Εμείς συζητάμε και με τους...οικουμενιστές....

Θέλω να σας καταστήσω κοινωνούς μιας «κακής» εμπειρίας. Πριν λίγα χρόνια συνάντησα σε κάποιο κατάστημα ενός φίλου, έναν ιερέα, που υπηρετούσε σε μία Ευρωπαϊκή χώρα.  Με πολλή χαρά θέλησε να μου περιγράψει την ζωή της «ενορίας», στην οποία πρόσφερε την διακονία του. Δεν ξέρω γιατί, αλλά για αρκετή ώρα τον άκουγα, και συναινούσα στα όσα περιέγραφε σαν να μου είχε στερήσει ο Θεός για εκείνο το χρονικό διάστημα, την «αίσθηση της αλήθειας».

Η ΑΠΟΣΤΑΣΙΑ ΤΟΥ ΤΟΤΕ... ΚΑΙ ΤΟΥ ΣΗΜΕΡΑ...

Γράφει ο π. Φώτιος Βεζύνιας.

Ώρα προσευχής…

…Κύριε εισάκουσον της προσευχής μου, ενώτισαι την δέησίν μου εν τη Αληθεία Σου….

Χαμηλό φως… ίσα – ίσα που να διακρίνονται τα πρόσωπα…. Η φωνή παιδική… Δεν διακρίνεις ακόμα αν είναι από αγόρι ή κορίτσι… Ναι όπως με τις αγγελικές φωνές… Θεέ μου… τι μας χαρίζεις ! ! !… Πως μας χαρίζεσαι ! ! ! …..

Ώρα προσευχής στον κήπο του Ναού… Ώρα του Μικρού Αποδείπνου… Ώρα ψυχικής ανάτασης…

Μετέχοντες… πατεράδες… και μητέρες και γιαγιάδες… και παππούδες.. με τα παιδιά τους.. και τα εγγόνια τους…

 Τρείς γενιές… προσεύχονται…. Κύριε σώσον τους ευσεβείς….

Web radio "Salpisma Zois"

Ζωντανή μετάδοση

Ιερών Ακολουθιών και Ομιλιών

 

Οδηγία: Κάντε κλικ στην εικόνα.

ΤΙΤΛΟΙ ΤΕΛΟΥΣ......

Αν μας επιτρέψουν θα μείνουμε με την ΖΩΝΤΑΝΗ ΜΕΤΑΔΟΣΗ.

Ποιος ρε έχ’ Χριστό;

 

Εεε!!!... Βρε Γιώργη, πότη ρε θα βάλ’ς μυαλό…

 

Κάτι μου θύμισε αυτή η φωνή… Ενώ είχα προσπεράσει το καφενείο του χωριού… έκανα πίσω.. στάθηκα… μέχρι να την ξανακούσω…

Το συρτό κρααακ απ’ τα ζάρια ακούστηκε από ένα τάβλι…. Και να και πάλι η ίδια φωνή..

-Πότη ρε… θα νιώστη… ότι ούλ’ αυτούνοι μας κουρουϊδεύνε…..

Είχα εντοπίσει και πάλι τον υπέροχο παππού της προηγούμενης μέρας… Έπαιζε τάβλι με το φιλαράκι του, μ’ έναν  ασπρογένη.. παππουλάκο…

Στείλε Χριστέ μ’ Αρχάγγελους...

 

Ο παππούς σκεφτικός κάθεται στο αγκωνάρι δίπλα στη βαριά ξώπορτα της αυλής του. Η σκέψη του πετά σα το καπνό απ' το σέρτικο που άναψε πριν λίγο.

 

Αναστατωμένος; Θλιμμένος;.. Κάτι τέτοιο… Ποιος ξέρει;

- Γεια και χαρά σου παππού..

- Γεια και σε σένα…

Ούτε που γυρνά να δει ποιος μιλεί…

Παίρνω ένα ξύλο πάγκο και κάθομαι κοντά του…

Η ματιά του χάνεται κάπου στο βάθος… στο ηλιοβασίλεμα…

Λες και κατάλαβε τι θα ρωτούσα.. άρχισε μονολογώντας:

- Δηλαδή τώρα πρέπει να πιστέψουμε ότι όλα αυτά που γίνονται γύρω μας είναι «τυχηρά»;…

- Τι θα πεί «τυχηρά»…παππού;

- Να… που λέει ο λόγος..δηλαδή… και τράβηξε μια ρουφηξιά απ’ το σέρτικο… που λέει ο λόγος… δηλαδή δεν τα «κανόνισε» κανείς!!!

- Για τι πράμα μιλάς παππού…

- Βρε παιδί μ… Δε νιώθ’ς το σεισμό που γίνεται στα δυο μεγάλα αγκωνάρια του Ρωμαίικου; Στη Πατρίδα… και στη Θρησκεία…

Εγώ πάλι… έκανα πως δεν κατάλαβα…