«Ἡ Κίνησις τοῦ Παγκοσμιοποιημένου Οἰκουμενισμοῦ προχωρεῖ…» …Ὅλοι οἱ ὁσιώτατοι πατέρες καὶ ἀδελφοί, οἱ ὁποῖοι χάριτι Θεοῦ ἐγκαταβιώνουν εἰς τὸν Ἱερὸν καὶ σεβάσμιον ἐτοῦτον τόπον, εἰς τὸ Περιβόλιον τῆς Κυρίας Θεοτόκου, παρακολουθοῦν μὲ ἱερὰν ἀγωνίαν, μὲ τὴν καλὴν ἀνησυχίαν καὶ μὲ ἄγρυπνον τὸν νοερὸν ὄμμα τῆς εὐσεβοῦς αὐτῶν ψυχῆς καὶ καρδίας, τὰ συνεχιζόμενα καὶ δεινῶς αὐξανόμενα «γεγονότα» ὅσον ἀφορᾶ τὴν ἐκκλησιολογικὴν προβληματικήν, καὶ καθόλου πατερικὴν καὶ παραδοσιακὴν πρακτικὴν τῆς κινήσεως τοῦ οἰκουμενισμοῦ, διαχριστιανικοῦ καὶ διαθρησκειακοῦ. Καὶ δὲν «ἐπαναπαύονται» οἱ εὐσεβεῖς καὶ ἐνάρετοι ἁγιορεῖται πατέρες μόνον εἰς τὴν ἁπλὴν ἀνησυχίαν καὶ παρακολούθησιν, ὥστε νὰ μένωσι ἄπραγοι, καὶ ἐκτὸς τοῦ ἱεροῦ «στίβου» τοῦ πνευματικοῦ ἀγῶνος, ἀλλὰ διάγουσιν μὲ καρδίαν νήφουσαν, μὲ τὴν ψυχήν των πλήρη ἐκ τῶν θείων καὶ ἱερῶν μυστηρίων τοῦ Πνεύματος, μὲ προσευχὰς ἀδιαλείπτους καὶ ἀενάως εὐχόμενοι, ἀλλὰ καὶ ἐν πνεύματι ταπεινοφροσύνης, ἀγάπης καὶ ἐν Χριστῷ εὐσπλαγχνίας καὶ φιλαδελφίας, προσπαθοῦν νὰ ἐνημερώνουν τὸ χριστεπώνυμον Ὀρθόδοξον πλήρωμα τῆς Ἁγιωτάτης Ἐκκλησίας μας, μὲ ἐπιστολάς, μὲ διαλόγους εὐσεβῶν συζητήσεων, μὲ κηρύγματα, μὲ τὴν καλὴν ὁμολογίαν τῆς εὐσεβοῦς ὀρθοδόξου πίστεώς μας, καὶ ἔτσι λοιπὸν οἱ Σεβαστοὶ ἁγιορεῖται Πατέρες συνεχίζουν τὸν καλόν των Πνευματικὸν ἀγῶνα, ὄχι μόνον διὰ τὴν προσωπικήν των σωτηρίαν καὶ τὴν ἐν Χριστῷ κατὰ χάριν ἠθικήν των «τελείωσιν» (τὸ ὁποῖον φυσικῶς ἀπαιτεῖται ἀπὸ τὸν καθένα ἀφιερωμένον μοναχόν), ἀλλὰ φροντίζουν μὲ τὴν εὐσπλαγχνίαν, ποὺ τοὺς χαρακτηρίζει, νὰ ἐνδιαφέρονται καὶ νὰ ἀγωνιοῦν καὶ διὰ τὴν σωτηρίαν τῶν ἐν Χριστῷ ἀδελφῶν τους, κοσμικῶν λαϊκῶν, ἀλλὰ ἀκόμη καὶ γιὰ τὴν ἱερὰν ἀποστολὴν καὶ τὸ σωτήριον κάλεσμα καὶ πρὸς τοὺς ἄλλους συνανθρώπους, καλοπροαιρέτους, ὥστε νὰ προσέλθουν εἰ δυνατὸν ὅλο καὶ περισσότερες ψυχές, εἰς τὴν Ὀρθοδοξίαν μας, τὴν «κιβωτὸν τῆς Σωτηρίας», τὸ πλήρωμα τῆς χάριτος καὶ τῆς ἀληθείας…
Ἐπὶ δεκαετίες ὁλόκληρες, οἱ ψυχές μας διακατέχονται ἀπὸ δύο ἐνάντιες συναισθηματικὲς «καταστάσεις». Βαθειὰ λύπη μέν, ὅσον ἀφορᾶ τὶς συνεχιζόμενες, καὶ ἐπαναλαμβανόμενες οἰκουμενιστικὲς συναθροίσεις, συναντήσεις, συμπροσευχές, καὶ κοινὰ ἀνακοινωθέντα ἐκ μέρους τῶν ὑψηλὰ ἱσταμένων ταγῶν τῶν κατὰ τόπους Ἐκκλησιῶν, (πρακτικὲς ὁλωσδιόλου ἀντιπατερικὲς καὶ ἀντιπαραδοσιακές, μὴ στηριζόμενες οὐδαμῶς στὶς ἱερὲς παρακαταθῆκες, ποὺ ἄφησαν εἰς ἡμᾶς οἱ ἐν Ἁγίοις Πατέρες ἡμῶν, προφῆται καὶ Ἀπόστολοι, Μάρτυρες, Ἱεράρχαι, Δίκαιοι, Ὁσιομάρτυρες καὶ λοιπαὶ ἁγίαι ψυχαὶ τῆς ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας). Καὶ ἀφ᾽ ἑτέρου ἔχομεν μίαν κρυφὴν χαράν, καὶ μίαν ἐλπίδα, διότι κατὰ πολλὰ ἔχει αὐξηθῆ τὸ «ἀντιοικουμενιστικὸν» ρεῦμα - κίνημα, ποὺ ὄντως, κατὰ παραδοχήν, πηγάζει αὐθορμήτως ἐκ ψυχῶν διψασμένων γιὰ τὴν ἐπικράτησιν τῆς ἀληθείας, γιὰ τὴν ἐπικυριαρχίαν (στὸν ἱερὸ καὶ Μαρτυρικὸν Ἅγιον Τόπον τῆς Μητρός μας Πατρίδος) τῆς εὐλογημένης χάριτος, καὶ τῆς χαριτωμένης ἐν Χριστῷ εὐλογίας, οὕτως ὥστε νὰ μὴ δυνηθοῦν τὰ σκοτεινὰ «μηχανήματα» τοῦ ἀρχεκάκου ἐχθροῦ νὰ κατανικήσουν τὸ εὔψυχον τῆς καρτερίας ἡμῶν, ἐπὶ τῶν ἱερῶν καὶ ὁσίων τῆς Ἁγιωτάτης Ἐκκλησίας καὶ φιλτάτης Πατρίδος μας… Ὄντως ὑπάρχουν γύρω μας μέσα εἰς τὸν θεόσωστον καὶ ἱερὸν χῶρον τῆς Ἐκκλησίας μας, ὑπέροχοι καὶ σπουδαῖοι καθηγηταί, θεολόγοι, ἱστορικοί, κληρικοὶ καὶ ἀγωνισταὶ Ἱεράρχαι καὶ Μοναχοί, ἀλλὰ καὶ εὐσεβεῖς λαϊκοὶ καθηγηταί, ὅπου συνεχῶς ἐν παντὶ τόπῳ εὑρισκόμενοι, ἀπὸ τὸν ἱερὸν Ἄμβωνα, ἀπὸ τὸ Πανεπιστημιακὸν «ἀμφιθέατρον» ἀπὸ τὶς διδασκαλικὲς ἕδρες ἀλλὰ καὶ ἀπὸ τὰ ταπεινά, φτωχὰ καὶ ἀπέριττα κελλάκια, κηρύττουν, ἐνημερώνουν, συμβουλεύουν (μετ᾽ ἀγάπης πάντοτε καὶ ἐν πνεύματι ταπεινώσεως), ὅπως «στήκετε καὶ κρατεῖτε τὰς παραδόσεις ἅς ἐδιδάχθητε…» μένετε πιστοὶ εἰς τὴν ὀρθόδοξον πίστιν καὶ εὐσέβειαν.
Λοιπὸν ἂς μιμούμαστε ὅλοι μας τοὺς ἁγίους Πατέρας μας, οἱ ὁποῖοι γιὰ τὴν ὀρθόδοξον ὁμολογίαν τῆς Ἀλήθειας «ἐμπαιγμῶν καὶ μαστίγων πεῖραν ἔλαβον, ἔτι δὲ δεσμῶν καὶ φυλακῆς, ἐλιθάσθησαν, ἐπρίσθησαν, ἐν φόνῳ μαχαίρας ἀπέθανον, περιῆλθον ἐν μηλωταῖς, ἐν αἰγείοις δέρμασιν, ὑστερούμενοι, θλιβόμενοι, κακουχούμενοι, ὧν οὐκ ἦν ἄξιος ὁ κόσμος, ἐν ἐρημίαις πλανώμενοι καὶ ὄρεσι καὶ σπηλαίοις καὶ ταῖς ὀπαῖς τῆς γῆς… (Ἑβραίους ΙΑ´ 36-38).
Ἡ σημερινὴ οἰκουμενικὴ κίνησης εἶναι ὄντως μία ἐκκλησιολογικὴ αἵρεσις καὶ διὰ τοῦτο δὲν θὰ πρέπει παντελῶς νὰ ἐφησυχάζουμε, ἀλλὰ νὰ εἴμαστε ἐν ἐγρηγόρσει (…«στήκετε ἐν παντὶ καιρῷ δεόμενοι, …ἀγρυπνεῖτε καὶ προσεύχεσθε, ἵνα μὴ εἰσέλθετε εἰς πειρασμόν, τὸ μὲν πνεῦμα πρόθυμον, ἡ δὲ σὰρξ ἀσθενής…»).
Χρειάζεται ἀπὸ ὅλον τὸ χριστεπώνυμον πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας μας ἐγρήγορσις, συνεχὴς μετάνοια, ἀδιάλειπτος προσευχή, πένθος καὶ δάκρυα, διότι… «αἱ ἡμέραι ἡμῶν πονηραὶ εἰσί…». Καὶ δὲν θὰ ἀργήσει νὰ ἔλθει ἡ ἡμέρα ἐκείνη…! Ἕνα πρᾶγμα εἶναι σίγουρο ὅτι, ὁ οἰκουμενισμὸς λίαν συντόμως θὰ «γκρεμιστεῖ» καὶ θὰ ἀφανισθεῖ,
ὅπως ἕνας παιδικὸς «χάρτινος πύργος» πίπτει καὶ ἰσοπεδώνεται μ᾽ ἕνα ἁπλὸν φύσημα…! Ἐμεῖς θὰ πρέπει χάριτι Θεοῦ νὰ συνεχίσουμε, μὲ πνεῦμα ἀγάπης, ταπεινοφροσύνης καὶ εὐσπλαγχνίας τὸν καλὸν ἀγῶνα τῆς πίστεως, τῆς ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ καὶ νὰ προσέχουμε, ὅπως μᾶς λέγει ὁ θεῖος Ἀπόστολος… «ἀδελφοί, βλέπετε μή ποτε ἔσται ἔν τινι ὑμῶν καρδία πονηρὰ ἀπιστίας, ἐν τῷ ἀποστῆναι ἀπὸ Θεοῦ ζῶντος, ἀλλὰ παρακαλεῖτε ἑαυτοὺς καθ᾽ ἑκάστην ἡμέραν ἄχρις οὗ τὸ «σήμερον» καλεῖται, ἵνα μὴ «σκληρυνθῆ» ἐξ ὑμῶν τις ἀπάτῃ τῆς ἁμαρτίας· μέτοχοι γὰρ γεγόναμεν τοῦ Χριστοῦ, ἐάνπερ τὴν ἀρχὴν τῆς ὑποστάσεως μέχρι τέλους βεβαίαν κατάσχωμεν, ἐν τῷ λέγεσθαι “Σήμερον ἐὰν τῆς φωνῆς αὐτοῦ ἀκούσητε, μὴ σκληρύνητε τὰς καρδίας ὑμῶν ὡς ἐν τῷ παραπικρασμῷ…» (Ἑβραίους Γ´ 12- 15).
Ἔχομεν χρείαν τῆς ὑπομονῆς τῆς ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ, «ἵνα τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ ποιούμενοι θέλωμεν κομίσει τὴν ἐπαγγελίαν». «ἔτι γὰρ μικρὸν ὅσον ὅσον, ὁ ἐρχόμενος ἥξει καὶ οὐ χρονιεῖ. Ὁ δὲ δίκαιος ἐκ πίστεως ζήσεται…» (Ἑβραίους Ι´, 37).
Ἕνας ἐρημίτης ἀσκητὴς τοῦ Ἁγίου Ὄρους
Ορθόδοξος Τύπος, 09/05/2014