Τετάρτη 12 Σεπτεμβρίου 2018

Οι λαγοί και τα βατράχια (Γέροντας Γρηγόριος Δοχειαρίτης)


 
δ, σ ατ τ βουν πο μένω, μακρι π τος θορύβους κα τς λαζονίες το κόσμου, πολλ κουσα. σφιγξα τν καρδιά μου κα σιώπησα. Γκρεμίζονται κκλησίες κα κτίζονται τζαμιά! στω τι ρέσκονται ο κρατοντες κα στ σλαμικ πιστεύω. Δν εχανε ν διαθέσουν να κομμάτι γς ν κτίσουνε τζαμί; Ο πρόγονοί μας, κα παλι κα πρόσφατα, δν θελαν ν βλέπουνε μιναρέ. Τος θύμιζε ψεύτικες δοξασίες γι τν Θεό. Τος θύμιζε σκλαβι πικρ κα δύσκολη. Φαίνεται τι λλοτριωθήκαμε κι ντ τ παιδιά μας ν μεγαλώνουν κάτω π τ καμπαναρι τν κκλησιν, θ τρέφονται στν σκι τν τζαμιν. Ποτ δν θ ξεχάσω τι γεννήθηκα κα νατράφηκα στν σκι τν αγαιοπελαγίτικων
καμπαναριν. κάθε χριστιανς ξύπναγε κα κοιμότανε μ τν πόθο ν χτίση μι κκλησι κι να μονόλοβο καμπαναριό. Τ πλαίσια πο μς δίνουν ο σημερινο κρατοντες τί δυνατότητες μς παρέχουνε γι ατ τ γλυκ νειρα το λληνισμο κα το χριστιανισμο; Σαλεύεται νος μου, ταν βλέπω τζαμι κα μιναρέδες.
λλ κα κείνη μαύρη κκλησι τί κάνει; Παραδόθηκε; χασε κάθε ζω κα πνοή; Τόσοι κληρικο πεπαιδευμένοι δν μπορον ν ντιμετωπίσουν τν κατηφορι πο πρε Κυβέρνηση; Κα π ,τι κούω, πλεξούδα π μαλλι θ κυβερνήση τν τόπο! ποστάτης δν κάνει στν κρια. Ζ μ τ νειρα τς πιστίας. φο καταστρέψη κάθε θος κα φος λληνικ κα χριστιανικό, θ μεριάση. λλ δυστυχς στν σημεριν κατάσταση μέριασε πρτα τ ράσο, κα βρκε λεύθερους τος δρόμους γι ν τραβήξη τν κόσμο.
Τί μαυρίλα εναι ατή; Τί σκοτεινιά; Τί ναποδιά; Δν μς μεινε τίποτε γι ν ξαποστάσουμε. Τν περίοδο ατ βάλαμε τν πι σκληρ πέτρα γι μαξιλάρι. Δν εναι ν νοίγης οτε πόρτα οτε παράθυρο. π πουθεν δν θ φυσήξη δροσιά. Οτε π τ ράσο! Γίναμε δειλο ο ρασοφόροι σν τος λαγούς.
Ασωπος λέγει τι ο λαγοί, πειδ εναι τ πι φοβισμένα ζα, πεφάσισαν ν πέσουν στν λίμνη. λλ πλησιάζοντας, πεσαν τ βατράχια. Κα επαν: «χει λλα ζα πο φοβονται πι πολ π μς»!
Δν χω λλο χαρακτηρισμ ν ποδώσω στ ράσο, π βατράχια. Κα μμένω στν θέση ατήν. Ο λαγο κυνηγνε τ βατράχια! Εχομαι τόλμη κα θάρρος ν δώση Χριστός μας στν λληνα κληρικ κα πνεμα ατοθυσίας κα διάθεση μαρτυρική. 
Γρηγόριος ρχιπελαγίτης