"Ενα χαρτομάντηλο;" μια φωνή έκοψε σε χίλια κομμάτια τις σκέψεις μου. Επιασα να τις μαζέψω. Δύσκολο.Κοίταξα τριγύρω. Να βρω τον υπαίτιο. Να ζητήσω το λόγο.
Οι σκέψεις πέταξαν. Λέφτερες.
"Χαρτομάντηλο;" ακούστηκε ξανά η παιδική φωνή
Και νάτος που καθόνταν πάνω σε ένα κομμάτι χαρτόνι μπροστά μου.
Τραντάχτηκε το βλέμμα μου. Η μήπως ήταν η καρδιά μου;
Μπροστά μου καθισμένος ο μικρός, μισοβουτηγμένος στην τσαλακωμένη σελίδα του μοναδικού του τετραδίου.
"Ξέρεις γράμματα;" με ρωτάει
"Λίγα.." πήγα να κάνω τον έξυπνο
"Αμα είναι λίγα δεν μου κάνουν…λίγα ξέρω κι εγώ" μου λέει και ξανασκύβει στο τετράδιο του. Τα μάτια του φώτιζαν μια το βιβλίο και μια το τετράδιο
"Τι κάνεις;" του λέω και σκύβω κοντά του
"Αντιγραφή" μου είπε κοφτά "Εχω και ορθογραφία μερικές λέξεις, και…"
"Πας στο σχολείο;"
"Δεν προλαβαίνω πάντα, αλλά όποτε λείπω παίρνω τα μαθήματα από τον Χάρη" μου λέει
Για λίγο έμεινα σιωπηλός. Τι μπορούν να περιγράψουν οι λέξεις για κείνα που μόνο η γλώσσα της ψυχής γνωρίζει;
Τούτος εδώ ο νεαρός φτέρωσε τις ελπίδες μου.
"Να σε ρωτήσω κάτι, αμα ξέρεις;" μου λέει
"Για πες.."
"Πως γράφεται η λέξη μέλλον;"
"Με αγώνα μικρέ μου φίλε" του λέω δακρυσμένος "με αγώνα"!