ΤΟ ΚΟΛΥΜΠΑΡΙ ΩΣ ΒΑΣΙΚΟ ΒΗΜΑ ΣΤΟΥΣ ΣΧΕΔΙΑΣΜΟΥΣ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΤΑΞΕΩΣ

 

Νεκτάριος Δαπέργολας

Διδάκτωρ Βυζαντινής Ιστορίας

 

      Σεβαστοί Πατέρες. Αγαπητοί εν Χριστώ αδελφοί.

 

     Όταν πριν από 2 μήνες μου τηλεφώνησε ο πατήρ Θεόδωρος και με κάλεσε στη σημερινή ημερίδα, βρήκα φυσικά πολύ τιμητικό και μαζί συγκινητικό το να συναριθμηθώ με τόσους εκλεκτούς εισηγητές επί ενός μάλιστα τόσο σημαντικού θέματος. Του είπα όμως πως μια που εγώ δεν είμαι θεολόγος και επειδή το θέμα από θεολογικής κι εκκλησιολογικής πλευράς θα καλυφθεί πλήρως από πολύ ειδικοτέρους εμού, εγώ θα επιχειρήσω να το προσεγγίσω από μία ευρύτερη οπτική γωνία. Γιατί βέβαια ούτως ή άλλως το Κολυμπάρι ως γεγονός είναι εντεταγμένο μέσα σ’ ένα ευρύτερο, παγκόσμιο σχεδιασμό που επιχειρούν εδώ και δεκαετίες οι ινστρούχτορες της Νέας Τάξης, με στόχο τον έλεγχο του πλανήτη. Και κατά τραγική ειρωνεία, η εθνική τραγωδία εσχάτης προδοσίας που δείχνει να κορυφώνεται σήμερα με το ξεπούλημα της Μακεδονίας μας είναι επίσης μέρος του ίδιου ευρύτερου σχεδιασμού.

      Φυσικά δεν θεωρώ ότι χρειάζεται να διευκρινίσω ειδικά εδώ μέσα τον όρο Νέα Τάξη. Θυμίζω ότι ο όρος εμφανίστηκε τη δεκαετία του ’90 και τυπικά σήμαινε το μονοπολικό σύστημα παγκόσμιας κυριαρχίας, που εμπεδώθηκε όταν κατέρρευσε η Σοβιετική Ένωση και απέμεινε τότε μόνο μία παγκόσμια υπερδύναμη. Εμείς όμως βέβαια χρησιμοποιούμε τον όρο με ευρύτερη σημασία, που ειδικά εδώ είμαι σίγουρος πως όλοι γνωρίζετε καλά, ως δηλαδή ένα πολυμέτωπο κοσμοκρατορικό σχέδιο που προϋπήρχε και είχε ήδη τεθεί σε εφαρμογή, αλλά απλώς η κατάρρευση του διπολικού μοντέλου το διευκόλυνε και επιτάχυνε την παγκόσμια πλέον προώθησή του. Γι’ αυτό και βλέπουμε τα πράγματα ειδικά τις τελευταίες δύο δεκαετίες να τρέχουν με μεγάλη ταχύτητα πια.

     Σήμερα λοιπόν ζούμε σε μία εποχή που έχει αρχίσει η απόπειρα επιβολής του τέλους των θρησκειών. Βασικά βέβαια ζούμε τη λυσσαλέα επίθεση κατά της Ορθοδοξίας, γιατί η Ορθοδοξία είναι η αλήθεια, άρα και η μόνη ελπίδα της ανθρωπότητας απέναντι σε όσα έρχονται. Δευτερευόντως όμως το σχέδιο είναι η μεταβολή όλου του παγκόσμιου θρησκευτικού τοπίου. Η απόπειρα νόθευσης της πίστης μας πραγματοποιείται μέσα από μία τεχνητή διαδικασία ενός γενικότερου θρησκευτικού συγκρητισμού, που έχει ως άμεσους στόχους του την άμβλυνση της θρησκευτικής συνείδησης των λαών, τη σταδιακή ισοπέδωση των θρησκευτικών τους ιδιαιτεροτήτων (μέσα από την εξοικείωση με τις συνεχείς επαφές, τους δήθεν διαλόγους και τις συμπροσευχές) και την ψυχολογική τους προετοιμασία για το σερβίρισμα της νεοεποχίτικης πανθρησκειακής σαλάτας, της οποίας η παρασκευή βρίσκεται ήδη εν πλήρη εξελίξει. Ποιοι είναι τώρα αυτοί που την παρασκευάζουν και τη σερβίρουν, με όργανα τα κατά τόπους «παπαγαλάκια» τους; Μα ασφαλώς τα ίδια αφεντικά που προωθούν και τις άλλες απόπειρες συγκρητισμού, σε ευρύτερο πλέον επίπεδο, μέσα στο πλαίσιο της λεγόμενης Παγκοσμιοποίησης.

      Για την Παγκοσμιοποίηση θα πρέπει φυσικά να ξεκαθαρίσουμε ότι δεν έχει μόνο τις δεδομένες οικονομικές και πολιτικές διαστάσεις (που είναι γνωστές και στους μη έχοντες ιδιαίτερους πνευματικούς προβληματισμούς), αλλά και άλλες, πολύ βαθύτερες παραμέτρους (τις οποίες πολύ λιγότεροι έστω υποψιάζονται). Και εννοώ βεβαίως την πνευματική και πολιτισμική διαπλανητική ισοπέδωση, που προωθείται μέσα από τις προσπάθειες για διάλυση των εθνικών πολιτισμών. Και να ξεκαθαρίσουμε ακόμη ότι το παιχνίδι που αυτή τη στιγμή παίζεται πάνω στον πλανήτη, είναι πρωτίστως πνευματικό και θρησκευτικό - και εντελώς δευτερευόντως πολιτικό και οικονομικό. Ας ξεχάσουμε δηλαδή τις μαρξιστικές ανοησίες περί πρωτεύοντος ρόλου της οικονομίας, ενώ τα υπόλοιπα είναι δήθεν το εποικοδόμημα. Ας ξεχάσουμε και τις αντίστοιχες καπιταλιστικές ανοησίες. Εδώ είναι ξεκάθαρο ότι ο πραγματικός σκοπός είναι η πνευματική άλωση των λαών. Η οικονομική και πολιτική υποταγή τους αποτελεί λοιπόν στην πραγματικότητα το μέσο για την πνευματική τους άλωση - και όχι το αντίστροφο. Εδώ το παγκόσμιο παιχνίδι δεν παίζεται για λίγη περισσότερη πολιτική κυριαρχία ή για μερικά δισεκατομμύρια δολάρια παραπάνω, ο στόχος είναι ένας: οι ψυχές των ανθρώπων. Αν δεν το αντιληφθείς αυτό, είναι εντελώς αδύνατο να καταλάβεις τι πραγματικά κρύβεται πίσω από τις σύγχρονες παγκόσμιες εξελίξεις. Και εννοώ φυσικά μεταξύ αυτών και τη λεγόμενη «παγκόσμια οικονομική κρίση», για την οποία π.χ. είναι εντελώς κωμικό - θα έλεγα γελοίο - το να επιχειρούμε να την αποδώσουμε (και το λέω πολύ σχηματικά) σε μία απλώς κρίση του καπιταλιστικού συστήματος, όπως διατείνονται αρκετοί αναλυτές. Αντίθετα, αυτή η απίστευτη ιστορία, όπου το δήθεν παγκόσμιο χρέος υπερβαίνει 4 και 5 φορές το πραγματικό μέγεθος της παγκόσμιας οικονομίας και όπου όλος ο πλανήτης εμφανίζεται να χρωστά ιλιγγιώδη ποσά σε κάποια άκρως μυστηριώδη κέντρα (τύπου Παγκόσμιας Τράπεζας), ποσά μάλιστα που στην πραγματικότητα δεν υφίστανται, είναι μία ιστορία που δεν μπορεί να εξηγηθεί με οικονομικούς όρους. Μπορεί αποκλειστικά και μόνο με πνευματικούς. Είναι μία απολύτως τεχνητή εξέλιξη, που στοχεύει αφ’ ενός στην ανακατανομή του παγκόσμιου πλούτου και τη συγκέντρωσή του στα χέρια ελάχιστων (και βασικών φυσικά μελών της σιωνιστικής μαφίας). Αφ’ ετέρου στοχεύει στην παγκόσμια αποσταθεροποίηση, που πολύ απλά θα διαμορφώσει τις κατάλληλες οικονομικές, κοινωνικές και πολιτικές συνθήκες για την αποδοχή του νέου μεγάλου παγκοσμίου δόγματος.

      Και βεβαίως το νέο αυτό δόγμα είναι «Μία θρησκεία - Μία οικονομία - Ένας πολιτισμός - Μία πολιτική ηγεσία». Ό, τι κι αν σας θυμίζει αυτό (είτε Τζωρτζ Όργουελ, είτε Αποκάλυψη του Ιωάννη, είτε και τα δύο), η ουσία δεν αλλάζει. Και το δόγμα αυτό, για να επιβληθεί, προϋποθέτει λαούς απαίδευτους, με ιστορική αμνησία, εθνικά διαλυμένους, γλωσσικά κατεστραμμένους και θρησκευτικά αποχρωματισμένους. Και ταυτόχρονα βεβαίως λαούς καταβεβλημένους από τον φόβο, όθεν και η συνεχόμενη εδώ και πολλά χρόνια τρομολαγνεία από τα εγκάθετα Μέσα Μαζικής Εξηλιθίωσης. Προϋποθέτει επίσης μαζικές μετακινήσεις πληθυσμών, που θα προκαλέσουν ισοπεδωτικές δημογραφικές ανατροπές, όπως βλέπουμε να γίνεται με τους στημένους πολέμους της Νέας Τάξης, την επακόλουθη τεχνητή παραγωγή «προσφύγων» και το ξεκάθαρο σχέδιο λαθροεποικισμού της Ευρώπης. Και πάνω απ’ όλα βέβαια προϋποθέτει την εξουδετέρωση της Ορθοδοξίας, που δεν είναι ανάγκη βέβαια ορατά να καταδιωχθεί, εφόσον μαγαριστεί και νοθευτεί. Για να θυμηθώ και τη γνωστή ρήση του αειμνήστου πατρός Αντωνίου Αλεβιζόπουλου, ο στόχος δεν είναι να αδειάσουν οι εκκλησίες, αλλά να γεμίσουν με κόσμο που θα έχει αλλοιωμένο φρόνημα.

     Αυτό είναι το πλαίσιο. Από εκεί και πέρα, τα πάντα ανήκουν σ’ αυτό, είναι μέρη του ίδιου ευρύτερου σχεδίου. Να θυμηθούμε τα σχολειά μας που έχουν καταντήσει νεοταξίτικα εκκολαπτήρια μαζικής παραγωγής ζαλισμένων κι αγράμματων ανθρώπινων κοπαδιών. Να θυμηθούμε τα Πανεπιστήμια, κυρίως τα Παιδαγωγικά και τα Ιστορικά Τμήματα, που παράγουν πια μόνο αποδόμηση, εθνομηδενισμό και νεοταξική υστερία. Να θυμηθούμε τις Θεολογικές Σχολές, που έχουν γίνει πλέον άντρα της οικουμενιστικής πλάνης και της μεταπατερικής βλασφημίας. Να θυμηθούμε την πορεία από τα πρώτα δειλά κάποτε μηνύματα περί δήθεν ανεκτικότητας μέχρι τη σημερινή λαίλαπα νομικής θεσμοθέτησης και φασιστικής καθιέρωσης της κάθε διαστροφής και ανωμαλίας, που την βλέπουμε εσχάτως και στη φερόμενη ως ελληνική Βουλή (που πριν από μια μόλις εβδομάδα την είδαμε ενεοί και να φωτίζεται με τα χρώματα του αίσχους και να εκτυλίσσονται ενώπιόν της τα χίλια δυο ανόσια και αισχρά). Να θυμηθούμε το σχέδιο όχι μόνο πνευματικής διάλυσης, αλλά και εθνικής εξόντωσης της αγιοτόκου πατρίδας μας με όλα όσα κάποιοι αντίχριστοι προδότες και «υπάλληλοι» του συστήματος απεργάζονται για τη Μακεδονία μας σήμερα - κι αύριο για τη Θράκη, το Αιγαίο, την Ήπειρο. Και να θυμηθούμε επίσης και την πορεία από τους πρώτους φιλικούς εναγκαλισμούς κάποτε των ιεραρχών μας με καρδινάλιους, ραβίνους και ιμάμηδες μέχρι σήμερα, μέχρι το Κολυμπάρι και όσα έρχονται μετά το Κολυμπάρι, με την έξαρση του Οικουμενισμού - σαν καρκίνος που έχει κάνει μεταστάσεις παντού - και με τους υπερασπιστές της πίστης μας να υφίστανται πλέον ανοιχτό πογκρόμ και να εξουθενώνονται ως σχισματικοί, ακραίοι, σκοταδιστές - ακόμη και ψυχοπαθείς.

       Όλα αυτά - και πολλά άλλα ακόμη που μοιραία δεν χωρούν σε μια μικρή ομιλία - είναι όλα σελίδες του ίδιου ακριβώς βιβλίου. Και από την ίδια ακριβώς πηγή ξεκινά και όλη αυτή η θρησκευτική αγαπολογία με υποτιθέμενο σκοπό την εξουδετέρωση των φανατισμών, αλλά και όλη η επιχειρηματολογία για τη δήθεν ανάγκη «σεβασμού του διαφορετικού», πάταξης του ρατσισμού, «κατανόησης του Άλλου» (χρησιμοποιώ, όπως καταλάβατε, την ίδια την νεοταξική ορολογία), αλλά με πραγματικό στόχο την ισοπεδωτική εξηλιθίωση των λαών μέσα στο γνωστό πολυπολιτισμικό μοντέλο. Από την ίδια τέλος πηγή ξεκινούν η τρομολαγνεία και η συζήτηση για την παγκόσμια τάξη και ασφάλεια ή για την «ανάγκη» παγκοσμίων οικονομικών μέτρων. Ήδη εδώ και χρόνια μάλιστα ακούγονται από επίσημα χείλη και φωνές για την «αναγκαιότητα μιας Παγκόσμιας Κυβέρνησης». Διαβόητος νεοταξίτικος λακές που παρίστανε πριν από 8-9 χρόνια και τον πρωθυπουργό της χώρας μας και που πολύ ατυχώς δεν βρίσκεται σήμερα σε κάποιο πολύ βαθύ κι ανήλιαγο κελί υψίστης ασφαλείας, το είχε δηλώσει ρητά σε συνέδριο στις Βρυξέλλες: «we need a global government» (στη μητρική του γλώσσα το είπε δηλαδή). Τέτοιες φωνές καθημερινά πολλαπλασιάζονται. Και θα πολλαπλασιάζονται συνεχώς, μέχρι να πειστούν όλοι ότι ο πλανήτης βαδίζει προς το χάος - και έχει συνεπώς ανάγκη από ένα Παγκόσμιο Σωτήρα.

     Ας επιστρέψουμε όμως στον θρησκευτικό συγκρητισμό, τη βασική - επαναλαμβάνω - παράμετρο όλου αυτού του παιχνιδιού που αποσκοπεί στην ομογενοποίηση του πλανήτη, καταπίνοντας όλες τις εθνικές ταυτότητες (και ανάμεσά τους βεβαίως πρωτίστως την ελληνορθόδοξη). Αυτό το παιχνίδι μαίνεται εδώ και δεκαετίες, με βασικό συνένοχο εννοείται το ίδιο το Φανάρι. Και εδώ δεν χρειάζεται να πούμε πολλά, αρκεί να θυμηθούμε όλη την πορεία από τον Μελέτιο Μεταξάκη ως τον Αθηναγόρα και ως τον σημερινό πατριάρχη, μια τραγική πορεία διολίσθησης του πάλαι ποτέ σεπτού και συχνά μαρτυρικού Οικουμενικού μας Πατριαρχείου στην αγκαλιά του Σιωνισμού και σταδιακής του μετάλλαξης από πραγματικό θεματοφύλακα της Ορθοδοξίας, αλλά και του Ελληνισμού, σε άντρο της πλάνης και της κακοδοξίας, ειδικά κατά το β΄ μισό του 20ού αιώνα. Και να θυμίσουμε ακόμη την πολύ χαρακτηριστική εδώ και δεκαετίες ιδιότητα του Φαναρίου, ως χαϊδεμένου παιδιού της επίσημης αμερικανικής πολιτικής, αλλά και των αμερικανικών μυστικών υπηρεσιών, της Λέσχης Μπίλντεμπεργκ, του Ιδρύματος Σόρος κλπ. Επειδή κάποιοι βαλτοί μάς πιπιλίζουν εδώ και χρόνια την καραμέλα του μαρτυρικού Φαναρίου που τελεί υπό τουρκική ομηρία και υπό θανάσιμο κίνδυνο, και κάποιοι αφελείς τα αναπαράγουν, εμείς να τους λέμε ότι το Φανάρι εδώ και 70 τουλάχιστον χρόνια μόνο όμηρος δεν είναι, αλλά αντίθετα ήταν και παραμένει οργανισμός υπό την απόλυτη προστασία των παραπάνω…ιδρυμάτων, για να μπορεί να παίζει άνετα τον ρόλο του ως βασικού πυλώνα του νεοταξίτικου και νεοεποχίτικου σχεδίου για τη νόθευση της Ορθοδοξίας, την άμβλυνση των διαφορών με τον υπόλοιπο κόσμο, την πνευματική πολτοποίηση των λαών και την προώθηση της Πανθρησκείας. Η προστασία αυτή υπήρξε επί σειρά ετών εκκωφαντικά ξεκάθαρη, όπως πιστοποιείται περίτρανα από την όλη ευχέρεια και το πολυσχιδές πλέγμα μετακινήσεων και δράσεων του πατριάρχη (αλλά και ετέρων εκπροσώπων του) σε όλο σχεδόν τον πλανήτη (κυρίως δε στη λεγόμενη Δύση), τις τιμητικές εκδηλώσεις υπέρ του, τις εμφανίσεις του σε CNN και κορυφαία άλλα καθεστωτικά ΜΜΕ, την ευρύτερη εξύμνησή του ως πατριάρχη της «προόδου», της «οικολογίας», της «αγάπης» και της «ανεκτικότητας».

       Το Οικουμενικό Πατριαρχείο λοιπόν, με όλη αυτή την τερατώδη του μετάλλαξη, είναι εδώ και δεκαετίες παράγοντας πλήρως προστατευόμενος και προβαλλόμενος απ’ όλο τον παγκόσμιο νεοταξικό οργανισμό, πράγμα που εξηγείται από την κορυφαία θεσμική θέση που κατέχει εδώ και 17 αιώνες, ως Μητέρα Εκκλησία, μέσα στον ορθόδοξο κόσμο. Λόγω αυτής της θέσης ήταν απαραίτητο για τα σχέδια των Παγκοσμιοποιητών. Πρωταρχικής σημασίας συνεπώς ήταν και παραμένει ο ρόλος του ως δούρειου ίππου για την προώθηση της οικουμενιστικής κίνησης, περαιτέρω όμως και για τις ευρύτερες διεργασίες που στοχεύουν στην έλευση της Πανθρησκείας. Ως προς το τελευταίο άλλωστε είναι πολύ χαρακτηριστικό σημείο της φαναριώτικης ψευτοθεολογίας όχι μόνο η λεγόμενη «θεολογία των κλάδων», αλλά και το βλάσφημο νεοεποχίτικο ψευτοδόγμα ότι ο Θεός είναι μέσα μας και όλες οι θρησκείες μπορούν να οδηγήσουν σε Αυτόν, όπως αυτό εκφράστηκε expressis verbis από τα χείλη του νυν πατριάρχη σε κάποιες περιστάσεις. Πολύς σημαντικός είναι λοιπόν ο ρόλος του και αυτό φαίνεται και από την ισχυρή επίδραση που έχει και πάνω στην ελλαδική Εκκλησία, η οποία τις τελευταίες δεκαετίες διολισθαίνει και αυτή με γοργές κινήσεις στην κινούμενη άμμο της πλάνης. Σε παρόμοια διολίσθηση όμως βρίσκεται δυστυχώς επ’ εσχάτων των χρόνων και μέγα μέρος της ιεραρχίας του ορθόδοξου σλαβικού κόσμου.

      Μετά απ’ όλα όσα προανέφερα, έχει νομίζω ήδη προ πολλού καταστεί σαφές γιατί το Κολυμπάρι αποτελεί βασικό βήμα μέσα σε όλον αυτόν τον νεοταξικό σχεδιασμό των τελευταίων δεκαετιών. Ο δρόμος προς την Πανθρησκεία προϋποθέτει κατ’ αρχάς την ενοποίηση του λεγόμενου χριστιανικού κόσμου, την Ένωση δηλαδή της Μίας και Μόνης Εκκλησίας (της Ορθόδοξης) με τους Παπικούς και με όλα τα λοιπά προτεσταντικἀ παραμάγαζα της Δύσης. Βασικός σταθμός σ’ αυτόν τον δρόμο θα ήταν μία σύνοδος του ορθοδόξου κόσμου, η οποία, κι αν δεν μπορούσε ακόμη να αποφασίσει ad hoc αυτή την επιποθούμενη για κάποιους Ένωση, τουλάχιστον θα προλείαινε το έδαφος, θέτοντας εκποδών τα περισσότερα από τα θεολογικά και εκκλησιολογικά εμπόδια. Αυτό φιλοδόξησαν να κάνουν οι εμπνευστές της δήθεν Αγίας και Μεγάλης Συνόδου, γι’ αυτό και είδαμε τόσο μεγάλο ενδιαφέρον περί αυτής όχι μόνο από την πλευρά του παπικού και προτεσταντικού χώρου, αλλά και από τους εκπροσώπους και άλλων θρησκειών, αλλά και απεσταλμένους και των κοσμικών εξουσιών. Θυμίζω ότι από το Κολυμπάρι παρέλασαν ως παρατηρητές ή λοιποί παρατρεχάμενοι εκπρόσωποι της ΕΕ, της αμερικανικής κυβέρνησης, πράκτορες της CIA και ένας ολόκληρος ακόμη θαυμαστός κόσμος του αυτού φυράματος που έστησε δρακόντεια μέτρα δήθεν ασφαλείας και στην πραγματικότητα κατασκοπείας, υποκλοπής και στενής παρακολούθησης. Να θυμίσω επίσης και κάτι ακόμη πολύ χαρακτηριστικό, ότι η συμμετοχή του Πατριαρχείου Σερβίας στο Κολυμπάρι ήταν αποτέλεσμα ασφυκτικής πίεσης από το ίδιο το αμερικανικό Υπουργείο Εξωτερικών - έχουν διαρρεύσει επίσημα έγγραφα που το πιστοποιούν. Και πάμπολλα βέβαια ακόμη ξεκάθαρα τεκμήρια έχουμε για το πόση σημασία απέδωσαν οι νεοταξίτες στην επιτυχία της ψευτοσυνόδου.

     Στην πράξη όμως ασφαλώς το σχέδιο αυτό απέτυχε και το αποτέλεσμα ήταν μία απλή παρασυναγωγή πλανώντων, πλανωμένων και πονηρευομένων, εξόφθαλμα όχι μόνο πλανεμένη, αλλά και αντικανονική, στην οποία εκπροσωπήθηκε (και εκεί ακόμη ληστρικώς) ελάχιστο μέρος του ορθόδοξου κόσμου. Επειδή όμως οι ινστρούχτορες όλων αυτών δεν ήταν ασφαλώς δυνατό να παραδεχτούν την αποτυχία, εφεξής εφρύαξαν, προσπαθώντας να πείσουν με συνεχείς εκδηλώσεις, εκδόσεις και συνέδρια εαυτούς και αλλήλους ότι επρόκειτο περί επιτυχίας. Και έτι περαιτέρω εφρύαξαν στην προσπάθειά τους - με τρόπους άκομψους και φασίζοντες - να επιβάλουν όλα τα ληστρικώς και αθέσμως συμπεφωνημένα στην Κρήτη ως δήθεν φωνή της Εκκλησίας. Όλα όσα ζούμε την τελευταία διετία, όλο αυτό το οικουμενιστικό ξεσάλωμα και όλο επίσης το διωκτικό πνεύμα ενάντια στους ομολογητές της πίστης μας, είναι τα επίχειρα εκείνης της εξέλιξης.

      Κλείνοντας, επαναλαμβάνω ότι είμαι πραγματικά συγκινημένος, ευρισκόμενος ανάμεσα σε τόσους αγωνιστές πατέρες, αλλά και ανάμεσα σε όλους σας. Ακούστηκαν πολλά για τους τρόπους αντίδρασης και αντίστασης που έχουμε οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί. Δύο χρόνια μετά το Κολυμπάρι, δυστυχώς η κατάσταση ως προς την υπάρχουσα αντίδραση παραμένει απογοητευτική. Οι αριθμητικά ελάχιστοι που αποφάσισαν να κρατήσουν Θερμοπύλες, παραμένουν ελάχιστοι, ενώ οι συντριπτικά πλείστοι εξακολουθούν να αδιαφορούν μέσα στην ανοησία της πλέον ανίδεης αμεριμνησίας τους και πάμπολλοι από τους οιονεί «εκλεκτούς» του εκκλησιαστικού χώρου συνεχίζουν να τυρβάζονται για δευτερεύοντα κι ανώδυνα θέματα, αντί του μείζονος που καίει (και με το οποίο είναι απρόθυμοι να καταπιαστούν λόγω φοβίας ή βολέματος). Δεν έχει νόημα όμως να ασχολείσαι μόνο με κάποια από τα συμπτώματα της αρρώστιας και να αφήνεις στο απυρόβλητο την αιτία της. Και βέβαια η προδοσία της πίστης μας, μαζί με την ευρύτερη αποστασία μας από τον Θεό, είναι η πρωτογενής γενεσιουργός αιτία όλης της βαθιάς παρακμής και κατάρρευσης που ζούμε σήμερα, σε όλα τα επίπεδα. Και θυμίζω και τους «πνευματικούς νόμους» που λειτουργούν και τους τεράστιους κινδύνους που διατρέξαμε και σε εθνικό επίπεδο και τις τραγωδίες που έχουμε στο διάβα της Ιστορίας υποστεί ως λαός, όποτε προδώσαμε την πίστη μας. Και ειδικά σήμερα, που είμαστε ενώπιον άλλης μιας εθνικής τραγωδίας, που την κατευθύνουν ελληνεπώνυμοι προδότες πολιτικοί και άθλια νεοταξίτικα όργανα, δεν έχουμε κανένα δικαίωμα να το ξεχνάμε αυτό.

      Από την άλλη όμως βέβαια, όσο κι αν τα πράγματα δείχνουν από κάθε άποψη ζοφερά, δεν πρέπει να απογοητευόμαστε. Να θυμόμαστε αυτό που έλεγε ο Άγιος Παΐσιος ότι οι ισχυροί της γης έχουν τα σχέδιά τους, αλλά έχει κι ο Θεός τα δικά του. Να θυμόμαστε ακόμη τι γράφει στο Κατά Λουκάν για το μικρό ποίμνιο, τι γράφει ο Απόστολος Παύλος για τη μικρά ζύμη, αλλά κι εκείνο το τόσο ελπιδοφόρο του Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου ότι «αρκεί εις άνθρωπος ζήλω πεπυρωμένος ολόκληρον διορθώσασθαι Δήμον». Εμείς να κάνουμε λοιπόν τον αγώνα μας - και πνευματικά αλλά και κοσμικά - να κάνουμε το λίγο που μπορούμε, κι ο Θεός θα οικονομήσει. Ας τον παρακαλέσουμε, στα πολύ δύσκολα έσχατα χρόνια που έρχονται, να μας δίνει φωτισμό για να μη σαλευθούμε και δύναμη για να κάνουμε το καθήκον μας! Έτσι θα έχουμε και παρρησία τώρα απέναντί Του και αργότερα «καλήν απολογίαν επί του φοβερού βήματος».

 

       Σας ευχαριστώ πολύ. Η Παναγιά μαζί μας! Καλή Λευτεριά!