Κωστής Παλαμάς

ΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ

Έρµη, σκλάβα, πικρή Ρωµιοσύνη,
τη βλαστήµια τ’ αντίθεου την είδα
κατά σε πειρασµός να τη χύνει
σαν τη λέπρα και σαν την ακρίδα!
Ποιός βαστιέται µ’ αδάκρυτα µάτια
να σε ιδεί; Τι αµαρτίες πληρώνεις;
Στα χρυσά ρηγικά σου παλάτια
γνέθει η αράχνη και µύρεται ο γκιώνης.
Και στα χέρια τ’ Αντίχριστου κοίτα
του χαµού τη σαΐτα!

Έρµη, σκλάβα, πικρή Ρωµιοσύνη,
σε τρυπάει στην καρδιά και σε σβήνει.
Καρδιά, γνώµη, νους, τούτα και τ’ άλλα,
το χρυσόµυρο γυάλι ραγίστη,
κι όλα πάνε· σου µένει µια στάλα,
του Χριστού και της µάνας σου η πίστη!
Μην αφήσεις τον άθεο να πάρει
το στερνό θησαυρό σου!
Με του Υψίστου τη χάρη
στα παρµένα σου πόδια στυλώσου,
ψάξε µες στην καρδιά σου την άδεια
για µια σπίθα, το βόγγο σου πάψε,
όσα γύρω σου βρεις ξεροκλάδια
άναψε τα, φωτιά βάλε, κάψε!
Κάψε το έργο του άθεου που το'χει
Σατανάς φυσηµένο

προτού πέσει στο πλάνο του βρόχι
κι ό,τι µένει σου αγνό και παρθένο.
Έρµη, σκλάβα, πικρή Ρωµιοσύνη,
κατα σένα η βλαστήµια τινάχτη,
την κατάρα σου να’χει, ω πατρίδα!
Πριν πληγή, πριν αρρώστια να γίνει
σαν τη λέπρα και σαν την ακρίδα,
φωτιά! κάψε την, κάµε τη στάχτη.