Έχουν περάσει 18 χρόνια από την κοίμηση του αγίου Γέροντα Παϊσίου, κι αν εκείνη την εποχή ο άγιος γέροντας έβλεπε ότι η πατρίδα κινδυνεύει παντοιοτρόπως, τότε τι μπορούμε να πούμε για το σήμερα; Σε τι κατάσταση βρισκόμαστε ως Έθνος, ως κοινωνία και ως προσωπικότητες; Ο Γέροντας ήρθε σε συγκεκριμένη εποχή για να αφυπνίσει συνειδήσεις, να εγείρει εκ του ύπνου τους 'Ελληνες και τους πνευματικούς ανθρώπους της εποχής του αλλά και κάθε μετέπειτα εποχής, μπροστά σε αυτό που διέβλεπε ότι έρχεται. Δηλαδή την ύστατη επίθεση του κακού στο Ελληνορθόδοξο έθνος, και αν οι άμυνες που είχαμε ήταν εκείνη την εποχή σε δοκιμασία, τί μπορούμε να πούμε σήμερα;Ίσως εκεί αποδίδεται αυτό που είχε πει ο άγιος γέροντας, ότι την σωτηρία του έθνους την περίμενε από τον Θεό. Γιατί δυστυχώς από πνευματικούς ανθρώπους τι μπορείς να περιμένεις ουσιαστικά σήμερα;
Ένα βράδυ ὁ Γέροντας παρουσιάσθηκε σὲ ἕναν ἔγγαμο ἱερέα στὸν ὕπνο του. Τοῦ εἶπε αὐστηρά: «Παπά, τί κοιμᾶσαι; Σήκω νὰ κάνης προσευχή, γιατί ἡ πατρίδα κινδυνεύει».
Θα πει κάποιος, ένας ιερέας μπορεί να βοηθήσει με την προσευχή του αυτή την κατάσταση;
Τις απαντήσεις τις δίνουν οι άγιοι. Εκείνοι υπάρχουν για να δείχνουν τον δρόμο.
Ναι σαφώς μπορεί, για τον Θεό όλα είναι δυνατά και η ιστορία το αποδεικνύει αυτό, όμως το μήνυμα από αυτό το περιστατικό δεν είναι η παρότρυνση σε ένα συγκεκριμένο ιερέα αλλά σε όλους όσους ευλογήθηκαν από τον Θεό για να ποιμάνουν έναν ολόκληρο λαό. Και κρίνονται εκ του αποτελέσματος, όπως και τα δέντρα από τους καρπούς τους. Έτσι σήμερα κοιτάζοντας την ελληνική κοινωνία, καθρεπτίζεται το ποιμαντικό και αποστολικό έργο των ανθρώπων της ιεροσύνης οι οποίοι δέχθηκαν τη βαριά αποστολή της διάδοσης αρχικά, αλλά πραγμάτωσης κυρίως του αποστολικού λόγου.
Ησ. 56,10 ἴδετε ὅτι ἐκτετύφλωνται πάντες, οὐκ ἔγνωσαν φρονῆσαι, πάντες κύνες ἐνεοί, οὐ δυνήσονται ὑλακτεῖν, ἐνυπνιαζόμενοι κοίτην, φιλοῦντες νυστάξαι.
Η εικόνα μιας κοινωνίας, είναι οι καρποί ενός δέντρου, όπου όλοι είχαν την ευθύνη να καλλιεργήσουν, να ποτίσουν και να φροντίσουν, περισσότερο δε εκείνοι που είχαν και έχουν το ρόλο του ποιμένα. Η ενότητα των πρωτοχριστιανικών χρόνων όπου οι πάντες είχαν άπαντα κοινά έχει αντικατασταθεί από τις εγωκεντρικές επιδιώξεις, από νοοτροπίες τύπου “να ψοφήσει η κατσίκα του γείτονα”, από άρρωστους σκοπούς που “αγιάζουν” τα μέσα, από ενότητα με βάση πάντα το χρήμα και όχι τον Χριστό. Η ακηδεία έγινε τρόπος ζωής προφανώς γιατί δεν υπάρχει κανείς να εμπνεύσει και αρχιερείς με κλειστές πόρτες και πήλινα σπίτια που δεν τα διαπερνά το φως, να σκανδαλίζουν με την αντιορθόδοξη ζωή τους αλλά και τον εφησυχασμένο ύπνο τους.
Ο Γέρων Πορφύριος αναγνωρίζοντας τον σπουδαίο και μεγάλο αγώνα του μακαριστού π.Αυγουστίνου Καντιώτη για το ποίμνιο, την Μακεδονία και την Ελλάδα τόνιζε την αδιαφορία των ιεραρχών και υπάρχει σε απομαγνητοφωνημένο απόσπασμα που έλεγε χαρακτηριστικά:
“Βάζουν οι Δεσποτάδες κανέναν αρχιμανδρίτη να κάνει και κανένα κήρυγμα και εκείνοι οι καημένοι κοιμούνται...”
Πως να εμπνεύσει ενότητα, αφύπνιση, εμπιστοσύνη, ταπεινό φρόνημα και εν τέλει αγιότητα εκείνος που δεν ζει ως άγιος; Πως να δεχθεί ο λαός να ποιμανθεί από εκείνους που θεωρούν την αγιότητα της ζωής τους, ξένο χωράφι που δεν πρέπει να καλλιεργηθεί; Πως θα προτάξουν την ομολογία τους εκείνοι που είναι εξαφανισμένοι στα δύσκολα, έχουν συμβιβαστεί με καταστάσεις και δεν διδάσκονται από αγίους της ιστορίας; Σε τι μπορεί να συγκριθεί η σημερινή ιεραρχία με τους αγίους; Που έπρεπε να είναι το ίδιο πράγμα. Η ιστορία είναι το τιμόνι του έθνους και δυστυχώς οι σημερινοί ιεράρχες και ιερείς, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων που επιβεβαιώνουν θλιβερά τον κανόνα, πάσχουν από ιστορική μνήμη, άρα μη έχοντας πρότυτα και γεγονότα ως οδηγό για την πορεία μας, μας οδηγούν τυφλά χωρίς προορισμό.
Ησ. 42,19 καὶ τίς τυφλός, ἀλλ᾿ ἢ οἱ παῖδές μου καὶ κωφοί, ἀλλ᾿ ἢ οἱ κυριεύοντες αὐτῶν; καὶ ἐτυφλώθησαν οἱ δοῦλοι τοῦ Θεοῦ.
Και αν αποκριθείς σε αυτούς και τους ρωτήσεις ποιο είναι το έργο τους, μπορεί να λάβεις και την απάντηση ότι οι Μητροπόλεις δίνουν συσσίτια, επιτελούν κοινωνικό έργο, βοηθούν άπορες οικογένειες, ορφανά κλπ. Καλώς γίνεται λοιπόν αυτό γιατί η δύσκολη πορεία της καθημερινότητας και της βιωτής μας χρειάζεται στήριξη, ενότητα, αλληλοβοήθεια. Ο σκοπός της εκκλησίας όμως είναι κυρίως εσχατολογικός και έχει ένα και μοναδικό στόχο. Την σωτηρία του ανθρώπου. Αν λοιπόν τα έργα και ημέρες των ποιμένων, οδηγούν και το ποίμνιο προς τη σωτηρία τότε όλα καλώς βαίνουν. Αν όμως ο ποιμένας, που μπορεί να δίδει συσσίτια και βοήθειες, οδηγείται στο σκοτάδι και στον γκρεμό, αναπόφευκτα το κοπάδι θα κατακρημνιστεί. Η σωτηρία δεν έρχεται ξέχωρα από τον Χριστό, παρά μόνο μέσα από Εκείνον. Τι πιο φυσικό οι ποιμένες των Χριστιανών να είναι αυτονόητο ότι πρέπει να είναι ενωμένοι μαζί Του και να έχουν συνάψει την διαθήκη της σωτηρίας των ιδίων και του ποιμνίου τους. Οι πράξεις και τα έργα φανερώνουν τι διαθήκη σύναψε ο καθένας.
Ησ. 28,14 διὰ τοῦτο ἀκούσατε λόγον Κυρίου, ἄνδρες τεθλιμμένοι καὶ ἄρχοντες τοῦ λαοῦ τούτου τοῦ ἐν Ἰερουσαλήμ·
Ησ. 28,15 ὅτι εἴπατε· ἐποιήσαμεν διαθήκην μετὰ τοῦ ᾅδου καὶ μετὰ τοῦ θανάτου συνθήκας, καταιγὶς φερομένη ἐὰν παρέλθῃ οὐ μὴ ἔλθῃ ἐφ᾿ ἡμᾶς· ἐθήκαμεν ψεῦδος τὴν ἐλπίδα ἡμῶν καὶ τῷ ψεύδει σκεπασθησόμεθα.
Δυστυχώς θα πρέπει να κατανοήσουμε ότι το “ξύπνα παπά” δεν απευθύνεται σε έναν άνθρωπο. Απευθύνεται σε εκείνους που έχουν στρογγυλοκαθίσει στην καρέκλα τους. Στο κείμενο για τον Γέροντα Παΐσιο «Υπέρ του γένους και της πατρίδος» περιγράφεται ανάγλυφα και τρομακτικά έγκυρα το σήμερα.
«…Πολύ λυπόταν που έβλεπε πνευματικούς ανθρώπους να επιζητούν να βολευθούν οι ίδιοι και να μην ενδιαφέρονται για την πατρίδα . Ο καημός του και η απορία του ήταν πώς οι υπεύθυνοι δεν αντιλαμβάνονται που οδηγούμαστε ….»
Ησ. 21,5 ἑτοίμασον τὴν τράπεζαν· φάγετε, πίετε· ἀναστάντες, οἱ ἄρχοντες, ἑτοιμάσατε θυρεούς.
Η Ελλάδα βρίσκεται σε πόλεμο χωρίς φυσικούς στρατηγούς, χωρίς Παπαφλέσσα, Μακρυγιάννη, Καραϊσκάκη, Κολοκοτρώνη και το στράτευμα έχει αφεθεί να παλεύει μόνο του με τα θηρία. Οι ταγοί λάκισαν, ένιψαν τας χείρας των, και παντού επικρατεί σκοτάδι, αδιέξοδα, ο κόσμος αυτοκτονεί και χάνονται καθημερινά «εικόνες του Θεού» και κανείς δεν επηρεάζεται τόσο ώστε να συνεγείρει τον κόσμο σε μια βαθιά και ειλικρινή μετάνοια. Μόνο θλιβερές διαπιστώσεις για τον διπλανό που χάνεται, και η αλήθεια σκεπασμένη από τους ίδιους που έπρεπε να είναι οι φορείς της αληθείας.
Το κράτος έχει πιάσει την ιεραρχία από το λαιμό και η φωνή τους ακούγεται μέχρι εκεί που τους παίρνει και τους επιτρέπεται. Όλα κι όλα. Δεν χρειάζεται να χαλάσει η συνταγή της σούπας. Και μετά απορούμε πως δεν έχουμε διαλυθεί ακόμα, πόσο φοβερή ανοχή δείχνει ο Θεός στην Ελλάδα που είναι πληγή στο σώμα Του και τον σταυρώνει καθημερινά όπως και κάθε λαός που ευεργετήθηκε τόσο άμεσα από τον ίδιο τον Θεό. Οι Έλληνες που είναι οι φορείς της ευλογίας του ίδιου του Κυρίου να βρίσκονται υπό διάλυση και το χειρότερο να μην μπορεί κανείς εκ των ποιμένων να βγάλει τους λύκους από το κοπάδι και να σώσει το Έθνος από την καταστροφή.
Προβληματίζει αν η στάση τους σημαίνει άγνοια κινδύνου ή εν γνώσει σύνταξη με τον εχθρό.
Ότι και να είναι από τα δύο πρέπει να πάρουν το μήνυμα ότι και ένας χριστιανός έλληνας να μείνει όρθιος, ούτε καν δύο, ο Θεός το σχέδιό Του θα το κάνει. Η παγκόσμια σαπίλα θα βρει τη γιατρειά της.
Άλλωστε η γενικευμένη σε όλα τα επίπεδα κρίση για την Ελλάδα μόνο επίσκεψη Θεού σημαίνει. Το ότι παγκοσμίως η Ελλάδα βρίσκεται στο κέντρο της κρίσης αποδεικνύει περίτρανα, τι σημαίνει ευλογία. Γιατί ο Θεός επιλέγει πρώτα να συνετίσει τους Έλληνες για να συνεγείρουν την ανθρωπότητα στο καλό και όχι στο κακό που βρισκόμαστε τώρα, γιατί οι Έλληνες μπορούν να ενώσουν όλους τους ανθρώπους εν Χριστώ.
Ας το συνειδητοποιήσουν οι ποιμένες τώρα και ας ξυπνήσουν. Τα καμπανάκια κινδύνου τελειώνουν, και η πληρωμή έρχεται τώρα για να μην πληρωθεί στην άλλη ζωή. Ας καταλάβουμε ότι η ρωμιοσύνη δεν πέθανε αλλά κοιμάται και εγείρεται. Το ψευτορωμέικο θα φύγει, θα ξηλωθεί από τον Θεό και τους Αγίους και ας μη νομίζουμε ότι ψευτορωμέικο είναι μόνο οι πολιτικοί μας και οι κυβερνώντες. Είναι όσοι δεν πιστεύουν στην αλήθεια του Χριστού από τον πρώτο μέχρι τον τελευταίο Έλληνα. Η αλήθεια έρχεται για να ενώσει τον κόσμο και να διαχωρίσει το κοπάδι, τους αμνούς απ’ τα ερίφια, να απαλλάξει τον λαό από τους σκληρόκαρδους ηγέτες και ποιμένες που ταλαιπωρούν το λαό του Θεού.
Αποκ. 3,16 οὕτως ὅτι χλιαρὸς εἶ, καὶ οὔτε ζεστὸς οὔτε ψυχρός, μέλλω σε ἐμέσαι ἐκ τοῦ στόματός μου.
Η ιστορία έχει πάμπολλα παραδείγματα προς γνώση και συμμόρφωση και οι εποχές απαιτούν ιστορική μνήμη και δυναμική ενεργοποίηση, όχι χλιαρότητα. Απαιτεί Μακκαβαίους να νικήσουν τη μετριότητα και χλιαρότητα, το λήθαργο και την ακηδεία, τους παραδομένους στην εξουσία του σατανά.
Γέρων Παΐσιος: "Το Άγιον Όρος πολλά μπορεί να προσφέρει. Μπορεί να δημιουργήσει πάλι το Βυζάντιο από το οποίο προήλθε."
Ας προβληματίσει γιατί ο γέροντας είπε ότι το Άγιο Όρος μπορεί να προσφέρει και όχι κάτι άλλο εκτός Αγίου Όρους. Γιατί αυτό αποτελεί την τελευταία κιβωτό για τη σωτηρία του ανθρωπίνου γένους. Γιατί προφανώς έξω στον κόσμο τα πράγματα είναι πολύ άσχημα και δεν υπάρχει πουθενά φως.
«Σήκω παπά και μην κοιμάσαι» αυτό είναι το μήνυμα του Γέροντα Παϊσίου προς όλη την ιεροσύνη.
«Οι αυτοθυσιασθέντες χάριν του εθνικού καθήκοντος κληρικοί, καθ’ όλην την περίοδον της Τουρκοκρατίας είναι τόσοι ώστε αποτελούν ηρωικήν λεγεώνα» μας λέγει ο ιστορικός Διονύσιος Κόκκινος και κοιτάζουμε το σήμερα και είναι εκκωφαντική η σιωπή των σημερινών κληρικών. Κι αν υπάρχει και μια ξεκάρφωτη φωνή που προσπαθεί να βγει, πνίγεται στη μετριότητα κι αυτή. Όχι λεγεώνα αλλά ούτε ίσως και διμοιρία δεν συμπληρώνουμε.
Τώρα είναι η στιγμή που ο Θεός αφήνει λίγο τα πράγματα για να φανούν οι διαθέσεις όλων. Ας ξυπνήσουμε τώρα που χτυπά η πόρτα της οργής για να ζητήσουμε το έλεος Του Θεού και όχι την οργή Του γιατί οι δυνάμεις μας και οι αντοχές μας είναι μικρές μπρος στον επερχόμενο κατακλυσμό.
Αποκ. 6,17 ὅτι ἦλθεν ἡ ἡμέρα ἡ μεγάλη τῆς ὀργῆς αὐτοῦ, καὶ τίς δύναται σταθῆναι;
Υσ: Γέρων Παΐσιος: «…Τότε όλοι οι άνθρωποι θα πιστεύσουν. Αλλά τότε δεν θα έχουν μισθό».
ΠΗΓΗ: http://www.pentapostagma.gr/2013/07/gerontas-paisios.html#ixzz2YrjixNkF