Ζούμε στην εποχή όπου ενώ πίστευα πως η οικονομική κρίση και όλες οι δυσχέρειες που προκύπτουν από αυτήν θα έπρεπε να μας ενώνουν , συμβαίνει το αντίθετο (τουλάχιστον αυτό παρατηρώ σε τεράστιο ποσοστό).Θα έχετε διαπιστώσει κι’εσείς άλλωστε πως η κοινωνία σταμάτησε να κοιτά αλτρουιστικά αλλα ατομιστικά.
Είναι ο καθένας κλεισμένος στο «καβούκι του» , ζεί στον μικρόκοσμο του ο οποίος περιλαμβάνει τον εαυτό του και στην καλύτερη περίπτωση τα λίγα άτομα που τον περιβάλλουν και που νιώθει πως έχουν μεγαλύτερη αξία για εκείνον.Αυτό ως αντίληψη δεν είναι εξ” ολοκλήρου λάθος , όμως δεν έχουν αξία μόνο τα 2-3 άτομα που επιλέγουμε να εστιάζουμε. Είναι άκρως εγωιστικό να καταργείς την αξία των άλλων.
Και κάπως έτσι με αφορμή την εγωιστική αυτή τακτική φτάσαμε ως εδώ. Όπου όλοι παραπονιούνται οτι οι περισσότεροι άνθρωποι λειτουργούν συμφεροντολογικά και ατομιστικά δίχως να δίνουν αξία και να δείχνουν ενδιαφέρον στους γύρω τους.Ακόμα κι’εκείνος που παραπονιέται για αυτό , μιμείται την ίδια συμπεριφορά και φορά κι’εκείνος το ίδιο σκληρό ατομιστικό προσωπείο.
Πως πιστεύετε οτι κατέληξε η κοινωνία να αλλοτριωθεί τόσο; Χάρη σε 2-3 άτομα ή χάρη σε πολλούς που μιμήθηκαν τις τακτικές των πρώτων ατομιστών ;
Οδηγήθηκαν λοιπόν στο να αλλοτριωθούν είτε απο εγωισμό , είτε απο αντίδραση , μη υπολογιζόμενοι πως ο «ιος» του ατομικισμού εξαπλώνονταν και ενίσχυαν κι’εκείνοι με τον τρόπο τους την μετάδοση.
Είναι πολύ εύκολο να ρίχνουμε το φταίξιμο σε άλλους αλλά πολύ δύσκολο να αναλαμβάνουμε το βάρος των πράξεων μας. Αυτό το άρθρο ίσως ξυπνήσει τον εγωισμό κάποιων αλλά σε αυτή τη στήλη γράφω για να αφυπνώ κάθε συναίσθημα σας , ακόμα και τα άσχημα. Άλλωστε το να χαϊδεύεις συμπεριφορές και να τις συντηρείς ακόμα κι” όταν είναι λάθος , δεν βοηθά , δεν εξελίσσει.
Οι ατομιστές πλήθυναν , έγιναν περισσότεροι από τους αλτρουιστές και βρισκόμαστε πλέον σε μια κοινωνία όπου παραγκωνίζεται κάθε μέρα και όλοι αδιαφορούν για το σύνολο και ασχολούνται αποκλειστικά με τον εαυτό τους.
Απομονώθηκαν όλοι και ακόμα και οι φίλοι έγιναν μεταξύ τους ξένοι.
Αδυσώπητος ο ατομικισμός καταστρέφει φιλίες , έρωτες , αγάπες και πλήθος διαπροσωπικών σχέσεων καθώς και την σχέση του άνθρωπου με το περιβάλλον και την φύση. Εχει παρεισφύσει εν τω βάθη και έχει εξοντώσει κάθε ψήγμα ανθρωπιάς , αγάπης και συμπόνοιας προς άλλους ανθρώπους αλλά και ζώα.
Διακρίνεις παντού αδιαφορία και παγωμένα βλέμματα , κανένα συναίσθημα. Η καρδιά και η συνείδηση έχει καταληφθεί απο τον «ιο» του ατομικισμού.
Στον δρόμο , σε κεντρικές οδούς της Αθήνας υπάρχουν μόνοι άνθρωποι , εγκαταλελειμμένοι ακάθαρτοι σε άθλια κατάσταση και οι άνθρωποι ολόγυρα τους προσπερνούν αδιάφορα , δίχως ούτε ένα βλέμμα.
Την εξαθλίωση των ανθρώπων τη συναντούμε και σε διάφορα μέσα μαζικής μεταφοράς όπου επιβιβάζονται ως επαίτες και ζητούν λίγα χρήματα . Οι δυσχέρειες είναι πολλές για όλους αλλά το ενδιαφέρον και η συμπόνοια είναι δωρεάν , δεν κοστίζει τίποτα. Μπορούμε όλοι να είμαστε άνθρωποι άνευ χρηματικού κόστους.
Εσύ , εγώ , αυτός κι’ο καθένας μας που αναζητά αγάπη, πρέπει να ξέρει τούτο : Την αγάπη την γεννά η καρδιά σου , την ενσωματώνει η ψυχή σου και την εξωτερικεύουν οι πράξεις σου. Για να λάβεις αγάπη , πρέπει να δώσεις και να μην σκεφτείς να την περιορίσεις γιατι φοβάσαι οτι μπορεί να πληγωθείς.
Δίνουμε συναισθήματα ανιδιοτελώς.Μόνον τότε τα αισθήματα είναι πραγματικά.Ειδάλλως είναι εγωιστικά, ιδιοτελή συναισθήματα απο τα όποια δεν θα σου ανταποδοθεί τίποτα διότι ούτε εσύ δίνεις κάτι.Περιμένεις μόνο να λάβεις και ζείς μόνο για να παίρνεις. Κατά τα άλλα όμως αναζητάς την αγάπη.Πόσο οξύμωρο σχήμα!
Όταν μπαίνει ο φόβος , οι ανησυχίες , οι ανασφάλειες και το «σκόντο» στα συναισθήματα χάνουν την σύσταση τους.Αλλοιώνονται και δεν φθάνουν ποτέ ατόφια.
Πολλές φορές σκεφτόμαστε και λέμε «Ας αλλάξει αυτός. ΕΓΩ δεν αλλάζω».
Με αυτή τη σκέψη οδεύουν χιλιάδες άνθρωποι που επιθυμούν να αλλάξει ο υπόλοιπος κόσμος αλλά εκείνοι να μην μεταβάλλουν κανένα αρνητικό στοιχείο του χαρακτήρα τους.
Ο κόσμος μπορεί να αλλάξει εάν ξεκινήσεις εσύ , εγώ , εκείνος κ.ο.κ να αλλάξουμε.
Την αρχή την κάνουμε ατομικά και αυτή θα πάρει διαστάσεις συνόλου και έτσι θα πάψει να υπάρχει ο «ιος» του ατομικισμού.
Συζητώντας πρόσφατα με μια γνωστή μου λέγαμε πόσο όμορφος θα ήταν ο κόσμος μας εάν όσοι πράττουν εναντίον μας για δικό τους κέρδος έκαναν ακριβώς το αντίθετο ,έπρατταν υπέρ των συνανθρώπων τους και όσο «κακό» δημιουργούσαν να το μετέτρεπαν σε «καλό».
Θα κατακλυζόταν ο κόσμος αγάπη! Ένας τέτοιο ιδανικό κόσμο πιστεύαμε πως θα γνωρίσουμε σαν μεγαλώσουμε. Αντ’αυτού μετά τα χρόνια απογοητευτήκαμε από την σκληρότητα και τη βαναυσότητα που μας περιβάλλει σε παγκόσμιο επίπεδο. Οι καρδιές παγωμένες , δεν γεννούν πια αγάπη , δεν ανθίζει κανένα λουλούδι μέσα στην καρδιά του ατομιστή.
Πιστεύει πως αξίζει τα καλύτερα όμως δεν σκέφτεται ποτέ πως υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι έχουν και εκείνοι δικαίωμα στην αγάπη , στην ευτυχία , στην καταξίωση. Αυτός είναι ο ρόλος του ατομιστή , να καταργεί την αξία των άλλων και τα δικαιώματα τους για μια όμορφη ζωή.
Η διάσπαση του φαινομένου είναι στο χέρι μας. Όσο περιμένουμε να αλλάξει ο κόσμος γύρω μας με ένα μαγικό ραβδάκι τόσο αυτός διαβρώνεται και γίνεται σαθρός.
Απαλλαγμένοι από φθόνο , κακία και προπάντων εγωισμό , θα «παίρνουμε» ένα μέρος από την χαρά των γύρω μας ώστε να διπλασιάζουμε τη δική μας χαρά. Απαλείφεται κατά αυτόν τον τρόπο το «εγώ» , μετατρέπεται σε «εμείς».
Ήταν πάψουν οι διαχωρισμοί και υπάρχει συλλογικότητα τότε η ανθρωπότητα θα ανέβει τα πρώτα σκαλιά της ευτυχίας.
Πολύ σημαντικό είναι να εφαρμοστεί το εξής : Μίκρυνε το μεγάλο ΕΓΩ σου για να μην μείνεις ανθρωπάκι και δεν καταφέρεις ποτέ να γίνεις άνθρωπος. Όσο πιο μεγάλο ΕΓΩ τόσο πιο μικρή υπόσταση ως άνθρωπος.
Ας παρακινήσει ο καθένας τον εαυτό του να βλέπει μακροσκοπικά και αλτρουιστικά , να εφαρμόσουμε όλοι μαζί το «ισχύς εν τη ενώσει» και να μην διαιωνίζουμε άλλο το «ο καθένας για τον εαυτό του» διότι εν τέλη με τον εαυτό μας μόνο θα μείνουμε ρίχνοντας μονίμως το φταίξιμο στους άλλους… φαύλος κύκλος.
Δια χειρός Clio Palma
πηγή: http://www.socialistas.gr/