Ἕνας ἅγιος καί σοφός ἀσκητής προσεύχεται ἀπὸ ὥρα γονατιστὸς μέσαστὸ Ἅγιο Σπήλαιο, στὴ Βηθλεέμ. Στὸ σπήλαιο ποῦ πρίν ἀπὸ περίπου
400 χρόνια εἶχε φιλοξενήσει τὸν νεογέννητο Χριστό μας. Ὁ ἀσκητὴς δέν
εἶναι ἄλλος ἀπὸ τὸν μεγάλο Πατέρα τῆς Ἐκκλησίας μας, τὸν Ἅγιο
Ἱερώνυμο, ποῦ κατέγραψε καὶ τὰ ὅσα συνέβησαν ἐκεῖ.
Ἐκείνη τὴν νύχτα ὁ Ὅσιος εἶχε ἀφήσει τὸ ἄσκητηριό του, ποῦ ἦταν
κοντὰ στὸ Ἅγιο Σπήλαιο, καὶ εἶχε ἀποφασίσει νὰ τὴν περάσει ξάγρυπνος
καὶ προσευχόμενος μπροστὰ στὴν Ἁγία Φάτνη.
Ἡ καρδιὰ του ἦταν γεμάτη εὐγνωμοσύνη γιὰ τὴν μεγάλη δωρεᾶ τοῦ Θεοῦ: νὰ ἔλθει ὁ Ἴδιος στὴ γῆ, νὰ γίνει ἄνθρωπος, γιὰ νὰ μᾶς γλυτώσει
ἀπὸ τὴν δουλεία τῆς ἁμαρτίας, ἀπὸ τὴν τυραννία τοῦ διαβόλου καὶ τὰ
νύχια τοῦ θανάτου!
Ἀπόλυτη σιωπή ἐπικρατοῦσε μέσα στὴν νύχτα στὸν ἱερὸ χῶρο...
Ξαφνικὰ ἀκούστηκε νὰ προφέρει τὸ ὄνομά του μιὰ γλυκιὰ φωνή:
- Ἱερώνυμε!
Ξαφνιάστηκε ὁ Ὅσιος... Κοίταξε παραξενεμένος γύρω του... Τίποτε...
∆ὲν ὑπῆρχε κανείς.
- Ἱερώνυμε! ξανακούστηκε ἡ φωνή...
Ναί! Ἐρχόταν ἀπὸ τὴν Ἁγία Φάτνη... καὶ ἔκανε τὴν καρδιά του νὰ
τρέμει συγκλονισμένη.
- Ἱερώνυμε, τὶ δῶρο θὰ μοῦ κάνεις ἀπόψε στὴ γιορτή μου;
Ἦταν πράγματι ἡ γλυκιὰ φωνὴ τοῦ Ἰησοῦ.
Ξέσπασε σὲ λυγμοὺς ὁ Ἅγιος:
- Ὦ Κύριε, τὸ ξέρεις ὅτι γιὰ Σένα τὰ ἄφησα ὅλα: τὸ παλάτι τοῦ
αὐτοκράτορα, τὰ μεγαλεῖα τῆς Ρώμης, τὶς ἀνέσεις. Ἡ καρδιά μου, ἡ
σκέψη μου, ὅλα σὲ Σένα εἶναι στραμμένα! Τί ἄλλο μπορῶ νὰ Σοῦ
προσφέρω; ∆ὲν ἔχω τίποτε!
- Καί ὅμως, Ἱερώνυμε, ἔχεις κάτι ἀκόμα ποῦ μπορεῖς καὶ πρέπει νὰ μοῦ
τὸ προσφέρεις... Αὐτὸ θὰ μὲ εὐχαριστήσει πιὸ πολύ ἀπὸ ὅλα τὰ ἄλλα,
καὶ αὐτὸ θέλω...
Ἔπεσε σὲ συλλογὴ ὁ Ὅσιος... Πέρασαν λίγα λεπτὰ καὶ μετὰ τόλμησε νὰ
ψελλίσει:
- Κύριε, δὲν βρίσκω κάτι... Πές μου, τὶ θὰ μποροῦσα ἀκόμη νὰ Σοῦπροσφέρω καὶ δὲν μπορῶ νὰ τὸ σκεφτῶ;
Μεσολάβησε μικρὸ διάστημα σιγῆς καὶ ἡ φωνὴ τοῦ Χριστοῦ ξανακούστηκε:
- Ἱερώνυμε, τὶς ἁμαρτίες σου θέλω. ∆ῶσε μου τὶς ἁμαρτίες σου!
- Τὶς ἁμαρτίες μου; Τὶ νὰ τὶς κάνεις, Κύριε, τὶς ἁμαρτίες μου;
- Θέλω τὶς ἁμαρτίες σου γιὰ νὰ σοῦ τὶς συγχωρήσω, ἀφοῦ γι’ αὐτὸ ἦρθα
στὸν κόσμο, ἀπάντησε ὁ Ἰησοῦς καὶ ἐπικράτησε βαθιὰ σιωπή.
Συγκλονισμένος ὁ Ἅγιος Ἱερώνυμος ἄφησε τὰ δάκρυά του, δάκρυα
εὐγνωμοσύνης, νὰ πλημμυρίσουν τὸν ἱερὸ χῶρο ὅλη τὴν νύχτα.
Ἄφησε καὶ σὲ μᾶς τὴν ἔμπρακτη παραγγελία νὰ μὴ λησμονοῦμε κάθε
Χριστούγεννα τὸ ὡραιότερο δῶρο πρὸς τὸν Σωτῆρα μας, τὴν μετάνοιά μας
γιὰ τὶς ἁμαρτίες μας.
Αὐτός εἶναι ὁ καλύτερος ἑορτασμὸς τῆς μεγάλης ἑορτῆς...