του Νεκτάριου Δαπέργολα
Διδάκτορος Ιστορίας
Ήρθε λοιπόν η ελεεινή συμφωνία παράδοσης της Μακεδονίας στους σφετεριστές, «ευχαίς
και πρεσβείαις» του Σόρος, των ΗΠΑ, της ΕΕ και όλου του λοιπού νεοταξικού
απόπατου, και από προχτές γίνεται (και δικαίως βέβαια γίνεται) λόγος για τις
νέες μεγάλες λαϊκές αντιδράσεις που θα οργανωθούν απέναντι στις άθλιες και
σκοτεινές μεθοδεύσεις των ελληνεπώνυμων προδοτών που υποδύονται την ελληνική
κυβέρνηση.
Να
το ξεκαθαρίσουμε όμως, γιατί τα ψέματα πια τελείωσαν: αν η όποια επόμενη
κινητοποίηση (στις Πρέσπες, στη Βουλή, έξω από το Μαξίμου ή όπου αλλού) είναι
να γίνει με τους όρους των έως τώρα συλλαλητηρίων, καλύτερα να μη γίνει
καθόλου. Είναι πασιφανές ότι δράσεις με τέτοια μορφή (δηλαδή να τρέχουμε σε
ολιγόωρες συνάξεις με τραγούδια και σημαίες κι έπειτα να γυρνάμε σπίτι μας, για
να ξανακάτσουμε και να ψευτο-εκτονωθούμε στο facebook ή να δούμε…Μουντιάλ) έχουν
τελειώσει οριστικά και αμετάκλητα πια. Ήταν ήδη φανερό και μετά το μεγάλο
συλλαλητήριο της Αθήνας (είχαμε γράψει ήδη από την επόμενη μέρα του άλλωστε ότι
το εκκωφαντικό ειρηνικό μήνυμα δόθηκε και πλέον, αν χρειαστεί, οι επόμενες
δράσεις δεν μπορούν παρά να είναι διαφορετικές). Είναι όμως ακόμη καταφανέστερο
μετά και από τα πρόσφατα συλλαλητήρια, που (παρά τον αρχικό σκεπτικισμό αρκετών
εξ ημών για τη λυσιτέλειά τους) συνομολογήσαμε - κατ’ οικονομίαν - ότι καλώς
πραγματοποιήθηκαν ως μία ακόμη έσχατη ένδειξη κι επιβεβαίωση της επιθυμίας του
λαού να μη δεχθεί την επί θύραις προδοσία.
Έσχατη όμως και οριστικά στερνή - να το ξεκαθαρίσουμε πλήρως πια αυτό. Ελπίζω
να κατάλαβαν οι πάντες από προχτές ότι πλέον εφεξής επίκειται η τελική
αναμέτρηση με το μακράν πιο φασιστικό, θεομαχικό και προδοτικό καθεστώς
ολόκληρης συνολικά της Ελληνικής Ιστορίας (ναι, έχουμε δυστυχώς το θλιβερό
«προνόμιο» να ζούμε στις μέρες του - ως θεία προφανώς δοκιμασία «δια πλήθος
αμαρτιών» και «δια το ανεπίστροφον ημών»), ένα καθεστώς απερίγραπτου ονείδους
και καταισχύνης που βάλθηκε ξεδιάντροπα να κατεδαφίσει και να ξεπουλήσει μέσα
σε λίγους μήνες ό, τι έχει απομείνει όρθιο στον τόπο μετά από δύο αιώνες ούτως
ή άλλως εκπτωτικής πορείας. Ας επικαλεστεί κανείς το άρθρο 120 του Συντάγματος,
ας επικαλεστεί το αυτονόητο καθήκον του απέναντι στην Ιστορία, το χρέος του
απέναντι σε ολόκληρες γενιές νεκρών και αγέννητων, ας επικαλεστεί ό, τι άλλο
θέλει. Το βέβαιο είναι πάντως πως η τελική αναμέτρηση είναι πλέον μονόδρομος.
Και η αναμέτρηση αυτή δεν μπορεί φυσικά να γίνει με εκδρομούλες, συνθήματα
και…παιδικές σχολικές εκθέσεις για ειδυλλιακά ηλιοβασιλέματα. Άλλες μορφές
δράσης απαιτούνται. Τι έτι χρείαν έχομεν μαρτύρων δηλαδή;
«Καλό μολύβι» πλέον, αδελφοί. Έτσι δηλαδή όπως αποχαιρετιόντουσαν καμιά φορά οι
αγωνιστές του ’21, για την περίπτωση που δεν ξανασυναντιόντουσαν ποτέ πια.
«Καλό μολύβι» ή «καλό βόλι»: αυθεντική ρωμαίικη ευχή για ένα τιμητικό υπέρ
πατρίδος θάνατο. Όχι ότι είμαστε άξιοι φυσικά ακόμη και να πιάνουμε στο στόμα
μας εκείνους τους ήρωες, ούτε ότι είμαστε ικανοί να κάνουμε ακόμη και τα
απειροελάχιστα από τις δικές τους πράξεις. Κι ούτε φυσικά πως είμαστε και σε
τέτοια φάση αγώνα κυριολεκτικά (τουλάχιστον όχι ακόμη). Καιρός όμως να
προσπαθήσουμε, έστω και συμβολικά στην αρχή, να μπούμε στα νέα ψυχολογικά
δεδομένα αυτής της επικείμενης αναμέτρησης, που οφείλει να είναι ανένδοτη κι
αποφασιστική. Ό, τι μπορεί να γίνει για να εξωθηθεί αυτό το σάπιο και άθλιο
φασιστικό καθεστώς σε υποχώρηση (και αποχώρηση), πρέπει να γίνει πλέον. Και
όποια πίεση μπορεί να προκύψει, ήρθε πια η ώρα να ασκηθεί.
Και επειδή φυσικά πρέπει να το κατανοήσουν και οι ίδιοι οι εθνομηδενιστές
Εφιάλτες ότι ο αγώνας είναι πια για μας ανένδοτος, μπορούμε να το λέμε
εναλλακτικά και στη γλώσσα που καταλαβαίνουν καλύτερα (μια που από αυθεντικές
πατριωτικές δράσεις και ήρωες του ’21, έχουν μαύρα μεσάνυκτα βεβαίως τα εν λόγω
αγράμματα, ανιστόρητα κι ανελλήνιστα ανθυποσούργελα). «Ραντεβού στα
γουναράδικα» λοιπόν, όπως το έλεγε το προ 70ετίας ίνδαλμά τους - και όπως το
αναπαρήγαγαν προ ολίγων ετών κι οι ίδιοι, τότε που δήθεν θα έβαζαν τα στήθη
τους αυτοθυσιαστικά υπέρ του αμετανόητα αφελούς αυτού λαού, για να…σχίσουν τα
μνημόνια, και λίγο πριν προσκυνήσουν εξόφθαλμα και μετατραπούν στο πιο χυδαία
υποτελές και ξετσίπωτα δωσίλογο καθεστώς που είδαμε ποτέ.
Καιρός για αγώνα λοιπόν. Κι αν είναι ζοφερή η κατάσταση και δυσοίωνα τα
πράγματα, ας ξαναθυμηθούμε επιτέλους ότι «εις οιωνός άριστος, αμύνεσθαι περί
πάτρης». Όλα καταρρέουν, διαλύονται, ξεπουλιούνται, παραδίδονται. Τα άγια
ρίπτονται τοις κυσί και οι μαργαρίται βάλλονται έμπροσθεν των χοίρων. Αρκετά
δεν αργοσαπίσαμε επιτέλους πάνω στον καναπέ της τηλεοπτικής εξηλιθίωσης ως
αμνήμονα και τρομοκρατημένα πλάσματα, τόσο τραγικά ανάξια των προγόνων μας; Κι
επειδή πολλοί θα δηλώσουν ότι είναι δύσκολα πράγματα αυτά, κανείς φυσικά δεν
είπε ποτέ από την άλλη πως θα είναι απλά και εύκολα. Σίγουρα δεν είναι καθόλου
απλό να ξεπεράσει κανείς μια τόσο εμπεδωμένη από δεκαετίες κατάσταση φοβίας, αδράνειας
και παθητικής ιδιωτείας και να ξαναρχίσει να διεκδικεί πάλι - έργοις και όχι
λόγοις - τα αυτονόητα. Δεν υπάρχουν όμως άλλα περιθώρια πια αναβολής,
καφενειακής γκρίνιας και διαδικτυακής ψευτο-εκτόνωσης, δεν υπάρχουν άλλες
δικαιολογίες. Τα ψέματα τελείωσαν. Και όποιοι λέμε πως έχουμε απομείνει
ζωντανοί σε αυτόν τον τόπο, δεν αρκεί πια να το λέμε ψιθυριστά. Πρέπει
επιτέλους να το βροντοφωνάξουμε. Κι αμέσως μετά πρέπει και να το αποδείξουμε
κιόλας.
Καλή λευτεριά…