Γράφει ὁ Δημήτρης Ρόδης
Το 358 ο Μέγας Αθανάσιος ήταν ένας «καθηρημένος» και «εκτός
Εκκλησίας» Επίσκοπος, τον
οποίο δεν αναγνώριζε η Πολιτεία και η «επίσημη Εκκλησία» και δεν είχε εκκλησιαστική κοινωνία τουλάχιστον
με τρεις πατριαρχικούς θρόνους και δεκάδες επισκοπικούς, στις οποίες υπήρχαν
Αρειανόφρονες Επίσκοποι. Είχε όμως
εκκλησιαστική κοινωνία με καθηρημένους Επισκόπους, και σε ολίγους Επισκόπους
που δεν ήταν Αρειόφρονες.
Το θέμα είναι πολύ μεγάλο, υπάρχουν όλες η πηγές και
αναφορές περί αυτού, απο την Ελληνική Πατρολογία του MIGNE, και άλλες ιστορικές
πηγές που θα παρουσιάσω εν καιρώ πλήρως ως ξεχωριστό θέμα.
Μικρό παράδειγμα: Ο Μέγας Αθανάσιος κοινωνεί με τον Eπίσκοπο
Παυλίνο, αλλά δεν κοινωνεί με τον Επισκοπο Μελέτιο, διότι έχει την εσφαλμένη
εντύπωση πως ο Μελέτιος είναι Αρειανόφρονας. Ο Μέγας Βασίλειος θα πείσει τον
Μέγα Αθανάσιο, ότι ο Άγιος Μελέτιος είναι Ορθόδοξος, αλλά πρίν προλάβει, να
υπάρξει η μεταξύ τούς εκκλησιαστική κοινωνία, ο Μέγας Αθανάσιος θα κοιμηθεί.
Βλέπουμε εδω οτι ακόμη και ένας Άγιος και Μέγας, μπορεί κάποια στιγμή να
υποπέσει σε μια εσφαλμένη αίσθηση, για ενα πρόσωπο, αλλά με τις απαραίτητες
εξηγήσεις, διορθώνει αμέσως την αρχική του εκτίμηση. Γιαυτό ας μην
σκανδαλιζόμαστε απο μικρές αστοχίες σύγχρονων αγωνιστών της Ορθόδοξης πίστης.
Ὁ Οὐρανοφάντωρ Μέγας Βασίλειος ἤδη ὡς Διάκονος, διέκοψε τὸ 361 τὴν
κοινωνίαν μὲ τὸν ᾿Επίσκοπο Καισαρείας
Διάνιον καὶ
κατέφυγε στὴν ἐρημία τοῦ Πόντου, παρὰ τὸ ὅτι ἀγαποῦσε καὶ ἐσέβετο αὐτὸν
βαθύτατα, καὶ παρὰ τὸ ὅτι ὁ Διάνιος τόν εἶχε βαπτίσει καί χειροτονήσει!
Γιατί ἔπραξε τοῦτο; Διότι ὁ Διάνιος, ἐξ ἀδυναμίας χαρακτῆρος, εἶχε
ὑπογράψει τὴν μὴ ὀρθόδοξο ὁμολογία πίστεως τῆς ἡμιαρειανικῆς συνόδου
Κωνσταντινουπόλεως [360, ἔξαρχος ὁ «῾Ομοιανὸς» ᾿Ακάκιος Καισαρείας Παλαιστίνης]
(PG τ. 32, στλ. 388C-392Α: ᾿Επιστολὴ ΝΑ´ «Βοσπορίῳ ᾿Επισκόπῳ»).
᾿Αργότερα, ὡς ᾿Επίσκοπος πλέον, ο Μέγας Βασίλειος δὲν
ἐδίστασε νὰ διασπάση καὶ τὴν παλαιὰν φιλία του μὲ τὸν
ἀρειανόφρονα ἐπίσκοπο Σεβαστείας Εὐστάθιον καὶ νὰ διακόψη κάθε ἐπαφὴ μαζί
του· ἐπεξηγῶν τὴν αὐστηρὰν στάσι του, ἔγραφε:
«Τώρα ὅμως, ἐὰν μήτε μὲ ἐκείνους (τοὺς περὶ τὸν
Εὐστάθιον) συμφωνοῦμε, ἀλλὰ καὶ τοὺς ὁμόφρονάς των ἀποφεύγουμε, δικαίως θὰ
τύχωμε ἀσφαλῶς συγγνώμης, «μηδὲν προτιμότερον τῆς ἀληθείας καὶ τῆς ἑαυτῶν
ἀσφαλείας τιθέμενοι» (PG τ. 32, στλ. 925BC: ᾿Επιστολὴ ΣΜΕ´ «Θεοφίλῳ
᾿Επισκόπῳ»).
Ο Άγιος
Πατέρας της Εκκλησίας, έκοβε φιλίες και σχέσεις με Αρειόφρονες, αλλά
κοινωνούσε με τον Μέγα Αθανάσιο, με τον Άγιο Γρηγόριο Θεολόγο που είχε
κάνει διακοπή κοινωνίας, και με όσους δεν ασπάζονταν τα φρονήματα του Αρείου...
Στήν σύγχρονη εποχή της αιρέσεως του οικουμενισμού, ο π. Θεόδωρος Ζήσης, βαδίζει
ακόλουθος του Μ. Βασιλείου, και Μ. Αθανασίου έναντι των αιρέσεων. Έχοντας
πράξει διακοπή μνημοσύνου, δεν κοινωνεί με οικουμενιστές Επισκόπους, αλλά ορθώς
κοινωνεί με όσους αντικουμενιστές Ορθόδοξους Επισκόπους τον προσκαλούν.
Πρός ανάδειξη της αλήθειας και Ορθοπραξίας, να
υπενθυμίσω πως διακοπή μνημοσύνου και κοινωνίας, έπραξαν σε ανάλογες
περιπτώσεις και άλλοι Μεγάλοι Πατέρες της Εκκλησίας, αναφέρω ενδεικτικά, Άγιος Γρηγόριος
ο θεολόγος, ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, ο Όσιος Μάξιμος ο Ομολογητής...
αλλά και ὁ Ἅγιος
Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός καί ὁ Στέφανος ὁ Νέος καί ἄλλοι ἅγιοι Πατέρες δέν κοινωνοῦσαν μέ τούς
εἰκονομάχους Πατριάρχες καί ἐπισκόπους ἀκόμη
καί χωρίς συνοδική ἀπόφαση, ἐρχόμενοι ἀντιμέτωποι μέ τή βλάσφημη καθαίρεση
τῶν ἁγίων εἰκόνων. Καί πολλοί κληρικοί μοναχοί καί λαϊκοί τούς ἀκολουθοῦσαν.
Άλλοι δε Άγιοι Πατέρες με διακοπή, άλλοι δε Άγιοι
Πατέρες χωρίς διακοπή, μην
παραχωρώντας τις Επισκοπικές θέσεις τους σε αιρετικούς, όλοι μαζί, με
διαφορετικούς τρόπους, εργάζονταν για τον κοινό στόχο την επαναφορά της
Εκκλησίας στήν Ορθοπραξία, και την παύση των αιρετικών φρονημάτων που πάντοτε
ιστορικά εισχωρούσαν μέσα στο σώμα της Εκκλησίας, διαβάλοντας την ορθή οδο και
μέθοδο σωτηρίας της ψυχής...
Για τον ίδιο σκοπό εργάζονται και αρκετοί σύγχρονοι
πατέρες, μεγάλα
πνευματικά αναστήματα, με εμπειρία Θεού, όπως ο Ναυπάκτου Ιερόθεος Βλάχος,
ο π. Γεώργιος Μεταλληνός, και άλλοι αξιοσέβαστοι εμφανείς και αφανείς
εργάτες της ορθοδοξίας. Βρισκόμαστε πνευματικώς μακράν απο αυτούς και δεν εννοούμε
καλώς τι συμβαίνει...
Χρειάζεται φωτισμός θείος καί διάκριση. Και αν κάποιος επιλέγει μονομερώς
ενα τρόπο αντίδρασης έναντι του οικουμενισμού, με μια διάθεση υπερασπίσεως της
''δικής του'' μόνο στάσης ως ''ορθής'', μή γνωρίζοντας εμπειρικώς τις ενέργειες
του Αγίου Πνεύματος, (νοερά προσευχή κυκλικώς περιστρεφόμενη, ελλάμψεις του
Ακτίστου φωτός), ίσως φτάνει μια στιγμή
συλλογισμού, του εξής:
''Kαλά ο
Άγιος Παΐσιος έκοψε μνημόσυνο στόν πατριάρχη Αθηναγόρα, ο Άγιος
Πορφύριος που δεν έκοψε, δεν ήταν Άγιος; Δεν γνώριζε, δεν ήξερε’’;
Για να μας
απαντήσει ο ίδιος ο Άγιος Πορφύριος, και να μας προειδοποιήσει λέγοντας στά πνευματικά του παιδιά, ότι ''Θέλουν να κάνουν μια
θρησκεία..''
Γράφει ὁ Δημήτρης Ρόδης