Το σπουδαιότερο που κατάφεραν αυτοί οι αλήτες που υποκρίνονται ότι τάχα μας κυβερνούν, είναι ότι μας έκλεψαν τα όνειρα...
Μας στέρησαν την ελπίδα και την έβαλαν στους πάγκους των αγορών για να εξασφαλίσουν -σαν κοινά πρεζόνια- την δική τους δόση παραμονής στην εξουσία.
Κάποιες στιγμές ακούω Χατζιδάκι και βλέπω μιά Ελλάδα γεμάτη χρώματα, γεμάτη φως και μελωδίες... σαν μέσα από ένα όνειρο.
Αυτή την Ελλάδα πρέπει να τους δείξουμε, όσοι μπορούμε και την βλέπουμε ακόμη, μέσα από τα όνειρά μας, μέσα από τον ζωντανό μας εφιάλτη...
Θα πρέπει να δείξουμε -σ' αυτούς που δεν το ξέρουν- το ακρογιάλι...
Θα πρέπει να τους μάθουμε να μετρούν το κύμα και να νιώθουν τον άνεμο...
Έπειτα, να τους μάθουμε πως να πετάνε πάνω από τα κύματα, για να ξανοιχτούν κάποια στιγμή στο πέλαγος.
Τότε, εμείς θα μπορούμε να κλείσουμε τα μάτια μας και να φύγουμε ήσυχοι, γιατί θα έχουμε κάνει κάτι καλό μέσα στα τόσα άσχημα που επιτρέψαμε να συμβούν σε κείνους που δεν γεννήθηκαν, σε κείνους που γίνονται φύραμα στις ορέξεις των δοσίλογων αλιέων του πόθου μας για μία καλύτερη ζωή, για ένα ομορφότερο αύριο.
Ας σταθούμε, λοιπόν, πρώτα στο ακρογιάλι, κι έπειτα -όσοι απομείνουμε- σαν έρθει η στιγμή, ας ξανοιχτούμε στο πέλαγος μαζί μ' εκείνους που λεύτεροι θα χαράξουν πορεία για μία όμορφη και λεύτερη πατρίδα...
Υπάρχουν σπουδαίοι κρυμμένοι ταπεινά ανάμεσά μας για να υποκλιθούμε μπροστά τους σαν έρθει η ώρα...
Μα πρώτα απ' όλα ας κλίνουμε το γόνυ για να αναλάβουμε το φορτίο που μέχρι τα χθες αποφεύγαμε. Το φορτίο εκείνο που μας ξεχωρίζει από τα κτήνη και μας κάνει ανθρώπους, λεύτερους ανθρώπους που ξέρουν να ζούν, επειδή έχουνε μάθει να αγωνίζονται μέσα σε κακουχίες, που ξέρουν ν' αγαπούν επειδή πόνεσαν πολύ στη ζωή τους, που ξέρουν να δίνουν γιατί κάποτε συνάντησαν κάποιον που τους έδωσε από το υστέρημά του...
Ας κλίνουμε λοιπόν το γόνυ και σαν μέσα από μιά προσευχή να φορτωθούμε το βαρύ μα κι όμορφο φορτίο της ευθύνης μας, γιατί όσο το αργούμε, τόσο βαρύτερο γίνεται...
Κι αν κάποιοι από εσάς βρούνε ετούτα τα λόγια βαριά ή και ανάλαφρα, ας με συγχωρήσουνε, γιατί του λόγου μου ενας αγράμματος άνθρωπος είμαι που βάζω σε μιά σειρά τις λέξεις που μου καίνε το μυαλό.
Κι όσο κι αν κάποιους τους πειράζει, εγώ θα συνεχίσω να κάνω αυτό που θέλω και που μπορώ, γιατί άλλο πράμα δεν μου έμεινε στη ζωή παρά τούτο, ελπίζοντας πως κάποιος δυνατός θα έρθει να με βγάλει από τα σκοτάδια του μυαλού μου, θα με σηκώσει από τη λάσπη που σήμερα βρίσκομαι και θα μου μάθει να είμαι πρώτα και πάνω απ' όλα άνθρωπος. Και σαν άνθρωπος περήφανος θα μου δείξει πως να περπατώ ανάμεσα σ' ελεύθερους ανθρώπους...