Ποιά αίρεση από τις δύο είναι πιο επικίνδυνη;
Πρωτ. Θεόδωρος Ζήσης
ΟΙ «ΜΑΡΤΥΡΕΣ ΤΟΥ ΙΕΧΩΒΑ» ΚΑΙ Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ.
Ποιά αἵρεση ἀπὸ τὶς δύο εἶναι πιὸ ἐπικίνδυνη;
Ποιά αἵρεση ἀπὸ τὶς δύο εἶναι πιὸ ἐπικίνδυνη;
1. Ὁ προσηλυτισμὸς τῶν Ἰεχωβάδων καὶ ὁ προσηλυτισμὸς τῶν Οἰκουμενιστῶν
Σὲ ἱερατικὴ σύναξη ποὺ ἔγινε πρόσφατα σὲ μητρόπολη τῆς Μακεδονίας ἀνετέθη σὲ ἕναν ἀπὸ τοὺς ἱερεῖς νὰ παρουσιάσει εἰσήγηση
Σὲ ἱερατικὴ σύναξη ποὺ ἔγινε πρόσφατα σὲ μητρόπολη τῆς Μακεδονίας ἀνετέθη σὲ ἕναν ἀπὸ τοὺς ἱερεῖς νὰ παρουσιάσει εἰσήγηση
γιὰ τὴν αἵρεση τῶν ψευδομαρτύρων τοῦ Ἰεχωβᾶ. Μετὰ τὸ πέρας τῆς εἰσηγήσεως ὁ παριστάμενος μητροπολίτης ἐξέφρασε τὴν ἐκτίμηση ὅτι οἱ ψευδομάρτυρες τοῦ Ἰεχωβᾶ εἶναι ἡ πιὸ ἐπικίνδυνη αἵρεση, γιατὶ ἀσκοῦν μεθοδικὰ καὶ προγραμματισμένα προσηλυτισμὸ εἰς βάρος τῶν Ὀρθοδόξων πιστῶν, ἐκμεταλλευόμενοι συνήθως τὶς δύσκολες οἰκονομικὲς συνθῆκες. Αὐτὸ ὅμως ἔκαναν καὶ ἐξακολουθοῦν νὰ κάνουν καὶ πολλὲς προτεσταντικὲς αἱρέσεις, ἀλλὰ καὶ ὁ Παπισμὸς μὲ τὴν ἀπατηλὴ μέθοδο τῆς Οὐνίας, ποὺ ἐφεῦραν καὶ προώθησαν οἱ γνωστοὶ Ἰησουΐτες. Ἑπομένως προσηλυτισμὸ δὲν ἀσκοῦν μόνον οἱ ψευδομάρτυρες τοῦ Ἰεχωβᾶ, ἀλλὰ καὶ οἱ πάμπολλες προτεσταντικὲς παραφυάδες, ἐπίσης καὶ ὁ Παπισμός, ὁ ὁποῖος μέχρι σήμερα ἀρνεῖται νὰ καταδικάσει καὶ νὰ ἀποσύρει τὴν Οὐνία, κατ᾽ ἐξοχὴν μέθοδο προσηλυτισμοῦ τῶν Ὀρθοδόξων, καὶ ἔχει φέρει σὲ δύσκολη θέση τοὺς φιλοπαπικοὺς Ὀρθοδόξους, τοὺς ὁποίους παρέσυρε κατὰ τὸν διεξαγόμενο θεολογικὸ διάλογο στὴν ἀθώωση καὶ ἀμνήστευση τῆς Οὐνίας μὲ τὴν ἐπαίσχυντη συμφωνία στὸ Balamand τοῦ Λιβάνου τὸ 1993.
Ἐνημερώθηκε ποτὲ ὑπεύθυνα καὶ ἐπίσημα ἀπὸ τὶς κατὰ τόπους ἐκκλησιαστικὲς ἀρχὲς τὸ ὀρθόδοξο ποίμνιο, ὥστε νὰ προφυλαχθεῖ ἀπὸ τὴν ἀπάτη τῆς Οὐνίας, ἰδιαίτερα στὴν πολυάνθρωπη Ἀθήνα, ὅπου ἀνυποψίαστοι Ὀρθόδοξοι ἐπισκέπτονται τὸν ναὸ τῶν Οὐνιτῶν, ὁ ὁποῖος δὲν διαφέρει καθόλου ἀπὸ τοὺς ὀρθοδόξους ναούς, ὅπως καὶ οἱ ἀκολουθίες καὶ ἡ ἀμφίεση τῶν κληρικῶν τῆς Οὐνίας; Θὰ ἀνατεθοῦν εἰσηγήσεις στὶς ἱερατικὲς συνάξεις, γιὰ νὰ παρουσιασθοῦν ἱστορικὰ καὶ συγχρονικὰ τὰ κατορθώματα τῆς Οὐνίας καὶ ὁ αἱρετικὸς καὶ κοσμικὸς χαρακτήρας τοῦ Παπισμοῦ, ποὺ βυθίζεται μέσα στὸ βόθρο τῶν σκανδάλων τῆς παιδεραστίας, ὅπως ἐπανειλημμένως ἔχει διακηρύξει μὲ παρρησία ὁ ὁμολογητὴς μητροπολίτης Πειραιῶς κ. Σεραφείμ; Ποιός φοβᾶται ποιόν; Μήπως τὸν Οἰκουμενικὸ Πατριάρχη κ. Βαρθολομαῖο, ὁ ὁποῖος ἔχει ξεπεράσει σὲ φιλοπαπισμὸ καὶ οἰκουμενιστικὴ συμπεριφορὰ ὅλους τοὺς παλαιοὺς καὶ σύγχρονους ἐκκλησιαστικοὺς ἡγέτες μὲ τὶς συναντήσεις, τὶς συμπροσευχές, τοὺς ἀσπασμοὺς καὶ ἐναγκαλισμοὺς μὲ τοὺς πάπες, τὰ θυμιάματα καὶ τά «εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος», τὰ ἀπολυτίκια καὶ τὰ τροπάρια πρὸς τιμὴν τοῦ πάπα; Πῶς ἐπέτρεψε ὁ πατριάρχης μία σχεδὸν κατὰ τὸ ἥμισυ κουτσουρεμένη ὀρθόδοξη ἀντιπροσωπεία, ἀφοῦ ἀπουσίαζαν ἕξη (6) αὐτοκέφαλες ὀρθόδοξες ἐκκλησίες, νὰ ὑπογράψει τὸ προδοτικὸ κείμενο τοῦ Balamand, ἐνῶ εἶχε τὴν δυνατότητα διὰ τοῦ ὀρθοδόξου συμπροέδρου, ποὺ ἦταν ἱεράρχης τοῦ Πατριαρχείου, νὰ ἐπικαλεσθεῖ φιλαδέλφως τὴν ἀπουσία τῶν ἀληθινὰ ἀδελφῶν ὀρθοδόξων ἐκκλησιῶν καὶ νὰ ματαιώσει ἢ νὰ ἀναβάλει τὴν συνέλευση τῆς Μεικτῆς Θεολογικῆς Ἐπιτροπῆς, ὥστε νὰ ἀποφευχθεῖ ἡ ἀθώωση τῆς Οὐνίας καὶ νὰ παραμείνει ἡ καταδίκη της ποὺ ἔγινε στὸ Freising τοῦ Μονάχου τὸ 1991; Πῶς ἔφθασε στὸ σημεῖο νὰ δωρήσει ἁγιοπότηρο στὸν νεοεκλεγέντα ἀρχιεπίσκοπο τῶν ἐν Ἀθήναις Οὐνιτῶν καθηγητὴ Δημήτριο Σαλάχα, γιὰ τὴν ἐκλογὴ τοῦ ὁποίου δὲν ἀντέδρασε οὔτε ἡ οἰκουμενίζουσα καὶ συμπορευομένη μὲ τὸ Φανάρι ἑλλαδικὴ ἐκκλησιαστικὴ ἀρχή; Τόση λησμονιὰ καὶ ἀμνημοσύνη τοῦ πῶς ἐνεργοῦσαν οἱ προηγούμενες ἐκκλησιαστικὲς ἡγεσίες στὶς περιπτώσεις ἐκλογῆς Οὐνιτῶν ἀρχιεπισκόπων; Τόσο πολὺ ἔχει διαβρώσει ὁ Οἰκουμενισμὸς τὸ ὀρθόδοξο φρόνημα πατριαρχῶν καὶ ἀρχιεπισκόπων;
Δὲν πείθει καθόλου ἡ διακήρυξη τοῦ κ. Βαρθολομαίου ὅτι δὲν εἶναι οἰκουμενιστής· διότι τὴν ἴδια ὥρα ποὺ προέβαινε σ᾽ αὐτὴ τὴν διακήρυξη, στὸ ἴδιο κείμενο τῆς προσφωνήσεώς του πρὸς τὸν πατριάρχη Βουλγαρίας κ. Νεόφυτο, ἐπιχειροῦσε νὰ ἐνισχύσει τὸν Οἰκουμενισμὸ νουθετώντας τὴν βουλγαρικὴ ἐκκλησία νὰ ἐπιστρέψει στὸ κατ᾽ ἐξοχὴν θεσμικὸ ὄργανο τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, στὸ Παγκόσμιο Συμβούλιο Ἐκκλησιῶν, καὶ στοὺς οἰκουμενιστικῶν προδιαγραφῶν θεολογικοὺς διαλόγους. Θὰ εὐφρανθοῦν ὅλοι οἱ ἀνὰ τοὺς αἰῶνες μέχρι σήμερα Ἅγιοι καὶ Πατέρες καὶ οἱ Ὀρθόδοξοι πιστοὶ ὅλων τῶν αἰώνων, ἂν ὁ πατριάρχης τοῦ Γένους, τῆς Μεγάλης ὄντως Ἐκκλησίας τῆς Κωνσταντινουπόλεως, μεταβάλει σὲ πράξη τὸ «δὲν εἶμαι οἰκουμενιστής» καὶ ἐλευθερώσει τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ἀπὸ τὴν αἰχμαλωσία τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, μέσα στὴν ὁποία ζῆ ἀπὸ τὶς ἀρχὲς τοῦ εἰκοστοῦ αἰώνα.
2. Πολὺ πιὸ ἐπικίνδυνος ὁ Οἰκουμενισμὸς ἀπὸ τούς «Μάρτυρες τοῦ Ἰεχωβᾶ»
Ἐρχόμαστε ἔτσι συνδεόμενοι μὲ τὰ πρῶτα, νὰ παρατηρήσουμε ὅτι ἀσφαλῶς οἱ ψευδομάρτυρες τοῦ Ἰεχωβᾶ εἶναι ἐπικίνδυνη αἵρεση μὲ τὰ ἄφθονα μέσα ποὺ διαθέτουν οἱ ὑπερατλαντικοὶ χρηματοδότες καὶ προστάτες τους, ποὺ δὲν εἶναι θεσμικὰ καὶ ἰδεολογικὰ πολὺ μακρυὰ ἀπὸ αὐτοὺς ποὺ προωθοῦν τὸν Οἰκουμενισμό. Εἶναι ὅμως εὐκολώτερος ἀντίπαλος, ἀκόμη καὶ γιὰ τοὺς ἁπλοῦς πιστούς, καὶ δὲν μποροῦν εὔκολα νὰ περάσουν τὶς πλάνες τους καὶ τὶς διδαχές τους, διότι ἐμφανίζονται ὡς ἐχθροὶ καὶ κατήγοροι τῆς Ἐκκλησίας καὶ τῶν δογμάτων της, καὶ ἑπομένως δίνουν ἀμέσως τὸ στίγμα τῶν ἐχθρῶν καὶ πολεμίων τῆς πίστεως, πρᾶγμα ποὺ ἀσυναίσθητα προκαλεῖ ἀμυντικὴ καὶ ἀπορριπτικὴ στάση. Καὶ μόνο τὸ ὅτι δὲν κάνουν τὸν Σταυρό τους, δὲν σέβονται τὸν Τίμιο Σταυρό, καὶ δὲν τιμοῦν τὶς ἅγιες εἰκόνες, μαζὶ μὲ πλῆθος ἄλλων παρεκκλίσεων, τὶς ὁποῖες βέβαια ἀγνοοῦν οἱ ἁπλοὶ πιστοί, καὶ μόνον αὐτὰ ἀρκοῦν γιὰ νὰ πέσει στὸ κενὸ ἡ προσηλυτιστική τους προσπάθεια, ἐκτὸς ἐλαχίστων εἰδικῶν ἐξαιρέσεων.
Ποιός θὰ προφυλάξει ὅμως τοὺς πιστοὺς ἀπὸ τοὺς οἰκουμενιστὰς κληρικοὺς καὶ θεολόγους, οἱ ὁποῖοι ἐκ τῶν ἔσω ἀφανῶς καὶ βραδέως διαβρώνουν τὸ ὀρθόδοξο φρόνημα καὶ οὐσιαστικῶς καταλήγουν στὸν ἴδιο σκοπὸ καὶ στόχο, ἀλλὰ μὲ πιὸ ἐπικίνδυνη μέθοδο, ἀφοῦ κρύβονται κάτω ἀπὸ τὸ ἔνδυμα τοῦ ὀρθοδόξου κληρικοῦ καὶ τὴν ἰδιότητα τοῦ ὀρθοδόξου θεολόγου; Σὲ τί διαφέρει ὁ ψευδομάρτυς τοῦ Ἰεχωβᾶ ποὺ ἀρνεῖται τὴν θεότητα τοῦ Χριστοῦ ἀπὸ τὸν Ἰουδαῖο καὶ Μουσουλμᾶνο, ποὺ ἐπίσης ἀρνοῦνται τὴν θεότητα τοῦ Χριστοῦ, τὶς θρησκεῖες τῶν ὁποίων ὅμως οἱ Οἰκουμενισταὶ θεωροῦν ὡς παράλληλους μὲ τὸν Χριστιανισμὸ δρόμους σωτηρίας, ἀρνούμενοι ἔτσι τὴν μοναδικότητα καὶ ἀποκλειστικότητα τῆς ἐν Χριστῷ σωτηρίας, ὅπως καὶ οἱ Ἰεχωβάδες; Σὲ τί διαφέρει ὁ ψευδομάρτυς τοῦ Ἰεχωβᾶ ἀπὸ τοὺς Προτεστάντες, ποὺ καὶ αὐτοὶ δέχονται μόνον τὴν Ἁγία Γραφὴ καὶ ἀπορρίπτουν τὴν Παράδοση καὶ τὰ δόγματα τῆς Ἐκκλησίας, καὶ ἀσεβοῦν πρὸς τὴν Ὑπεραγία Θεοτόκο, τοὺς Ἁγίους καὶ τὶς εἰκόνες τους, ὅπως καὶ οἱ Ἰεχωβάδες; Καὶ ὅμως μὲ αὐτοὺς συνυπάρχουμε καὶ συμπροσευχόμαστε καὶ τοὺς ἀναγνωρίζουμε ὡς ἐκκλησίες καὶ συμμετέχουμε ὡς ἴσοι πρὸς ἴσους, ὡς πρὸς τὴν ἀλήθεια καὶ τὴν πίστη, μέσα στό «Παγκόσμιο Συμβούλιο Ἐκκλησιῶν», ποὺ οὐσιαστικῶς εἶναι Παγκόσμιο Συμβούλιο Πλανῶν καὶ Αἱρέσεων. Γιατί μὲ τοὺς Ἰουδαίους καὶ Μουσουλμάνους ἔχουμε σχέσεις καὶ ὀργανώνουμε διαθρησκειακὲς συναντήσεις, ἐνίοτε καὶ συμπροσευχές, καὶ δὲν τοὺς χαρακτηρίζουμε ὡς ἐπικίνδυνες θρησκεῖες; Γιατί δὲν ὀργανώνουμε συναντήσεις μὲ τοὺς Ἰεχωβάδες; Γιατί δὲν προτείνουμε νὰ συμμετάσχουν καὶ αὐτοὶ στό «Παγκόσμιο Συμβούλιο ᾽Εκκλησιῶν», ἀφοῦ συμφωνοῦν στὰ περισσότερα μὲ τοὺς Προτεστάντες; Ἁπλούστατα, γιὰ νὰ ὑπάρχει φαινομενικὰ ἕνας ἐχθρός, ὄχι πολὺ ἐπικίνδυνος ὅμως, νὰ στρέφουμε ἐναντίον του τὰ βέλη καὶ νὰ ἀναλώνουμε τὴν ποιμαντική μας φροντίδα, καὶ νὰ ἀφήνουμε ἐλεύθερο τὸν Οἰκουμενισμό, ὡς νέα Οὐνία, νὰ διαβρώνει τὸ φρόνημα κληρικῶν, θεολόγων καὶ πιστῶν, καὶ ὡς προβατόσχημος λύκος νὰ κατατρώγει τὸ ποίμνιο.
Θὰ ἐντάξει ἆραγε ποτὲ ἡ ἁρμόδια ἐπὶ τῶν αἱρέσεων Συνοδικὴ Ἐπιτροπὴ τὸν Παπισμὸ καὶ τὸν Οἰκουμενισμό, ποὺ μᾶς ἀπειλοῦν περισσότερο, ἀνάμεσα στὶς αἱρέσεις, ἢ ἔχουμε σχεδὸν κατακτηθῆ καὶ ἀφομοιωθῆ ἀπὸ αὐτές; Ἡ δήλωση τοῦ οἰκουμενικοῦ πατριάρχου, ὅτι δὲν εἶναι οἰκουμενιστής, ἔχει πάντως καὶ θετικὸ περιεχόμενο· ἀναγνωρίζει ὁ πατριάρχης ὅτι ὁ Οἰκουμενισμὸς εἶναι ἐκτὸς τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως καὶ ζωῆς καὶ γι᾽ αὐτό, ὡς ὀρθόδοξος ἐπίσκοπος, δὲν θέλει νὰ χαρακτηρίζεται ὡς οἰκουμενιστής. Δὲν εἶναι δύσκολο νὰ πείσει μὲ ἔργα πλέον καὶ ὄχι μὲ λόγια τὸ ὀρθόδοξο πλήρωμα, ἀναιρώντας ὅσα οἰκουμενιστικὰ μέχρι τώρα ἔχει πεῖ καὶ ἔχει πράξει καὶ συντονίζοντας, κατὰ τὰ κανονικῶς ἰσχύοντα, τὴν ἔξοδο τῆς Ἐκκλησίας ἀπὸ τὴν αἰχμαλωσία τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ὥστε νὰ μποροῦμε ὅλοι ἀπὸ καρδίας νὰ ψάλλουμε: «Βαρθολομαίου τοῦ Παναγιωτάτου καὶ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου πολλὰ τὰ ἔτη».
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στον Ορθόδοξο Τύπο 11-10-2013
Πηγή: http://www.impantokratoros.gr/5603F491.el.aspx