Καιρός τοῦ ποιῆσαι τῶ Κυρίω» (Γαλάτεια Γρηγοριάδου - Σουρέλη)
Ἐκνευρίστηκα λοιπόν. Θύμωσα. Ἐδῶ δέν ἀμφισβητοῦνταν μόνο οἱ ἀπόψεις τῆς γενιᾶς μου ἀλλά ΕΓΩ σάν ἄτομο κινδύνευα νά καταποντιστῶ! ΕΓΩ θιγόμουνα, οὔτε λίγο οὔτε πολύ ΕΓΩ δέν ἤξερα τί ἔλεγα!
Αὐτόματα ἡ ἀτμόσφαιρα ἄλλαξε, ἔγινε ἐχθρική, ὁ φιλικός ἀγώνας ἔγινε ἐχθρικό μάτς. Μάτς μέ θανάσιμα τραυματισμένη τήν ἀξιοπρέπειά μου καί σκοτωμένη τήν... αὐθεντία μου.
Ἔγινε ὅτι καί μέ τή μαγιονέζα!
Δέν ξέρω ἄν σου ἔχει τύχει. Τά ὑλικά ἄριστα, ἡ συνταγή σπουδαία, ἡ μαγείρισσα ἐξαιρετική. Κι ὅμως κάτι ἔφταιξε καί ἡ μαγιονέζα κάποια στιγμή «ἔκοψε». Τό παιδί μου θυμωμένο ἔφυγε. Τότε γιόμισα ἄγχη. Τώρα τί γίνεται; Κινδυνεύει τό παιδί μου, σκέφτηκα τρομαγμένη. Τί μπορῶ νά κάνω ΕΓΩ γιά νά τό σώσω;
Χωρίς νά τό καταλάβω εἶχα κάνει ἀντιποίηση ἀρχῆς. Εἶχα καταλάβει τή θέση τοῦ Μεσσία. Τή μοναδική θέση πού τήν κατέχει ἀπό καταβολῆς κόσμου κάποιος Ἄλλος.
Δέν ἔφαγα, δέν κοιμήθηκα. Ἔψαχνα νά βρῶ τρόπους, ἔψαχνα νά βρῶ δρόμους. Ἀπελπισμένη, ἐξουθενωμένη, ἔτσι ἐνίωθα. Ἀπό μένα κρεμόταν ἡ τύχη τοῦ παιδιοῦ μου, τοῦ σπιτικοῦ μου. Ἀπό ΕΜΕΝΑ. Δηλαδή ἄν τό καλοσκεφτεῖς, εἶναι νά ἀπορεῖς πώς κινιόταν ὁ κόσμος πρίν γεννηθῶ ΕΓΩ. Καί ἄν τό τραβήξεις λίγο περισσότερο, καταλαβαίνεις γιατί δέν πῆγε καί τόσο καλά αὐτός ὁ κόσμος αἰῶνες τώρα: γιατί ἁπλούστατα δέν ὑπῆρχα ΕΓΩ νά τόν σώζω!
Ἐ! λοιπόν ὄχι! Σέ τέτοιες ὧρες, ὅταν δηλαδή ἡ μαγιονέζα ἔκοβε, οἱ παλιές νοικοκυρές μέ ψυχραιμία ἄρχιζαν ἄπ΄ τήν ἀρχή. Λοιπόν ἄς κάνω κι ἐγώ τό ἴδιο.
Ἦταν ἄσχημο ποῦ ἦρθε τό παιδί μου νά μέ συμβουλευτεῖ; Ἦταν θαυμάσιο. Ἦταν τότε οἱ ἀπόψεις μου ἄσχημες; Ὄχι, σίγουρα δέν ἦταν. Νά ξέρεις, φταίει πού δέν τίς σερβίρησα καλά. Κι ὅλοι ξέρουμε τί ρόλο παίζει ἕνα καλό σερβίρισμα ἀκόμα καί σέ ἕνα μέτριο φαγητό. Φταίει λοιπόν πώς τίς ἀπό ψεῖς μου τίς σερβίρησα μέ μεγάλη ποσότητα ἐγωισμοῦ.
Τό πιασα. Ἐπίασα τή στιγμή πού χάλασε ἡ μαγιονέζα καί γιατί χάλασε. Κατάλαβα. Πολλά ΕΓΩ ἦταν στή μέση.
Διαβάζω: «Στήν ἀρχή τῆς Βυζαντινῆς Θείας Λειτουργίας, ὅταν ἔχουν τελειώσει τά προκαταρκτικά κι ὅλα εἶναι πιά ἕτοιμα γιά νά ἀρχίσει ἡ Θεία Εὐχαριστία, ὁ διάκονος πλησιάζει τόν ἱερέα καί λέει: "Καιρός τοῦ ποιῆσαι τῷ Κυρίω", καιρός γιά νά δράσει ὁ Κύριος. Αὐτή ἀκριβῶς εἶναι ἡ στάση τοῦ πιστοῦ, ὄχι μόνο στήν Εὐχαριστιακή Λειτουργία, ἀλλά καί σέ κάθε προσευχή δημόσια ἡ ἰδιωτική» (Κάλλιστος Ware, «Ἡ δύναμη τοῦ ὀνόματος»). Ἐγώ ὅμως δέν ἄφησα περιθώρια γιά νά κάνει καί κάτι ὁ Θεός στήν ψυχή τοῦ παιδιοῦ μου. Δέν Τοῦ ἔδωσα τή δυνατότητα νά βρεῖ Ἐκεῖνος λύσεις. Ποῦ «καιρός τοῦ ποιῆσαι τῷ Κυρίω»! Ἐ! λοιπόν, γιατί νά ἀπορῶ πού τόσο συχνά «κόβει» ἡ μαγιονέζα στή ζωή μου!
ΥΠΟΣΗΜΕΙΩΣΗ:
Δέν ἦταν ἡ πρώτη φορά πού μου τύχαινε. Κι ὅμως δέν κατάφερα νά τό συνηθίσω. Ἔτσι καί τώρα. Ἐκνευρίστηκα λοιπόν. Καί νά ἡ ἱστορία. Εἶχε ἔρθει ἕνα ἀπό τά παιδιά μου νά μέ συμβουλευτεῖ γιά κάτι σημαντικό. Βέβαια ἡ πείρα μου ἔπρεπε νά μέ εἶχε προειδοποιήσει: «Τό παιδί ἔρχεται νά σέ συμβουλευτεῖ ἔχοντας πάρει κιόλας τή δικιά του ἀπόφαση. Ἁπλά ζητά... συνενόχους, ζητάει νά ἀκούσει ἀκόμα ἕνα ναί σέ αὐτό πού ἤδη ἔχει διαλέξει». Αὐτή τή φωνή τῆς πείρας τήν ἀκούω πάντα ἡ χαμηλόφωνα ἡ... κατόπιν ἑορτῆς. Ποτέ στήν ὥρα της. Τί κρίμα!
Παρασύρθηκα λοιπόν. Πολύ συγκινημένη γιατί μέ συμβουλεύεται, πολύ συγκινημένη καί εὐτυχισμένη γιατί ἡ αὐθεντία μου -ἐπιτέλους- ἀναγνωρίζεται, ἐνθουσιασμένη γιατί ἡ γνώμη μου ἔχει βαρύτητα κι εἶναι πολύτιμη, μίλησα. Μέ ἱερό ἐνθουσιασμό ἀνέπτυξα τήν ἄποψή μου πού δέν ἦταν μία ἄποψη ἀλλά ἡ μόνη ἄποψη. Κι ἐκεῖ τήν «πάτησα», ἀπό συμβουλάτορας σεβάσμιος, ἔγινα κατηγορούμενη.
«Πάντα εἶσαι ἀπόλυτη... ἡ στενοκεφαλιά τῆς γενιᾶς σας... ἡ μονολιθική σου τοποθέτηση... δέν καταλαβαίνεις...».
Αὐτόματα ἡ ἀτμόσφαιρα ἄλλαξε, ἔγινε ἐχθρική, ὁ φιλικός ἀγώνας ἔγινε ἐχθρικό μάτς. Μάτς μέ θανάσιμα τραυματισμένη τήν ἀξιοπρέπειά μου καί σκοτωμένη τήν... αὐθεντία μου.
Ἔγινε ὅτι καί μέ τή μαγιονέζα!
Δέν ξέρω ἄν σου ἔχει τύχει. Τά ὑλικά ἄριστα, ἡ συνταγή σπουδαία, ἡ μαγείρισσα ἐξαιρετική. Κι ὅμως κάτι ἔφταιξε καί ἡ μαγιονέζα κάποια στιγμή «ἔκοψε». Τό παιδί μου θυμωμένο ἔφυγε. Τότε γιόμισα ἄγχη. Τώρα τί γίνεται; Κινδυνεύει τό παιδί μου, σκέφτηκα τρομαγμένη. Τί μπορῶ νά κάνω ΕΓΩ γιά νά τό σώσω;
Χωρίς νά τό καταλάβω εἶχα κάνει ἀντιποίηση ἀρχῆς. Εἶχα καταλάβει τή θέση τοῦ Μεσσία. Τή μοναδική θέση πού τήν κατέχει ἀπό καταβολῆς κόσμου κάποιος Ἄλλος.
Δέν ἔφαγα, δέν κοιμήθηκα. Ἔψαχνα νά βρῶ τρόπους, ἔψαχνα νά βρῶ δρόμους. Ἀπελπισμένη, ἐξουθενωμένη, ἔτσι ἐνίωθα. Ἀπό μένα κρεμόταν ἡ τύχη τοῦ παιδιοῦ μου, τοῦ σπιτικοῦ μου. Ἀπό ΕΜΕΝΑ. Δηλαδή ἄν τό καλοσκεφτεῖς, εἶναι νά ἀπορεῖς πώς κινιόταν ὁ κόσμος πρίν γεννηθῶ ΕΓΩ. Καί ἄν τό τραβήξεις λίγο περισσότερο, καταλαβαίνεις γιατί δέν πῆγε καί τόσο καλά αὐτός ὁ κόσμος αἰῶνες τώρα: γιατί ἁπλούστατα δέν ὑπῆρχα ΕΓΩ νά τόν σώζω!
Ἐ! λοιπόν ὄχι! Σέ τέτοιες ὧρες, ὅταν δηλαδή ἡ μαγιονέζα ἔκοβε, οἱ παλιές νοικοκυρές μέ ψυχραιμία ἄρχιζαν ἄπ΄ τήν ἀρχή. Λοιπόν ἄς κάνω κι ἐγώ τό ἴδιο.
Ἦταν ἄσχημο ποῦ ἦρθε τό παιδί μου νά μέ συμβουλευτεῖ; Ἦταν θαυμάσιο. Ἦταν τότε οἱ ἀπόψεις μου ἄσχημες; Ὄχι, σίγουρα δέν ἦταν. Νά ξέρεις, φταίει πού δέν τίς σερβίρησα καλά. Κι ὅλοι ξέρουμε τί ρόλο παίζει ἕνα καλό σερβίρισμα ἀκόμα καί σέ ἕνα μέτριο φαγητό. Φταίει λοιπόν πώς τίς ἀπό ψεῖς μου τίς σερβίρησα μέ μεγάλη ποσότητα ἐγωισμοῦ.
Τό πιασα. Ἐπίασα τή στιγμή πού χάλασε ἡ μαγιονέζα καί γιατί χάλασε. Κατάλαβα. Πολλά ΕΓΩ ἦταν στή μέση.
Διαβάζω: «Στήν ἀρχή τῆς Βυζαντινῆς Θείας Λειτουργίας, ὅταν ἔχουν τελειώσει τά προκαταρκτικά κι ὅλα εἶναι πιά ἕτοιμα γιά νά ἀρχίσει ἡ Θεία Εὐχαριστία, ὁ διάκονος πλησιάζει τόν ἱερέα καί λέει: "Καιρός τοῦ ποιῆσαι τῷ Κυρίω", καιρός γιά νά δράσει ὁ Κύριος. Αὐτή ἀκριβῶς εἶναι ἡ στάση τοῦ πιστοῦ, ὄχι μόνο στήν Εὐχαριστιακή Λειτουργία, ἀλλά καί σέ κάθε προσευχή δημόσια ἡ ἰδιωτική» (Κάλλιστος Ware, «Ἡ δύναμη τοῦ ὀνόματος»). Ἐγώ ὅμως δέν ἄφησα περιθώρια γιά νά κάνει καί κάτι ὁ Θεός στήν ψυχή τοῦ παιδιοῦ μου. Δέν Τοῦ ἔδωσα τή δυνατότητα νά βρεῖ Ἐκεῖνος λύσεις. Ποῦ «καιρός τοῦ ποιῆσαι τῷ Κυρίω»! Ἐ! λοιπόν, γιατί νά ἀπορῶ πού τόσο συχνά «κόβει» ἡ μαγιονέζα στή ζωή μου!
ΥΠΟΣΗΜΕΙΩΣΗ:
Το κείμενο μου τόστειλε
ένας πολύ καλός φίλος.
Τον ευχαριστώ, κι αν σε κάποιους
είναι γνωστό, δεν πειράζει ας το
ξαναδιαβάσουμε..... Ίσως έτσι
αλλάξουμε λίγο... Για να αλλάξουν
όλα γύρω μας. Γιατί η αλλαγή τελικά
θα έλθει, αν έλθει, μόνο από μέσα μας....
Χαίρετε εν Κυρίω
π. Φώτιος Βεζύνιας