Γράφει ο Σάββας Ηλιάδης Δάσκαλος
(ΔΙΕΘΝΕΣ
ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΓΙΑ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΗ ΣΥΝΟΔΟ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ)
8ο
Διεθνές Συνέδριο για την «Αγία και Μεγάλη Σύνοδο»! Ο οικουμενιστικός
οίστρος συνεχίζεται αμείωτος, με την γενική επιστράτευση απάντων των εν τη
οικουμένη ορθοδόξων οικουμενιστών! Ελάτε, λαέ του Θεού, να δείτε, να ακούσετε
και - κυρίως - να … καταλάβετε! Ποιοι και πόσοι θα είναι αυτοί που θα μιλήσουν!
Ποιες οι περγαμηνές τους και οι παντός είδους διακρίσεις τους … ανά την
οικουμένη! Ποιο το περιεχόμενο των εισηγήσεων και τελικά, ποιος ο σκοπός του συνεδρίου:
«Με εισηγήσεις 120 θεολόγων ομιλητών,
διακεκριμένων Ιεραρχών και εκλεκτών καθηγητών, από 20 χώρες όλου του
κόσμου και 25 Πανεπιστημιακές Σχολές και Θεολογικά Ινστιτούτα… Μεταξύ των
ομιλητών ο Μακ. Αρχιεπίσκοπος Αλβανίας κ. Αναστάσιος ,
ο Αρχιεπίσκοπος Γέρων Αμερικής κ. Δημήτριος, οι Μητροπολίτες Σασίμων κ.
Γεννάδιος, Προύσης κ. Ελπιδοφόρος, Σηλυβρίας κ. Μάξιμος, οι Επίσκοποι
Αβύδου κ. Κύριλλος, Χριστουπόλεως κ. Μακάριος και πλειάδα
καθηγητών, κληρικών, μοναχών, μοναζουσών, λαϊκών ανδρών και γυναικών, θα
προσεγγίσουν δύο χρόνια μετά την Αγία και Μεγάλη Σύνοδο θέματα, που αναφέρονται
στα επίσημα κείμενά της».
Μάλιστα! Μόνον οι τίτλοι των θεμάτων των
εισηγήσεων, θα μπορούσαν να εκδοθούν ως βιβλίο! Πολύ υψηλού «θεολογικού και
επιστημονικού» επιπέδου το συνέδριο! Αλλά για τον λαό; Τι νόημα έχουν για τον
απλό πιστό λαό όλα αυτά; Δεν υπάρχει τίποτε το προσφερόμενο γι αυτόν; Τι νόημα έχει όλη αυτή η κινητοποίηση για τον
απλό, τον απληροφόρητο πιστό; Μην ανησυχείτε! Κι εδώ έχει ληφθεί από μέρους των
διοργανωτών η «εν αγάπη» αδελφική πρόνοια. Αφού ενημερωθούν οι «ειδικοί», που
θα συμμετάσχουν στο συνέδριο, θα αποσταλούν ως «θείας βουλής άγγελοι» στις
μητροπολιτικές επαρχίες, για να μεταλαμπαδεύσουν στον λαό το «μέγα μήνυμα της
Συνόδου»!
Πρώτα πρώτα είναι αναγκαίο να
επιχειρήσουμε μία σύγκριση, όσο μπορεί να σταθεί μια τέτοια, και κατ` αναλογία
βέβαια, για δούμε πώς αντιδρά αυθόρμητα ο λαός, όταν συμβαίνουν σημαντικά
χαροποιά γεγονότα και να αντιληφθούμε, πάλι όσο είναι δυνατόν, πόσο στημένη
είναι η πλεκτάνη, που οργανώνεται κατά της Αληθείας. Πώς με αγωνιώδη και
εκβιαστικό τρόπο προσπαθούν οι οικουμενιστές, ερήμην του σώματος της Εκκλησίας,
να προωθήσουν άρον άρον και να επιβάλουν de facto τις θέσεις της «ασυνόδευτης
Συνόδου».
Όλοι μας ξέρουμε πως μετά από έναν σπουδαίο νικηφόρο αγώνα μιας ομάδας, οι
φίλαθλοί της βγαίνουν στις πλατείες και στους δρόμους και πανηγυρίζουν και
διαλαλούν τη νίκη, μαζί με τους αθλητές και τους παράγοντες. Όλοι μαζί! Όλοι όσοι εργάστηκαν και έζησαν τις
αγωνίες αυτής της νίκης. Δεν κλείνονται οι άνθρωποι της ομάδας (διοίκηση, παράγοντες,
προπονητές, αθλητές, γιατροί, κ.ά.) στα γραφεία, για να χαρούν την επιτυχία,
αφήνοντας τους φιλάθλους απέξω! Είναι τόσο αυθόρμητη αυτή η αντίδραση, που
βγαίνει με απόλυτη φυσικότητα. Εξάλλου, ξέρουν οι παράγοντες πως η δύναμη της
ομάδας στηρίζεται στο λαό, στους φιλάθλους. Χωρίς αυτούς, δεν έχει νόημα καμιά
αθλητική δραστηριότητα και, βέβαια, οποιαδήποτε επιτυχία! Έτσι ενωμένοι, αγκαλιασμένοι, με μια φωνή, χαίρονται και διακηρύσσουν
την νίκη, η οποία ανήκει σε όλους!
Ερχόμαστε τώρα στην «Σύνοδο» της Κρήτης
και στις σχετικές εκδηλώσεις-παρενέργειες, που την ακολουθούν κατά συρροή εδώ και
δυο χρόνια. Καταρχάς, αν η «Σύνοδος» κατήγαγε κάποια νίκη υπέρ της Εκκλησίας και εναντίον κάποιου εχθρού της,
διότι αυτό σημαίνει Αγία Σύνοδος, αν λοιπόν είναι μια νικηφόρος σύναξη της
Εκκλησίας, που οφείλεται στα άγια μέλη, τα οποία συμμετείχαν, δεν θα έπρεπε να εκφράσει ο λαός αυθόρμητα τη
χαρά του γι` αυτήν την νίκη, με ποικίλες επινίκιες εκδηλώσεις; Με ευχαριστήριες
ακολουθίες, με αγρυπνίες, με δοξολογίες, με αίνους στο Θεό; Με θείους επαίνους
στους συμμετασχόντες, όπως έκανε για τον άγιο Μάρκο τον Ευγενικό ο λαός της
Κωνσταντινουπόλεως, αφού θα ένιωθε πως είχε απαλλαγεί από κάποια σοβαρή
ασθένεια, που έβλαπτε το σώμα της Εκκλησίας, δηλαδή από κάποιον εχθρό, από κάποια
αίρεση; Αλλά επιπλέον, δεν θα βοούσε ο τόπος και από άλλες χαρμόσυνες εκδηλώσεις;
Δεν θα πανηγύριζε ο λαός, η Εκκλησία, για μέρες και για μήνες αλλά και στο
διηνεκές, αυτό το λίαν ξεχωριστό γεγονός
της πίστεως;
Αντί αυτού, του φυσικώς και λογικώς
αναμενόμενου, βλέπουμε να συμβαίνουν ανακόλουθα και παράδοξα πράγματα. Οργανώνονται εκδηλώσεις από κάποιους,
αγνώστους στο λαό, καθηγητές, επισκόπους, ανθρώπους της ακαδημαϊκής θεολογίας.
Εκδηλώσεις, που απευθύνονται στους ίδιους, και σε καταρτισμένους σχετικά με τα
θεολογικά πράγματα, διότι το περιεχόμενό τους είναι κατανοητό μόνο στους ίδιους
και ο σκοπός τους κακόβουλος. Δεν πανηγυρίζει, δεν εκφράζει τη χαρά του ο λαός,
αλλά προσπαθούν, πάση θυσία, να πείσουν και
τους εαυτούς τους και τους πάντες, πως θα καταφέρουν να τον κάνει να «χαρεί» το
γεγονός. Γιατί; Επειδή είναι όλα κατευθυνόμενα και έχουν συγκεκριμένο σκοπό: Να επιβάλουν οπωσδήποτε το οικουμενιστικό
πνεύμα της «Συνόδου» και να αλλοιωθεί η Παράδοση και η Πίστη των Πατέρων.
Αυτή
είναι η πίστη μας; Αυτή είναι η σχέση και η κοινωνία των ποιμένων και των
διδασκάλων με τα λογικά πρόβατα, όταν λαμβάνει χώρα ένα νικηφόρο, χαρμόσυνο και
καθοριστικό για την ασφάλεια των πιστών γεγονός, όπως αυτό της «Συνόδου»; Δεν μπορεί να γίνει φυσικώς αποδεκτό κάτι
τέτοιο αλλά έτι περισσότερο ούτε και πνευματικώς.
Είναι λοιπόν απλή η απάντηση. Δεν σημειώθηκε καμιά επιτυχία και επί
ουδενός. Μάλλον ζημιώθηκε η
Εκκλησία. Και αυτό ομολογείται με πολύν πόνο και λύπη αλλά και ιερή
αγανάκτηση από τους αγίους, που γνώρισαν τον Οικουμενισμό και από σύγχρονους
φωτισμένους, με άμεση αναφορά στο οικουμενιστικό κίνημα.
Διότι,
γενικά, η «Σύνοδος» της Κρήτης απέδειξε πως έχει για κύριο στόχο την επιβολή
της αίρεσης του Οικουμενισμού σε ολόκληρη την εκκλησιαστική πληρότητα.
Δηλαδή μέσω του Οικουμενισμού, να πετύχει την ένωση με τον πάπα της Ρώμης, και
μετά, με τους άλλους αιρετικούς, αφού τους αναγνώρισε ως εκκλησίες και στη
συνέχεια, την κατάργηση όλων των θρησκειών και την συγχώνευσή τους σε μια
πανθρησκεία. Όλοι αυτοί όμως, Παπικοί, Προτεστάντες, Αγγλικανοί και άλλοι ετερόδοξοι,
( και οι Μονοφυσίτες όλων των αποκλίσεων) δεν έχουν την ορθή πίστη, είναι
αιρετικοί και δεν έχουν έγκυρα μυστήρια. Το Κολυμπάρι εισήγαγε το «δόγμα»: «Ενότης
εν τη ετερότητι». Υποχρεωτικά η ενότητα! Μπορούν όμως να ενωθούν δυο πράγματα ανόμοια; Αυτό δεν
υφίσταται εκκλησιαστικώς. Εκτός εάν το έτερον, το αιρετικό, ακολουθήσει το
δρόμο της Αλήθειας και τους όρους της Ζωής, που καθορίζει η Ορθόδοξη Εκκλησία.
Δεν ακούστηκε στο Κολυμπάρι η λέξη αίρεση,
για να καταδικαστεί ο Οικουμενισμός ως παναίρεση. Έτσι, η Σύνοδος απέβη ληστρική,
μιαρά, εναγής, άθεσμος, ψευδοσύνοδος, όπως χαρακτηρίστηκε η Σύνοδος της
Φεράρας-Φλωρεντίας. Διότι «τα κακώς και απερισκέπτως (εν Κολυμβαρίω) συνοδικώς
πραχθέντα και δογματισθέντα δόγματα νόθα και της Καθολικής(=Ορθοδόξου) Εκκλησίας
αλλότρια εισίν» και ως «αργή και ανενέργητος και μηδέ το κατ` αρχάς όλως
συστάσα» λογίζεται. Έθεσε στην άκρη τις (9) εννέα Οικουμενικές
Συνόδους και δεν έχει τίποτε κοινὸ με εκείνες, οι οποίες ακολουθούν η μία την άλλη, επικαλούμενες
η μία την άλλη, ως συνεδρίες μιας και της αυτής Συνόδου της Εκκλησίας, ως ενιαίου
σώματος του Χριστού, εκτεινομένου στους
αιώνες. Φερόμενη από το μεταπατερικό και νεοπατερικό σύνδρομο, δεν διακήρυξε ότι ακολουθεί το σταθερὸ ορθόδοξο
αξίωμα «επόμενοι τοις Αγίοις Πατράσι» και το «μη μεταίρειν όρια ά έθεντο οι
Πατέρες ημών». Δηλαδή, ότι δεν καινοτομεί, δεν προσθέτει ούτε αφαιρεί απὸ όσα καθόρισαν οι προηγούμενοι
Άγιοι Πατέρες. Επίσης, εισήγαγε αντικανονική και ψευδώνυμη «οικονομία», που
ευθυγραμμίζεται με το εκκοσμικευμένο και αντιασκητικό πνεύμα του Οικουμενισμού,
καταλύοντας τους ιερούς κανόνες στα μυστήρια και στη νηστεία. Αλλά και ως προς
τη σύγκληση, τη σύνθεση και τη λειτουργία της σε σχέση με τις προηγούμενες
Ορθόδοξες Οικουμενικές και Τοπικές Συνόδους, δεν είχε καμία ομοιότητα.
Ο λαός έχει ακόμη το κριτήριο και την
βαθιά συναίσθηση του «είναι» του, της Πίστης και της Παράδοσής του. Πέρα από
τους αδιάφορους και αμελείς Χριστιανούς, οι οποίοι δεν είχαν και δεν έχουν καν
ιδέα για τη Σύνοδο, οι λοιποί συνεχίζουν να ζουν σιωπώντες, χωρίς να
υπολογίζουν το γεγονός σαν κάτι σημαντικό. Άλλοι δε, να παρακολουθούν ανήσυχοι,
ανθιστάμενοι -και διωκώμενοι ποικίλοις τρόποις- αίροντες φωνή ομολογίας κατά
των αποφάσεων της «Συνόδου», κατά της δράσεως των εγκαθέτων της Συνόδου και των
λοιπών οικουμενιστών.
Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία πως όλα αυτά,
από αρχής μέχρι σήμερα και μέχρι τέλους, είναι
έργο αντιεκκλησιαστικό, αντιπατερικό και αντορθόδοξο, αν συσχετιστεί και με
τις κατά καιρούς διακηρυσσόμενες απόψεις των διοργανωτών και των ομοίων τους. Είναι προδοσία με έμμεσο βιασμό της
συνείδησης των πιστών και προσπάθεια παραπλάνησης του σώματος της Εκκλησίας.
Όμως, τρισίν λέξεσιν: Δεν θα περάσει! Διότι
το σκηνοθετούμενο είναι επίπλαστο, δόλιο και διόλου της Αληθείας!
Σάββας
Ηλιάδης
Δάσκαλος
Κιλκίς, 18-5-2018