Ἀρχιμ. Παύλου
Δημητρακόπουλου,
Προϊσταμένου Ἱεροῦ Ναοῦ Τιμίου Σταυροῦ
Πειραιῶς
Συμπληρώνεται ἤδη ἕνας χρόνος ἀπὸ τὴ σύγκληση τῆς
«Συνόδου» τῆς Κρήτης καὶ ὁ κάθε συνειδητὸς πιστὸς μπορεῖ νὰ καταλάβει τὶς
τρομακτικὲς ἐπιπτώσεις της στὸ ἐκκλησιαστικὸ σῶμα. Στὴ σημερινὴ ἐκκλησιαστικὴ
πραγματικότητα ἔχουν διαμορφωθεῖ δύο κυρίως τάσεις, λίαν ἀποπροσανατολιστικὲς
σχετικὰ μὲ τὴν «Σύνοδο» αὐτή. Ἡ μία τάση κατευθύνεται ἀπὸ οἰκουμενιστικοὺς
κύκλους καὶ ἰσχυρίζεται, ὅτι ἡ «Σύνοδος» δῆθεν ὑπῆρξε ἕνα μεγάλο καὶ ἱστορικὸ
γεγονὸς γιὰ τὴν Ἐκκλησία, δὲν ἔβλαψε τὴν Ὀρθόδοξη πίστη καὶ διεκήρυξε τὴν
ἑνότητα στὴν πίστη, τὴν λατρεία καὶ στὴν διοίκηση ὅλων τῶν κατὰ τόπους
Πατριαρχείων καὶ Αὐτοκεφάλων Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν. Ἡ δεύτερη κατευθύνεται ἀπὸ
ὁρισμένους συντηρητικοὺς κύκλους, οἱ ὁποῖοι...
δυστυχῶς δὲν
μπόρεσαν νὰ διακρίνουν μέσα στὰ συνοδικὰ κείμενα τὴν ἐπίσημη συνοδικὴ κατοχύρωση
τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καὶ τὴν ἀναγνώριση τῶν ἑτεροδόξων αἱρετικῶν ὡς ἐκκλησιῶν. Γι’
αὐτὸ καὶ τὴν ὑποβαθμίζουν, τὴν παρουσιάζουν ὡς ἕνα ἀσήμαντο γεγονὸς πού ἤδη
«ξεχάστηκε». Κάποιοι μάλιστα ἔσπευσαν νὰ ποῦν ὅτι ἡ «Σύνοδος» αὐτὴ «πέθανε καὶ
ἐτάφη»!
Εἶναι ὅμως ἔτσι τὰ πράγματα; Ἀσφαλῶς ὄχι! Οἱ θιασῶτες
τῆς «Συνόδου» θεωροῦν τὶς ἀποφάσεις της ἔγκυρες, ὑποχρεωτικὲς καὶ ἐφαρμοστέες
ἀπὸ ὅλα τὰ Πατριαρχεῖα καὶ τὶς Αὐτοκέφαλες ἐκκλησίες. Τώρα μάλιστα μὲ
περισσότερη ἄνεση καὶ μὲ περισσότερη θρασύτητα, μὲ τὸν «ἀέρα» τῶν ἀποφάσεων τῆς
«Συνόδου», καταπατοῦν τοὺς Ἱεροὺς Κανόνες πού ἀπαγορεύουν τὶς συμπροσευχὲς καὶ
διακηρύσουν urbi et orbi τὴν ἐκκλησιαστικότητα τῶν ἑτεροδόξων αἱρετικῶν, ἐνῶ
ὅσοι διαφωνοῦν καὶ προχωροῦν σὲ διακοπὴ μνημοσύνου, ὑφίστανται ποικίλους
διωγμοὺς καὶ ἀπειλοῦνται μὲ καθαίρεση.
Αὐτὸ φάνηκε καθαρὰ ἀπὸ τὰ τελευταία πρόσφατα γεγονότα,
δηλαδὴ τὰ ταξίδια τοῦ Παναγιωτάτου Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου στὴν
Εὐρώπη καὶ στὴν Αἴγυπτο. Σύμφωνα μὲ τὴν εἰδησεογραφία ὁ κ. Βαρθολομαῖος
ἐπισκέφτηκε τὸ Πατριαρχικὸ Κέντρο στὸ Σαμπεζὺ τῆς Ἐλβετίας ἀπὸ 22 ἕως 24
Ἀπριλίου ε.ε. γιὰ νὰ τιμηθεῖ ἡ 50η ἐπέτειος ἀπὸ τὴν ἵδρυση τοῦ ἐν λόγω Κέντρου
καὶ ἡ ἵδρυση τοῦ Ἰνστιτούτου Μεταπτυχιακῶν Σπουδῶν Ὀρθόδοξης Θεολογίας, πού
λειτουργεῖ στὸ Σαμπεζύ. Δὲν παρέλειψε νὰ ἐπισκεφτεῖ καὶ τὴν ἕδρα τοῦ Π.Σ.Ε.,
ὅπου ἐξεφώνησε λόγο, δυστυχῶς οἰκουμενιστικό. Μεταξὺ ἄλλων εἶπε:
«Ἐμεῖς οἱ Ὀρθόδοξοι πιστεύουμε πώς σκοπὸς τῆς
οἰκουμενικῆς κίνησης καὶ τοῦ Π.Σ.Ε. εἶναι νὰ ἐκπληρώσει τὴν τελευταία προσευχὴ
τοῦ Κυρίου μας: ὅλοι νὰ γίνουν ἔνα” καὶ συμπλήρωσε πώς, γιὰ αὐτὸ τὸ λόγο ἡ Ἁγία
καὶ Μεγάλη Σύνοδος τόνισε ὅτι ἡ ὀρθόδοξη συμμετοχὴ στὸ κίνημα γιὰ τὴν
ἀποκατάσταση τῆς ἑνότητας μὲ ἄλλους Χριστιανοὺς στὴ Μία Ἁγία Καθολικὴ καὶ
Ἀποστολικὴ Ἐκκλησία δὲν εἶναι ξένη πρὸς τὴ φύση καὶ τὴν ἱστορία τῆς Ὀρθόδοξης
Ἐκκλησίας ἀλλὰ μᾶλλον ἀντιπροσωπεύει μία συνεπῆ ἔκφραση τῆς ἀποστολικῆς πίστης
καὶ παράδοσης σὲ νέες ἱστορικὲς συνθῆκες», (ἰστολόγιο Πενταπόσταγμα). Ὅποιος
ἔχει στοιχειώδεις γνώσεις Ὀρθοδόξου θεολογίας καὶ δὲν εἶναι φανατικὰ
προκατειλημμένος ἀπὸ τὴν οἰκουμενιστικὴ ἰδεολογία, μπορεῖ νὰ καταλάβει, τί
ἀκριβῶς ἐννοεῖ ἐδῶ ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης.
Κατ’ ἀρχὴν δίνει στὴν περιβόητη φράση τῆς ἀρχιερατικῆς
προσευχῆς τοῦ Κυρίου: «ἴνα ὦσιν ἕν», (Ἰω.17,11), μία οἰκουμενιστικὴ ἑρμηνεία.
Γύρω ἀπὸ τὴν ἑρμηνεία τῆς φράσεως αὐτῆς ἔχουμε ἀσχοληθεῖ καὶ στὸ παρελθόν.
Ὑπενθυμίζουμε ἐδῶ κάποιες ἑρμηνευτικὲς παρατηρήσεις. Οἱ οἰκουμενιστές,
χρησιμοποιοῦν τὴν ἐν λόγω φράση, καὶ μάλιστα κατὰ κόρον, γιὰ νὰ δηλώσουν, ὅτι
αὐτὴ δῆθεν ἀναφέρεται στὴν μελλοντικὴ ἑνότητα τῶν ἐκκλησιῶν καὶ ὅτι ὁ Χριστὸς
δῆθεν προανήγγειλε, ὅτι ὅλες οἱ χριστιανικὲς ὁμολογίες θὰ ἀποκτήσουν στὸ μέλλον
ἑνότητα μεταξύ τους καὶ θὰ ἀποτελέσουν τὴ «Μία» ἐκκλησία, ὑπονοώντας, ὅτι ἡ
Ἐκκλησία τώρα εἶναι διεσπασμένη.
Ὡστόσο ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος ἑρμηνεύοντας τὸ
χωρίο αὐτὸ παρατηρεῖ: «Ἴνα ὦσιν ἕν, καθὼς σύ, Πάτερ, ἐν ἐμοί, καὶ ἐγὼ ἐν σοῖ
[...] Τί εἶναι, λοιπόν, τὸ ‘Ἐν ἠμῖν’; Στὴν πίστη πρὸς ἐμᾶς. Ἐπειδὴ βέβαια τίποτε
δὲν σκανδαλίζει ὅλους, ὅσο ἡ διάσπαση, αὐτὸ κατασκευάζει, ὥστε νὰ γίνουν ἕνα.
Τί, λοιπόν; Τὸ κατόρθωσε αὐτό, λέγουν; Καὶ πάρα πολὺ τὸ κατόρθωσε. Διότι, ὅλοι
ὅσοι πίστευσαν μέσω τῶν Ἀποστόλων εἶναι ἕνα, μολονότι κάποιοι ἀπὸ αὐτοὺς
ἀποσπάστηκαν [...]», (Ε.Π.Ε.14,594). Δηλαδὴ ἡ αἴτηση τοῦ Κυρίου πρὸς τὸν Θεὸν
Πατέρα «ἴνα πάντες ἕν ὦσιν» ἐκπληρώνεται ἤδη ἐντός τῆς Μίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας,
διὰ τῆς ταυτότητος τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως πάντων. Ἡ ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας δὲν
εἶναι κάτι τὸ ζητούμενο, ἀλλὰ εἶναι δεδομένη, εἶναι μία πραγματικότητα πού
ὑφίσταται. Δὲν ὑφίσταται ἐκκρεμότητα ὡς πρὸς τὴν ἑνότητα, ἀλλ’ ἐκεῖνο πού
ἐκκρεμεῖ εἶναι ἡ ὑπὸ τῶν ἑτεροδόξων ἀποδοχὴ τῆς μόνης ἀληθοῦς Ὀρθοδόξου
πίστεως.
Ἡ φράση «ἴνα ὦσιν ἕν» εἶναι ἄρρηκτα συνδεδεμένη μὲ ὅσα
προηγουμένως εἶπε ὁ Κύριος στὸν παραβολικὸ λόγο του περὶ τῆς ἀμπέλου καὶ τῶν
κλημάτων, τὰ ὁποία ἀποκόπτονται ἀπὸ τὴν ἄμπελο. Τὰ κλήματα τὰ ὁποῖα δὲν φέρουν
«καρπὸν» ἀληθοῦς Ὀρθοδόξου πίστεως καὶ ἁγιοπνευματικῆς ζωῆς εἶναι οἱ αἱρετικοί,
οἱ ὁποῖοι «αἴρονται», ἀποκόπτονται ἀπὸ τὸν ἀμπελουργὸ Πατέρα, καὶ παύουν νὰ
ἀποτελοῦν κλήματα τῆς νοητῆς ἀμπέλου, τῆς Ἐκκλησίας. Παύουν δηλαδὴ νὰ ἀποτελοῦν
μέλη τῆς Ἐκκλησίας. Ἑπομένως τὸ «ἴνα ὦσιν ἕν», πού λέει παρὰ κάτω ὁ Κύριος, δὲν
ἀφορᾶ τὰ ἀποκοπέντα κλήματα. Δηλαδὴ σὲ καμιὰ περίπτωση δὲν προσεύχεται ὁ Κύριος,
νὰ παραμείνουν τὰ ἀποκοπέντα κλήματα, (=οἱ αἱρετικοί), ἑνωμένα μὲ τὴν ἄμπελο,
(=τὴν Ἐκκλησία), διότι τὰ κλήματα αὐτὰ ἀπορρίπτονται εἰς τὸ «πῦρ» τὸ ἐξώτερο,
σύμφωνα μὲ τὴ διαβεβαίωση τοῦ Κυρίου: «ἐὰν μὴ τις μείνη ἐν ἐμοί, ἐβλήθη ἔξω ὡς
τὸ κλῆμα καὶ ἐξηράνθη, καὶ συνάγουσιν αὐτὰ καὶ εἰς τὸ πῦρ βάλλουσι, καὶ καίεται»
(Ἰωάν.15,6).
Ἀλλὰ πέρα ἀπὸ τὴν παρερμηνεία τῆς φράσεως «ἴνα ὦσιν
ἕν», προσέθεσε καὶ ἄλλο λάθος ὁ κ. Βαρθολομαῖος. Ἔκανε λόγο γιὰ «ἀποκατάσταση
τῆς ἑνότητας μὲ ἄλλους Χριστιανοὺς στὴ Μία Ἁγία Καθολικὴ καὶ Ἀποστολικὴ
ἐκκλησία», διακρίνοντας καὶ ἀντιδιαστέλλοντας αὐτὴν ἀπὸ τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία.
Ὅπως ὁμολογοῦμε στὸ Σύμβολο τῆς Πίστεως, ἡ Μία Ἁγία Καθολικὴ καὶ Ἀποστολικὴ
Ἐκκλησία, ταυτίζεται μὲ τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία καὶ ἑπομένως ἡ πολυπόθητη
ἀποκατάσταση δὲν μπορεῖ νὰ ἐπιτευχθεῖ μὲ ἄλλο τρόπο, παρὰ μόνο μὲ τὴν ἐπάνοδο
τῶν ἑτεροδόξων αἱρετικῶν στὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία καὶ τὴν ἀποδοχὴ τῆς μόνης
ἀληθοῦς Ὀρθοδόξου πίστεως. Πῶς ὅμως θὰ μποροῦσε νὰ μιλήσει γιὰ ἐπάνοδο, ἀφοῦ
στὴν «Σύνοδο» τῆς Κρήτης, οἱ ἑτερόδοξοι αἱρετικοὶ ἀναγνωρίστηκαν πλήρεις καὶ
ἀληθείς ἐκκλησίες; Ὁμιλώντας μὲ ἕνα νεφελώδη καὶ ἀόριστο τρόπο σὲ κάποια «Μία
Ἁγία Καθολικὴ καὶ Ἀποστολικὴ Ἐκκλησία», ἡ ὁποία ψάχνει νὰ βρεῖ τὴν ἑνότητά της,
οὐσιαστικὰ ἐπαναλαμβάνει τὶς γνωστὲς προτεσταντικὲς θεωρίες περὶ ἀοράτου καὶ
ὁρατῆς Ἐκκλησίας καὶ τῆς θεωρίας τῶν κλάδων.
Σύμφωνα μὲ τὴν εἰδησεογραφία «ὁ Πατριάρχης μετὰ τὸ
Σαμπεζὺ ἐπισκέφτηκε τὴν οἰκουμενιστικὴ «μοναστικὴ» κοινότητα Ταιζὲ στὴ Γαλλία».
Σὲ ὁμιλία του μεταξὺ ἄλλων ἐξῆρε τὴν «προσφορὰ» τῆς «μονῆς» στὴν ὑπόθεση τῆς
προωθήσεως τοῦ οἰκουμενισμοῦ λεγοντας: «πώς εἶναι “σὰν νὰ μαρτυρᾶτε ὅτι τὸ
πέρασμα τοῦ χρόνου φέρνει κοντὰ τοὺς διαιρεμένους Χριστιανοὺς ἐπιτρέποντάς τους
νὰ προχωροῦν μαζὶ στὸ δρόμο τῆς ἐνότητας”. Ἡ συμφιλίωση εἶναι ἑπομένως ἕνα
παγκόσμιο ζήτημα γιὰ τὶς ἐκκλησίες μας καὶ γιὰ τὸν κόσμο γενικότερα» (Ἰστ.
Πενταπόσταγμα)!
Ἡ συμβολὴ τῆς «Μονῆς» κατὰ τὸν Οἰκουμενικὸ Πατριάρχη κ.
Βαρθολομαῖο ἔγκειται στὸ γεγονὸς ὅτι οἱ μονάζοντες κατορθώνουν, παρὰ τὶς μεταξύ
τους δογματικὲς διαφορές, νὰ ζοῦν ἑνωμένοι καὶ νὰ συμβιώνουν σὰν μία πνευματικὴ
οἰκογένεια. Μὲ τὸ παράδειγμά τους δίνουν στὸν κόσμο ἕνα νέο πρότυπο ζωῆς, ἕνα
ὑπόδειγμα εἰρηνικῆς συμβιώσεως καὶ κοινῆς λατρείας, προωθώντας ἔτσι σὲ λαϊκὸ
ἐπίπεδο τὸν Οἰκουμενισμό, (λαϊκὸς Οἰκουμενισμός). Οἱ πρωτοπόροι τοῦ
Οἰκουμενισμοῦ καταλαβαίνουν πολὺ καλά, ὅτι ἡ οἰκουμενιστικοῦ τύπου ἑνότητα τὴν
ὁποία ἐπιδιώκουν, εἶναι ἀνάγκη νὰ προωθηθεῖ ὄχι μόνον σὲ ἐπίπεδο κορυφῆς, (τῆς
ἐκκλησιαστικῆς ἱεραρχίας), ἀλλὰ καὶ σὲ ἐπίπεδο λαϊκῆς καὶ μοναστικῆς βάσεως.
Ἡ φράση του «ἡ συμφιλίωση εἶναι ἑπομένως….» εἶναι πολὺ
ἀποκαλυπτική. Κατ’ ἀρχὴν ὁμιλεῖ γιὰ «ἐκκλησίες μας», τσουβαλιάζοντας στὸ ἴδιο
τσουβάλι τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μαζὶ μὲ τὴν πανσπερμία τῶν προτεσταντικῶν
ὁμολογιῶν. Ἐπίσης μὲ τὴ λέξη «συμφιλίωση» ὁ κ. Βαρθολομαῖος ἀφήνει νὰ ἐννοηθεῖ
ὅτι οἱ προτεσταντικὲς «ἐκκλησίες» δὲν ἀποκόπηκαν ἀπὸ τὴν Ὀρθόδοξη λόγω αἱρετικῶν
διδασκαλιῶν ἀλλὰ ἐπειδὴ βρίσκονταν σὲ κατάσταση ἔχθρας καὶ διαμάχης, μὲ τὴν
Ὀρθόδοξη ἐκκλησία. Ὅμως τώρα αὐτὸς ὁ τσακωμὸς πρέπει νὰ τερματιστεῖ καὶ νὰ
ἐπέλθει ἐπὶ τέλους ἡ συμφιλίωση, διότι τὸ ζήτημα τῆς συμφιλιώσεως εἶναι «ἕνα
παγκόσμιο ζήτημα». Ἐδῶ ὁ Πατριάρχης δέχεται ἐμμέσως πλὴν σαφῶς, ὅτι ἡ συμφιλίωση
ὃλων τῶν χριστιανικῶν ὁμολογιῶν καὶ θρησκειῶν δὲν εἶναι ἁπλῶς ἕνα θρησκευτικὸ
αἴτημα, πού πηγάζει ἀπὸ τὴ φράση «ἴνα ὦσιν ἕν», ἀλλὰ εἶναι ἐπὶ πλέον καί ἕνα
παγκόσμιο ζήτημα, ἕνα ζήτημα πού διακαῶς ἐπιθυμοῦν καὶ οἱ πολιτικοὶ ἡγέτες, οἱ
σχεδιαστὲς τῆς Νέας Τάξεως πραγμάτων, πού προωθοῦν τὴν παγκοσμιοποίηση σὲ
πολιτικὸ καὶ κοινωνικὸ ἐπίπεδο.
Παρὰ κάτω ἀναφέρθηκε σὲ κάποιο κείμενο Λουθηρανῶν καὶ
Ρωμαιοκαθολικῶν: «Ἂς ἀναφέρουμε αὐτὸ τὸ ὡραῖο Λουθηρανικὸ - Καθολικὸ κείμενο
‘Ἀπὸ τὴ σύγκρουση πρὸς τὴν κοινωνία’, τὸ ὁποῖο, αὐτὴ τὴ στιγμὴ τῆς μνήμης τῆς
500ης ἐπετείου τῆς Μεταρρύθμισης, ἀποδίδει ἀπόλυτα τὴν πνευματικὴ καὶ
οἰκουμενικὴ πορεία πού συνεπάγεται ἡ ἀρχὴ τῆς ‘συμφιλίωσης’…. Ἡ οἰκουμενικὴ
δέσμευση γιὰ τὴν ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας ὄχι μόνο ὠφελεῖ τὴν Ἐκκλησία, ἀλλὰ καὶ
τὸν κόσμο, ἔτσι ὥστε ὁ κόσμος νὰ μπορεῖ νὰ πιστέψει. Ὅσο περισσότερο οἱ
κοινωνίες μας γίνονται πλουραλιστικὲς ὅσον ἀφορᾶ τὶς θρησκεῖες, τόσο μεγαλύτερο
εἶναι τὸ ἱεραποστολικὸ καθῆκον τοῦ οἰκουμενισμοῦ».
Δηλαδὴ ἡ ἐπιδιωκόμενη οἰκουμενιστικοῦ τύπου ἑνότητα
παρὰ τὶς ὑπάρχουσες δογματικὲς διαφορές, «ὄχι μόνο ὠφελεῖ τὴν Ἐκκλησία, ἀλλὰ καὶ
τὸν κόσμο, ἔτσι ὥστε ὁ κόσμος νὰ μπορεῖ νὰ πιστέψει». Μ’ ἄλλα λόγια ὅταν ἡ
ἀλήθεια τῆς Ὀρθοδοξίας ἑνωθεῖ μὲ τὸ ψεῦδος τῶν αἱρέσεων, ὅταν τὸ φῶς ἑνωθεῖ μὲ
τὸ σκότος, τότε αὐτὸ τὸ ἀνακάτωμα, αὐτὴ ἡ ἀνάμιξη, ὄχι μόνο δὲν θὰ εἶναι ὀλέθρια
γιὰ τὴν ἐκκλησία, ἀλλὰ ἀντίθετα θὰ εἶναι ὠφέλιμη. Ὅταν ἡ ἐκκλησία θὰ παύσει νὰ
εἶναι «στύλος καὶ ἑδραίωμα τῆς ἀληθείας» (Α΄ Τιμ.3, 15), τότε θὰ ὠφεληθεῖ ἡ
ἐκκλησία! Αὐτὴ δὲ ἡ ἀναγκαιότητα τῆς ἀναμίξεως φωτὸς καὶ σκότους, κατὰ τὸν κ.
Βαρθολομαῖο, εἶναι χρέος τοῦ οἰκουμενισμοῦ, εἶναι τὸ «μεγαλύτερο ἱεραποστολικὸ
καθῆκον τοῦ οἰκουμενισμοῦ».
Καὶ γιατί εἶναι χρέος καὶ καθῆκον; Διότι ἔτσι μόνον ὁ
κόσμος θὰ μπορέσει νὰ πιστεύσει. Ἀλλὰ σὲ ποιὸ Χριστὸ νὰ πιστεύσει; Σ’ ἕναν
ἀνύπαρκτο Χριστὸ πού θὰ ἐνσαρκώνει τὴν ἀλήθεια μαζὶ μὲ τὸ ψεῦδος. Ἔτσι θὰ
ἐπαληθευθεῖ ὁ θεόπνευστος καὶ προφητικὸς λόγος τοῦ ἀποστόλου: «ἔσται γὰρ καιρός,
[καὶ ὁ καιρὸς αὐτὸς φαίνεται ὅτι ἤδη ἔφθασε], ὄτε [οἱ ἄνθρωποι] τῆς ὑγιαινούσης
διδασκαλίας οὐκ ἀνέξονται, ἀλλὰ κατὰ τὰς ἐπιθυμίας τὰς ἰδίας ἐαυτοίς
ἐπισωρεύσουσι διδασκάλους κνηθόμενοι τὴν ἀκοήν, καὶ ἀπὸ μὲν τῆς ἀληθείας τὴν
ἀκοήν ἀποστρέψουσιν, ἐπὶ δὲ τοὺς μύθους ἐκτραπήσονται», (Β΄ Τιμ. 4, 3-4).
Φρίττει κανεὶς καὶ μόνο στὴ σκέψη τῶν παρὰ πάνω κακοδοξιῶν τοῦ Πατριάρχου.
Στὴ συνέχεια ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης κ. Βαρθολομαίος
ἐπισκέφτηκε τὸ Κάιρο, προκειμένου νὰ συμμετάσχει σὲ Διαθρησκειακή Συνάντηση,
στὶς ἐργασίες τῆς Διεθνοῦς Διάσκεψης γιὰ τὴν Εἰρήνη τοῦ ἱδρύματος Al-Azhar, μὲ
τὴ συμμετοχὴ ἐκπροσώπων τοῦ θρησκευτικοῦ, πολιτικοῦ καὶ ἀκαδημαϊκοῦ χώρου ἀπὸ
διάφορα κράτη. Σύμφωνα μὲ δημοσιογραφικὸ σχόλιο: «Ὁ Πατριάρχης Βαρθολομαῖος
μίλησε γιὰ τὴ σημασία τοῦ Διαθρησκειακοῦ Διαλόγου, πού ἀναγνωρίζει τὴ
διαφορετικότητα στὶς θρησκευτικὲς παραδόσεις καὶ προωθεῖ τὴν εἰρηνικὴ συνύπαρξη
καὶ συνεργασία μεταξὺ λαῶν καὶ πολιτισμῶν, ἐνῶ πρόσθεσε ὅτι ἔχει μεγάλη σημασία
ἡ γνώση τῆς πίστης καὶ τῶν θρησκευτικῶν πεποιθήσεων τοῦ ἄλλου γιὰ τὴν κατανόηση
τῆς ἑτερότητας καὶ τὴ θεμελίωση τοῦ διαλόγου.
Ὁ κ. Βαρθολομαῖος ἔκανε ἐπίσης εἰδικὴ ἀναφορὰ στὴν ἐπὶ
σειρὰ αἰώνων εἰρηνικὴ συμβίωση Χριστιανῶν, Ἑβραίων καὶ Μουσουλμάνων στὸν χῶρο
τῆς Μεσογείου» (Ἰστ. Ρομφαία)! Σὲ κάποιο σημεῖο μάλιστα τῆς ὁμιλίας του ἐτόνισε,
ὅτι «τὸ Ἰσλὰμ δὲν μπορεῖ νὰ ἐξισωθεῖ μὲ τὴν τρομοκρατία, καθὼς ἡ ἔννοια τῆς
τρομοκρατίας εἶναι ξένη πρὸς ὁποιαδήποτε θρησκεία», ἄρα καὶ στὸ Ἰσλάμ. Εἶναι
ὅμως ἔτσι τὰ πράγματα; Ὄχι βέβαια.
Ἡ ἀντίληψη ὅτι δῆθεν τὸ Ἰσλὰμ δὲν ἔχει καμία σχέση μὲ
τὴν βία καὶ τὴν τρομοκρατία, τὴν ὁποία ἐδῶ ἐκφράζει ὁ κ. Βαρθολομαῖος, κατὰ
κόρον προπαγανδίζεται σήμερα στὴν Εὐρώπη ἀπὸ ἕνα πλῆθος μουσουλμανικῶν
ὀργανώσεων, οἱ ὁποῖες παρουσιάζουν μία πλασματικὴ εἰκόνα τοῦ Ἰσλάμ. Ὅπως ἔχουμε
τονίσει σὲ παλαιότερες δημοσιεύσεις μας, οἱ ὀργανώσεις αὐτὲς κάνουν λόγο γιὰ
«ὀρθόδοξο Ἰσλὰμ» καὶ γιὰ «ψευτο-Τζιχὰντ τῶν τρομοκρατῶν καὶ ἐξτρεμιστῶν».Τοὺς
βολεύει βέβαια αὐτὴ ἡ θέση, ὅπου παρουσιάζεται τὸ Τζιχὰντ σὰν κάτι ξένο πρὸς τὴν
θρησκευτικὴ διδασκαλία τῶν μουσουλμάνων.
Ὡστόσο ἡ διδασκαλία περὶ ἱεροῦ πολέμου, ἢ ὀρθότερα περὶ
ὠμῆς βίας καὶ ὁλοκληρωτικῆς ἐξαφανίσεως τῶν ἀπίστων, (μὴ μουσουλμάνων), ἀποτελεῖ
δόγμα πίστεως, πού πρέπει νὰ δονεῖ καὶ νὰ συνέχει τὴν ψυχὴ τοῦ κάθε ἀληθινοῦ
μουσουλμάνου. Πάμπολλα εἶναι τὰ ἀποσπάσματα τοῦ Κορανίου, πού μιλοῦν ξεκάθαρα
καὶ ἀπερίφραστα περὶ τοῦ Τζιχάντ, γιὰ τὰ ὁποία ὅμως παραδόξως κανένα λόγο δὲν
κάνει, ὁ Παναγιώτατος. Τὰ ἀποσπάσματα αὐτὰ κάνουν τὸν μὴ μουσουλμάνο ἀναγνώστη
νὰ ἀνατριχιάζει καὶ ταυτόχρονα νὰ βεβαιώνεται, ὅτι δὲν ὑπάρχει περιθώριο
εἰρηνικῆς συμβιώσεως, (ὅπως ἀφελῶς νομίζουν οἱ θιασῶτες τοῦ Διαθρησκειακοῦ
Οἰκουμενισμοῦ), μὲ τοὺς πιστούς τοῦ Μωάμεθ, οἱ ὁποῖοι ὀφείλουν κατ’ ἐπιταγὴν τοῦ
Ἀλλὰχ νὰ διεξάγουν συνεχῆ καὶ ὁλομέτωπο ἀγώνα, ἀναλόγως τῶν περιστάσεων, γιὰ τὴν
παγκόσμια ἐπικράτηση τοῦ Ἰσλάμ.
Εἶναι σημαντικὸ νὰ τονιστεῖ, ὅτι κατὰ τὸ Κοράνιο ὁ
φόνος τῶν ἀπίστων δὲν εἶναι ἔργο τῶν μουσουλμάνων, ἀλλὰ προέρχεται οὐσιαστικὰ
ἀπὸ τὸν ἴδιο τὸν Ἀλλάχ, ὁ ὁποῖος εὐλογεῖ τὸν ἀγώνα τῶν πιστῶν του. Πράγμα πού
δείχνει, ὅτι ὁ Μωάμεθ φρόντισε νὰ δώσει στὸ φρικτὸ ἁμάρτημα τοῦ φόνου θεολογικὴ
κατοχύρωση, ὥστε οἱ πιστοί τοῦ Ἀλλὰχ νὰ ἐπιδίδονται στὰ ἐγκλήματά τους μὲ ἥσυχη
τὴ συνείδησή τους, χωρὶς ἀναστολές. Παραθέτουμε στὴ συνέχεια δύο μόνο, (λόγω
ἐλλείψεως χώρου), ἀπὸ τὰ πολλὰ ἀποσπάσματα τοῦ Κορανίου, τὰ ὁποία ἐπιβεβαιώνουν
τοῦ λόγου τὸ ἀληθές: «Ὢ προφήτη! Παρότρυνε τοὺς πιστοὺς στὸν πόλεμο. Ἂν ὑπάρχουν
εἴκοσι ἀπὸ σᾶς πού ὑπομονετικὰ ἐπιμένουν, θὰ νικήσουν διακόσιους καὶ ἂν ἀπὸ σᾶς
εἶναι ἑκατό, θὰ νικήσουν χίλιους ἀπὸ τοὺς ἀπίστους…» (Σούρα 8, ἐδαφ. 65). «Καὶ
ὅταν οἱ ἀπαγορευμένοι μῆνες ἔχουν περάσει, τότε (πολεμᾶτε καὶ) σκοτώνετε τοὺς
εἰδωλολάτρες, ὁπουδήποτε κι ἂν τοὺς βρεῖτε, καὶ συλλάβετέ τους καὶ πολιορκεῖστε
τους καὶ στῆστε τους παγίδες μὲ κάθε (πολεμικὸ) στρατήγημα». (Σούρα 9, ἐδαφ.5).
Ἀλλὰ γιὰ νὰ φανεῖ πόσο «εἰρηνικὸ» εἶναι τὸ Ἰσλὰμ καὶ ἐν
προκειμένω τὸ συγκεκριμένο ἰσλαμικὸ ἵδρυμα Al-Azhar, πού κάλεσε τὸν κ.
Βαρθολομαῖο καὶ τὸν αἱρεσιάρχη τοῦ Βατικανοῦ κ. Φραγκίσκο, παραθέτουμε μία
συγκλονιστικὴ καὶ ἀποκαλυπτικὴ «ταυτότητα» τόσο τοῦ ἐν λόγω Πανεπιστημίου, ὅσο
καὶ τοῦ συγκεκριμένου καθηγητῆ, ὁ ὁποῖος διοργάνωσε αὐτὴ τὴν φιέστα. Τὴν
ἀποκάλυψη ἔκαμε ὁ ἀγωνιστὴς θεολόγος κ. Ἀνδρέας Κυριακοῦ: «Ὁ σεΐχης Ἀχμὲτ ἂλ
Ταγιέμπ, καθηγητὴς τῆς μωαμεθανικῆς φιλοσοφίας στὸ σουνιτικὸ πανεπιστήμιο Ἂλ
Ἄζχαρ καὶ ἰμάμης τοῦ τζαμιοῦ του, εἶχε διοργανώσει πρόσφατα τὸ Συνέδριο γιὰ τὴν
Εἰρήνη, στὸ ὁποῖο μίλησαν, σὺν τοῖς ἄλλοις, καὶ ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης, μαζὶ
μὲ τὸν αἱρεσιάρχη τοῦ Βατικανοῦ Πάπα Φραγκίσκο. Ὁ Ἂλ Ταγιέμπ, πού ψηφίστηκε
τελευταία ὡς «ὁ πιὸ σημαίνων μουσουλμάνος τοῦ κόσμου», ἔχει τὴν ἄποψη ὅτι οἱ
«ἀποστάτες» (αὐτοὶ πού ἀρνοῦνται τὸν Μωαμεθανισμὸ) πρέπει νὰ
ἐκτελοῦνται!
Ζητᾶ ἐπίσης τὴν ὁλοκληρωτικὴ κυριαρχία τῆς Σαρίας, (τοῦ
μωαμεθανικοῦ νόμου), καὶ ἀρνιέται νὰ καταγγείλει τοὺς αἱμοσταγεῖς τρομοκράτες
τοῦ «Ἰσλαμικοῦ χαλιφάτου» (ΙSΙS) ὡς «μὴ μουσουλμάνους». Καταγγέλλει τὴν τέχνη ὡς
ἀνήθικη κι ἀπορρίπτει τὴν ἰδέα τῆς μεταρρύθμισης τοῦ Μωαμεθανισμοῦ. Φυσικὰ ὅταν
μιλᾶ μὲ χριστιανοὺς τὰ χείλη του στάζουν μέλι… Ὁ μετριοπαθὴς μωαμεθανὸς
μεταρρυθμιστὴς τοῦ Ἰσλὰμ Ἂλ Μπέχερυ ἀνέφερε ὅτι τὰ τελευταία πέντε χρόνια τὸ
70-80% τῶν τρομοκρατικῶν ἐπιθέσεων στὴν Αἴγυπτο εἶναι προϊόν τοῦ Ἂλ Ἄζχαρ!!!»
(Ἰστ. panayiotistelevantos.blogspot.gr)!
Μετὰ τὸ πέρας τῆς Διεθνοῦς Διάσκεψης ὁλοκληρώθηκαν οἱ
οἰκουμενιστικὲς φιέστες τοῦ Καΐρου μὲ τὴν παράνομη καὶ ἀπαγορευμένη ἀπὸ τοὺς
Ἱεροὺς Κανόνες συμπροσευχὴ σὲ ναὸ τῶν μονοφυσιτῶν Κοπτῶν, μὲ συμπροσευχομένους
τοὺς αἱρεσιάρχες «Πατριάρχη» τῶν Κοπτῶν, τὸν «Πάπα» Φραγκίσκο, κάποιον Ἀγγλικανὸ
«Ἐπίσκοπο», τὸν Πατριάρχη Ἀλεξανδρείας κ. Θεόδωρο κ.ἂ. Ἡ συμπροσευχὴ ἔγινε στὴ
μνήμη τῶν 27 ἀδικοχαμένων Κοπτῶν, οἱ ὁποῖοι βρῆκαν πρὶν λίγο καιρὸ τραγικὸ
θάνατο σὲ κοπτικὸ ναὸ ἀπὸ μουσουλμάνους τζιχαντιστές.
Ἰδοὺ λοιπὸν ὅτι ἡ «Σύνοδος» τῆς Κρήτης εἶναι ζωντανή,
καὶ ὄχι μόνον δὲν «πέθανε καὶ ἐτάφη» ἀλλὰ κινεῖ τὰ νήματα τοῦ οἰκουμενισμοῦ! Ἡ
σχετικὴ εἰδησεογραφία δὲν ἀφήνει κανένα περιθώριο ἀμφιβολίας, ὅτι οἱ ἀποφάσεις
της ἀποτελοῦν σήμερα τὸν καταστατικὸ χάρτη τῆς περαιτέρω πορείας τοῦ σύγχρονου
οἰκουμενισμοῦ. Χωρὶς ἀναστολὲς τώρα οἱ οἰκουμενιστές, κατοχυρωμένοι ἀπὸ τὶς
ἀποφάσεις τῆς «Συνόδου», τρέχουν ἀκάθεκτοι στὸν ὀλέθριο κατήφορό τους,
περιφρονώντας ἅγιες καὶ Ἱερὲς Συνόδους, Ἱεροὺς Κανόνες, τὰ πάντα. Ποῦ εἶναι οἱ
ἅγιοι Μάρκοι οἱ Εὐγενικοὶ καὶ οἱ ἅγιοι Γρηγόριοι Παλαμάδες; Καλοῦμε τὸν πιστὸ
λαὸ τοῦ Θεοῦ σὲ περισσότερη ἐπαγρύπνηση, καὶ ἀγωνιστικότητα. Ἀλλὰ καὶ σὲ θερμὴ
προσευχὴ νὰ ἀναδείξει ὁ Θεὸς μεγάλα πατερικὰ ἀναστήματα, ἁγίους καὶ θεοφόρους
Πατέρες, πού θὰ συνδυάζουν τὴν θεολογικὴ γνώση μὲ τὸ θυσιαστικὸ καὶ ὁμολογιακὸ
φρόνημα.
Ἀρχιμ. Παῦλος Δημητρακόπουλος