Ανίερη στοίχιση ή
στοίχιση στο Άγιο Πνεύμα!
Γράφει ο Σάββας Ηλιάδης Δάσκαλος Κιλκίς.
Στοιχηθείτε! Ένα παράγγελμα, που μένει στη μνήμη μας ως μία από τις όχι και τόσο γλυκές αναμνήσεις του σχολείου και ακόμη χειρότερη για τους άντρες, από τη θητεία στο στρατό. Στοιχηθείτε! Και τα υπόλοιπα: ημιανάπαυσις, προσοχή, κλίνατε επί…, κλίνατε επί…, μεταβολή, εμπρός μαρς…
Αυτήν την δοκιμασία περνάει και ο σημερινός κόσμος. Δέχεται παραγγέλματα από «αόρατους εντολοδότες» και κάνει υπακοή και «στοιχίζεται» και ευθυγραμμίζεται ανίσχυρος και σιωπηλός, χωρίς να γνωρίζει καν ποιος είναι ο «παραγγέλων». Όλα είναι υπό έλεγχο και κανείς δεν αποκλίνει από τα παραγγελόμενα. Και ο κόσμος οδηγείται άκων και έμφοβος σε μια πρωτόγνωρη πορεία, που αντιλαμβάνεται πως δεν είναι φυσιολογική, πως δεν είναι ασφαλής γι` αυτόν, η οποία, κατά πάσα πιθανότητα, του επιφυλάσσει όλο και περισσότερες οδυνηρές εκπλήξεις. Προαισθάνεται ακόμη και το πιθανό φοβερό αδιέξοδο! Το χειρότερο δε, ότι πορεύεται, με την έμφοβη αγανάκτηση, πως δεν είναι δική του η επιλογή.
Φόβος απροσδιόριστος κατέχει τους πάντες. Φόβος, που δεν προβάλλεται, δεν εκφράζεται ως τοιούτος από τους «ινστρούχτορες» και τους συνεργάτες αυτών, αλλά παρουσιάζεται υποκριτικά η «στοίχιση» στην «προτεινόμενη» πραγματικότητα ως ελεύθερη επιλογή του κόσμου, ως επιστημονικά υποστηριζόμενη, ως μετριοπάθεια, ως αναβάθμιση του πολιτισμού, ως διάθεση κατανόησης του ετέρου, ως κίνηση δημοκρατικής επιλογής, ως ανθρωπισμός, ως αναγκαία και επιβαλλόμενη προσπάθεια συγχρωτισμού, συγκερασμού και συμφωνίας ακόμη και των πιο απίθανων προσώπων, ιδεολογιών, θρησκειών και λοιπών καταστάσεων. Άπαντες, άκοντες εκόντες «στοιχημένοι στο Εν».
Ποια σημασία μπορεί να έχει όλη αυτή η κατάσταση για την Αλήθεια, για την Πίστη, φορέας της οποίας είναι η Αγία Ορθόδοξη Εκκλησία; Την Πίστη, που δεν είναι εκ του κόσμου τούτου αλλά εκ του Θεού και μέσον σωτηρίας του κόσμου; Την Πίστη, που είναι ποτισμένη στο αίμα, στα δάκρυα και στον ιδρώτα των αγίων και μας παραδόθηκε, για να την διαφυλάξουμε και να την παραδώσουμε ανόθευτη, ως ιερό και βαρύ κληροδότημα στους επιγόνους;
Δυστυχώς, δεν υπάρχει καμία απόκλιση από την ανίερη αυτή «στοίχιση». Η παγκοσμιοποίηση, με τον ισχυρό της διάκονο, τον οικουμενισμό, έχουν επιβάλει τους όρους και τους ρυθμούς τους και όποιος δεν αναπαύεται μ` αυτούς, τον ξερνάει αυτομάτως και τον καταγράφει μάλιστα στους εχθρούς του.
Σήμερα οι προφάσεις και οι δικαιολογίες δίνουν και παίρνουν. Έγιναν μέρος της επιστήμης της «θεολογίας». Οι προδοτικές διαβουλεύσεις σε επίπεδο κλειστών επιτροπών από «στοιχημένα» μέλη, προχωρούν. Η αλλοίωση του περιεχομένου της Πίστεως και της Παραδόσεως απέδωσε καρπούς, του λαού τεθέντος στο περιθώριο και όντος σε κατάσταση αγνοίας. Ήδη, η μέχρι πρότινος αναγκαστική επιβολή των πλανεμένων οικουμενιστικών θεωριών, μετατρέπεται, στους νεότερους, σε πίστη κατά συνείδηση, αφού αυτοί δεν έχουν εμπειρία και γνώση του παρελθόντος, καθώς τους προσφέρεται απευθείας η νέα «στοιχημένη θεολογία» και όχι η των Πατέρων και των Συνόδων. Κρίμα, διότι χάνονται ψυχές και οπωσδήποτε το ψεύτικο και σαθρό οικοδόμημα θα γκρεμιστεί με μεγάλο πάταγο! Και ουαί τοις εν αυτώ καθημένοις!
Ποιος είναι λοιπόν ο «κανόνας», η ευθεία γραμμή, στην οποία οφείλουμε να «στοιχηθούμε»; Η Αγία Γραφή προστάζει: «Εἰ ζῶμεν Πνεύματι, πνεύματι καὶ στοιχῶμεν» (Γαλ. 5,25). (Αν ζούμε κατά το Άγιο Πνεύμα, να πορευόμαστε πίσω του στοιχισμένοι). Ο Θεοδώρητος, ερμηνεύοντας το στίχο: «καὶ ὅσοι τῷ κανόνι τούτῳ στοιχήσουσιν, εἰρήνη ἐπ' αὐτοὺς καὶ ἔλεος, καὶ ἐπὶ τὸν ᾿Ισραὴλ τοῦ Θεοῦ» (Γαλ.6,16), λέει: «Κανόνα εκάλεσε την προκειμένην διδασκαλίαν ως ευθύτητι κοσμουμένην και μήτε ελλείπον τι, μήτε περιττόν έχουσαν». Ο Ζιγαβηνός εξηγεί, πως κανόνας είναι η διδασκαλία του Ευαγγελίου. Ο δε Ευσέβιος, επίσκοπος Εμέσης, θέτει τα όρια: «Τω κανόνι τω της καινής κτίσεως` όσοι ουδέ ιουδαΐζουσιν, ουδέ ελληνίζουσιν, αλλά χριστιανίζουσιν».
Αλλά μήπως η ιστορία δεν έχει να μας δώσει παραδείγματα, όταν σε παρόμοιες με αυτήν εποχές, βρέθηκαν ψυχές, που αρνήθηκαν την «ασεβή στοίχιση» για χάρη της Αλήθειας; Την Πίστη του Χριστού την κράτησαν στους αιώνες οι άγιοι και στους νεότερους χρόνους οι Νεομάρτυρες, οι οποίοι δεν υπάκουσαν στην επιβαλλόμενη «ανίερη στοίχιση» των Αγαρηνών και έκαναν πράξη αυτό που ο άγιος Κοσμάς έλεγε: «Τούτο σας λέγω και σας παραγγέλω· καν ο ουρανός να κατεβεί κάτω, καν η γη να ανεβεί επάνω, καν όλος ο κόσμος να χαλάσει, σήμερον, αύριον, να μη σας μέλλει τι έχει να κάμει ο Θεός. Το κορμί σας ας το καύσουν, ας το τηγανίσουν· τα πράγματά σας ας σας τα πάρουν· μη σας μέλλει· δώσατέ τα· δεν είναι ιδικά σας. Ψυχή και Χριστός σας χρειάζονται . Αυτά τα δύο όλος ο κόσμος να πέσει, δεν ημπορεί να σας τα πάρει, εκτός και τα δώσετε με το θέλημά σας. Αυτά τα δύο να τα φυλάγετε, να μη τα χάσετε».
Ψυχή και Χριστός!
Σάββας Ηλιάδης
Δάσκαλος
Κιλκίς, 18-3-2018
Στοιχηθείτε! Ένα παράγγελμα, που μένει στη μνήμη μας ως μία από τις όχι και τόσο γλυκές αναμνήσεις του σχολείου και ακόμη χειρότερη για τους άντρες, από τη θητεία στο στρατό. Στοιχηθείτε! Και τα υπόλοιπα: ημιανάπαυσις, προσοχή, κλίνατε επί…, κλίνατε επί…, μεταβολή, εμπρός μαρς…
Αυτήν την δοκιμασία περνάει και ο σημερινός κόσμος. Δέχεται παραγγέλματα από «αόρατους εντολοδότες» και κάνει υπακοή και «στοιχίζεται» και ευθυγραμμίζεται ανίσχυρος και σιωπηλός, χωρίς να γνωρίζει καν ποιος είναι ο «παραγγέλων». Όλα είναι υπό έλεγχο και κανείς δεν αποκλίνει από τα παραγγελόμενα. Και ο κόσμος οδηγείται άκων και έμφοβος σε μια πρωτόγνωρη πορεία, που αντιλαμβάνεται πως δεν είναι φυσιολογική, πως δεν είναι ασφαλής γι` αυτόν, η οποία, κατά πάσα πιθανότητα, του επιφυλάσσει όλο και περισσότερες οδυνηρές εκπλήξεις. Προαισθάνεται ακόμη και το πιθανό φοβερό αδιέξοδο! Το χειρότερο δε, ότι πορεύεται, με την έμφοβη αγανάκτηση, πως δεν είναι δική του η επιλογή.
Φόβος απροσδιόριστος κατέχει τους πάντες. Φόβος, που δεν προβάλλεται, δεν εκφράζεται ως τοιούτος από τους «ινστρούχτορες» και τους συνεργάτες αυτών, αλλά παρουσιάζεται υποκριτικά η «στοίχιση» στην «προτεινόμενη» πραγματικότητα ως ελεύθερη επιλογή του κόσμου, ως επιστημονικά υποστηριζόμενη, ως μετριοπάθεια, ως αναβάθμιση του πολιτισμού, ως διάθεση κατανόησης του ετέρου, ως κίνηση δημοκρατικής επιλογής, ως ανθρωπισμός, ως αναγκαία και επιβαλλόμενη προσπάθεια συγχρωτισμού, συγκερασμού και συμφωνίας ακόμη και των πιο απίθανων προσώπων, ιδεολογιών, θρησκειών και λοιπών καταστάσεων. Άπαντες, άκοντες εκόντες «στοιχημένοι στο Εν».
Ποια σημασία μπορεί να έχει όλη αυτή η κατάσταση για την Αλήθεια, για την Πίστη, φορέας της οποίας είναι η Αγία Ορθόδοξη Εκκλησία; Την Πίστη, που δεν είναι εκ του κόσμου τούτου αλλά εκ του Θεού και μέσον σωτηρίας του κόσμου; Την Πίστη, που είναι ποτισμένη στο αίμα, στα δάκρυα και στον ιδρώτα των αγίων και μας παραδόθηκε, για να την διαφυλάξουμε και να την παραδώσουμε ανόθευτη, ως ιερό και βαρύ κληροδότημα στους επιγόνους;
Δυστυχώς, δεν υπάρχει καμία απόκλιση από την ανίερη αυτή «στοίχιση». Η παγκοσμιοποίηση, με τον ισχυρό της διάκονο, τον οικουμενισμό, έχουν επιβάλει τους όρους και τους ρυθμούς τους και όποιος δεν αναπαύεται μ` αυτούς, τον ξερνάει αυτομάτως και τον καταγράφει μάλιστα στους εχθρούς του.
Σήμερα οι προφάσεις και οι δικαιολογίες δίνουν και παίρνουν. Έγιναν μέρος της επιστήμης της «θεολογίας». Οι προδοτικές διαβουλεύσεις σε επίπεδο κλειστών επιτροπών από «στοιχημένα» μέλη, προχωρούν. Η αλλοίωση του περιεχομένου της Πίστεως και της Παραδόσεως απέδωσε καρπούς, του λαού τεθέντος στο περιθώριο και όντος σε κατάσταση αγνοίας. Ήδη, η μέχρι πρότινος αναγκαστική επιβολή των πλανεμένων οικουμενιστικών θεωριών, μετατρέπεται, στους νεότερους, σε πίστη κατά συνείδηση, αφού αυτοί δεν έχουν εμπειρία και γνώση του παρελθόντος, καθώς τους προσφέρεται απευθείας η νέα «στοιχημένη θεολογία» και όχι η των Πατέρων και των Συνόδων. Κρίμα, διότι χάνονται ψυχές και οπωσδήποτε το ψεύτικο και σαθρό οικοδόμημα θα γκρεμιστεί με μεγάλο πάταγο! Και ουαί τοις εν αυτώ καθημένοις!
Ποιος είναι λοιπόν ο «κανόνας», η ευθεία γραμμή, στην οποία οφείλουμε να «στοιχηθούμε»; Η Αγία Γραφή προστάζει: «Εἰ ζῶμεν Πνεύματι, πνεύματι καὶ στοιχῶμεν» (Γαλ. 5,25). (Αν ζούμε κατά το Άγιο Πνεύμα, να πορευόμαστε πίσω του στοιχισμένοι). Ο Θεοδώρητος, ερμηνεύοντας το στίχο: «καὶ ὅσοι τῷ κανόνι τούτῳ στοιχήσουσιν, εἰρήνη ἐπ' αὐτοὺς καὶ ἔλεος, καὶ ἐπὶ τὸν ᾿Ισραὴλ τοῦ Θεοῦ» (Γαλ.6,16), λέει: «Κανόνα εκάλεσε την προκειμένην διδασκαλίαν ως ευθύτητι κοσμουμένην και μήτε ελλείπον τι, μήτε περιττόν έχουσαν». Ο Ζιγαβηνός εξηγεί, πως κανόνας είναι η διδασκαλία του Ευαγγελίου. Ο δε Ευσέβιος, επίσκοπος Εμέσης, θέτει τα όρια: «Τω κανόνι τω της καινής κτίσεως` όσοι ουδέ ιουδαΐζουσιν, ουδέ ελληνίζουσιν, αλλά χριστιανίζουσιν».
Αλλά μήπως η ιστορία δεν έχει να μας δώσει παραδείγματα, όταν σε παρόμοιες με αυτήν εποχές, βρέθηκαν ψυχές, που αρνήθηκαν την «ασεβή στοίχιση» για χάρη της Αλήθειας; Την Πίστη του Χριστού την κράτησαν στους αιώνες οι άγιοι και στους νεότερους χρόνους οι Νεομάρτυρες, οι οποίοι δεν υπάκουσαν στην επιβαλλόμενη «ανίερη στοίχιση» των Αγαρηνών και έκαναν πράξη αυτό που ο άγιος Κοσμάς έλεγε: «Τούτο σας λέγω και σας παραγγέλω· καν ο ουρανός να κατεβεί κάτω, καν η γη να ανεβεί επάνω, καν όλος ο κόσμος να χαλάσει, σήμερον, αύριον, να μη σας μέλλει τι έχει να κάμει ο Θεός. Το κορμί σας ας το καύσουν, ας το τηγανίσουν· τα πράγματά σας ας σας τα πάρουν· μη σας μέλλει· δώσατέ τα· δεν είναι ιδικά σας. Ψυχή και Χριστός σας χρειάζονται . Αυτά τα δύο όλος ο κόσμος να πέσει, δεν ημπορεί να σας τα πάρει, εκτός και τα δώσετε με το θέλημά σας. Αυτά τα δύο να τα φυλάγετε, να μη τα χάσετε».
Ψυχή και Χριστός!
Σάββας Ηλιάδης
Δάσκαλος
Κιλκίς, 18-3-2018