του
Νεκτάριου Δαπέργολα
Διδάκτορος Ιστορίας
Τρία και
πλέον χρόνια πέρασαν από τότε που ήρθε στα πράγματα η μακράν χειρότερη συμμορία
που είδε ποτέ ως κυβέρνηση αυτός ο τόπος. Και το λέμε όχι φυσικά επειδή
ξεχάσαμε την πράσινη σοσιαληστρική λαίλαπα (τόσο στη χυδαία παπανδρεϊκή, όσο
και στην ακόμη πιο απεχθή σημιτική μορφή της) που διαγούμισε τη χώρα, αποθέωσε
τη διαφθορά και τον εύκολο πλουτισμό και είχε καίρια συμβολή στην πολιτισμική
έκπτωση και πνευματική καταβαράθρωση της πατρίδας. Ούτε επειδή ξεχάσαμε τον
άθλιο γαλάζιο συνοδοιπόρο της, του οποίου η συμβολή στον κατήφορο ήταν επίσης
καθοριστική. Τέτοιον όμως ελεεινό και ανίκανο συρφετό δεν τον είχε ποτέ ξαναδεί
η χώρα. Ένα ανεκδιήγητο τσούρμο από αλητοκαφενόβιους, αμόρφωτους κι
ανεπάγγελτους κηφήνες, επί μία ζωή διακεκριμένους φληναφηματικούς λογάδες,
άεργους αεριτζήδες της πλέον εκμαυλισμένης χαβιαροαριστεράς και
θολοκουλτουριαραίους της κακιάς ώρας, που όταν τα έφεραν έτσι οι Καιροί (και
μαζί τους - για να μην ξεχνιόμαστε - και η ανωριμότητα κι εγκληματική αφέλεια
του εκλογικού σώματος), κατόρθωσαν να υφαρπάξουν την εξουσία με πρωτοφανή
ψέματα και απερίγραπτες θεωρίες εξαπάτησης και έκτοτε (επειδή φυσικά η όποια
γελοία θεωρία πόρρω απέχει της πράξεως) να καταστρέψουν ανεπανόρθωτα ακόμη και
αυτά τα απειροελάχιστα για τα οποία θα μπορούσαμε υποθετικά να δεχθούμε ότι οι
προθέσεις τους ήταν άλλες (άκρως υποθετικά, επαναλαμβάνουμε, και επιλέγοντας
συνειδητά να ξεχάσουμε για λίγο και το γνωστό αγγλικό απόφθεγμα περί του ποιος…ακριβώς
δρόμος είναι στρωμένος με καλές προθέσεις).
Δεν θα σταθούμε όμως βέβαια στην
ανικανότητα (που διαπιστώνεται καθημερινά σε όλα τα επίπεδα διακυβέρνησης και
δημόσιας διοίκησης), γιατί αυτό - όσο και αν υπό κανονικές συνθήκες θα φάνταζε
οξύμωρο - στην προκείμενη περίπτωση θα ήταν βαθύτατα κολακευτικό. Γιατί φυσικά
μακάρι να ήταν η ανικανότητα το κύριο μειονέκτημα αυτής της παρεούλας. Εδώ όμως
μιλάμε για ένα εσμό ατόμων που δρουν σε διατεταγμένη υπηρεσία και καταστρέφουν
ή ξεπουλούν συστηματικά ό, τι απέμεινε πλέον όρθιο μετά από τέσσερις άθλιες
δεκαετίες μεταπολίτευσης – και το σημαντικότερο είναι ότι αυτά τα λέμε πια όχι
μόνο με ενδείξεις ή προβλέψεις (όπως δηλαδή το κάναμε εξαρχής όσοι το έκπαλαι
γνωρίζαμε περί τι λογής ιδεοληπτικών σούργελων και τι λογής ξεγάνωτων ντενεκέδων
επρόκειτο και κάποιοι μας έλεγαν υπερβολικούς και συνομωσιολάγνους), αλλά με
απτές αποδείξεις που καθημερινά πολλαπλασιάζονται.
Είμαστε ήδη μάρτυρες του μνημονιακού ολέθρου
και της χυδαίας οικονομικής πολιτικής από μια κυβέρνηση που πήγε τους όρους
«εξαπάτηση», «υποθήκευση» και «ξεπούλημα» πιο πέρα ακόμη κι από τις αλήστου
μνήμης «εγκληματικές οργανώσεις» Σημίτη και ΓΑΠ. Έχουμε πια δει με τα μάτια μας
τους εθνοκτόνους νόμους περί ιθαγένειας, που σε συνδυασμό με την ξετσίπωτη
υπόθαλψη της μαζικής λαθροεισβολής, αποτελεί εκρηκτικό ωρολογιακό μηχανισμό
μαζικής δημογραφικής και κοινωνικής καταστροφής, και όλα τα άλλα νεοταξίτικα
σκουπίδια της θεσμοθετημένης πλέον διαστροφής (με τα σύμφωνα συμβίωσης και τις
αλλαγές φύλου) και της συνέχισης της εκπαιδευτικής απορρύθμισης (με την
αθλιότητα των νέων Θρησκευτικών και τα λοιπά μέτρα περί σημαίας, εθνικού ύμνου,
εκκλησιασμού, θεματικών εβδομάδων κλπ), από μια κυβέρνηση που δεν είναι τίποτε
παραπάνω από μια δράκα ευνουχισμένων γιουσουφακίων, ασφυκτικά εγκλωβισμένων
ανάμεσα στις
ανελλήνιστες κι αντίχριστες μηδενιστικές ιδεοληπτικές εμμονές τους και τις
διαταγές των νεοταξιτών αφεντάδων τους. Ζήσαμε (και ζούμε) στο πετσί μας και
όλα τα εν εξελίξει επιτεύγματα της εξωτερικής μας πολιτικής, με την πρωτοφανή
οσφυοκαμψία απέναντι στον εξ Ανατολών ξεσαλωμένο σουλτάνο (οι δυνάμεις του
οποίου κρατούν θρασύτατα Έλληνες ως «αιχμαλώτους πολέμου» - εν καιρώ ειρήνης -
ή σουλατσάρουν ανενόχλητα στο Αιγαίο, απειλώντας ελληνικά νησιά και
τσαλαπατώντας κάθε έννοια εθνικής κυριαρχίας και αξιοπρέπειας) και τους
«διαλόγους» (στην πραγματικότητα ξεδιάντροπες λίστες υποχωρήσεων και
παραχωρήσεων) απέναντι σε προκλητικά αρπακτικά όρνια τύπου Αλβανίας και Σκοπίων, επιτεύγματα που
πραγματικά ρίχνουν νέο ερμηνευτικό φως στις έννοιες της «εθνικής προδοσίας» και
της «άνευ όρων παράδοσης». Εσχάτως μάλιστα ζούμε και τον απόλυτο φασισμό, από
μία μειοψηφία που αυτοπροσδιορίζεται ως αριστερή και προοδευτική, αλλά ενεργεί
ως ολοκληρωτικό καθεστώς, που δεν ανέχεται την κριτική και τον αντίλογο, που
υποτιμά τη νοημοσύνη όλων μας διαστρεβλώνοντας προκλητικά την πραγματικότητα (όπως
η εξωφρενική «υποβάθμιση» των συλλαλητηρίων και των άλλων λαϊκών αντιδράσεων) ή
ανασύροντας σκάνδαλα ως προπέτασμα καπνού (δίκην σανού για τους ολίγους
εναπομείναντες κρετίνους που ακόμη την πιστεύουν), με σκοπό να κρύψει την
απίστευτη ανικανότητά και αθλιότητά της, και που κατρακυλάει σε ένα ολοένα και
πιο απότομο κατήφορο αυταρχισμού και προσβολών προς τον ίδιο τον λαό, τον οποίο
υποτίθεται πως υπηρετεί.
Και φυσικά, υπό τα
νυν δεδομένα, τίποτε απολύτως δεν δείχνει ότι αυτή η συμμορία θα σταματήσει
κάπου εδώ. Ως ξεκάθαρη εγκληματική ομάδα που δρα (επαναλαμβάνουμε) σε
διατεταγμένη υπηρεσία, είναι βέβαιο πως το «συμβόλαιο θανάτου» της πατρίδας που
έχει αναλάβει να εκτελέσει, έχει δρόμο ακόμη. Έχει δρόμο ακόμη και για τα
μέτωπα στα εθνικά θέματα που παραμένουν ανοιχτά και για την ολοκλήρωση του
θανάσιμου έργου που παίζεται με τους στρατούς των λαθροεισβολέων (κάποιοι
αμφιφανώς ανοϊκοί, πλην των γνωστών μίσθαρνων βαλτών, τους αποκαλούν
ακόμη…πρόσφυγες) και για τις τελευταίες χαριστικές βολές στο κεφάλι της
ημιθανούς δημόσιας εκπαίδευσης (φυσικά και στις τρεις, ολοένα και πιο
αφελληνισμένες κι απαξιωμένες βαθμίδες της). Και έχει φυσικά δρόμο και για μια
ακόμη μείζονα αποστολή που συμπεριλαμβάνεται στο συνολικό αυτό «συμβόλαιο»: την
εφιαλτική «κάρτα του πολίτη» που βρίσκεται πια ante portas, ένα ολοκληρωτικό μέτρο οργουελικού φασισμού
που έχει σημασία ότι κι αυτό θα μας φορεθεί από δήθεν αριστερούς (οι οποίοι
μάλιστα, ως αντιπολίτευση, αντιδρούσαν προ ολίγων ετών λυσσαλέα στην προώθησή
του).
Έτσι ακριβώς έχουν τα πράγματα και όποιος
δεν βλέπει την αλήθεια είναι πολύ απλά ή βολεμένος ή διανοητικά ανεπαρκής.
Μιλάμε ξεκάθαρα για άθλια τυχοδιωκτικά πολιτικά υποκείμενα, για αδίστακτους φασίστες ταγμάτων κατοχής μ’ αριστερή
προβιά, για απερίγραπτους προδότες, που δεν ορρωδούν προ ουδενός, που
δεν πιστεύουν σε τίποτε και που το μόνο τους μέλημα είναι να εκτελέσουν όσους
παραπάνω επιμέρους στόχους του συνολικού συμβολαίου μπορούν, σε συνδυασμό
φυσικά με την πάση θυσία διαιώνισή τους στην εξουσία για όσο περισσότερο χρόνο
μπορούν. Και επειδή, όπως δείχνουν κάποιες τρέχουσες εξελίξεις (συλλαλητήρια,
εξώδικα, ακόμη και τα σχόλια στα λεγόμενα μέσα κοινωνικής δικτύωσης) έχει
ξεκινήσει πια και η αντίδραση από μεγάλο μέρος του λαού (έστω και πρωτόλεια και
ασχημάτιστη εισέτι), ενίοτε είναι έκδηλος και ο πανικός τους, πράγμα που τους
κάνει ακόμη πιο επικίνδυνους.
Εις μάτην κοπιούσιν όμως βέβαια. Ύβρις άτη νέμεσις τίσις, έλεγαν οι αρχαίοι μας πρόγονοι.
Το τέλος τους δεν είναι μακριά, επειδή απλούστατα υπάρχουν και οι πνευματικοί
νόμοι, επειδή αυτά τα υποκείμενα προσπάθησαν μέσα σε ελάχιστο χρόνο να στήσουν
πρωτοφανή μνημεία εθνικής προδοσίας και κυρίως αντίχριστου κι θεομαχικού
διωγμού και επειδή (για να θυμηθώ και τα ίδια τα λόγια του Χριστού προς τον
Παύλο) «σκληρόν προς κέντρα λακτίζειν». Οδεύουμε προς την νέμεσιν και την τίσιν
πλέον. Το θέμα είναι όμως πόση ζημιά θα κάνουν ακόμη αυτοί οι μίσθαρνοι κι
αφιονισμένοι γενίτσαροι πάνω στο σώμα της ήδη βαριά πληγωμένης ορθόδοξης
πατρίδας μας. Ή με άλλα λόγια, πόση ζημιά θα επιτρέψει ακόμη ο Θεός να κάνουν.
Η απάντηση φυσικά στο ερώτημα αυτό δεν αφορά μόνο στον Θεό, αλλά κυρίως στη
δική μας στάση. Αρκεί δηλαδή εμείς να κάνουμε αυτό που πρέπει κυρίως
πνευματικά, αλλά και ανθρωπίνως (γιατί, πολύ απλά, εδώ βασικά χρειάζονται
γόνατα για τις μετάνοιες, χρειάζονται όμως και χέρια για τα καριοφίλια). Όσο
δεν το κάνουμε, ο εφιάλτης ίσως να έχει και άλλα επεισόδια ακόμη και ο
πνευματικός μας κανόνας να είναι ακόμη πιο βαρύς και οδυνηρός. Καιρός λοιπόν
για ανάνηψη και για ποικιλότροπη δράση.
Στώμεν καλώς…