Μεσάνυχτα. Σκέψεις βιαστικές παίρνουν τον δρόμο του ονείρου, να μπουν σε σειρά, να ξυπνήσουν ίσως λίγο πιο αληθινές. Παίζουν ακόμα οι φάλτσες μελωδίες του τρένου στο μυαλό μου, κάθε στάση και μια από αυτές. Δε με ενοχλούν. Πιο φάλτσοι είναι οι λόγοι οι καλογραμμένοι που διαβάζονται φωναχτά σχεδόν από ζόμπι της πολιτικής, της αγοράς, της άτιμης της κοινωνίας.
Κάτι δίχως νόημα βουητά hitακια από ανοιχτά παράθυρα αυτοκινήτων έχουν πάρει και αυτά σειρά στη βραδινή μου ονειροπόληση, μα τα απομακρύνω όσο μπορώ. Πιο όμορφα τραγουδούν τα βραχνιασμένα μπαρουτισμένα πουλιά της πόλης. Ανθρώπινα πιο πολύ απ' τους ανθρώπους.
Ένα φθηνό υπονοούμενο σε ένα μικρό γραφείο, μια προσποίηση και το παίξιμο ενός ρόλου. Χαρτογιακάδικα τερτίπια. Της αγοράς η συμπεριφορά που επιβάλλεται. Η άτιμη η κοινωνία.
Πίσω από ένα αμάξι ένας άστεγος, τον πλησιάζω να του προσφέρω την κομπορρημοσύνη μου, εμφατικά με απωθεί. Δεν δέχεται τη λύπηση, το άπλωμα του χεριού που τεντώνει η άτιμη η κοινωνία. Ανθρώπινο. Χαμένο σε ένα μικρό στενό, μα όμορφο και δυνατό σαν τη χλόη που υπομονετικά τρυπάει το τσιμέντο.
Έτσι σκέψεις διάφορες της ημέρας, χωρίς συνοχή, μα με τελικό σκοπό την αφήγηση μιας λέξης που ξεψυχά, παίρνουν το δρόμο της κάθαρσης μέσω του ονείρου. Ανθρώπινο.
http://dinatomirmigi.blogspot.com