ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΚΑΛΟΜΟΙΡΟΣ (ΜΕΡΟΣ 3)

Από το βιβλίο του "ΚΑΤΑ ΕΝΩΤΙΚΩΝ"

Ε΄ Ο Αντίχριστος

Το τραγικό είναι ότι ο Μεσσίας αυτός που περιμένουν οι Εβραίοι, θα έρθη. Το είπε το στόμα του Χριστού, το στόμα των αποστόλων του, είναι γραμμένο στα βιβλία της Καινής Διαθήκης. Ο Μεσσίας των Εβραίων θα έλθη. Αυτός θα τους δώση το ψωμί που αρνήθηκε να τους δώση ο Χριστός, και μαζί μ’ αυτο όλα τα υλικά αγαθά που πόθησαν και δεν τους έδωσε Εκείνος. Αυτός θα τους καταπλήξη με σημεία και τέρατα που θα τα φοβηθούν και θα τα θαυμάσουν οι άνθρωποι ώς τα πέρατα της γής και θά’ρθουν, σέρνοντας, να πέσουν στα πόδια του. Αυτός θα ενώση σε ένα Κράτος όλα τα έθνη και τις φυλές της γής, όλα τα βασίλεια του κόσμου. Αυτός θα γεμίση χαρά τις καρδιές των Νομικών και των Φαρισαίων. Τις καρδιές των κάθε φυλής «Εβραίων». Ναί, ο Μεσσίας των Εβραίων θα έλθη. Θα είναι αυτό που δεν είναι ο Χριστός, και δεν θα είναι αυτό που είναι ο Χριστός. Θα είναι ο Αντίχριστος.

«Παιδιά, εσχάτη ώρα εστί, και καθώς ηκούσατε ότι ο αντίχριστος έρχεται...» (Ιωάν. Α΄ β΄ 18).

«Ερωτώμεν δε υμάς, αδελφοί, υπέρ της παρουσίας του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού και ημών επισυναγωγής επ’ αυτόν εις το μη ταχέως σαλευθήναι υμάς από του νοός, μήτε θροείσθαι, μήτε διά πνεύματος, μήτε διά λόγου, μήτε δι’ επιστολής, ως δι’ ημών, ως ότι ενέστηκεν η ημέρα του Χριστού. Μη τις υμάς εξαπατήση κατά μηδένα τρόπον ότι εάν μη έλθη η αποστασία πρώτον και αποκαλυφθή ο άνθρωπος της αμαρτίας, ο υιός της απωλείας, ο αντικείμενος και υπεραιρόμενος επί πάντα λεγόμενον Θεόν ή σέβασμα, ώστε αυτόν εις τον ναόν του Θεού ως Θεόν καθίσαι, αποδεικνύντα εαυτόν ότι εστί Θεός. Ου μνημονεύετε ότι ών πρός υμάς ταύτα έλεγον υμίν; Και νύν το κατέχον οίδατε, εις το αποκαλυφθήναι αυτόν εν τω εαυτού καιρώ. Το γάρ μυστήριον ήδη ενεργείται της ανομίας. Μόνον ο κατέχων άρτι έως εκ μέσου γένηται και τότε αποκαλυφθήσεται ο άνομος, όν ο Κύριος αναλώσει τω πνεύματι του στόματος αυτού και καταργήσει τη επιφανεία της παρουσίας αυτού. Ού εστιν η παρουσία κατ’ ενέργειαν του σατανά εν πάση δυνάμει και σημείοις και τέρασι ψεύδους, και εν πάση απάτη της αδικίας εν τοις απολλυμένοις, ανθ’ ών την αγάπην της αληθείας ουκ εδέξαντο εις το σωθήναι αυτούς  και διά τούτο πέμψει αυτοίς ο Θεός ενέργειαν πλάνης εις το πιστεύσαι αυτούς τω ψεύδει, ίνα κριθώσι πάντες οι μη πιστεύσαντες τη αληθεία, αλλ’ ευδοκήσαντες εν τη αδικία». (Β΄ Θεσσ., β΄ 1-12).

Ο αντίχριστος δεν θα φανερωθή μέσα στην ιστορία με τρόπο φοβερό και συγκλονιστικό, ώστε όλοι να καταλάβουν ποιος είναι, ούτε θα έχη άσχημη όψι, ούτε θα κάνη ανήθικα έργα. Θα έλθη έτσι, που πολύ λίγοι θα καταλάβουν ποιος είναι. Θα έλθη ύστερα από μια μακριά προετοιμασία αιώνων, που άρχισε από τις πρώτες ημέρες της Εκκλησίας και που συνεχίζεται με αυξάνουσα πρόοδο μέχρι σήμερα. Η ανθρωπότης θα δή στό πρόσωπό του τον μεγαλύτερο ευεργέτη της.

Τόσοι αιώνες αποστασίας έχουν καλλιεργήσει πιά την ανθρωπότητα και την έχουν ωριμάσει για να τον δεχθή. Η ανθρωπότης τον περιμένει σαν τον ιδανικό αρχηγό της. Όλες οι εξελίξεις της ιστορίας στον αντίχριστο φέρνουν.

ΣΤ΄ Το μυστήριον της ανομίας.

Ο Καθολικισμός άφησε το κοσμικό πνεύμα να διαποτίζη την Χριστιανωσύνη της Δύσεως. Μετεμόσχευσε στην σκέψι των Χριστιανών τον ορθολογισμό των αρχαίων Ελλήνων και την ειδωλολατρική τους διάθεσι. Στό τέλος, με το αλάθητο του Πάπα έφερε το μηχανικό στοιχείο στις σχέσεις του Θεού με τους ανθρώπους, διδάσκοντας, ότι ο Θεός υποσχέθηκε να ομιλή με το στόμα αμαρτωλών και υπερηφάνων ανθρώπων, όπως ήταν πολλοί από τους Πάπες.

Ολοκλήρωσις της πρός την ειδωλολατρία στροφής του Δυτικού Χριστιανικού κόσμου υπήρξε η Αναγέννησις και ο Ουμανισμός. Ήταν στό βάθος εκδήλωσις μιας απογοητεύσεως των ανθρώπων από έναν νοθευμένο Χριστιανισμό. Σήμερα ο Ουμανισμός έγινε θρησκεία της εποχής, κηρυττόμενος, δυστυχώς, και από τους λεγομένους Χριστιανούς ως «Ελληνοχριστιανικός πολιτισμός».

Ο Προτεσταντισμός τράβηξε με συνέπεια ώς τα άκρα τον Παπικό ορθολογισμό. Αρνήθηκε την αγιότητα της Εκκλησίας και την καθοδήγησί της από το Πνεύμα το Άγιο, γιατί στην «Εκκλησία» της Δύσεως δεν έβλεπε ούτε αγιότητα, ούτε αλήθεια. Κατήργησε έτσι την παράδοσι και άφησε τους πιστούς του χωρίς κανένα κριτήριο για το που είναι η αλήθεια και που το ψέμα, απομακρύνοντας για πάντα την χάρι του Θεού από την περιοχή του.

Από τον Προτεσταντισμό ώς την αθεϊα και τον υλισμό δεν υπήρχε πιά μεγάλη απόστασις. Ειδών - ειδών φιλοσοφίες άρχισαν να διεκδικούν την θέσι της χριστιανικής πίστεως στα μυαλά των ανθρώπων και τέλος τον κόσμο κατέκτησε ο επιστημονισμός. Αυτός είχε ιδιαίτερη δύναμι να κατακτά τις μάζες γιατί με τα επιτεύγματά του στον τομέα της τεχνικής προκαλούσε τον θαυμασμό και την έκστασι στις μάζες που, στερημένες πιά από πνευματικά κριτήρια, ήσαν εύκολη λεία του υλισμού. Η επιστήμη έδωσε ακόμη στην ανθρωπότητα την ψευδαίσθησι της γνώσεως. Μπορεί κάθε στιγμή να άλλαζε απόψεις και θεωρίες, όμως κάθε φορά οι απόψεις και οι θεωρίες αυτές είχαν το χρίσμα της αποδεδειγμένης γνώσεως, και αυτό επιδρά στα μυαλά των ανθρώπων μ’ ένα τρόπο μαγικό.

Όταν πιά, κατεβαίνοντας τις βαθμίδες αυτές η ανθρωπότης, δουλώθηκε στό πάθος της υλοφροσύνης, ξεπήδησε ο κομμουνισμός. Αφού οι άνθρωποι έφθασαν να πιστεύουν πώς το μόνο πραγματικό αγαθό είναι το χρήμα, ήταν φυσικό να απαιτήσουν, από τις ασυγκίνητες μπροστά στον πόνο του φτωχού λαού κυβερνήσεις, την δίκαιη μοιρασιά του. Η απαίτησις αυτή γέμισε τις ψυχές με μίσος και φθόνο, τις έκανε δυστυχισμένες και άνοιξε αγεφύρωτα χάσματα ανάμεσα στους ανθρώπους, οδηγώντας πολλούς απ’ αυτούς στην μίμησι του Κάϊν. (Τα όσα γράφουμε εδώ δεν σημαίνουν πώς η δίκαιη μοιρασιά του χρήματος δεν είναι καθήκον, και μάλιστα βασικό της πολιτικής εξουσίας). Έτσι άρχισε ο πόλεμος μεταξύ καπιταλισμού και κομμουνισμού που στην πραγματικότητα ήταν δυό αδελφά συστήματα το ίδιο υλιστικά και χρηματολατρικά που τα χώριζε το συμφέρον και μάλωναν για την μοιρασιά. Πρόγραμμα και των δύο: να κάνουν τις πέτρες ψωμιά, να ενώσουν τον κόσμο κάτω από την επιρροή τους, και να τον καταπλήξουν με επιτεύγματα που ούτε μπορούσε να τα φαντασθή πρίν ο άνθρωπος. Έτσι, λίγο - λίγο έφθασε η ανθρωπότης στα προπύλαια της βασιλείας του αντιχρίστου. Έφθασε πιά να έχη όχι μόνον την θέλησι αλλά και την δυνατότητα να απαντήση θετικά στους τρείς πειρασμούς του Εωσφόρου. Σε λίγο το μόνο που θα μένη θα είναι ο ίδιος ο αντίχριστος, για να αναλάβη την γενική αρχηγία του παγκοσμίου κράτους, να διώξη για πάντα την πείνα και την ανέχεια, και να γεμίση τους ανθρώπους με υλικά αγαθά, ώστε στις καρδιές τους, που θα τις έχη γεμίσει η ηδονή και η καλοπέραση, να μήν υπάρχη πιά καμμιά θέσις για τον Θεό.

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ.