Κλεόπα Ηλιέ
«Πνευματικοί Λόγοι»
εκδ. Ορθόδοξη Κυψέλη»

Θεσσαλονίκη 1992

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ Ι.Μ. ΠΑΝΤΟΚΡΑΤΟΡΟΣ
π. Φώτιος Βεζύνιας

...ΘΕΛΟΥΜΕ ΜΙΑ ΞΕΚΑΘΑΡΗ ΘΕΣΗ....

ΠΟΙΟΣ ΛΕΕΙ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ;

Μητροπολίτης Γόρτυνος Ιερεμίας: "Οι Ρωμαιοκαθολικοί δεν αποτελούν Εκκλησία"
                                          "Οι σημερινοί Ρωμαιοκαθολικοί... είναι κακόδοξοι, είναι αιρετικοί" υποστήριξε στο κυριακάτικο κήρυγμά του ο Μητροπολίτης Γόρτυνος και Μεγαλοπόλεως
Την θέση ότι «οι Ρωμαιοκαθολικοί δεν αποτελούν Εκκλησία» διατύπωσε στο Κυριακάτικο κήρυγμά του ο Μητροπολίτης Γόρτυνος και Μεγαλοπόλεως Ιερεμίας και υποστήριξε, μεταξύ άλλων, ότι «οι σημερινοί Ρωμαιοκαθολικοί… είναι κακόδοξοι, είναι αιρετικοί». Στο κήρυγμα του, που αναμένεται να προκαλέσει ποικίλες συζητήσεις, εντός και εκτός Εκκλησίας, ο Μητροπολίτης Ιερεμίας τόνισε ότι οι Ρωμαιοκαθολικοί «είναι απλώς μια κοσμική και πολιτική εξουσία, που αποβλέπει σε μία παγκόσμια κυριαρχία, όπως παλαιά οι Φράγκοι, από τους οποίους προήλθαν. Έτσι εξηγούνται οι επισκέψεις και οι διεισδύσεις του Πάπα στην Ανατολική Ευρώπη, στα Βαλκάνια και στον χώρο της Ορθοδοξίας». Και ο Μητροπολίτης Γόρτυνος εκτίμησε πως ο Πάπας «θέλει να μάς υποτάξει», αλλά διαβεβαίωσε του πιστούς πως «δεν θα του περάσει!».

Ο Γερμανίας Αυγουστίνος για την επίσκεψη του Πάπα Βενέδικτου στη Γερμανία

Ο Ορθόδοξος Μητροπολίτης Γερμανίας Αυγουστίνος (κατά κόσμο Γεώργιος Λαμπαρδάκης) σε μήνυμά του για την επίσκεψη του Πάπα Βενέδικτου στη Γερμανία αναφέρει ότι «αναμένεται να δοθεί ώθηση στο διάλογο Ορθοδόξων και Ρωμαιοκαθολικών». Ήθελα συνεχίζει ο Μητροπολίτης Γερμανίας Αυγουστίνος «να εκμεταλλευτώ αυτή την ευκαιρία να ενημερώσω τον Άγιο Πατέρα για την ίδρυση και λειτουργία της διάσκεψης των Ορθοδόξων επισκόπων». Θα ενημερώσει μάλιστα τον Πάπα και για τον «Οικουμενι(στι)κό Εσπερινό του 2010 στο Μόναχο που είχαν συμμετάσχει 20.000 άτομα (Ορθόδοξοι, Ρωμαιοκαθολικοί και Προτεστάντες)».(Metropolit Augoustinos lobt “brüderliche Geste” des Papstes)

ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΤΙΓΡΑΦΗΝ
Από aktines.blogspot.com
ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΠΟΡΙΑ,
μάλλον δε βεβαιότητα περί της ακριβούς αληθείας,
Π Φώτιος Βεζύνιας .


Τετάρτη 14 Σεπτεμβρίου 2011

ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ... ΤΑ ΠΟΛΛΑ ΚΟΥΡΑΖΟΥΝ..

Ο ΛΟΓΟΣ ΓΑΡ Ο ΤΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ ΤΟΙΣ ΜΕΝ ΑΠΟΛΛΥΜΕΝΟΙΣ ΜΩΡΙΑ ΕΣΤΙ, ΤΟΙΣ ΔΕ ΣΩΖΟΜΕΝΟΙΣ ΗΜΙΝ ΔΥΜΑΜΙΣ ΘΕΟΥ ΕΣΤΙ.


Δύο – τρία λόγια ….. για το Απολυτίκιο του Σταυρού. 
Απολυτίκιον  Ήχος α'
Σώσον Κύριε τόν λαόν σου καί ευλόγησον τήν κληρονομίαν σου, νίκας τοίς Βασιλεύσι κατά βαρβάρων δωρούμενος καί τό σόν φυλάττων διά τού Σταυρού σου πολίτευμα.
Παρατήρηση 1η: Βλέπετε οι νίκες των Βασιλέων (Κυβερνώντων το κράτος) κατά των βαρβάρων είναι η προσευχή της Εκκλησίας, ανεξάρτητα αν οι «Βασιλείς» είναι φιλόθεοι ή αντίθεοι, και ανεξάρτητα από το ποιοι είναι οι «βάρβαροι»
Παρατηρηση 2η: Άραγε ποίο είναι  το «σόν πολίτευμα» για το οποίο ζητάμε να είναι ο Κύριος φυλάττων «δια του Σταυρού Του»
..και άλλα δύο … τρία λόγια πάνω στους χαιρετισμούς του Σταυρού.
Κοντάκιον
τρισμακάριστε Σταυρέ καί πανσεβάσμιε, σέ προσκυνομεν ο πιστοί καί μεγαλύνομεν, γαλλόμενοι τ θεί σου νυψώσει. λλ’ ς τρόπαιον καί πλον προσμάχητον, περιφρούρει τε καί σκέπε τ σ χάριτι, τούς σοί κράζοντας· χαρε, Ξύλον μακάριον.

Παρατήρηση 3η: Τρόπαιον και όπλον απροσμάχητο ο Σταυρός, για ποιους; Για τους προσκυνούντας και μεγαλύνοντας το Τίμιον Ξύλον.  ΟΧΙ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΕΧΟΝΤΑΣ ΩΣ ΙΕΡΗ ΤΕΛΕΤΗ ΤΗΝ ΚΑΤΑ-ΠΑΤΗΣΗ ΤΟΥ.

..αποσπάσματα από τους οίκους των χαιρετισμών του Σταυρού.

 Χαρε Σταυρέ,  βραίων λεγχος·
χα
ρε, πιστν νθρώπων παινος.
Χαρε, δι’ ο Χριστοφόροι σκιρτσι·
χα
ρε, δι’ ο ουδαοι θρηνοσι.

Πέπτωκε τν δαιμόνων παμβέβηλος φάλαγξ, καί γένος τν βραίων σχύνθη, προσκυνούμενον τόν Σταυρόν παρά πάντων, μετά πόθου βλέποντες, εί δέ ναβλύζοντα άματα τος κβοσιν·
λληλούϊα.

Παρατήρηση 4η: Βλέπετε οι Άγιοι Πατέρες οι καλώς τα πάντα εν τη Εκκλησία του Χριστού, διαταξάμενοι, δεν φοβούνται να λένε τα σύκα, σύκα και τη σκάφη, σκάφη. Δεν φοβούνται μήπως τους στραβοκοιτάξουν οι Εβραίοι…. Και όχι από εμπάθεια, αλλά από αγάπη, μιλούν για την μεγάλη πτώση του Εβραϊκού γένους.  Προσευχή όλων μας είναι να καταλάβουν το λάθος τους και να έλθουν στην Ορθόδοξη Χριστιανική Πίστη. Τότε μόνο θα επέλθει η «Επί γης ειρήνη…»

Ταπεινά καταθέτων 
Π. Φώτιος Βεζύνιας



Δευτέρα 12 Σεπτεμβρίου 2011

ΜΙΑ ΕΙΚΟΝΑ ... ΧΙΛΙΑ ΛΟΓΙΑ

ΓΙΑ ΝΑ ΔΟΥΜΕ ΠΟΣΑ ΤΕΤΟΙΑ ΤΥΧΑΙΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΑΡΑΓΕ ΘΑ ΣΥΝΕΧΙΣΟΥΝ ΝΑ ΣΥΜΒΑΙΝΟΥΝ!!

11 Σεπ 2011

Βερολίνο- 2ος Οικουμενικός εορτασμός αφιερωμένος στην Ημέρα της Δημιουργίας


Η φωτογραφία είναι από τον φετινό εορτασμό της παγκόσμιας Ημέρας της  Δημιουργίας  από την  ένωση των χριστιανικών ομολογιών Γερμανίας. Φέτος γορτάσθηκε   σε εθνικό επίπεδο για δεύτερη φορά  στην Εκκλησία του Τιμίου Σταυρού στο Βερολίνο. Στη φωτογραφία ο Προτεστάντης «Επίσκοπος» Weber, ο Ρωμαιοκαθολικός «Επίσκοπος» Wiesemann και ο Πρωτοπρ. της Μητροπόλεως Γερμανίας του Οικουμενικού  Πατριαρχείου,   Κωνσταντίνος Μύρων.
Επίκεντρο της οικουμενικής γιορτής υπήρξε το νερό και η  διαφορετική χρήση του  σε διάφορα μέρη της γης Ως εκ τούτου, κατά την έναρξη  υπήρξε αγιασμός του νερού και στο τέλος δόθηκε στους εκπροσώπους των διαφόρων χριστιανικών ομολογιών ένα μπουκάλι με αγιασμένο νερό. 
 
 
Για την αντιγραφή από το
aktines.blogspot.com
Λυπούμενος σφόδρα
π. Φώτιος Βεζύνιας
 

Παρασκευή 9 Σεπτεμβρίου 2011

ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΣΗ Η ΑΛΛΗ ΟΨΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑΣ ΤΟΥ ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟΥ...

ΜΗΠΩΣ ....Η ΜΟΝΗ ΛΥΣΗ?
π. Φώτιος Βεζύνιας

ΕΙΝΑΙ ΑΤΕΛΕΙΩΤΑ ΤΑ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΙΚΑ ΟΛΙΣΘΗΜΑΤΑ.......

Π Ρ Ο Σ Ο Χ Η   Κ Ι Ν Δ Υ Ν Ο Σ  Π Ν Ε Υ Μ Α Τ Ι Κ Ο Υ  Θ Α Ν Α Τ Ο Υ.

Νέο Οικουμενιστικό ολίσθημα (Προς ενημέρωση)


Το Ρωμαιοκαθολικό «μοναστήρι» του Μπόζε στη βόρεια Ιταλία, είναι γνωστό στους οικουμενιστικούς κύκλους γιατί εκεί εγκαταβιώνουν «μοναχοί και μοναχές» που ανήκουν σε διαφορετικά χριστιανικά δόγματα.
Στο μοναστήρι γίνονται δεκτοί χριστιανοί (καθολικοί, προτεστάντες, ορθόδοξοι).Πρόκειται δηλαδή για μια, μεικτή και διομολογιακή μοναστική κοινότητα.
Η κοινότητα,
ιδρύθηκε το 1965, και σήμερα αποτελείται από ογδόντα μέλη, μοναχούς και μοναχές.

Ιδρυτής και ηγούμενος της μοναστικής κοινότητας είναι ο πατήρ Enzo Bianchi.
Σ΄αυτό λοιπόν το «μοναστήρι» το τετραήμερο από 9 έως 12 Σεπτεμβρίου 2009, θα διοργανωθεί συνέδριο και θα μιλήσουν ρωμαιοκαθολικοί και ορθόδοξοι με θέμα : O πνευματικός αγώνας στην Ορθόδοξη παράδοση («Spiritual Struggle in the Orthodox Tradision»).
Το μοναστήρι του Μπόζε (Bose) είναι πρότυπο ένωσης για τους οικουμενιστές ;

Από 7 έως 10 Σεπτεμβρίου 2011 Συμπόσιο για την Ορθόδοξη πνευματικότητα στην οικουμενιστική μεικτή και διομολογιακή μοναστική κοινότητα του Bose

photo
photo

Από 7 έως 10 Σεπτεμβρίου 2011 στην  οικουμενιστική  μεικτή και διομολογιακή μοναστική κοινότητα του Bose της Ιταλίας πραγματοποιήται το XIX Διεθνές Συμπόσιο για την Ορθόδοξη πνευματικότητα με θέμα «Ο Λόγος του Θεού στην πνευματική ζωή."
Μεταξύ των προσκεκλημένων και ομιλητών είναι ο Μητροπολίτης Βολοκολάμσκ Ιλαρίωνας, Πρόεδρος του Τμήματος Εξωτερικών Εκκλησιαστικών Σχέσεων του Πατριαρχείου Μόσχας, ο Επίσκοπος Προύσης Ελπιδοφόρος, ο Επίσκοπος Μπάτσκας Ειρηναίος Μπούλοβιτς, ο Επίσκοπος Έγγρας Πορφύριος, ο Μητροπολίτης Μεσσηνίας Χρυσόστομος Σαββάτος και ο Καθηγούμενος της Μονής Ασωμάτων  Πετράκη  Αρχιμ. Ιάκωβος Μπιζαούρτης. Μηνύματα στο Συμπόσιο απέστειλαν ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος, ο Πατριάρχης Αντιοχείας Ιγνάτιος, ο Πατριάρχης Μόσχας Κύριλλος, ο Πατριάχης Σερβίας Ειρηναίος, ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών Ιερώνυμος, ο Αρχιεπίσκοπος Ιταλίας και Μάλτας Γεννάδιος, ο Καρδινάλιος Tarcisio Bertone,  ο Καρδινάλιος Angelo Sodano, ο Καρδινάλιος Leonardo Sandri,  ο Καρδινάλιος Kurt Koch κ.α.
Αντιγραφή από το aktines.blogspot.com
Υ.Γ. Και οι φωτογραφίες και οι παρουσίες και οι συμπορευόμενοι....οδηγούν σε συμπεράσματα...
Για να δούμε που το πάνε.... κάποιοι...
Λυπούμενος αλλά ελπίζων
στην παρουσία του Θεού
π. Φώτιος Βεζύνιας
 
 

ΕΠΕΙΔΗ ΠΟΛΛΟΙ ΕΡΩΤΟΥΝ ΠΕΡΙ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΣΤΑΣΕΩΣ...

.....ΝΑ ΚΑΠΟΙΕΣ ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ ΠΟΥ ΚΑΙΝΕ!!!!

Τόσες σημαντικές Σύνοδοι, όπως η Η΄ επί Μ. Φωτίου (879 - 880), οι Ησυχαστικές Σύνοδοι τού 1341, 1347, 1451 (Θ΄ Οικουμενική), οι νεότερες πατριαρχικές Σύνοδοι τής ΚΠόλεως (1722, 1727, 1838 κ.ά), αλλά και οι θεοφώτιστοι άγιοι Πατέρες άγιος Μάρκος Εφέσου, άγιος Αθανάσιος Πάριος, άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης, άγιος Νεκτάριος Πενταπόλεως με ευαγγελική, πατερική και αγιοσυνοδική θεολογική τεκμηρίωση καταδικάζουν απερίφραστα ως αιρετικούς τους Λατίνους ή τους Λατινόφρονες.
Κατά κανόνα μάλιστα οι Σύνοδοι και οι Πατριαρχικές Εγκύκλιοι από ποιμαντική επιταγή περιφρουρήσεως τού λαού από τις προπαγάνδες τών Φραγκολατίνων, χρησιμοποιούν χαρακτηρισμούς εντονότατα οξείς, όχι όμως αναληθείς ή εμπαθείς. Το αυτό παρατηρούμε και στο “Συνοδικό τής Ορθοδοξίας”, το οποίο περιελήφθη στο Τριώδιο και αναγινώσκεται στα Μοναστήρια. Βάσει τέτοιων Ορθοδόξων Συνοδικών και Πατερικών κριτηρίων, σε άρθρο του ο Σεβ. Ναυπάκτου κ. Ιερόθεος, τονίζει ότι δεν υπάρχει απόστολική διαδοχή (παράδοσις Χάριτος και αληθείας) ούτε Μυστήρια ούτε κυριολεκτουμένη Εκκλησία στον Παπισμό. Διαφορετικά, αν η ιστορική διαδοχή απότελούσε το εχέγγυο τής απόστολικότητος ερήμην τής αληθείας (ορθοδοξίας), τότε θα έπρεπε να την αναγνωρίζουμε και στους λοιπούς αιρετικούς και αιρεσιάρχες, πράγμα ανυπόστατο.

Λέει ο Αγ. Μάρκος ο Ευγενικός:

«Την μεν αιτίαν του σχίσματος εκείνοι δεδώκασι, την προσθήκην εξενεγκόντες αναφανδόν, ήν υπ’ οδόντα πρότερον έλεγον· ημείς δε αυτοίς εσχίσθημεν πρότεροι, μάλλον δε εσχίσαμεν αυτούς και απεκόψαμεν του κοινού της Εκκλησίας σώματος. Διότι ειπέ μοι: Πότερον, ως ορθήν έχοντας δόξαν ή ορθώς την προσθήκην εξενεγκόντας; Και τις αν τούτο είποι, μη σφόδρα τον εγκέφαλον διασεσεισμένος; αλλά ως άτοπα και δυσσεβή φρονούντας και παραλόγως την προσθήκην ποθήσαντας. Ουκούν ως αιρετικούς αυτούς απεστράφημεν και δια τούτο αυτοίς εχωρίσθημεν... αιρετικοί εισιν άρα και ως αιρετικούς αυτούς απεκόψαμεν»

Απόστολικοί κανόνες 45ος και 65ος:

«Επίσκοπος ή Πρεσβύτερος ή Διάκονος αιρετικοίς συνευξάμενος μόνον, αφοριζέσθω, ει δε επέτρεψεν αυτοίς ως κληρικοίς ενεργήσαι τι, καθαιρήσθω» και «Ει τις κληρικός ή λαϊκός εισέλθοι, εις συναγωγήν Ιουδαίων ή αιρετικών, προσεύξασθαι, και καθαιρείσθω και αφοριζέσθω».
Οι παπικοί, είναι αιρετικοί, όπως ερμηνεύει και ο Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης:

«Ο δε ξε΄ Απόστολικός λέγει, ότι όποιος έμβη εις συναγωγήν αιρετικών δια να προσευχηθή, Κληρικός μεν ων, ας καθαίρηται, Λαϊκός δε, ας άφορίζηται. Η δε εν Λαοδικεία, κατά μεν τον ς΄ αυτής, δεν συγχωρεί να εμβαίνουν οι αιρετικοί εις την εκκλησίαν, κατά δε τον λβ΄ δεν πρέπει, λέγει να λαμβάνη τινάς τας παρά των αιρετικών ευλογίας, ή οποίαις είναι αλογίαις, και όχι ευλογίαις, αλλ' ουδέ πρέπει να συμπροσεύχηταί τινας με αιρετικούς ή σχισματικούς κατά τον λγ΄ της αυτής. Ο δε λδ΄ αναθεματίζει τους αφήνοντας τους μάρτυρας του Χριστού και πορευομένους εις τους ψευδομάρτυρας των αιρετικών. Ο δε Ο΄ Τιμοθέου δεν συγχωρεί να στέκωνται παρόντες αιρετικοί εν τω καιρώ της θείας λειτουργίας, ΕΞΩ ΜΟΝΟΝ ΑΝ ΥΠΟΣΧΩΝΤΑΙ ΝΑ ΜΕΤΑΝΟΗΣΟΥΝ, ΚΑΙ ΝΑ ΑΦΗΣΟΥΝ ΤΗΝ ΑΙΡΕΣΙΝ. Αλλά και ο Ο΄ τής εν Λαοδικεία αφορίζει τους Χριστιανούς όπου πηγαίνουν εις τα κοιμητήρια, ή μαρτύρια των αιρετικών δια να προσευχηθούν, ή χάριν ιατρείας των ασθενών αυτών. Αλλ’ ούτε πρέπει να συνεορτάζη κανείς Χριστιανός με αιρετικούς, ούτε να δέχηται τα παρ αυτών πεμπόμενα εις αυτόν δώρα της εορτής των, κατά τον λζ΄ τής αυτής εν Λαοδικεία».
Όπως καταλαβαίνετε, όλοι οι άγιοι των παπικών, υπόκεινται στον παραπάνω κανόνα... άρα ΔΕΝ είναι άγιοι...
«Οι ορθόδοξοι Χριστιανοί πρέπει να αποστρέφωνται τους αιρετικούς, και τας τών αιρετικών τελετάς. Μάλλον δε αυτοί, οι αιρετικοί δηλ. πρέπει να ελέγχωνται και να νουθετώνται από τους Επισκόπους και Πρεσβυτέρους, μήπως ήθελαν καταλάβουν και επιστρέφουν από την πλάνην των. Δια τούτο ο παρών Κανών διορίζει ότι, όποιος Επίσκοπος, ή Πρεσβύτερος ήθελεν άποδεχθεί ως ορθόν και αληθινόν το βάπτισμα των αιρετικών ή την παρ' αυτών προσαγομένην θυσίαν, ο τοιούτος, προστάζομεν να καθαιρεθή. Επειδή ποίαν συμφωνίαν έχει ο Χριστός με τον διάβολον; ή ποίαν μερίδα έχει ο πιστός με τον άπιστον; Διότι εκείνοι όπου δέχονται τα παρά των αιρετικών, ή τα όμοια φρονήματα εκείνων έχουσι και αυτοί, ή το ολιγώτερον δεν έχουσι προθυμίαν να ελευθερώνουν αυτούς από την κακοδοξίαν των. ΟΙ ΓΑΡ ΣΥΝΕΥΔΟΚΟΥΝΤΕΣ ΕΙΣ ΤΑΣ ΕΧΕΙΝΩΝ ΤΕΛΕΤΑΣ, ΠΩΣ ΔΥΝΑΝΤΑΙ ΝΑ ΕΛΕΓΞΟΥΣΙΝ ΑΥΤΟΥΣ ΔΙΑ ΝΑ ΠΑΡΑΙΤΗΣΟΥΝ ΤΗΝ ΚΑΚΟΔΟΞΟΝ ΚΑΙ ΠΕΠΛΑΝΗΜΕΝΗΝ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΗΝ;» (Πηδάλιο σελ.50-54).

Αβάπτιστοι, λοιπόν, οι αιρετικοί...

Άρα πώς κάποιος αβάπτιστος είναι Χριστιανός;;;;;

Άρα οι παπικοί ΔΕΝ είναι καν Χριστιανοί.

Οι θείοι Πατέρες της Ζ' Οικουμενικής Συνόδου επίσης αναθεμάτισαν "τους προστιθέντας τι ή αφαιρούντας εκ της Καθολικής" (δηλ. της Ορθοδόξου) "Εκκλησίας" και όλα όσα εφεύρον οι νεωτεριστές μετά την Αγία αυτή Οικουμενική Σύνοδο και είναι "παρά την διδασκαλίαν και υποτύπωσιν των Αγίων Πατέρων", δηλαδή παρά την Εκκλησιαστική Παράδοση. Επομένως αναθεμάτισαν και τις καινοτομίες των παπικών :
"Νήφοντες εν πάσιν απόστολικώς, το ισόρροπον κρίνομεν, ίνα πάσαν καινοφωνίαν, ύφεσίν τε και πλεονασμόν, ως ζιζάνια τω καθαρώ σίτω επισπαρέντα, αναβολής πάσης εκτός, εκτίλλωμεν ως της αληθείας αντίθετα και της Εκκλησίας αντίμαχα. Τα γαρ εν αυτή παραδοθέντα ουκ εισί ναι και ου, αλλά ναι εισίν εν αλήθεια και μένουσιν αρραγή και ακράδαντα εις του αιώνος χρόνον..." (Πρακτικά Ζ' Οικ. Συνόδου, Mansi, Τόμος 12, σελ. 1002)... Πατέρες κηρύττουσι τέκνα υπακοής εσμέν και εγκαυχώμεθα εν προσώπω μητρός τη παραδόσει της Καθολικής Εκκλησίας" (δηλ. τής 'Ορθοδόξου)...

"Ημείς τους θεσμούς των Πατέρων φυλάττομεν. Ημείς τους προστιθέντας τι ή αφαιρούντας εκ της Καθολικής Εκκλησίας αναθεματίζομεν... Ημείς κατά πάντα των αυτών θεοφόρων Πατέρων ημών τα δόγματα και πράγματα κρατούντες κηρύσσομεν εν ενί στόματι και μια καρδία. μηδέν προστιθέντες, μηδέν αφαιρούντες, των εξ αυτών παραδοθέντων ημίν. Αλλά τούτοις βεβαιούμεθα, τούτοις στηριζόμεθα... Ει τις πάσαν παράδοσιν Εκκλησιαστικήν έγγραφόν τε ή άγραφον αθετεί ανάθεμα έστω..." (Mansi. Τόμος 23ος, σελ. 128 έπ.).

Ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος επίσης διδάσκει:
"Πώς ουν Παύλος φησίν, πείθεσθε τοις ηγουμένοις υμών και υπείκετε; Ανωτέρω ειπών ων αναθεωρούντες την έκβασιν της αναστροφής, τότε είπε πείθεσθε τοις ηγουμένοις υμών και υπείκετε τι ουν; φησίν, όταν πονηρός ή και μη πειθώμεθα; Πονηρός πώς λέγεις; Ει μέν πίστεως ένεκεν φεύγε και παραίτησαι: μη μόνον αν άνθρωπος ή, αλλά καν άγγελος εξ ουρανού κατιών. Ει δε βίου ένεκεν, μη περιεργάζου. "(36η ομιλία του Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου προς Εβραίους).
Ο Μέγας Βασίλειος στην "προς Μονάζοντας επιστολή" του λέει: Με όσους προσποιούνται ότι ομολογούν την υγιή πίστιν, «κοινωνούσι» δε με τους αλλοδόξους, εάν κατόπιν συμβουλής δεν διακόψουν την επικοινωνίαν των αυτήν με αυτούς, όχι μόνον να μη έχεις σχέσεις, «αλλά μηδέ αδελφούς ονομάζειν».

Έχουμε και τον Άγιο Μάρκο τον Ευγενικό που δίνει ολοκληρωμένα την άποψη της Ορθοδόξου Εκκλησίας:

«ΑΠΑΝΤΕΣ ΟΙ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΔΙΔΑΣΚΑΛΟΙ, ΠΑΣΑΙ ΑΙ ΣΥΝΟΔΟΙ, ΠΑΣΑΙ ΑΙ ΘΕΙΑΙ ΓΡΑΦΑΙ, ΦΕΥΓΕΙΝ ΤΟΥΣ ΕΤΕΡΟΦΡΟΝΑΣ ΠΑΡΑΙΝΟΥΣΙ ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΥΤΩΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ ΔΙΙΣΤΑΣΘΑΙ»
(PG 160. 105 C).

Σύμφωνα τώρα προς τους κανόνες α' και β' τής Γ' Οικουμενικής συνόδου, όσοι προσχωρούν στους αιρετικούς εκπίπτουν της εκκλησιαστικής κοινωνίας και της ιερωσύνης.

Έχουμε και το παράδειγμα με τις ενώσεις με τους αμετανοήτους Λατίνους τα έτη 1274 και 1439. Οι Πατέρες δηλαδή διέκοψαν την εκκλησιαστική κοινωνία με όσους απεδέχοντο την ένωση της Λυών (1274). Προετίμησαν μάλιστα τα βασανιστήρια και τον θάνατο, ως οι αγιορείτες οσιομάρτυρες και οι όσιοι Μελέτιος και Γαλακτίων. Ο άγιος Μαρκος ο Ευγενικός επίσης συνιστούσε στούς Ορθοδόξους να μη επικοινωνούν με όσους απεδέχοντο την ψευδένωση της Φλωρεντίας (1439) και έλεγε: «Φευκτέον αυτούς, ως φεύγει τις από όφεως». Όμως, ΔΕΝ δημιούργησε νέα ιεραρχία και δεν προέτρεπε σε σχίσμα. Άλλο διακοπή κοινωνίας και άλλο σχίσμα.

Ο όσιος Νικόδημος κατέκρινε τους «λατινόφρονες» της εποχής του η «αμίσθους δεφένσορες του Λατινικού ψευδοβαπτίσματος», όπως τους ονόμαζε. Το 1755 οι ανατολικοί πατριάρχες είχαν απόφασίσει συνοδικώς να αναβαπτίζονται οι εκ των Λατίνων προσερχόμενοι στην Ορθοδοξία, διότι μέχρι τότε οι Λατίνοι εγίνοντο δεκτοί στην Ορθοδοξία κυρίως με αναμύρωση.

Λέει ο π. Ιουστίνος Πόποβιτς, για τον παπισμό:
«Το ορθόδοξο δόγμα, μάλλον το πανδόγμα περί της Εκκλησίας, απερρίφθη και αντικατεστάθη δια του λατινικού αιρετικού παν-δόγματος περί του πρωτείου και του αλαθήτου του πάπα, δηλαδή του ανθρώπου. Εξ αυτής δε της παναιρέσεως εγεννήθησαν και γεννώνται συνεχώς άλλαι αιρέσεις: το filloque, η απόβολή της Έπικλήσεως, τα άζυμα, η εισαγωγή της κτιστής χάριτος, το καθαρτήριον πυρ, το θησαυροφυλάκιον των περισσών έργων, η μηχανοποιημένη διδασκαλία περί της σωτηρίας και ως εκ τούτου μηχανοποιημένη διδασκαλία περί της ζωής, ο παπόκαισαρισμός, η Ιερά Έξέτασις, τα συγχωροχάρτια, ο φόνος του αμαρτωλού δια την αμαρτίαν, ο Ιησουητισμός, η σχολαστική, η καζουϊστική, ο μοναρχισμός, ο κοινωνικός ατομικισμός διαφόρων ειδών».

Τα μυστήρια των αιρετικών δεν έχουν Χάρη. Ο αγιασμός τους δεν είναι αγιασμός, το βάπτισμά τους είναι άκυρο. Αυτό ισχύει για όλους τους αιρετικούς, χωρίς διακρίσεις. Εκκλησία και αίρεση, δεν μπορούν να συνυπάρξουν. Ο Παπισμός, άρα, δεν είναι Εκκλησία. Αυτό, δεν σημαίνει πως δεν πρέπει να αγαπάμε και να προσευχόμαστε και για τους αιρετικούς. Αλλά το ότι τους αγαπάμε, φαίνεται από το γεγονός πως θα θέλαμε όχι να παραμείνουν στην πλάνη του παπισμού, αλλά να γνωρίσουν το φως της αλήθειας του Χριστού: Την Ορθόδοξη πίστη.

“Λέξιν μεν ενδέχεται μέσην δύο δοξών ευρεθήναι, τας αμφοτέρας σημαίνουσαν ομωνύμως, Δόξα δε μέση εναντίον δοξών περί του αυτού πράγματος, αδύνατον... Ου χωρεί συγκατάβασις εις τα της Ορθοδόξου πίστεως”.
(Μάρκος Ευγενικός)
Μεταγραφή: Θωμάς Δρίτσας.
Δια την αντιγραφήν
Π. Φώτιος  Βεζύνιας