ΟΣΟ ΚΑΙ ΑΝ... ΚΑΠΟΙΟΙ ΣΙΩΠΟΥΝ.....
Φέτος συμπληρώνονται 559 χρόνια ἀπό τήν ἀποφράδα ἡμέρα τοῦ Μαΐου πού ἡ ἔνδοξη πρωτεύουσα τῆς Ῥωμανίας, ἡ Κωνσταντινούπολη, ἔπεσε στά χέρια τῶν Τούρκων. Αὐτές τίς ἡμέρες ὅλες, σχεδόν, οἱ ἐφημερίδες εἶχαν σχετικά ἀφιερώματα ἀλλά καί ἄρθρα ἱστορικῶν πού ἀναφέρονταν στά αἴτια πού ὁδήγησαν στήν Ἅλωση, μέ προσεγγίσεις πού ἐξαντλοῦνταν στήν πολιτική καί στρατιωτική ὀπτική του θέματος. Γιά μας, ὅμως, τούς χριστιανούς πού γνωρίζουμε ὅτι πηδαλιοῦχος τῆς ἱστορίας εἶναι ὁ Χριστός, ὑπάρχει καί μία ἄλλη πλευρά πού δέν τήν βλέπει «ὁ κόσμος» καί ἡ ὁποία εἶναι καί ἡ σημαντικότερη: Ἡ πνευματική διάσταση.
Διαβάζοντας τήν Ἁγία Γραφή καταλαβαίνουμε πώς ὁ Θεός δέν ἵσταται ἀπαθής θεατής τῆς ἀνθρωπίνης ἱστορίας, ἀλλά –ὡς Δίκαιος Κριτής– ἐπεμβαίνει ἀμείβοντας τήν ἀρετή καί τιμωρῶντας τήν κακία βασιλέων καί λαῶν.
Ξεφυλλίζοντας τίς ἱστορικές μαρτυρίες τῶν χρόνων τῆς Ἅλωσης –μεταξύ αὐτῶν καί τοῦ Πατριάρχου Γενναδίου Σχολαρίου– διαπιστώνουμε ὅτι ἡ Πόλη, καί μαζί μ’ αὐτήν καί ἡ Ῥωμανία, ἔπεσε ἐξ αἰτίας τῶν ἁμαρτιῶν τῶν κατοίκων της. Τό ἠθικό ἐπίπεδό τοῦ κλήρου καί τοῦ λαοῦ ἦταν ἄθλιο. Ἐν τούτοις ὁ Θεός δέν θά ἐπέτρεπε τήν καταστροφή, ἄν δέν συνέβαινε κάτι πολύ χειρότερο: Ἡ πτώση στό θέμα τῆς Πίστεως.
Πολλές φορές στό παρελθόν ἡ βασιλεύουσα πολιορκήθηκε ἀπό τόν ἐχθρό καί μάλιστα ὑπό δυσμενέστερες συνθῆκες, ἀλλά πάντοτε ἡ Παναγία τήν ἐσκέπαζε καί τήν ἐβοηθοῦσε γιατί ὁ
λαός, παρά τήν ἁμαρτωλότητά του, δέν διαπραγματευόταν τήν Πίστη του. Ἔλεγε τή γνωστή ρήση: «καλύτερα τούρκικο φέσι παρά φράγκικη τιάρα».
Ὅμως, στίς 12 Δεκεμβρίου τοῦ 1452, μόλις πέντε μῆνες πρίν τήν Ἅλωση καί δεκατρία ἔτη μετά τήν ὑπογραφή τοῦ προδοτικοῦ ἑνωτικοῦ ὄρου τῆς Συνόδου τῆς Φερράρας -Φλωρεντίας, στό Ναό τῆς Ἁγίας Σοφίας ἔγινε συλλείτουργο Ὀρθοδόξων καί Παπικῶν στό ὁποῖο ἐμνημονεύθη ὁ Πάπας καί ὁ λατινόφρων Πατριάρχης Γρηγόριος. Τό ἀνίερο αὐτό συλλείτουργο ἔγινε γιά νά ἐπικυρώση, οὐσιαστικά, τήν «Ἕνωση». Ἐπροτίμησαν οἱ πρόγονοί μας τήν συμμαχία τοῦ παναιρετικοῦ παπισμοῦ ἀπό τήν συμμαχία τοῦ Θεοῦ, γι’ αὐτό καί «ἡ Πόλις ἑάλω». Ὁ γνωστός «Θρῆνος τῆς Πόλης» λέει: «Πάψετε τό Χερουβικό κι ἄς χαμηλώσουν τ’ ἅγια, γιατί εἶναι θέλημα Θεοῦ ἡ Πόλη νά τουρκέψει.»
Ὁ ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός, τόν ὁποῖο ἐπικαλέσθηκε ὁ Ἀρχιεπίσκοπος κ. Ἱερώνυμος στήν ἐνθρόνισή του, λέγει τά ἑξῆς φοβερά λόγια: «Τριακόσιους χρόνους μετά τήν Ἀνάστασιν τοῦ Χριστοῦ μας, ἔστειλεν ὁ Θεός τόν ἅγιον Κωνσταντῖνον καί ἐστερέωσε βασίλειον χριστιανικόν, καί τό εἶχαν χριστιανοί τό βασίλειον 1150 χρόνους. Ὕστερα τό ἐσήκωσεν ὁ Θεός τό βασίλειον ἀπό τούς Χριστιανούς καί ἤφερε τόν Τοῦρκο μέσα ἀπό τήν Ἀνατολήν καί τοῦ τό ἔδωκε διά ἐδικόν μας καλόν... Καί τί; Ἄξιος ἦτον ὁ Τοῦρκος νά ἔχη βασίλειον; Ἀλλά ὁ Θεός τοῦ τό ἔδωκε διά τό καλόν μας. Καί διατί δέν ἤφερεν ὁ Θεός ἄλλον βασιλέα, ὁπού ἦτον τόσα ῥηγάτα [=βασίλεια] ἐδῶ κοντά νά τούς τό δώση, μόνον ἤφερε τόν Τοῦρκον μέσαθε ἀπό τήν Κόκκινην Μηλιά καί τοῦ τό ἐχάρισε; Διατί ἤξευρεν ὁ Θεός πώς τά ἄλλα ῥηγάτα μᾶς βλάπτουν εἰς τήν Πίστιν, καί ὁ Τοῦρκος δέν μᾶς βλάπτει, ἄσπρα δώσ’ του καί καβαλλίκευσε τόν ἀπό τό κεφάλι. Καί διά νά μήν κολασθοῦμεν τό ἔδωκε τοῦ Τούρκου καί τόν ἔχει ὁ Θεός τόν Τοῦρκον ὡσάν σκύλλον νά μᾶς φυλάη ». Αὐτός ὁ λόγος θά πρέπει νά μᾶς συγκλονίσει καί νά μᾶς ἀφυπνίσει: Ὁ Ἅγιος λέει ὅτι ὁ Θεός ἐπροτίμησε νά πέση ὁ Ἑλληνισμός στά χέρια ἑνός τυραννικοῦ δυνάστη πού ἐσκότωνε, ἐβίαζε, ἔκλεβε καί ἐβασάνιζε τούς χριστιανούς, γιατί εἶδε –μέ τήν παντογνωσία Τού– ὅτι ἄν ἔμενε ἐλεύθερος θά ἐπάθαινε κάτι ἀπείρως χειρότερο: Θά ἔχανε τήν ὀρθή Πίστη του καί θά ἐκλατινιζόταν! Ἐπροτίμησε ὁ Θεός τήν βαριά σκλαβιά τῶν τεσσάρων αἰώνων, ἀπό τήν ἐξωτερική «ἐλευθερία» ποῦ θά ἦταν, ὅμως, πνευματική δουλεία! Ὡς ἐκ τούτου, κατά τόν Ἅγιο, ἡ Τουρκική σκλαβιά ἦταν…εὐλογία Θεοῦ καί ὁ Τοῦρκος ἕνα «τσομπανόσκυλο» πού μᾶς ἐφύλαξε ἀπό τόν Πάπα!
Καί ἐρχόμαστε στό σήμερα καί ἐρωτοῦμε: Αὐτά δέν τά βλέπουν οἱ Οἰκουμενιστές Ἀρχιερεῖς μας πού ὁδηγοῦν τήν Ἁγία καί ἀμώμητη Ὀρθοδοξία στά χέρια τοῦ ἀντίχριστου Πάπα; «Τὸ 1920 τὸ Πατριαρχεῖο ἐξέδωσε τὴν γνωστὴ Ἐγκύκλιο «Πρὸς τὶς Ἁπανταχοῦ τοῦ Χριστοῦ Eκκλησίες» μέ τίς ὁποῖες ἀθετοῦσε τό δόγμα τῆς «Μίας, Ἁγίας, Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας», ἀναγνωρίζοντας ἐκκλησιαστική ὑπόσταση στίς αἱρέσεις, …δυό χρόνια ἀργότερα ἔγινε ἡ Μικρασιατική Καταστροφή.
Τό 1948 Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως ἐξελέγη, μέ τή βοήθεια τῶν Ἀμερικανῶν, ὁ Ἀθηναγόρας πού ἐντατικοποίησε τά οἰκουμενιστικά ἀνοίγματα. Τό 1955, καί παρά τήν διεθνῆ ἀναγνώριση πού ἀπέκτησε, ἔλαβαν χώρα τά θλιβερά γεγονότα τῆς Πόλης, μετά τά ὁποία 250.000 μέλη τῆς ῤωμέηκης κοινότητας ἐξωθήθηκαν νά ἐγκαταλείψουν σταδιακά τίς ἑστίες τους.
Τό 1965 ἔγινε ἡ ἄρση τῶν ἀναθεμάτων μέ τούς ἀμετανόητους παπικούς, δέκα χρόνια ἀργότερα ἔγινε ἡ εἰσβολή τῶν Τούρκων στήν Κύπρο.
Ἐπιτέλους τά παθήματα ἄς μᾶς γίνουν μαθήματα.
Χαίρετε εν Κυρίω
π. Φώτιος Βεζύνιας