μήνυμα

μήνυμα

Τρίτη 13 Ιανουαρίου 2015

Ποιος ρε έχ’ Χριστό;



 
Εεε!!!... Βρε Γιώργη, πότη ρε θα βάλ’ς μυαλό…
 
Κάτι μου θύμισε αυτή η φωνή… Ενώ είχα προσπεράσει το καφενείο του χωριού… έκανα πίσω.. στάθηκα… μέχρι να την ξανακούσω…
Το συρτό κρααακ απ’ τα ζάρια ακούστηκε από ένα τάβλι…. Και να και πάλι η ίδια φωνή..
-Πότη ρε… θα νιώστη… ότι ούλ’ αυτούνοι μας κουρουϊδεύνε…..
Είχα εντοπίσει και πάλι τον υπέροχο παππού της προηγούμενης μέρας… Έπαιζε τάβλι με το φιλαράκι του, μ’ έναν  ασπρογένη.. παππουλάκο…

Παρασκευή 9 Ιανουαρίου 2015

Στείλε Χριστέ μ’ Αρχάγγελους...

 

undefinedΟ παππούς σκεφτικός κάθεται στο αγκωνάρι δίπλα στη βαριά ξώπορτα της αυλής του. Η σκέψη του πετά σα το καπνό απ' το σέρτικο που άναψε πριν λίγο.
 
Αναστατωμένος; Θλιμμένος;.. Κάτι τέτοιο… Ποιος ξέρει;
- Γεια και χαρά σου παππού..
- Γεια και σε σένα…
Ούτε που γυρνά να δει ποιος μιλεί…
Παίρνω ένα ξύλο πάγκο και κάθομαι κοντά του…
Η ματιά του χάνεται κάπου στο βάθος… στο ηλιοβασίλεμα…
Λες και κατάλαβε τι θα ρωτούσα.. άρχισε μονολογώντας:
- Δηλαδή τώρα πρέπει να πιστέψουμε ότι όλα αυτά που γίνονται γύρω μας είναι «τυχηρά»;…
- Τι θα πεί «τυχηρά»…παππού;
- Να… που λέει ο λόγος..δηλαδή… και τράβηξε μια ρουφηξιά απ’ το σέρτικο… που λέει ο λόγος… δηλαδή δεν τα «κανόνισε» κανείς!!!
- Για τι πράμα μιλάς παππού…
- Βρε παιδί μ… Δε νιώθ’ς το σεισμό που γίνεται στα δυο μεγάλα αγκωνάρια του Ρωμαίικου; Στη Πατρίδα… και στη Θρησκεία…
Εγώ πάλι… έκανα πως δεν κατάλαβα…