ΓΙΑ ΟΣΟΥΣ ΔΕΝ ΘΥΜΟΥΝΤΑΙ:
Συγκεκριμένα το όνομα της Δρ. Ελισάβετ Προδρόμου (Δρ. Πρ.) ούτε είναι άγνωστο, ούτε βεβαίως ασήμαντο. Από το εξαιρετικά πλούσιο επιστημονικό βιογραφικό της ξεχωρίζουν: επίκουρος καθηγητής στο τμήμα Διεθνών Σχέσεων του πανεπιστημίου της Βοστώνης και επισκέπτης καθηγητής στην έδρα Επίλυσης Κρίσεων στη σχολή νομικών και διπλωματικών σπουδών Flecher του πανεπιστημίου Tufts, συνεργάζεται επίσης με το Κέντρο Ευρωπαϊκών Σπουδών (CES) του πανεπιστημίου του Χάρβαρντ (Harvard), όπου προεδρεύει στην ομάδα μελέτης Ανατολικής Μεσογείου και Ευρώπης. Οι ακαδημαϊκοί της τίτλοι της επιτρέπουν να συμμετέχει, και εδώ είναι το σπουδαιότερο, σε αρμόδιες κυβερνητικές επιτροπές χάραξης πολιτικής των ΗΠΑ : από το 2004-2012 αντιπρόεδρος της επιτροπής Διεθνών Θρησκευτικών Ελευθεριών της αμερικανικής Βουλής και από το 2011 αναβαθμίστηκε σε μέλος της αρμόδιας ομάδας εργασίας του αμερικανικού Υπουργείου Εξωτερικών με αντικείμενο «Θρησκεία και Εξωτερική Πολιτική». Θεωρείται ειδήμων σε θέματα ανατολικής Μεσογείου και νότιο-ανατολικής Ευρώπης και έχει συνεργασθεί ως σύμβουλος στο Εθνικό Συμβούλιο Ασφαλείας των ΗΠΑ , το υπουργείο Άμυνας, την Αμυντική Υπηρεσία Πληροφοριών (DIA), την Κεντρική Υπηρεσία Πληροφοριών (CIA), το NATO, τον ΟΗΕ, υπουργεία και Μ.Κ.Ο. διαφόρων ευρωπαϊκών χωρών1. Χαρακτηρίζεται τέλος ως ανώτερη διπλωμάτης (Senior Diplomat).
Μετάφραση / σχολιασμός Φαίη για το ΑΒΕΡΩΦ.
σ.σ.Τι συμβαίνει όταν αντιμετωπίζει κανείς την Εκκλησία σαν αντικείμενο των «κοινωνικών επιστημών»; Πλήρης ισοπέδωση. ΤΟ ΝΑΥΑΓΙΟ που θα δείτε παρακάτω.
Μα επιτέλους, τι άλλο πρέπει να γίνει για να σημάνει ΣΥΝΑΓΕΡΜΟΣ στο Χριστεπώνυμο ποίμνιο της Εκκλησίας;
Η αίρεση έχει στρογγυλοκαθήσει στην Εκκλησία. Μόνο που τώρα οι «ειδικοί» των «κοινωνικών επιστημών» δεν την ονομάζουν αίρεση αλλά «διαφορετικότητα», όπως δηλ. περιγράφουν την σύσταση και τα χαρακτηριστικά διάφορων ανθρωπογενών κοινωνικών ομάδων. Με αυτές τις λογικοφανείς «επιστημονικές» γελοιότητες οι Μασώνοι κατάφεραν να μπάσουν την αίρεση μέσα στην Εκκλησία από την μπροστινή πόρτα και δεν κουνιέται φύλλο. Καταλαβαίνουμε τι σημαίνει αυτό; Ότι ο Χριστός γίνεται χίλια κομμάτια και ότι το δόγμα στην Εκκλησία παύει να έχει σημασία. Είμαστε απλά «διαφορετικοί», άλλο πιστεύει ο ένας, άλλο ο άλλος, δεν βαριέσαι. Γι αυτό βλέπουμε τους διάφορους Θερμούς να αλωνίζουν. Η δε δεδομένη ενότητα στην Εκκλησία είναι παραμύθι της Χαλιμάς. Σήμερα το ζητούμενο είναι μία ψευδεπίγραφη ενότητα, «να τα βρουν μεταξύ τους» οι διάφορες τάσεις -οι «φονταμενταλιστές» με τους «προοδευτικούς» π.χ.. Μία λογικοφανής ψευδεπίγραφη πρόφαση για να αλωθεί η Εκκλησία από την παναίρεση του οικουμενισμού. Οι «φονταμενταλιστές», δηλ. οι πραγματικοί Ορθόδοξοι, είναι οι ελαττωματικοί καθυστερημένοι που πρέπει να φιμωθούν, να υποχωρήσουν και να δεχτούν το ψέμα. Εξ ου οι αντισυνοδικές διαδικασίες και οι απειλές, για τις οποίες η «ειδήμων» Δρ Προδρόμου της «επιτροπής των θρησκευτικών ελευθεριών»!! δεν πρόκειται ποτέ να δώσει αξιοπρεπή απάντηση. Είναι τόσο εξοργιστικά αυτά που ειπώθηκαν αδυνατώ να σχολιάσω άλλο, όπως αδυνατώ να φανταστώ πώς οι μητροπολίτες κοιμούνται ήσυχοι τα βράδια ενώ γνωρίζουν με το νι και με το σίγμα τι έχει συμβεί. Ο σώζων εαυτόν σωθήτω αδέλφια.
Απόσπασμα από ομιλία της Ελισάβετ Προδρόμου με τίτλο «THE DAY AFTER THE HOLY AND GREAT COUNCIL» στο Orthodox Christian Laity λίγο μετά την ψευδοσύνοδο, στην οποία η Προδρόμου παρουσιάζει τις εντυπώσεις της ως μέλος της αντιπροσωπείας του «Οικουμενικού» Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως! Αν και το βίντεο είναι γεμάτο ‘μαργαριτάρια’, εστιάζομαι στο σημείο όπου σχολιάζει την αναγνώριση των αιρέσεων ως «εκκλησίες». [από το 48:41]
***
«Όσον αφορά το θέμα της αποστολής της Εκκλησίας στον κόσμο σε σχέση με άλλες εκκλησίες, υπήρξε μία πάρα πολύ παρατεταμένη και εντονότατη αντιπαράθεση για το τι είναι η Εκκλησία, και για το αν η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία και οι Προτεσταντικές Εκκλησίες είναι Εκκλησίες. Και αυτό ήταν [σ.σ. αρχίζουν τα γέλια από κάτω] πραγματικά εντυπωσιακό. Χωρίς να θέλω να δείξω ασέβεια θα μπορούσε να είναι και κωμικό, αλλά δεν είναι, είναι πραγματικό. Και ξέρετε κάτι; Δεν είμαστε οι μόνοι που έχουμε αυτού του είδους την συζήτηση. Θέλω να πω, και ο προηγούμενος πάπας είχε αναφερθεί στις Ορθόδοξες Εκκλησίες ως «αδελφές Εκκλησίες» αλλά «ελλειμματικές». Δεν είμαστε λοιπόν οι μόνοι ένοχοι επειδή κάποιοι από εμάς σκέφτονται με αυτόν τον τρόπο. …
Υπήρξε λοιπόν μια ζωηρή και πολύ έντονη αντιπαράθεση και τελικά επετεύχθη συναίνεση ότι αυτές είναι Εκκλησίες, ότι υπάρχει πλούσιο υλικό, αποδείξεις από κείμενα, Πατέρες, πρακτική, ότι αυτές είναι όντως Εκκλησίες.
Για ποιον άλλον λόγο όμως ήταν αυτό ενδιαφέρον; Διότι αυτό που ξεδιπλώθηκε μπροστά σε όλους να δουν ήταν ότι στον ευρύτερο χώρο της Ορθόδοξης Εκκλησίας υπάρχουν πραγματικά ισχυρές ανταγωνιστικές τάσεις τις οποίες εμείς θα ονομάζαμε -ξέρετε θα χρησιμοποιήσω την ορολογία της κοινωνικής επιστήμης- φονταμενταλιστές, συντηρητικοί και δεν ξέρω τι άλλο, μοντερνιστές ή προοδευτικοί. Είναι δύσκολο να διαλέξει κανείς την ανάλογη ονομασία.
Όσον αφορά όμως εκείνους που διαφωνούν στο να τους ονομάζουν Εκκλησίες, εκείνοι, ξέρετε, υιοθετούν μία υπερβολικά αυστηρή, αρνητική, αμυντική στάση και θα πρέπει κάπως να καταλάβει κανείς την αμυντική τους στάση. Οι Χριστιανοί αδελφοί μας δεν ήταν πάντα σωστοί απέναντί μας. Ξέρετε, μπορούμε να μιλήσουμε για την 4η σταυροφορία, ή για την σχετική απάθεια για όσα συνέβησαν κυρίως στους Ορθοδόξους Χριστιανούς στη Μέση Ανατολή. Γιατί οι περισσότεροι άνθρωποι δεν γνωρίζουν καν ότι υπήρχαν εκεί. Και οι Χριστιανοί αδελφοί μας εδώ στην Αμερική θα πρέπει να μας βοηθήσουν, όπως κι εμείς προσπαθούμε να τους βοηθήσουμε. Θέλω να πω είναι άμυνα.
Υπήρξε όμως αυτή η πραγματικά εντυπωσιακή στιγμή και η εξοχότητά σας ίσως να την θυμάται. Ένας μητροπολίτης από την Ελλάδα σηκώθηκε και είπε: Τι θα πω στο ποίμνιό μου όταν επιστρέψω; Ότι τους αναγνωρίζουμε ως «εκκλησίες»; Και ο Πατριάρχης* είπε: Πρόβλημά σου. [σ.σ. πάλι αρχίζουν τα γέλια από κάτω] Εσύ τους οδήγησες σε λάθος δρόμο οπότε τώρα θα πρέπει να το διορθώσεις.
Και πάλι βλέπουμε την ροή της συζήτησης, την αναβλητικότητα της συζήτησης. Νομίζω ότι αυτό ίσως είναι το μοναδικό ζήτημα το οποίο απασχόλησε το μεγαλύτερο μέρος της συνόδου. Τόνισε πάλι αυτό που νομίζω ότι όλοι πρέπει να αναγνωρίσουμε -και αυτό σίγουρα ισχύει για εμάς τους Ορθοδόξους στην Αμερική- ότι υπάρχουν αυτές οι ανταγωνιστικές τάσεις στην Εκκλησία. Οι της ακρίβειας, οι περισσότερο βιωματικοί, φονταμενταλιστές, μοντερνιστές, συντηρητικοί, παραδοσιακοί, που μας κάνουν να είμαστε όπως κάθε άλλη θρησκευτική παράδοση. Θέλω να πω, έχουμε ωριμάσει, μοιάζουμε με άλλες θρησκευτικές παραδόσεις με όλα τα καλά και όλα τα άσχημα. Έτσι λοιπόν για μένα αυτό ήταν ένα πολύ σημαντικό κομμάτι. Είμαστε απίστευτα διαφορετικοί, με τρόπους που πολλές φορές δεν αναγνωρίζουμε ότι βοηθούν στο να εξηγήσουν γιατί το έργο της ενότητας και της εμπειρίας αυτής της ενότητας είναι περίπλοκο. …»
_______________
* σε αυτό το σημείο (51:15) δεν ακούγεται καλά το «Πατριάρχης» και λέει κάτι άλλο αμέσως μετά εντελώς ακατανόητο.
Μετάφραση / σχολιασμός Φαίη για το ΑΒΕΡΩΦ.
ΤΟ ΕΙΔΑΜΕ ΣΤΟ: http://aktines.blogspot.com/2018/08/blog-post_188.html#more