Ο βοσκός που έγινε "άρχοντας"
Ζούσε κάποτε, μας λένε τα Γεροντικά, παλιά Γεροντικά, ένας βοσκός που είχε ένα γιο. Μεγάλωσε αυτός, έγινε παλικάρι, βοσκούσε πρόβατα. Κατέβαινε πότε-πότε στην πόλη να πουλήσουν τα πρόβατα για να σφαχτούν κτλ. και έβλεπε ανθρώπους μεγάλους, πλουσίους, τρανούς, είδε κάποτε το βασιλιά, είδε τον άρχοντα της πόλης, είδε τον Επίσκοπο....
- Α, λέει, πατέρα. Δεν γίνεται έτσι να βόσκω εγώ πρόβατα και αυτοί να είναι αρχοντάδες, βασιλιάδες, δεσποτάδες....
Θέλω να γίνω και εγώ άρχοντας, τρανός, βασιλιάς, δεσπότης, αυτοκράτορας....
- Ε, πήγαινε και γίνε, του λέει ο πατέρας.
Φεύγει, λοιπόν, αυτός και περπατάει στο δρόμο και πηγαίνει.... Στο δρόμο συναντάει ένα μάγο. Έναν υπηρέτη των δαιμόνων....
- Πού πας, του λέει, λεβέντη;
- Πάω, λέει, κάτω στην πόλη να γίνω άρχοντας όσο πιο μεγάλος μπορώ...
- Α, εύκολο πράγμα, του λέει, άμα ακούσεις αυτό που θα σου πω, και κάνεις τυφλή υπακοή στο δικό μου ΑΦΕΝΤΗ.
- Θα κάνω λέγει το παλληκάρι.
Λέγει κάτι ακαταλαβίστικα ο μάγος, και νάσου μπροστά τους ο "αρχιδαίμονας".
- Γιατί με καλείς.. λέγει στον μάγο.
- Το παλληκάρι από δω, αφέντη, υπόσχεται να σε υπακούσει τυφλά, αν εσύ, τον κάνεις τρανό άρχοντα...
- Αλήθεια λέει; Ρωτάει ο δαίμονας τον νεαρό.
Εκείνος βουβός και φοβισμένος, μόνο το κεφάλι κουνάει καταφατικά..
- Λοιπόν θα σε κάνω δεσπότη, πατριάρχη.. θέλεις;
- Θέλω. Απαντά ο νέος.
- Αλλά είπαμε τυφλή υπακοή.... Ορκίζεσαι;
- Ναι, το ορκίζομαι....
Λοιπόν από αύριο αρχίζουμε....
Την άλλη μέρα.. ο δαίμονας φρόντισε.. ο νεαρός να γίνει διάκονος..
Μετά από λίγες μέρες... δίνοντας δείγματα υπακοής στον δαίμονα.. ο νεαρός έγινε ιερέας.. μετά αρχιμανδρίτης.. μετά επίσκοπος.. Και νάσου τον, πατριάρχης μιας εκκλησίας... εκείνης της εποχής...
Μέγας και τρανός λοιπόν πια... δέχεται την πρόσκληση του αυτοκράτορα του τόπου εκείνου, για επίσημο γεύμα. Όλα χρυσά. Όλα λαμπερά... Και οι προσκεκλημένοι.. μεγάλοι... και επίσημοι... Όλα όπως τα είχε ονειρευτεί ο πρώην βοσκός...
Ξαφνικά βλέπει δίπλα του.. τον δαίμονα..
- Τι θέλεις εδώ.. του λέγει φοβισμένος.. Θα σε δούν.
- Μη στεναχωριέσαι... Η δύναμή μου βρίσκεται, στο ότι μπορώ και κρύβομαι όπου θέλω... Λοιπόν...μούχεις υποσχεθεί, τυφλή υπακοή.. Τώρα, πάρε το χρυσό ποτήρι που είναι μπροστά σου, και βάλτο στην τσέπη σου, για δικό σου...
- Μα τι λες, θα με δούν...
- Θέλεις να ξαναγίνεις βοσκός;
- Όχι... καλά.. Και παίρνει το χρυσό ποτήρι και το βάζει στη τσέπη.. βαθιά...
Σε λίγο ακούγεται η φωνή του μεγάλου σερβιτόρου του αυτοκράτορος.
-Αυτοκράτορα.. εδώ λείπει ένα χρυσό πολύτιμο ποτήρι...
Ο αυτοκράτορας, έγινε έξαλλος. Αμέσως να γίνει σωματικός έλεγχος διατάζει.. Και βέβαια βρέθηκε ο ήρωας της ιστορίας μας, να έχει κλέψει... το πολύτιμο σκεύος... Ο αυτοκράτορας διατάζει να κρεμασθεί... Και ο άμυαλος νεαρός μας.. που ήθελε να γίνει μεγάλος και τρανός... οδηγείται στην κρεμάλα.. Ο δαίμονας τον παρακολουθεί... χαμογελαστός...
- Γλύτωσέ με τον παρακαλεί ο νεαρός...
- Χααα.. ακούγεται η φωνή του δαίμονα.. Ξέρεις τι κόπο έκανα... για να σε δω... κρεμασμένο;... Αυτό σου αξίζει...
Η ιστορία θέλει να πει, ότι όταν στον άνθρωπο κυριαρχήσει το δαιμόνιο της "ΦΙΛΑΡΧΙΑΣ¨, του ΠΡΩΤΕΊΟΥ, της εξουσίας του κόσμου τούτου.... τότε κατάληξη είναι η κρεμάλα.
ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ... Ή ΜΕΤΑΦΟΡΙΚΉ ΔΗΛΑΔΗ ΚΟΛΑΣΗ. Ας τα ακούσουν αυτά όσοι από τα μικράτα τους.. έβαλαν σκοπό.. να γίνουν μεγάλοι και τρανοί... Το τίμημα βαρύ.... Ειδικά όταν "κλέβουν" χωρίς ντροπή, το περιεχόμενο του "αξιώματός" τους....