Γράφει η Romfea.gr
Στη Ρώμη μετέβη σήμερα, Τετάρτη 10 Οκτωβρίου 2012 ο Οικουμενικός Πατριάρχης κ. Βαρθολομαίος.
Ο Προκαθήμενος της Ορθοδοξίας στη Ρώμη θα συμμετάσχει και θα μιλήσει, στους εορτασμούς επί τη συμπληρώσει 50 ετών από την σύγκληση της Β΄ Συνόδου του Βατικανού.
Τον κ. Βαρθολομαίο θα συνοδεύουν στην Ρώμη, ο Σεβ. Μητροπολίτης Γαλλίας κ. Εμμανουήλ και ο Σεβ. Μητροπολίτης Ιταλίας κ. Γεννάδιος.
Τέλος να σημειωθεί ότι ο Πατριάρχης επισκέπτεται την Ρώμη, μετά από πρόσκληση του Πάπα Βενέδικτου 16ου.
πηγή: www.romfea.gr
ΑΝΤΙ ΑΛΛΟΥ ΣΧΟΛΙΟΥ...
ΣΚΕΨΕΙΣ ΠΕΡΙ ΑΛΑΘΗΤΟΥ
ΕΥΡΩΠΑΙΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ
Αρχιμανδρίτου Ιουστίνου Πόποβιτς Aπό το βιβλίο «Άνθρωπος και Θεάνθρωπος» σελ. 156-162
ΕΥΡΩΠΑΙΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ
Αρχιμανδρίτου Ιουστίνου Πόποβιτς Aπό το βιβλίο «Άνθρωπος και Θεάνθρωπος» σελ. 156-162
Η Β' Σύνοδος του Βατικανού
αποτελεί αναγέννηοιν όλων των ευρωπαϊκών ουμανισμών, αναγέννησιν πτωμάτων. Διότι
αφ' ότου ο Θεάνθρωπος Χριστός είναι
παρών εις τον γήϊνον κόσμον, ο κάθε ουμανισμός είναι πτώμα. Τα δε πράγματα έχουν
ούτω, διότι η Σύνοδος ενέμεινεν επιμόνως εις το δόγμα περί του αλάθητου του πάπα
=του ανθρώπου. Θεωρούμενοι από την σκοπιάν του αεί ζώντος Θεανθρώπου, του
ιστορικού Κυρίου Ιησού, όλοι οι ουμανισμοί κατά το μάλλον ή ήττον ομοιάζουν με
εγκληματικός ουτοπίας, διότι εν ονόματι του ανθρώπου φονεύουν κατά διαφόρους
τρόπους και εξοντώνουν τον άνθρωπον ως ψυχοφυσικήν οντότητα. Όλοι οι ουμανισμοί
επιτελούν ένα αλογίστως τραγικόν έργον: διυλίζουν τον κώνωπα και καταπίνουν την
κάμηλον. Δια δε του δόγματος περί του αλάθητου του πάπα το έργον αυτό έχει
αναχθή εις δόγμα. Όλα αυτά όμως είναι φρικτά, φρικτότατα. Διατί; Διότι το ίδιον
το δόγμα περί του αλάθητου του άνθρωπου δεν είναι τίποτε άλλο, παρά η
ανατριχιαστική κηδεία του κάθε ουμανισμού από του Βατικανού, του αναχθέντος εις
δόγμα, μέχρι του σατανικού ουμανισμού του Σαρτρ.Εις το ουμανιστικόν πάνθεον της Ευρώπης όλοι οι θεοί είναι νεκροί, με επί κεφαλής τον ευρωπαϊκόν Δία. Νεκροί, έως ότου εις την μαραμένην καρδίαν των ανατείλη η μέχρι τελείας αυταπαρνήσεως μετάνοια, με τας αστραπάς και τας οδύνας της του Γολγοθά, με τους αναστάσιμους σεισμούς και τας μεταμορφώσεις της, με τας καρποφόρους της θύελλας και αναλήψεις. Και τότε; Τότε θα είναι ατελείωτοι αι δοξολογίαι των προς τον αεί ζωοποιόν και θαυματουργόν Θεάνθρωπον, τον όντως μόνον Φιλάνθρωπον εις όλους τους κόσμους.
Τι είναι ο πυρήν του δόγματος περί του αλάθητου του πάπα =του ανθρώπου; Η απο-θεανθρωποποίησις του ανθρώπου. Αυτό επιδιώκουν όλοι οι ουμανισμοί, ακόμη και οι θρησκευτικοί. Όλοι επαναφέρουν τον άνθρωπον εις την ειδωλολατρίας εις την πολυθεΐαν, εις τον διπλούν θάνατον, τον πνευματικόν και τον φυσικόν. Απομακρυνόμενος από τον Θεάνθρωπον, ο κάθε ουμανισμός βαθμηδόν μετατρέπεται εις μηδενισμόν. Αυτό δεικνύει η σύγχρονος χρεωκοπία όλων των ουμανισμών, με επί κεφαλής τον παπισμόν, έμμεσον ή άμεσον, εκούσιον ή ακούσιον πατέρα όλων των ευρωπαϊκών ουμανισμών. Η δε χρεωκοπία, η καταστρεπτική χρεωκοπία του παπισμού, έγκειται εις το δόγμα περί του αλάθητου του πάπα. Και είναι ακριβώς το δόγμα αυτό το κορύφωμα του μηδενισμού. Δια του δόγματος αυτοί ο άνθρωπος της Ευρώπης κατά δογματικώς αποφασιστικόν τρόπον, εκήρυξε το δόγμα της αυτάρκειας του ευρωπαίου άνθρωπου και ούτω τελικώς εφανέρωσεν ότι δεν του χρειάζεται ο Θεάνθρωπος και εις την γην δεν υπάρχει θέσις δια τον Θεάνθρωπον. Ο τοποτηρητής του Χριστού - Vicarius Christi - τον αντικαθιστά πλήρως. Εις την πραγματικότητα από αυτό το δόγμα ζη, το ακολουθεί και επιμόνως το ομολογεί, ο κάθε ευρωπαϊκός ουμανισμός. . . . .
Διότι, εν τελευταία αναλύσει, δια του δόγματος περί του αλάθητου του πάπα, ανεκηρύχθη αλάθητος ο άνθρωπος γενικώς. Εξ ου και οι αναρίθμητοι πάπαι καθ' όλην την Ευρώπην, και του Βατικανού και του προτεσταντισμού. Μεταξύ αυτών δεν υπάρχει ουσιώδης διαφορά, διότι ο παπισμός είναι ο πρώτος προτεσταντισμός, κατά τους λόγους του οραματιστού της αληθείας Χομιάκωφ.
Το αλάθητον είναι φυσικόν θεανθρώπινον ιδίωμα και φυσική θεανθρωπίνη λειτουργία της Εκκλησίας ως Θεανθρωπίνου Σώματος του Χριστού, του οποίου αιωνία Κεφαλή είναι η Αλήθεια, η Παναλήθεια, η Δευτέρα Υπόστασις της Υπεραγίας Τριάδος, ο Θεάνθρωπος Κύριος Ιησούς Χριστός. Δια του δόγματος περί του αλάθητου του πάπα εις την πραγματικότητα ο πάπας ανεκηρύχθη εις Εκκλησίαν και ο πάπας -άνθρωπος, κατέλαβε την θέσιν του Θεανθρώπου. Αυτός είναι ο τελικός θρίαμβος του ουμανισμού, αλλά συγχρόνως και «ο δεύτερος θάνατος» (Αποκ. 20, 14. 21, 8) του παπισμού, μέσω δε αυτού και μετ' αυτού και του κάθε ουμανισμού.
Όμως, κατά την Αληθινήν
Εκκλησίαν του Χριστού, η οποία από της εμφανίσεως του Θεανθρώπου Χριστού υπάρχει
εις τον επίγειον κόσμον μας ως θεανθρώπινον σώμα, το δόγμα περί του αλάθητου του
πάπα είναι όχι μόνον αίρεσις,
αλλά
παναίρεσις. Διότι καμμία αίρεσις δεν εξηγέρθη τόσον
ριζοσπαστικώς και τόσον ολοκληρωτικώς κατά του Θεανθρώπου Χριστού και της
Εκκλησίας Του, ως έπραξε τούτο ο παπισμός δια του δόγματος περί του αλάθητου του
πάπα - ανθρώπου. Δεν υπάρχει αμφιβολία, το δόγμα αυτό είναι η αίρεσις
των αιρέσεων, μία άνευ προηγουμένου ανταρσία κατά του Θεανθρώπου
Χριστού. Το δόγμα αυτό είναι, φευ! η πλέον φρικτή εξορία του Κυρίου
ημών Ιησού Χριστού από την γην νέα προδοσία του Χριστού• νέα σταύρωσις του
Κυρίου, μόνον ουχί επί του ξύλινου, άλλ' επί του χρυσού σταυρού του παπικού
ουμανισμού. Και ταύτα πάντα είναι κόλασις, κόλασις δια το άθλιον γήϊνον ον, που
λέγεται άνθρωπος.
Υπάρχει διέξοδος από τας
αναρίθμητους αυτάς ουμανιστικός κολάσεις; Υπάρχει ανάστασις εξ αυτών των
αναρίθμητων ευρωπαϊκών τάφων; Υπάρχει φάρμακον δι' αυτάς τας αναρίθμητους
θανατηφόρους νόσους; - Υπάρχει, βεβαίως υπάρχει: η μετάνοια. Αυτή είναι το
αιώνιον μήνυμα του Ευαγγελίου του Θεανθρώπου: «Μετάνοια εις επίγνωσιν αληθείας»
(2 Τιμ. 2, 25). Άλλως δεν δύναται κανείς να πιστεύη εις το πανσωστικόν
Ευαγγέλιον του Θεανθρώπου: «Μετανοείτε και πιστεύετε εν τω Ευαγγελίω (Μαρκ. 1,
15). Η μετάνοια ενώπιον του Θεανθρώπου είναι το μόνον φάρμακον κατά της
αμαρτίας, το μοναδικόν φάρμακον δια πασαν αμαρτίαν, ακόμη και δια την
παναμαρτίαν. Αναμφιβόλως δε η μετάνοια είναι το φάρμακον και δι' αυτήν την
«παναμαρτίαν» του παπισμού, την περιεχομένην εις το αλαζονικόν δόγμα περί του
αλάθητου του πάπα, αλλά και δια κάθε αμαρτίαν του κάθε ουμανισμού ιδιαιτέρως και
όλων των ουμανισμών μαζί. Ναι, ναι, ναι: από την προσφιλή του παναμαρτίαν του
«αλάθητου» ο ευρωπαίος «αλάθητος» άνθρωπος, ο ευρωπαίος ουμανιστικός άνθρωπος,
δύναται να σωθή μόνον δια της ολοκαρδίου και τα πάντα μεταμορφούσης μετανοίας
ενώπιον του θαυμαστού και πανευσπλάγχνου και πανάγαθου Κυρίου Ιησού Χριστού, του
Θεανθρώπου, του μόνου όντως Σωτήρος του ανθρωπίνου γένους από κάθε αμαρτίαν, από
κάθε κακόν, από κάθε κόλασιν, από κάθε διάβολον, από κάθε ουμανιστικόν
ορθολογισμόν, και γενικώς από όλας τας αμαρτίας, τας οποίας η ανθρωπινή φαντασία
δύναται να επινόηση.
Δια τους λόγους αυτούς όλοι οι άγιοι, θεοφόροι και θεόφρονες Πατέρες και των επτά αγίων Οικουμενικών Συνόδων, ανάγουν όλα τα εν τη Εκκλησία του Χριστού προβλήματα εις το πρόβλημα της Προσωπικότητος του Θεανθρώπου Χριστου, ως εις την μεγαλυτέραν και την μόνην, την πολυτιμοτάτην αξίαν δια παν ανθρώπινον ον, είτε ευρίσκεται τούτο επί της γης είτε εις άλλον τινά εκ των κόσμων του Θεού. Το χριστολογικόν πρόβλημα είναι το παμπεριεκτικόν προβλημα των. Ο Θεάνθρωπος Χριστός είναι δι' αυτούς η μοναδική παναξία της Εκκλησίας του Χριστού εις όλους τους κόσμους. Αδιάκοπον και αιώνιον σύνθημα των είναι: Τα πάντα δώσε δια τον Χριστόν, τον Χριστόν μη δώσης δια τίποτε! Και γύρω από το άγιον σύνθημα των, ηχεί το ασίγητον χαρμόσυνον μήνυμα των: όχι ανθρωπισμός, αλλά θεανθρωπισμός! Όχι άνθρωπος, αλλά Θεάνθρωπος! Ο Χριστός προ πάντων και υπεράνω πάντων . . . . .
Ημείς εν τω θεανθρωπίνω σώματι του Χριστού, τη Ορθοδόξω Εκκλησία, εις την οποίαν ο Θεάνθρωπος Χριστός είναι το παν: και η κεφαλή και το σώμα και η ζωή και η αλήθεια και η αγάπη και η δικαιοσύνη και ο χρόνος και η αιωνιότης
Δια τους λόγους αυτούς όλοι οι άγιοι, θεοφόροι και θεόφρονες Πατέρες και των επτά αγίων Οικουμενικών Συνόδων, ανάγουν όλα τα εν τη Εκκλησία του Χριστού προβλήματα εις το πρόβλημα της Προσωπικότητος του Θεανθρώπου Χριστου, ως εις την μεγαλυτέραν και την μόνην, την πολυτιμοτάτην αξίαν δια παν ανθρώπινον ον, είτε ευρίσκεται τούτο επί της γης είτε εις άλλον τινά εκ των κόσμων του Θεού. Το χριστολογικόν πρόβλημα είναι το παμπεριεκτικόν προβλημα των. Ο Θεάνθρωπος Χριστός είναι δι' αυτούς η μοναδική παναξία της Εκκλησίας του Χριστού εις όλους τους κόσμους. Αδιάκοπον και αιώνιον σύνθημα των είναι: Τα πάντα δώσε δια τον Χριστόν, τον Χριστόν μη δώσης δια τίποτε! Και γύρω από το άγιον σύνθημα των, ηχεί το ασίγητον χαρμόσυνον μήνυμα των: όχι ανθρωπισμός, αλλά θεανθρωπισμός! Όχι άνθρωπος, αλλά Θεάνθρωπος! Ο Χριστός προ πάντων και υπεράνω πάντων . . . . .
Ημείς εν τω θεανθρωπίνω σώματι του Χριστού, τη Ορθοδόξω Εκκλησία, εις την οποίαν ο Θεάνθρωπος Χριστός είναι το παν: και η κεφαλή και το σώμα και η ζωή και η αλήθεια και η αγάπη και η δικαιοσύνη και ο χρόνος και η αιωνιότης
-
αλλά και ημείς δια της πίστεως εις Αυτόν και της εν Αυτώ ζωής (Εφ. 4, 11 - 21). Διότι «τα πάντα δι' Αυτού και εις Αυτόν έκτισται και Αυτός έστι προ πάντων και τα πάντα εν Αυτώ συνέστηκε και Αυτός έστιν η κεφαλή του σώματος της Εκκλησίας, ίνα γένηται εν πάσιν Αυτός πρωτεύων» (Κολ. 1, 16 - 18). Αυτός, ο Θεάνθρωπος, και όχι ένας άνθρωπος, οποιοσδήποτε και αν είναι.
πηγή: http://www.egolpion.net
Χαίρετε εν Κυρίω
π. Φώτιος Βεζύνιας