Γράφει ο Σάββας Ηλιάδης Δάσκαλος
Τις
τελευταίες δεκαετίες κατέκλυσε την Ελλάδα δυσαρίθμητο και πολυποίκιλο πλήθος κοινωνικοπολιτικών,
θρησκευτικών και διαφόρων άλλων ιδεολογιών.
Τις ακούγαμε καθημερινά και παντού. Ακούγαμε θεωρίες, τις οποίες χαρακτηρίζαμε κατασκευάσματα, που δεν θα μπορούσαν ουδέποτε να έχουν καμιά σχέση,
τουλάχιστον με την δική μας, την ελληνική πραγματικότητα. Δεν θα μπορούσαν να
έχουν καμιά εφαρμογή στην κοινωνική, πολιτική και θρησκευτική ζωή της πατρίδας
μας. Ήμασταν απολύτως βέβαιοι, πως δεν θα επέτρεπε η κοινή λογική να μπουν στη
ζωή μας και να ζητήσουν θέση στην καθημερινότητά μας, στη ρύθμιση του τρόπου
του σκέπτεσθαι και του ζην. Μας φαίνονταν σαν
παραμύθια, σαν ονείρων μυθεύματα. Νομίζαμε πως αυτοί που τα έλεγαν,
ήθελαν μάλλον, να δημιουργήσουν εντυπώσεις, να γίνουν αντικείμενα προσοχής και
ενδιαφέροντος από τους άλλους, να δείξουν την αντίδρασή τους στα διάφορα κατεστημένα,
που όντως υπήρχαν και συνεχίζουν να υπάρχουν, παρά ότι πίστευαν οι ίδιοι τους
πως μπορούν να επιβληθούν και να εφαρμοστούν
σε κάποια κοινωνία λογικών πλασμάτων! Τους ακούγαμε και τους θεωρούσαμε επιπόλαιους
ψευδοφιλοσόφους, που θέλανε να κάνουν επίδειξη γνώσεων και τάχα μπροστάρηδες στην ιδεολογία ή όπως
αυτοαποκαλούνταν να φανούν
«προοδευτικοί».
Όσο παράξενα
όμως και αν ακούγονταν τα λεγόμενά τους, ακόμη πιο παράξενα και απεχθή
φαντάζουν πλέον μπροστά στα μάτια μας, ως μια νέα πραγματικότητα. Ως εφαρμοστέο
πλέον μοντέλο ζωής. Αφού με καταιγιστικό και βίαιο τρόπο μπήκαν στη ζωή μας και
κατέστησαν υποχρεωτικά και με το … νόμο! Αηδιαστική εικόνα σε όλο το πεδίο της ανθρώπινης
δραστηριότητας. Άβολη, πολύ άβολη και
δυσάνεκτη! Διότι απλώς, δεν είναι ανθρώπινη!
Ο άνθρωπος
πολιτεύεται ως ανιάτως νοσών. Απαρνείται άρδην την ιστορία του, το «είναι» του,
την ανθρωπιά του. Απαρνείται το φυσικώς ζην, άρα και το κατά Θεόν ζην. Αρνείται την «επιλογή» του Δημιουργού του,
δηλαδή, την δημιουργική, την προνοητική και συντηρητική Αγάπη του και την
Πανσοφία του, που ενήργησαν, για να πλαστεί όπως πλάστηκε και στρέφεται προς την
Άβυσσο, δίχως διάθεση αλλά και ελπίδα επιστροφής. Φεύγει από την αγκαλιά του
Θεού και τρέχει οικειοθελώς προς την Κόλαση, παρόλο που είναι ετοιμασμένη για
τον διάβολο και τους αγγέλους του. Καταληφθείς από άμετρη αχαριστία, μοιάζει με
τον Πρωτόπλαστο, διότι αρνείται το δώρο του Ευεργέτη του, την ανθρωπιά, και Τον
κατηγορεί μάλιστα, ως άδικο, κακό και αδέξιο
κατασκευαστή! Ο άνθρωπος ζει κυριολεκτικώς στην αίρεση. Αιρετικίζει σε
απόλυτο βαθμό, καθόσον απορρίπτει εν συνόλω την ύπαρξή του και πασχίζει
αγωνιωδώς να … φτιάξει από μόνος του έναν άλλον, έναν νέο εαυτό, έναν άλλον
άνθρωπο, έναν εξ-απ-άνθρωπο!
Είναι πτώση
κοσμογονική! Διότι κόσμος σημαίνει στόλισμα, στολίδι, και αυτό το στολίδι είναι
ο ίδιος ο άνθρωπος, είναι η κορόνα της Δημιουργίας, που στολίζει την υπόλοιπη
φύση. Η φύση από μόνη της δεν έχει λόγο και νόημα ύπαρξης, παρά μόνο για να
υπηρετήσει τον άνθρωπο. Άρα, όταν πέφτει το στέμμα, ο άνθρωπος, πέφτει όλος ο
κόσμος, χάνεται όλη η ομορφιά, που του χάρισε ο Θεός.
Προχώρησε
ήδη αρκετά. Δεν τελείωσε όμως ακόμη! Θα προκύψουν συνέπειες. Θα ακολουθήσουν
φοβερές κρίσεις, με χειρότερη όλων αυτήν των συνειδήσεων! Ο άνθρωπος, που θα
θελήσει να παραμείνει άνθρωπος, άκων εκών, θα κληθεί να πάρει θέση, να
επιλέξει, να τοποθετηθεί. Και αυτή η επιλογή θα
πληρωθεί με πολύν πόνο. Η μαρτυρία αυτή θα είναι ένας σταυρός
δυσβάσταχτος. Θα επέλθει αναπόφευκτα η ρήξη μεταξύ των ανθρώπων, μεταξύ αυτών
που θέλουν να μείνουν άνθρωποι και των άλλων, που αρνούνται την ανθρωπιά τους.
Πού θα πάει
η φυσική συγγένεια; Πού η φιλία; Πού η αδελφοσύνη; Πού η αγάπη των ανθρώπων;
Όλα θα παραμεριστούν για το όνομα της ανθρωπιάς. Όποιος θελήσει να μείνει
άνθρωπος, θα πρέπει να κάνει το μεγάλο πνευματικό άλμα. Να ξεχάσει όλες τις
άλλες σχέσεις και να κρατηθεί πεισματικά έως θανάτου στη σχέση με την ανθρωπιά
του, στη σχέση με τον Θεό, τον Πατέρα και Δημιουργό. Τώρα θα επιβεβαιωθεί ο
ευαγγελικός λόγος: «παραδώσει δὲ ἀδελφὸς ἀδελφὸν εἰς θάνατον καὶ πατὴρ
τέκνον, καὶ ἐπαναστήσονται τέκνα ἐπὶ γονεῖς καὶ θανατώσουσιν αὐτούς.(Μαρκ.
13,12).
Ένα ερώτημα γεμάτο πόνο και αγωνία πλανάται μεταξύ
των ανθρώπων, που θέλουν να μείνουν άνθρωποι και ζητάει να πάρει απάντηση. Πώς
πολιτεύεται εν μέσω τέτοιων κοσμογονικών αλλαγών, το σώμα της Εκκλησίας; Με λίγα λόγια, αυτή
αρμόζει να είναι η παρουσία της ζώσας Εκκλησίας, ο βίος και η πολιτεία της,
ενόσω ο κόσμος χάνεται; Πώς και πού φαίνεται η αγωνία της και ο διαχωρισμός της
θέσεώς της στα μάτια των ανθρώπων; Από πού φαίνεται ότι είναι στον κόσμο αλλά
όχι του κόσμου; Διότι οι άνθρωποι κοιτάζουν με αγωνία και περιμένουν να δουν,
περιμένουν να ακούσουν και να νιώσουν!
Συνοψίζοντας
αποφθεγματικά για όλα όσα συμβαίνουν σήμερα, αυθόρμητα κυλάει από τα χείλη ο
λόγος: «Ο άνθρωπος σιχάθηκε την ανθρωπιά του». Ναι, σιχάθηκε το καθ` εαυτό
«είναι του» και το αποποιείται με βδελυγμία. Δεν θέλει να είναι άνθρωπος, δεν
θέλει, κατά τον ποιητή, να λέγεται άνθρωπος. Και αυτή η μορφή αποστασίας είναι
η χειρότερη από όσες εμφανίστηκαν από τον άνθρωπο σ` όλη του την ιστορία. Δεν
είναι απλώς ένας απ-ανθρωπισμός. Είναι κάτι πέραν αυτού. Είναι
εξ-απ-ανθρωπισμός. Δηλαδή φεύγει ο άνθρωπος και πέρα από την απανθρωπιά, την
οποία λίγο πολύ γνώρισε με όλα τα κακά που προκαλούσε έως τώρα στο διάβα της
ιστορίας του και ήταν ακραίες ενέργειες των παθών του.
Το ψαλμικό:
«καὶ ἄνθρωπος ἐν τιμῇ ὢν οὐ συνῆκε,
παρασυνεβλήθη τοῖς κτήνεσι τοῖς ἀνοήτοις καὶ ὡμοιώθη αὐτοῖς. αὕτη ἡ ὁδὸς αὐτῶν
σκάνδαλον αὐτοῖς καὶ μετὰ ταῦτα ἐν τῷ στόματι αὐτῶν εὐδοκήσουσιν» (Ψαλμ. 48,
13-14) δεν αρκεί, για να περιγράψει
το μέγεθος της αποστασίας. Τώρα, όλες του οι επινοήσεις, από τις επιστημονικές μέχρι και τις αγοραίες,
σε έναν σκοπό αποβλέπουν: να λησμονηθεί η ανθρωπιά, να απεκδυθεί ο άνθρωπος την
ανθρωπιά του, το δώρο του Πανσόφου Θεού και να ενδυθεί την θηριωδία ή τον
δαιμονισμό, υλοποιώντας το αξίωμα του Μ.
Βασιλείου: «Άνθρωπος, αποστάς του Θεού,
θηριώδης ή δαιμονιώδης γίνεται»! Το άκρον άωτον της αποστασίας!
Βλέπουμε καθημερινά
μπροστά μας έργα που γίνονται από θηριώδεις δαίμονες και δαιμονιώδη θηρία! Όμως,
οι άγιοι βλέπουν και τους αυτουργούς ως τοιούτους! Τι φοβερό!
Και πάλιν
και πολλάκις … Κύριε ελέησον!
Σάββας
Ηλιάδης
Δάσκαλος
Κιλκίς, 18-8-2018