του Νεκτάριου Δαπέργολα
Διδάκτορος
Ιστορίας
Την ώρα
που ακόμη καπνίζουν τ’ αποτρόπαια αποκαΐδια από την έσχατη (αλλά βεβαίως όχι
και στερνή) εθνική τραγωδία μας, πολλά λέγονται και γράφονται για τις ευθύνες
και τα λάθη που οδήγησαν σ’ αυτήν. Και εδώ δεν μιλάμε βεβαίως για απλά λάθη,
αλλά για μία απερίγραπτη κατάσταση αθλιότητας που παραπέμπει φυσικά και στη
δεδομένα ανίκανη κι εγκληματικά ανεύθυνη κυβέρνηση και στην ανυπαρξία του
ευρύτερου κρατικού μηχανισμού και στην τρομακτική αδυναμία περιφρούρησης της
χώρας από εμπρηστές και κάθε λογής άλλους ορκισμένους εχθρούς, αλλά ασφαλώς και
σε σφάλματα του παρελθόντος (όπως η άναρχη και αυθαίρετη δόμηση). Μια συνολική
δηλαδή κατάσταση που συνάδει (αυτή τη φορά όμως με πολύ πιο ζοφερά χρώματα) με
όσα ήδη γνωρίζουμε για μια χώρα προδομένη, διαλυμένη, ακυβέρνητη, χυδαία
ξεπουλημένη, έρμαιο σε οποιονδήποτε ντόπιο και αλλόφυλο επίβουλο, ένα οικόπεδο
ξέφραγο όπου τίποτε απολύτως δεν λειτουργεί, ένα άντρο αλητείας, παρανομίας,
απάτης και προχειρότητας. Μια χώρα πλήρως ανοχύρωτη, όπου οι ποικιλόμορφοι
επιδρομείς δεν είναι απλώς προ των θυρών, αλλά έχουν ήδη προ πολλού μπει μέσα
απ’ αυτές και τη διαγουμίζουν.
Η χώρα
όμως είναι ανοχύρωτη όχι μόνο υλικά, αλλά πρωτίστως πνευματικά. Ένας λαός από
δεκαετίες εκμαυλισμένος, που έχει βολευτεί μέσα στον βούρκο της αποστασίας από
τον Θεό και αρνείται πεισματικά να ελευθερωθεί από τα δεσμά και να ξαναζητήσει
το έλεός Του. Λαός δυσσεβής και παράνομος, που νυχθημερόν μελετά κενά. Λαός που
δεν αντιδρά σχεδόν για τίποτε, αλλά παρακολουθεί απαθής την καθημερινή και
συστηματική εθνική, δημογραφική, εκπαιδευτική και πρωτίστως πνευματική διάλυση
του τόπου του και του μέλλοντος των ίδιων των παιδιών του. Λαός που συνεχίζει
να αποχαυνώνεται μπροστά στις τηλεοπτικές οθόνες, να αναλίσκεται σε χαρωπές και
πλήρεις ανοησίας γελοιότητες στο facebook, να
καταπίνει αμάσητα τόσα και τόσα νεοταξίτικα σκουπίδια. Λαός που συνεχίζει να
χαίρεται για τις ψευτοπροοδευτικές φωνές των νεοεποχιτών ρασοφόρων του και να
εξεμεί ύβρεις εναντίον όσων του λένε πραγματικό λόγο αληθείας. Λαός που πόρρω
απέχει από το να πέσει στα γόνατα για να κλάψει για τις αμαρτίες και την
αποστασία του, από τη στιγμή που ακόμη δεν έχει κάν στοιχειώδη επίγνωση περί
αυτών. Λαός που όχι μόνο αγνοεί παντελώς τι σημαίνουν πνευματικοί νόμοι και πώς
λειτουργούν, αλλά και χλευάζει από πάνω, εξουθενώνοντας όσους το επισημαίνουν
ως σκοταδιστές και φρενοβλαβείς.
Και φυσικά δεν θέλουμε να γενικεύουμε, ούτε συλλήβδην να μηδενίζουμε.
Είναι βέβαιο πως υπάρχουν και αρκετοί σε αυτόν τον τόπο που αισθάνονται και
δρουν διαφορετικά. Αρκετοί ζουν εν μετανοία και αυτό είναι που μας στηρίζει,
μαζί με τις μεσιτείες της Παναγίας και των αγίων μας, καθώς και με τις
αδιάλλειπτες προσευχές των εν ζωή πνευματικών αγωνιστών της πίστης μας (στα
μοναστήρια και στον κόσμο), που μας κρατούν ακόμη όρθιους, κόντρα στη γενική
κατάρρευση, την ανομία, τη σαρκολατρεία, τον δαιμονισμό, το αίμα των εκτρώσεων,
το παιδομάζωμα και την πνευματική γενοκτονία των παιδιών μας. Δεν ξέρουμε όμως
πόσοι είναι αυτοί και αν επαρκούν (σαν τους επιποθούμενους έστω 10 των
Σοδόμων), για να αποτρέψουν την καταβαράθρωση και τα επερχόμενα δεινά. Όλα αυτά
εξάλλου (και το πόσοι είναι και το αν επαρκούν) μόνο ο Θεός το γνωρίζει και θα
το κρίνει. Εμείς μόνο με τον φτωχό και ανεπαρκή λογισμό μας μπορούμε να κάνουμε
εκτιμήσεις. Ανθρωπίνως και πλημμελώς. Δυστυχώς όμως αυτά που βλέπουμε, ακούμε
και διαβάζουμε καθημερινά ολόγυρά μας, ανθρωπίνως, δεν αφήνουν περιθώρια και
για πολλά χαμόγελα. Ευχόμαστε να διαψευστούμε, δυστυχώς όμως η εικόνα που
βγαίνει μέσα απ’ όλα αυτά δεν είναι εικόνα ενός λαού που μαθαίνει από τα
παθήματά του, που διδάσκεται από τις δοκιμασίες του, που δείχνει σημάδια
ανάνηψης και μεταστροφής. Είναι αντίθετα εικόνα που μέρα με τη μέρα γίνεται
μάλλον ολοένα και πιο ζοφερή, όλο κι πιο σπιλωμένη από τη λάσπη της ανοησίας,
της χυδαιότητας, της αμετανοησίας και της βλασφημίας.
Και τη
ζοφερή αυτή εικόνα δυστυχώς την επιτείνουν και όσοι φέρουν την κατεξοχήν
πνευματική ευθύνη για την ανατροπή της. Ο λόγος για τη συντριπτική πλειονότητα
των επισκόπων μας (αλλά και γενικότερα των κληρικών μας) που ακόμη κι αυτή την
ώρα της οδύνης και της αγωνίας (και μετά απ’ όσα έχουν ήδη προηγηθεί στην
προδομένη και ματωμένη μας πατρίδα) συνεχίζουν να αδρανούν ή και να συναινούν
με όσους (όπως ήδη προαναφέρθηκε) αποκοιμίζουν τον λαό, εκφέροντας λόγο
ακατάσχετης αγαπολογίας και νεοεποχίτικης κακοδοξίας και επιχειρώντας να
ερμηνεύσουν τον Θεό κατά τα τραγικά μέτρα τους και τον χαλασμένο λογισμό τους. Και φυσικά, για να το ξεκαθαρίσουμε,
επειδή πολλά γράφτηκαν πάλι τις τελευταίες μέρες: ουδείς είπε πως ο Θεός δεν
είναι αγάπη ή πως είναι εκδικητικός - οπότε είναι πραγματικά να απορείς πού τα
βρίσκουν κάποιοι αυτά τα ξεδιάντροπα ψεύδη που λένε, προκειμένου να «στηρίξουν»
την στρεβλή ψευτοθεολογία τους. Από την άλλη πλευρά όμως, έχουν άραγε ακούσει ποτέ
τους τίποτε όλοι αυτοί οι διαπρύσιοι κήρυκες της…αγάπης για την ύπαρξη των «πνευματικών
νόμων» (όπως με τόση έμφαση τόνιζε ο Άγιος Παΐσιος); Έχουν ακούσει για τα
επίχειρα της αποστασίας και της εωσφορικά εμμονικής αμετανοησίας; Έχουν ακούσει
τίποτε περί θείας οργής ή θείας παιδαγωγίας, όταν ο λαός αρνείται πεισματικά να
βγει από τον βούρκο μέσα στον οποίο ζει και ο Θεός επιτρέπει δεινά και
δοκιμασίες, για να ξυπνήσει και να έλθει «εις εαυτόν»; Έχουν πραγματικά
διαβάσει καθόλου το Ευαγγέλιο και τα κείμενα των Πατέρων της Εκκλησίας για να
δουν τι αναγράφεται σχετικά, αντί να τα επικαλούνται διαστρεβλωτικά για να τα
χωρέσουν με τρόπο προκρούστειο στην έωλη αγαπολογία τους; Δεν
περνάει καν από το μυαλό τους η υποψία ότι το πνευματικό χρέος τους είναι να
καλέσουν επιτέλους αυτόν τον λαό σε μετάνοια (πέφτοντας φυσικά πρώτοι οι ίδιοι
στα γόνατα για να κλάψουν για τις δικές τους πολυπληθείς αμαρτίες), αντί να
συνεχίσουν να τον καθησυχάζουν και να τον αποκοιμίζουν με ανυπόστατα
αγαπολογικά παραμύθια της νεοεποχίτικης Χαλιμάς (τα οποία δεν είναι απλώς
ανούσια, αλλά και ολέθρια, καθώς η αποδοχή τους καθιστά ουσιαστικά περιττή και
την έμπρακτη μετάνοια και τον αναγκαίο επακόλουθο πνευματικό αγώνα); Ή μήπως έχουν υποστεί τόση πνευματική
τύφλωση, που τα θεωρούν μυθεύματα όλα αυτά πλέον, όπως κι οτιδήποτε άλλο
παρεκκλίνει από την πλάνη που έχει εδώ και χρόνια κατακλύσει τους εγκεφάλους
τους; Έχουν εντέλει την παραμικρή υποψία για το πόσο ένοχοι πνευματικής
προδοσίας είναι και τι λόγο θα δώσουν μια μέρα στον Θεό, που όχι μόνο φάνηκαν
ανίκανοι να εμπνεύσουν και να καθοδηγήσουν τον λαό μας στην κρισιμότερη ίσως
ώρα της Ιστορίας του, αλλά - ακόμη χειρότερα - κατάντησαν εκμαυλιστές και
διαφθορείς, «ὁδηγοὶ τυφλοί», που
«κλείουσιν τὴν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων»;
Ας μην τρέφουμε αυταπάτες όμως για τον
ρόλο και όλων ημών των υπολοίπων. Το ότι πλείστοι από τους φερόμενους ως
πνευματικούς ταγούς μας έχουν φτάσει σε αυτή την κατάντια και το ότι πάμπολλοι
ακόμη συναινούν έστω και σιωπηρά, ουδόλως αποσείει τις ευθύνες όλων μας και
ουδόλως μας προσφέρει δικαιολογίες. Το αν οι οδηγοί μας οι πνευματικοί (όπως
άλλωστε και οι κοσμικοί) είναι ανάξιοι, αυτό δεν αναιρεί ότι ενδέχεται τελικά
να είναι απολύτως αντάξιοι ημών, ως σαρξ εκ της σαρκός του ίδιου αλλοτριωμένου
κι εκφαυλισμένου λαού - και προφανώς δεν μπορεί παρά να περνάει από τον νου μας
το γνωστό περιστατικό, όπου απαντώντας ο Θεός στις επίμονες ερωτήσεις ενός
ασκητή γιατί μας έστειλε τέτοιους τυράννους, του αποκρίθηκε το ανατριχιαστικά
αφοπλιστικό «επειδή δεν μπόρεσα να βρω χειρότερους». Προφανώς λοιπόν, τοιούτοι
έπρεπον ημίν και αρχιερείς και πολιτικοί και λοιποί αξιωματούχοι και
διανοούμενοι και δημοσιογράφοι και δικαστικοί και εκπαιδευτικοί και ό, τι άλλο
μπορείτε να φανταστείτε. Τέτοιοι και χειρότεροι. Και ενώ οι πλημμύρες, οι
πυρκαγιές, οι σεισμοί και οι άλλες (κυριολεκτικά) θεομηνίες συνεχίζονται και θα
κλιμακώνονται μέρα με τη μέρα μέσα σε αυτό το πρωτοφανώς παράδοξο κι εφιαλτικό
καλοκαίρι (και καθώς ταυτόχρονα επιμένουμε να τα παραβλέπουμε όλα αυτά, μιλώντας
ως πείσμονες ανόητοι για τυχαιότητες, κλιματικές αλλαγές ή οτιδήποτε άλλο, πλην
της πραγματικής αιτίας), δεν αφορά ασφαλώς μόνο στους ταγούς η περίφημη ερώτηση
του Χριστού: «ὑποκριταί, τὸ μὲν πρόσωπον τοῦ οὐρανοῦ γινώσκετε διακρίνειν, τὰ
δὲ σημεῖα τῶν καιρῶν οὐ δύνασθε γνῶναι;» Απευθύνεται σε όλους μας…