Ἔρχεται Πάσχα! Ἀνάστασι! Ἡ Ἀνάστασι τοῦ
Χριστοῦ! Τοῦ γλυκυτάτου Ἰησοῦ ποὺ, σὺν τοὶς ἄλλοις, εἶναι τὸ τέλειο Ὑπόδειγμα τῆς
ἀγάπης, τῆς ταπεινώσεως, τῆς συγχωρητικότητος,
τῆς ὑπακοῆς, τῆς προσευχῆς, τῆς προσοχῆς.
Πατέρες καὶ ἀδελφοί τοῦ ἀντιοικουμενιστικοῦ
μετώπου, εἶναι εὐλογημένο νὰ σταματήσουμε νὰ «πυροβολοῦμε» ἀλλήλους; Νὰ
παύσουμε νὰ ὁμιλοῦμε ἀταπείνωτα ὁ ἕνας γιὰ τὸν ἄλλον; Νὰ παύσουμε νὰ «σαπίζουμε»
στοὺς λογισμούς μας - ὅπως σημειώνει κάπου στὰ «Ἀσκητικά» του ὁ ἀββᾶς Δωρόθεος
- καὶ νὰ μὴ εἴμεθα ἕτοιμοι πρὸς ἀντιλογία στὸν καθένα ποὺ μᾶς θίγει (ὡς μὴ ὤφειλε);
Μήπως κάπου λησμονήσαμε ὅτι οἱ ἐχθροί μας εἶναι ὁ διάβολος, ὁ κόσμος καὶ ἡ
σάρκα, καὶ τώρα, κατὰ παράβασι καθήκοντος θὰ ἔλεγα, στρεφόμαστε κατὰ ὀρθοδόξων ἀδελφῶν,
οἱ ὁποῖοι θέλουν νὰ ἀγωνίζωνται κατὰ αὐτῶν τῶν ἐχθρῶν, ὅπως καὶ κατὰ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ,
τῆς Νέας Ἐποχῆς, τῆς ἐκκοσμικεύσεως, τῆς ἀθέου Παιδείας, τοῦ σεσηπότος πολιτικοῦ
συστήματος καὶ ἄλλων δεινῶν καὶ ἐφαμάρτων; Ναί, ναί, ναί! Ἔχουμε κάποιες
μικροδιαφωνίες σὲ θέματα τακτικῆς, ποιμαντικῆς, διακρίσεως. Ὑπάρχουν καὶ δειλίες,
ἀδυναμίες, ὑπερβολές, ἀνησυχίες καὶ ἀπορίες λιγώτερο ἢ περισσότερο
δικαιολογημένες, φαινομενικὰ ἀδιέξοδα. Καὶ τοῦτο, ἀσφαλῶς, εἶναι ἀναμενόμενο καὶ
ἱστορικῶς σύνηθες φαινόμενο, καθ’ ὅτι ἔχουμε διαφορετικὴ πνευματικὴ πρόοδο καὶ
διαφορετικὸ τρόπο σκέψεως καὶ διαθέσεως, ὅπως παρατηρεῖ ὁ τῆς Κλίμακος ἅγιος Ἰωάννης.
Ἡ ἀγάπη
ὅμως δύναται νὰ τὰ ὑπερκεράσῃ ὅλα αὐτά. Εἴμεθα μαθηταὶ τοῦ Χριστοῦ. Ἀγάπη μᾶς ἐδίδαξε
καὶ αὐτὴ εἶναι τὸ σημεῖο ὅτι εἴμεθα μαθηταί Του. Ἂς ἀρχίσουμε τοὐλάχιστον νὰ εἴμεθα
λίγο πιὸ συζητήσιμοι. Ἂς σκύψουμε λίγο τὸ κεφάλι καὶ ἂς ἀκοῦμε τὸν ἄλλο πιὸ
πολύ. Ὁ Χριστός μας μᾶς ἀγαπᾷ ὅλους.
Ἡ ταπείνωσι
δύναται νὰ ὑπερβῇ τὴν ἀσυμφωνία. Τέκνα τῆς ταπεινοφροσύνης εἶναι νὰ κατηγοροῦμε
τὸν ἑαυτό μας, νὰ μὴ ἐμπιστευώμαστε τὴν δική μας σύνεσι καὶ νὰ μισοῦμε τὸ
θέλημά μας, ἐπισημαίνει ὁ ἀββᾶς Δωρόθεος. Λίγο νὰ
τηρήσουμε αὐτὰ, θὰ πάμε καλύτερα μεταξύ μας. Ἐξάλλου ὁ Κύριός μας μᾶς θέλει νὰ
εἴμεθα πάντων διάκονοι. Καὶ Αὐτὸς ἔχει τὴν ἄκρα ταπείνωσι.
Ἡ συγχωρητικότης
δύναται, σὺν τοῖς ἄλλοις, νὰ συντρίψῃ κάθε σκληρότητα καρδίας καὶ κάθε «ἴχνος
μίσους». Ἂς συγχωρήσουμε αὐτοὺς ποὺ εἶπαν κάτι πικρόχολο ἐναντίον μας καὶ ἂς ἐνθυμούμεθα
συνάμα αὐτὰ τὰ ὡραῖα ἀποφθέγματα τοῦ ἀββᾶ Δωροθέου: «Μὴ ταράσσετε ὁ ἕνας τὸν ἄλλον»,
καὶ «αὐτὸς ποὺ μισεῖ τὴν ἀτιμία μισεῖ τὴν ταπείνωσι». Ὁ Χριστός μας μᾶς συγχωρεῖ
ὅλους (ἐὰν ὅμως δὲν μετανοοῦμε δὲν μᾶς σώζει).
Ἡ ὑπακοή
δύναται νὰ μᾶς ἀλλάξῃ ριζικῶς. Ἂς θελήσουμε νὰ βάλουμε ἔστω ἀρχὴ ὑπακοῆς, ὥστε
νὰ πάμε λίγο καλύτερα μεταξύ μας. «Τὸ νὰ θελήσουμε νὰ σωθοῦμε (διὰ τῆς ὑπακοῆς
στὸν Θεό) εἶναι ἀρχὴ τῆς σωτηρίας», λέγει ὁ ἀββᾶς Δωρόθεος. Ἂς βάλουμε ἀρχὴ «κατὰ
μικρόν-μικρόν» (λίγο-λίγο) νὰ ὑπακούουμε τὶς σωτήριες ἐντολὲς τοῦ Θεοῦ καὶ τῶν ἁγίων
μας. Π.χ.: «Χαλίνωσε τὴν γλῶσσά σου ποὺ ὁρμᾷ μὲ πάθος στὴν ἀντιλογία» (ἅγιος Ἰωἀννης
Σιναΐτης). Ὁ Χριστὸς ὑπῆρξε ὑπήκοος μέχρι θανάτου, θανάτου δὲ Σταυροῦ.
Ἡ προσευχή
δύναται, σὺν τοῖς ἄλλοις, νὰ λύσῃ κάθε ταραχὴ, κάθε παρεξήγησι, κάθε ψυχρότητα.
Ἰδοὺ κάτι ἁπλὸ ποὺ συμβουλεύει ὁ ἅγιος Δωρόθεος, ὡς φάρμακο καὶ κατὰ τῆς
μνησικακίας: «Νὰ προσεύχεσαι μὲ ὅλη σου τὴν καρδιὰ γιὰ αὐτὸν ποὺ σὲ ἐλύπησε καὶ
νὰ λέγῃς: Θεέ μου, βοήθησε τὸν ἀδελφό μου
καὶ ἐμένα μὲ τὶς εὐχές του». Ὢ
βάθος ταπεινοφροσύνης καὶ ἀγάπης καὶ συγχωρητικότητος! Φαίνεται ἁπλὸ, ἀλλὰ δὲν θὰ
τὸ κάναμε εὔκολα! Πάντως, καὶ μόνον αὐτὸ νὰ κάναμε, πατέρες καὶ ἀδελφοί, θὰ
πηγαίναμε πολὺ καλύτερα... Ὁ Χριστός μας προτρέπει νὰ προσευχώμαστε καὶ γιὰ αὐτοὺς
τοὺς ἐχθρούς μας.
Ἡ προσοχὴ,
τέλος, δύναται καὶ αὐτὴ νὰ μᾶς φέρῃ πλησιέστερα. «Πρώτα προσοχὴ, ἔπειτα
προσευχή», ἔλεγε ὁ Γέρων Χρυσόστομος, ὁ μακαριστὸς Πνευματικός μας. «Δέκα φορὲς
προσοχὴ, μία προσευχή», ἔλεγε ὁ γερο-Γαβριὴλ, ἕνας ἀφανὴς «ἥρωας» τῆς ἀθωνικῆς
πολιτείας. Οἱ γνωρίζοντες κατανοοῦν τὰ περὶ προσοχῆς. Γλῶσσα, βλέμμα, κινήσεις: ἀπαρρησίαστα, γλυκά, κεχαριτωμένα...
Συγχωρέστε με, ἐὰν φαίνεται ὅτι σᾶς διδάσκω,
καὶ ἐὰν ἀποκαλύπτεται ἡ ὑπερηφάνειά μου. Εἶμαι ἕνας πικραμμένος, ὅπως πολλοὶ ἄλλοι,
πολύτεκνος πατέρας, ποὺ βλέποντας τὸν ἀλληλοσπαραγμὸ χάνει τὶς ἐλπίδες του γιὰ ἀνασύνταξι
τῶν ὑγιῶν δυνάμεων τῆς Ἐκκλησίας. Χάνονται, πατέρες καὶ ἀδελφοί, οἱ ἐλπίδες γιὰ
συγκρότησι ἑνιαίου μετώπου κατὰ τῆς αἱρέσεως ποὺ κατέκλυσε τὴν Ἐκκλησία, γιὰ ἵδρυσι
σχολείων μὲ γνήσιες χριστιανικὲς ἀρχὲς (ποὺ θὰ ἀπευθύνωνται σὲ ὅλους τοὺς
θέλοντες εὐσεβῶς ζῆν καὶ ὄχι μόνον στοὺς πλουσίους), γιὰ ἀντίστασι στὴν ἠλεκτρονικὴ
τυραννία ποὺ ἐπιβάλλεται σταδιακῶς, γιὰ ἀντίδρασι στὶς πάσης φύσεως διαστροφές
καὶ στὶς ἐπιθέσεις κατὰ τῆς Πίστεώς μας καὶ αὐτοῦ τοῦ Ῥωμαίικου Γένους.
Ὁ ἀείμνηστος Δημήτριος Παναγόπουλος ἔλεγε σὲ
μία ὁμιλία του ὅτι παρατηροῦσε στὴν ἐποχή του ὅτι ὁ Θεὸς «μαζεύει» τοὺς δικούς
του (ὅτι πέθαιναν οἱ ἐνάρετοι Πνευματικοὶ καὶ λοιποί), πρᾶγμα ποὺ σήμαινε, κατ’
αὐτόν (καὶ μεῖς συμφωνοῦμε), ὅτι θὰ ἀκολουθήσῃ «ξύλο», δηλαδὴ δεινά. Διότι, ἐὰν
ζοῦσαν οἱ ἐνάρετοι, ἔλεγε, θὰ ἀπέτρεπαν μὲ τὴν μετάνοια καὶ προσευχή τους τὸ
ξέσπασμα τῶν δεινῶν αὐτῶν. Πνευματικὴ ὀρφάνια, λοιπόν! Τί θὰ ἐπακολουθήσῃ;
Ὅποιος ἔχει παραμυθητικὸ λόγο καὶ συμφωνοῦν
τὰ λόγια μὲ τὶς πράξεις του, παρακαλῶ πολὺ ἂς μᾶς παρηγορήσῃ...
Καλὴ Ἀνάστασι!
Ν. Β.