Πέμπτη 22 Μαΐου 2014

ΑΝΟΙΚΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΠΡΟΣ ΑΘΗΝΑΓΟΡΑΝ*


ΦΩΤΙΟΥ ΚΟΝΤΟΓΛΟΥ
 
πιθυμία τς μ. Παναγιότητος κα τν σν μν ν ποταχθ ρθόδοξος

κκλησία ες τν Πάπαν κα κ μέρους σς νεξήγητος σπουδή, πλήρωσε τν

καρδίαν μς φάτου θλίψεως κα θυμίας. Τ τα μας κόμη συρίζουν π τφρικτν τοτο κουσμα.

ρθόδοξος ποίμνη διχάσθη. Ο μν σς κολούθησαν, ες τν λισθηρν δρόμον τν πάγοντα ες τν πώλειαν, ο δ παρέμειναν δραοι κα σάλευτοι ες τν ρθόδοξον πίστιν τν πατέρων τν, ποτροπιαζόμενοι κα ες μόνην τν σκέψιν τι Οκουμ. Πατριάρχης νηγκαλίσθη τν Πάπαν κα μολύνθη π τ βδέλυγμα τοτο τς σεβείας.
κενοι οτινες σς κολούθησαν σαν κ τν προτέρων προδικασμένοι ν σς κολουθήσουν, ντες λόφρονες, ματαιόδοξοι, πιστοι, κα ξενόδουλοι κόλακες κα κολακευόμενοι. σπευσαν λοιπν ν συνταχθσι μ τν «κόσμον», μ τν μαρτωλν κόσμον τς πιγείου νέσεως, τς νευ ταλαιπωριν κα γνος ζως, «ες τν δε μένουσαν πόλιν», μ πιζητοντες «τν μέλλουσαν», ς νύπαρκτον κα μ πιστευτν ες ατούς.
Ο λλοι μως, ο πιστοί, παρέμειναν σάλευτοι ες τν ρθόδοξον πίστιν, ες τν χώραν τς πενίας, τν στερήσεων, τν πειρασμν, τν διωγμν, βέβαιοι ντες τι ν μέσω ατν παρίσταται Κύριος, επν τι κκλησία Ατο θ εναι συνδεδεμένη μ τ μαρτύριον, τν περιφρόνησιν, τν πτωχείαν, τν μπαιγμόν, τ ποία θ εναι ντιμισθία τς σθεναρς μολογίας τν ες τοτον τν κόσμον.
Ες τ τα τν χον μέρας κα νυκτς ο παρήγοροι λόγοι το Χριστο. «Ε μδίωξαν κα μς διώξουσιν». διωγμός, κακοπάθησις κα θάνατος εναι ελογημένος κλρος τν γνησίων μαθητν το Χριστο. Τ πανάγιον στόμα τοεπεν κόμη: «Ἡ βασιλεία το Θεο βιάζεται κα ο βιαστα ρπάζουσιν ατήν». Πς εναι δυνατν ν πάρχουν βιαστα ες τν παράταξιν τν μάχων, ο ποοι σπευσαν ν συνθηκολογήσουν μ τ ψεδος, δι ν ζήσουν ν συχία καπολαύσει τν γκοσμίων γαθν;
Κα σες ο ποιμένες το λαο τί εδους ποιμένες εσθε; Τ πρόβατα τ ποα σς νεπιστεύθη Χριστς τ παραδίδετε ες τος λύκους. Συναυλίζεσθε μ τος ρχοντας το κόσμου τούτου το παρερχομένου, διότι ζηλώσατε τν δόξαν ατν κα οχ τν δόξαν το Θεο.
πετάξατε τν πίστιν ες τος μαρτωλος νθρώπους τν κοσμικν πιθυμιν, οτινες δηγονται π τν σατανν.
Παρεδόθητε κα παρεδώσατε τ πρόβατα ες τν ρχοντα το κόσμου τούτου, ες τν κατέχοντα τν λην, τν χρυσόν, τς φευρέσεις κα τς μηχανς, α ποαι καταπλήττουν τ πλήθη, ς θαύματα το ντιχρίστου.

Παρεδόθητε κα παρεδώσατε τ πρόβατα ες τν ψευδώνυμον γνσιν, «τν κενν πάτην», τν διδασκομένην ες τς χώρας τς θεΐας κα τς πογνώσεως, που οκ στιν οδ σμ τς αωνίου ζως κα τς ληθος γνώσεως, τς γνώσεως το Θεο.
Κα τατα, διότι δν εσθε ο ποιμένες ο καλοί, ο θυσιάζοντες τν ζων ατν πρ τν προβάτων κα δηγοντες ατ ες τος εώδεις λειμώνας τς θανάτου ζως.

Σες εσθε ο μισθωτο ποιμένες, κα κατ τ πανάγιον στόμα το Κυρίου «μισθωτς ποιμν οκ στι ποιμν» (ω. ι, 12). Εσθε μισθωτο τν ρχόντων τοκόσμου τούτου, δι τν δόξαν κα τν πλοτον τν ποίων ργάζεσθε.
Κα παξ εσθε ο δολοι τοιούτων κυρίων, εσθε πλισμένοι μ τ πλα τς βίας, μ τ ποία πειλετε τ πιστ πρόβατα το Χριστο, δι ν τ ναγκάσητε ν σς κολουθήσουν.

λλ ατ τ μακάρια πρόβατα πεκδέχονται τ μαρτύριον ς λύτρωσιν κα ς ψευδς σημεον τι θ λάβουν τν μάραντον στέφανον π τν γωνοθέτην Κύριον ησον Χριστόν.
Ναί! Εμεθα τοιμοι ν μαρτυρήσωμεν μετ χαρς κα γαλλιάσεως πρ τς ρθοδόξου πίστεως, τν ποίαν κρατομεν ς τν μέγιστον θησαυρόν. Μακαρίζομεν τος αυτούς μας, διότι θ διωχθμεν κα θ ποθάνωμεν πρ πίστεως κα ληθείας.
κονίσατε τν μάχαιραν τς ασχύνης. ποστείλατε τ ργανα τς βίας, τ ποία σς δορυφορον κα μ τ ποία εναι πάντοτε πάνοπλος ποστασία. ποστείλατε τ ναντίον μας. δη ες τ γιον ρος νεφανίσθη τ αματωμένον κα ποτρόπαιον φάσγανον τς βίας, δι ν νσπείρη τν τρόμον ες τς γίας καρδίας  τν γερόντων, τν σκητν κα τν ρημιτν, ο ποοι ζησαν ν δοκιμασίαις, ν στερήσει, ν τελεία παρνήσει το σαρκίου τν, δι ν εαρεστήσουν τν Κύριον.
Τ φρικτν πρόσωπον τς βίας μφανίζεται ς τ τς μυθικς κεφαλς τς Μεδούσης ες τν γιασμένον κπον τς Παναγίας. Κα πισθεν ατο του βδελύγματος τς βίας ερίσκεσθε σες, ο «ποιμένες ο μισθωτοί», ο τρίδουλοι τν ρχόντων το σκοτεινο κόσμου το χρήματος, τς θεΐας, το κφυλισμο κα πάσης κολασίας.
Σπαράξατε τος θώους, τος γίους μολογητς, φο γίνατε λύκοι σες ο διοι ο ποιμένες.
Σπαράξατε τν ρθοδοξίαν μέσα ες τ Κολοσσαον ες τ ποον παρίστανται οΚαίσαρες, τς σημερινς κακούργου θεΐας. Εναι καιρς μως ν ποβάλετε τν δορν το προβάτου, καθ σον ατη δν πατ πλέον κανένα.
«Ὁ ποιετε, ποιήσατε τάχιον!».

* «Ο.Τ.», πρίλιος 1965.
ΙΩΒ
ΠΗΓΗ: «ΑΝΤΙΠΑΠΙΚΑ»
ΕΚΔΟΣΕΙΣ «ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΤΥΠΟΥ»
ΑΘΗΝΑΙ 1993