ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ
ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ
Εν Πειραιεί τη 9η Ιουλίου 2018
«ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟΣ» ΠΕΡΣΟΝΑΛΙΣΜΟΣ Ή ΘΕΑΝΘΡΩΠΟΚΕΝΤΡΙΣΜΟΣ;
Είναι προφανώς ασυγχώρητο λάθος να
θεωρούμε ότι ο παπισμός δεν είναι αίρεση, αλλά σχίσμα, όπως τεχνηέντως
πλασάρουν την άποψη οι θιασώτες της λεγομένης «Οικουμενικής Κινήσεως». Στη χειρότερη περίπτωση, θεωρούν τις
δεκάδες κακοδοξίες του, ως δήθεν «διαφορετικές
απόψεις», για τις οποίες δεν αποφάνθηκε Οικουμενική Σύνοδος και άρα «μπορούν να μας είναι ανεκτές», μέχρι
να αποφανθεί κάποια μελλοντική Σύνοδος!
Επί τη ευκαιρία, είναι ανάγκη να τονίσουμε πως ο παπισμός, αφότου
αποκόπηκε από την μία και αδιαίρετη Εκκλησία του Χριστού, (το 1054), άρχισε,
ευθύς αμέσως να διατυπώνει αυθαίρετες και καινοφανείς διδασκαλίες, οι οποίες,
πολλές από αυτές, έρχονται σε σύγκρουση με την διδασκαλία της Εκκλησίας, όπως
αυτή διατυπώθηκε από τους μεγάλους Πατέρες και διδασκάλους Της και επικυρώθηκε
από τις Άγιες Συνόδους. Αυτή την τακτική την ανήγαγε σε νέο «δόγμα» του και την
ονόμασε «συνεχή ανάπτυξη της θεολογίας»!
Δεν είναι υπερβολή να το συσχετίσουμε με την εξωφρενική διδασκαλία των Μαρτύρων του Ιεχωβά, οι οποίοι πλασάρουν
τις νέες κακοδοξίες τους ως «νέο
ζωηρότερο φως»!
Επιγραμματικά,
τονίζουμε πως ο παπισμός, όπως διαμορφώθηκε μετά το «σχίσμα» του 1054,
λογίστηκε από τους Πατέρες της Ανατολής ως αποκοπή από την Εκκλησία και έκπτωση
από την ορθόδοξη πίστη. Μεγάλες Σύνοδοι, όπως αυτές του 879-880, 1347, 1351, 1484, 1755, 1848, κλπ, και μεγάλοι Πατέρες,
όπως ο Μ. Φώτιος, ο Γρηγόριος ο Παλαμάς,
ο Γεώργιος Σχολάριος, ο Ιωσήφ Βρυένιος, ο Μάρκος ο Ευγενικός, ο Κοσμάς ο
Αιτωλός, ο άγιος Νεκτάριος, ο άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς, κ.α. έχουν
αποφανθεί και αποδείξει περίτρανα ότι ο παπισμός αποτελεί έκπτωση από την
Εκκλησία και την αλήθεια της. Είναι σαφέστατα αίρεση, ή μάλλον σύστημα
αιρέσεων!
Δεν είναι μόνο το φιλιόκβε, η κτιστή χάρις, τα άζυμα, η ιεροκρατία, το αλάθητο και το
πρωτείο του πάπα, το καθαρτήριο, οι αξιομισθίες των αγίων, η μαριολατρία, η
ικανοποίηση της θείας δικαιοσύνης και δεκάδες άλλες πλάνες, τις οποίες
ανήγαγε σε δόγματα πίστεως ο παπισμός, αλλά και άλλες δευτερευούσης σημασίας.
Μια από αυτές είναι και ο περσοναλισμός
ή προσωποκεντρισμός, για την οποία θα κάνουμε λόγο στην παρούσα ανακοίνωσή
μας.
Αφορμή πήραμε από σχετικό δημοσίευμα στην
εφημερίδα των εν Αθήναις Ρωμαιοκαθολικών «ΚΑΘΟΛΙΚΗ»
(15-5-2018), άρθρο του παπικού «κληρικού» Ιωάννη Μαραγκού, με τίτλο: «ΑΡΧΗ
ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗΣ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑΣ, Χριστιανικός προσωποκεντρισμός (Περσοναλισμός)».
Διαβάζοντας με προσοχή το άρθρο, διείδαμε ότι αυτό υποκρύπτει μια σοβαρή πλάνη,
την οποία βεβαίως υιοθέτησε ο νεώτερος «ευρωπαϊκός
ουμανισμός» και την έκανε παντιέρα του. Ποια είναι αυτή; Η αποθέωση του
προσώπου, το οποίο βεβαίως κατανοείται ως άτομο, ως αυτόνομη μονάδα. Φαίνεται
ότι η ρίζα του ευρωπαϊκού περσοναλισμού βρίσκεται στον παπισμό και, όπως θα
αναπτύξουμε στη συνέχεια, αποτελεί την πεμπτουσία της αποθέωσης του ανθρώπου
και την μήτρα της σύγχρονης αθεΐας, διότι τη θέση του Θεού πήρε ο «θεός»
άνθρωπος!
Ο αρθρογράφος παπικός «κληρικός»,
θέλοντας να παρουσιάσει την κοινωνική διδασκαλία της «καθολικής εκκλησίας»,
προσπαθεί στο άρθρο του να τονίσει την ξεχωριστή θέση του ανθρώπου στη γη.
Αναφέρει απόσπασμα από ραδιομήνυμα (24-12-1944) του πάπα Πίου ΧΙΙ (1939-1958), ο οποίος τόνισε: «Ο άνθρωπος, για κανένα λόγο δεν πρέπει να λογίζεται ως αντικείμενο ή
ένα παθητικό στοιχείο της κοινωνικής ζωής, είναι και πρέπει πάντα να είναι και
να παραμένει, το υποκείμενο, το θεμέλιο και ο σκοπός της». Για να
καταλάβουμε ποιος είναι αυτός ο
«ανθρωπιστής», υπενθυμίζουμε ότι είναι ο πάπας, ο οποίος ανέχτηκε προκλητικά τα
τέρατα του φασισμού και του ναζισμού, αν
δεν τα στήριξε! Είναι γνωστή η σύναψη «του
λεγόμενου “Reichskonkordat” με τη Ναζιστική
Γερμανία. Η Παποσύνη του (άλλωστε) κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου
Πολέμου εξακολουθεί να
είναι θέμα ιστορικής αντιπαράθεσης» (https://el.wikipedia.org).
Είναι ο πάπας, ο οποίος τήρησε σιγή ιχθύος, όταν ο στενός του φίλος Μπενίτο Μουσολίνι εκστράτευσε κατά της
Ελλάδος και έδωσε εντολή να μην
πειραχτούν οι εν Ελλάδι παπικοί από τους ιταλικούς βομβαρδισμούς. Είναι
ο πάπας ο οποίος ανέχτηκε, αν δεν διέταξε, τη φοβερή γενοκτονία των 880.000 Ορθοδόξων Σέρβων από τους
παπικούς ουνίτες Κροάτες Ουστάσι,
κατά το χρονικό διάστημα 1941-1945, με
τις «ευλογίες» του ψευδοαγίου του Βατικανού Καρδιναλίου Αλουισίου Στέπινατς, και ο οποίος μετά τον πόλεμο έκρυψε
και έδωσε άσυλο στα σκοτεινά άδυτα του Βατικανού, στους παπικούς δολοφόνους.
Πρωτίστως και προκλητικότατα έκρυψε τον επικεφαλής και αρχηγό των εξολοθρευτών
φασιστών Κροατών, τον Άντε Πάβελιτς,
για δύο χρόνια στο Βατικανό, κατόπιν τον έντυσε «καλόγερο», του εξέδωσε πλαστό
διαβατήριο και τον έστειλε στην «καθολική» Αργεντινή,
να ζήσει ανενόχλητος και πάμπλουτος!
Προφανώς ο «πατήρ» Ιωάννης Μαραγκός, όταν
προσπαθεί στο άρθρο του να αποθεώσει γενικά τον άνθρωπο, δεν εξαιρεί τις
περιπτώσεις ανθρώπων, οι οποίοι διαδραμάτισαν αρνητικό ρόλο στην ιστορία.
Ανθρώπους, οι οποίοι ευθύνονται για ανείπωτα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας
και την εμπόδισαν να συνειδητοποιήσει την ανάγκη να προστατευθεί ο άνθρωπος από
την καταπίεση, τη βία, τους βασανισμούς, την υποδούλωση, την εκμετάλλευση, το
δικαίωμα της ελευθερίας και της ζωής. Δεν κάνει λόγο για το αμαρτωλό παρελθόν
και το παρόν της «καθολικής εκκλησίας»
του, η οποία ευθύνεται για τις πλέον ακραίες μορφές εγκλημάτων κατά της
ανθρωπότητας. Θέλει να ξεχνά τη φοβερή
γενοκτονία των εκατομμυρίων ορθοδόξων δυτικών από τους βάρβαρους και ανελέητους
κατακτητές Φράγκους, οι οποίοι κατάκτησαν, δια του ξίφους, την ορθόδοξη
Ευρώπη, και μαζί τον σεβάσμιο θρόνο της Ρώμης (1049). Θέλει να ξεχνά τα εκατομμύρια θυμάτων της εφιαλτικής
«Ιερής Εξετάσεως», τις χιλιάδες των νεκρών της «Νύχτας του Αγίου Βαρθολομαίου»,
τα εκατομμύρια των θυμάτων των
σταυροφοριών, τους απροσδιόριστους νεκρούς από τους «θρησκευτικούς πολέμους»,
τα μυριάδες εγκλήματα των παπικών ουνιτών σε όλη την Ορθόδοξη Ανατολή, τους
χιλιάδες νεκρούς Ορθοδόξους Σέρβους από τα νατοϊκά στρατεύματα τη δεκαετία του
1990, κ.α. Όλοι αυτοί, τα εκατομμύρια των νεκρών, δεν ήταν άνθρωποι, οι
οποίοι εξοντώθηκαν από την παπική «εκκλησία», στο όνομα του Θεού; Γιατί δεν
καταδικάζει ο παπικός «κληρικός» τα διαχρονικά εγκλήματα της «εκκλησίας» του
και γιατί δεν στηλιτεύει τους πρωταγωνιστές των; Για ποιο λόγο;
Είναι πασιφανές πως ο νυν πάπας κ. Φραγκίσκος,
προσπαθεί να παρουσιάσει την «καθολική
εκκλησία» ως «κοινωνική» και «φιλάνθρωπο», ως «μοντέρνα», ως «φιλελεύθερη»,
για να αποκομίσει τα οφέλη του σύγχρονου ηγέτη. Προφανώς το πνεύμα του «πατρός»
Ιωάννου Μαραγκού κινείται σε αυτή την κατεύθυνση. Αλλά η «μεταρρυθμιστική» τακτική του κ. Φραγκίσκου όζει υποκρισίας, διότι
δεν έχει την τόλμη, ή τη διάθεση της καταδίκης του αμαρτωλού παρελθόντος του
παπισμού. Ουδέποτε ακούστηκε η παραμικρή δήλωση για στηλίτευση του εγκληματικού
ενεργητικού των προκατόχων του τα τελευταία χίλια χρόνια. Ουδεμία λέξη
μετάνοιας ακούστηκαν από τα χείλη του! Άρα οι όποιες «μεταρρυθμιστικές» του
προσπάθειες δεν έχουν τη σφραγίδα της γνησιότητας, αλλά είναι απλά διπλωματικοί
ελιγμοί.
Ο παπικός «κληρικός» και αρθρογράφος
ορίζει ότι η Κοινωνική Διδασκαλία της Εκκλησίας «οικοδομείται πάνω σε τέσσερις αξίες, ακρογωνιαίους λίθους της:
Αλήθεια, Δικαιοσύνη, Αγάπη – Φιλανθρωπία, Ελευθερία». Συμφωνούμε ότι πάνω
σε αυτές τις αξίες στηρίζεται και δομείται η Κοινωνική Διδασκαλία της Εκκλησίας
του Χριστού. Όμως διερωτήθηκε ο ίδιος αν αυτές τις αξίες τις εγκολπώθηκε και
τις εφάρμοσε η δική του «εκκλησία»; Τον προκαλούμε να διερευνήσει να δει στην ιστορία
της, κατά πόσον ο παπισμός σεβάστηκε την
αποκεκαλυμμένη αλήθεια, την
ευαγγελική δικαιοσύνη, το σεβασμό
της ανθρώπινης ζωής, την ελευθερία. Πότε εφάρμοσε την ευαγγελική αγάπη προς όλους, και προς τους εναντίους της
«εκκλησίας» του! Εμείς οι Ορθόδοξοι νοιώσαμε, τα τελευταία χίλια χρόνια, τι
εστί «παπική αγάπη»!
Επανερχόμαστε
στη νέα κακοδοξία, που πλασάρει ο παπισμός, τον περσοναλισμό, δηλαδή την
προσωποκρατία. Για την Εκκλησία του Χριστού ο άνθρωπος δημιουργήθηκε ως εικόνα
του Θεού (Γεν.1,26), δηλαδή πρόσωπο. Στο δικό του πρόσωπο αντικατοπτρίζεται ο
Θεός και όλα τα ανθρώπινα πρόσωπα. Ο άνθρωπος ως πρόσωπο διακρίνεται από την
αγελαία ζωή των κτηνών, δημιουργώντας την κοινωνία των προσώπων, τα οποία είναι
ισότιμα μεταξύ τους. Όμως το τραγικό γεγονός της πτώσεως και της υποδουλώσεως
του ανθρώπου στην αμαρτία «αμαύρωσε»
το πρόσωπο και ως επακόλουθο διέλυσε τον κοινωνικό ιστό. Η διαχρονική
κακοδαιμονία του ανθρώπου και η αιτία του κοινωνικού προβλήματος είναι η
παρουσία της αμαρτίας και του κακού στον κόσμο. Ο πτωτικός άνθρωπος ένοιωσε την
ανάγκη να εξάρει την έννοια του ανθρώπου, τον οποία ανήγαγε σε αξία. Στην
αρχαία ελληνική σκέψη τον συναντάμε ως «μέτρον
πάντων χρημάτων άνθρωπος», δηλαδή ως μέτρο σύγκρισης των πάντων. Αλλά
δυστυχώς ο «άνθρωπος ως μέτρον πάντων
χρημάτων» ήταν ο πτωτικός άνθρωπος, ο φορέας των παθών και της κακότητας
και για τούτο δεν μπόρεσε να προαχθεί η ανθρώπινη κοινωνία, η οποία
απαρτίζονταν από πρόσωπα της πτώσεως. Αλλά ήρθε ο Χριστός στον κόσμο, γενόμενος
άνθρωπος, ο αληθινός άνθρωπος, το μοναδικό πρότυπο ανθρώπου, ο Θεάνθρωπος, προς
το οποίο οφείλουμε να τείνουμε, για να αποκτήσουμε και εμείς την ανθρώπινη
γνησιότητα. Ο νέος εν Χριστώ ανακαινισμένος άνθρωπος είναι ο άγιος. Και φυσικά
άγιος δε μπορεί να γίνει με την κτιστή
χάρη, που κηρύσσει ο παπισμός!
Όμως ο διάβολος καραδοκούσε για να εδραιώσει
το δικό του δαιμονικό κράτος, το οποίο απαρτίζουν ανθρώπινα όντα, που αρνούνται
να ανακαινιστούν από το Χριστό. Είναι ο «κόσμος»
κατά τον απόστολο Παύλο, ο οποίος αντίκειται στο λυτρωτικό και ανακαινιστικό
έργο του Χριστού. Οι αιρέσεις ακριβώς αυτό το σκοπό υπηρέτησαν και υπηρετούν. Ο
παπισμός, αφότου αποκόπηκε από την Εκκλησία του Χριστού, έγινε «κόσμος», κρατική οντότητα, αναβίωση
της ειδωλολατρικής ρωμαϊκής αυτοκρατορίας. Έπαψε να είναι Εκκλησία. Ο Χριστός
εξοβελίστηκε στον ουρανό και τη θέση του πήρε ο «αντιπρόσωπός του στη γη» ο πάπας. Ο Θεάνθρωπος αντικαταστάθηκε από
τον άνθρωπο πάπα. Ήρθε ξανά στην επιφάνεια η αρχαιοελληνική θεώρηση «μέτρον πάντων χρημάτων άνθρωπος», δηλαδή
ο οιοσδήποτε άνθρωπος, ακόμα και ο πλέον αμαρτωλός. Γι αυτό και οι πράξεις του,
εφόσον εξυπηρετούν την παπική «εκκλησία», όσο αμαρτωλές και αν είναι, «εξαγιάζονται» με το βασικό παπικό
δόγμα «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα»! Τα
εκατομμύρια διαχρονικά εγκλήματα του παπισμού στηρίχτηκαν «θεολογικά» πάνω σε
αυτό το δαιμονικής εμπνεύσεως δόγμα! Οι διαβόητοι ιεροεξεταστές, όταν
καταδίκαζαν τους «αιρετικούς» στην
δια της πυράς θάνατον, είχαν τη βεβαιότητα ότι επιτελούν το πλέον θεάρεστο έργο
και για τούτο έχαιραν υπέρτατης εκτιμήσεως από τους παπικούς υπηκόους του «κράτους του Θεού»! Οι περισσότεροι από
αυτούς είναι «άγιοι» της παπικής «εκκλησίας»!
Δυστυχώς αυτού του είδους τον
«ανθρωπισμό» πήρε και ο άθεος ευρωπαϊκός ουμανισμός, ο οποίος αποθέωσε και αποθεώνει
τον εχθρό του Θεανθρώπου, τον άνθρωπο!
Όσο και αν ψάξαμε στο κείμενο του «πατρός»
Ιωάννου Μαραγκού δεν μπορέσαμε να βρούμε μια έστω αναφορά ότι ο Θεάνθρωπος
είναι το μέτρο σύγκρισης του ανθρώπου. Ότι ο αμαρτωλός άνθρωπος έχει βεβαίως
την αξία του, αλλά βρίσκεται σε κατάσταση «αχρειώσεως»,
ο οποίος καλείται σε μετάνοια, για να βρει την αυθεντική θέση του στον κόσμο.
Αντίθετα μάλιστα κάνει λόγο για προσωποκρατία, για περσοναλισμό, δίχως να τον
συνδέει με το πρότυπο Χριστός! Ούτε λέξη για τον θεανθρωποκεντρισμό της
Εκκλησίας, τον αληθινό και γνήσιο ανθρωπισμό. Τυχαίο;
Κλείνοντας την ανακοίνωσή μας, θέλουμε να
εκφράσουμε πραγματικά τη λύπη μας, βλέποντας τους πλανεμένους αδελφούς μας,
δυτικούς χριστιανούς, να μένουν πεισματικά κολλημένοι στα πτωτικά σχήματα του
κόσμου. Να μην έχουν τη διάθεση να δουν την καθάρια ευαγγελική και αγιοπατερική
διδασκαλία της Εκκλησίας μας, η οποία λειτουργεί ως ζύμη στον κόσμο (Γαλ.5,9)
και προσπαθεί να επαναφέρει το ανθρώπινο γένος στις αυθεντικές του διαστάσεις. Παρατηρούμε
ότι οι αδελφοί μας, παγιδευμένοι στον αιρετικό παπισμό, παραμένουν αμετανόητοι
σε σχήματα του παρελθόντος, τα οποία αποθεώνουν τον πτωτικό άνθρωπο.
Αντί άλλου επιλόγου παραθέτουμε τη γνώμη
ενός κορυφαίου θεωμένου ανθρώπου, του νεοφανούς Αγίου Ιουστίνου Πόποβιτς, για την κατάπτωση του ευρωπαϊκού
ουμανισμού, του περσοναλισμού, και τη σχέση του με τον παπισμό: «Όλοι οι ευρωπαϊκοί ανθρωπισμοί, από του
πλέον πρωτογόνου μέχρι του πλέον λεπτού, από του φετιχιστικού μέχρι του
παπικού, βασίζονται επί της πίστεως εις τον άνθρωπον, όπως είναι αυτός μέσα εις
την δεδομένην ψυχοφυσικήν του εμπειρικήν κατάστασιν και ιστορικότητα. Πράγματι,
όλη η ουσία του κάθε ουμανισμού είναι ο άνθρωπος = homo. Συνοψιζόμενος εις την
οντολογίαν του κάθε ουμανισμός δεν είναι άλλο τι παρά χομινισμός (homo -
hominis). Ο άνθρωπος είναι η ανωτάτη αξία, η παναξία. ο άνθρωπος είναι το
ύψιστον κριτήριον, το παγκριτήριον: “μέτρον πάντων άνθρωπος”. Αυτό είναι, in
nuce, κάθε ουμανισμός, κάθε χομινισμός. Εντεύθεν όλοι οι ουμανισμοί, όλοι οι
χομινισμοί, εν τελευταία αναλύσει, είναι ειδωλολατρικής, πολυθεϊστικής
προελεύσεως. Όλοι οι ευρωπαϊκοί ουμανισμοί, από τους προ της Αναγεννήσεως, της
Αναγεννήσεως και περαιτέρω, οι προτεσταντικοί, φιλοσοφικοί, θρησκευτικοί,
κοινωνικοί, επιστημονικοί, πολιτιστικοί και πολιτικοί, επεδίωκον εν γνώσει ή εν
αγνοία και αδιακόπως επιδιώκουν, ένα πράγμα: να αντικαταστήσουν την πίστιν εις
τον Θεάνθρωπον με την πίστιν εις τον άνθρωπον, να αντικαταστήσουν το
Ευαγγέλιον του Θεανθρώπου με το ευαγγέλιον κατ’ άνθρωπον, την
φιλοσοφίαν κατά Θεάνθρωπον με την φιλοσοφίαν κατ’ άνθρωπον, την κουλτούραν κατά
Θεάνθρωπον με την κουλτούραν κατ’ άνθρωπον. με μίαν λέξιν, να αντικαταστήσουν
την ζωήν κατά Θεάνθρωπον με την ζωήν κατ’ άνθρωπον. Και ταύτα συνέβαινον επί
αιώνας, έως ότου τον παρελθόντα αιώνα, το 1870, εις την Α΄ Σύνοδον του
Βατικανού, όλα αυτά συνεκεφαλαιώθησαν εις το δόγμα του αλαθήτου του πάπα.
Έκτοτε το δόγμα αυτό απέβη το κεντρικόν δόγμα του παπισμού. Δια τούτο επί των
ημερών μας εις την Β΄ Σύνοδον του Βατικανού τόσον επιμόνως και επιδεξίως
συνεζητήθη και υπεστηρίχθη το απαραβίαστον και το αναλλοίωτον αυτού του
δόγματος. Το δόγμα τούτο έχει κοσμοϊστορικήν σημασίαν δι’ όλην την τύχην της
Ευρώπης, μάλιστα δε δια τους αποκαλυπτικούς καιρούς της, εις τους οποίους έχει
ήδη εισέλθει. Δια του δόγματος αυτού όλοι οι ευρωπαϊκοί ανθρωπισμοί απέκτησαν
το ιδεώδες και το είδωλόν των: ο άνθρωπος ανεκηρύχθη υπερτάτη θεότης,
πανθεότης. Το ευρωπαϊκόν ουμανιστικόν πάνθεον απέκτησε τον Δία του» (Από το
βιβλίο του Άνθρωπος και Θεάνθρωπος). Δυστυχώς ο διαχρονικός παπισμός αποτελεί
την βάση και την πηγή των διδαγμάτων του ευρωπαϊκού ουμανισμού! Εν προκειμένω:
ο παπισμός «θεοποίησε» τον πάπα, ο άθεος ουμανισμός «θεοποίησε» τον άνθρωπο!
Και στις δύο περιπτώσεις ο άνθρωπος αντικαθιστά το Θεό! Είναι άραγε τυχαίο, το
ότι ο σύγχρονος άνθρωπος – «θεός» διεκδικεί το «δικαίωμα» να αμαρτάνει και να
αντιτάσσεται στο Θεό, με τους πλέον χυδαίους και ασεβείς γνωστούς τρόπους;