του
Νεκτάριου Δαπέργολα
Διδάκτορος Ιστορίας
Το προχτεσινό εντυπωσιακό αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος στα Σκόπια με
την αποχή του 64% (που ίσως στην πραγματικότητα να ήταν και ακόμη μεγαλύτερη,
δεδομένης της βάσιμης υποψίας για…μεθοδεύσεις κατά το τελευταίο τρίωρο)
απέδειξε κάποια πολύ ενδιαφέροντα πράγματα. Απέδειξε κατ’ αρχάς, αυτό που
τονίζουμε συνεχώς εδώ και ένα ολόκληρο χρόνο τώρα, πριν ακόμη δηλαδή καν
ξεκινήσει επίσημα όλη αυτή η ιστορία: ότι η βασική μας ελπίδα δεν είναι φυσικά
η…υπερήφανη εξωτερική μας πολιτική, αλλά η σκοπιανή αδιαλλαξία. Αυτή ήταν που
κράτησε εδώ και τόσα χρόνια μπλοκαρισμένο το θέμα, ενώ θυμίζουμε ότι όχι μόνο η
σημερινή, αλλά και οι προηγούμενες ελληνικές κυβερνήσεις δεν θα είχαν κανένα
πρόβλημα να δεχτούν συμφωνία με σύνθετη ονομασία, όπως ακριβώς θα το αποδεχόταν
και η κυβέρνηση Καραμανλή στο Βουκουρέστι το 2008 (καμία όμως ελληνική
κυβέρνηση δεν μπορούσε αντίθετα να δεχτεί την πλήρη και άνευ όρων παράδοση στις
διαθέσεις των κυβερνήσεων VMRO,
που απαιτούσαν τα πάντα). Επισημαίναμε ωστόσο ήδη από τον περασμένο Οκτώβριο
ότι η έλευση στα πράγματα της κυβέρνησης Ζάεφ εγκυμονούσε πολλούς κινδύνους,
λόγω της φαινομενικής μετριοπάθειας της, που θα έδινε την ευκαιρία και τα
προσχήματα στους ημετέρους εθνομειοδότες να κλείσουν με εθνικά οδυνηρό τρόπο το
ζήτημα. Η ελπίδα όμως παρέμενε στο μυαλό όσων γνωρίζουμε στοιχειωδώς την
απόλυτη μαζική λοβοτομή που έχουν υποστεί εδώ και δεκαετίες αυτοί οι
κακομοίρηδες του «Μακεδονισμού», την καθολική παράνοια και τον άρρωστο
φανατισμό τους (και μιλάμε εννοείται για το σλαβογενές τμήμα, καθότι με τους
Αλβανούς εξαρχής παίχτηκαν και συνεχίζουν να παίζονται άλλου είδους παιχνίδια).
Και ελπίζαμε ότι σε κάποια στιγμή αυτής της μακράς διαδικασίας από τον
περασμένο χειμώνα ως σήμερα, αυτό κάποια στιγμή θα έβγαινε στην επιφάνεια και
θα τορπίλιζε τις εξελίξεις. Συνέβη τώρα, αποφέροντας ένα απίστευτο ποσοστό
συμμετοχής στο δημοψήφισμα (που αν δεν υπήρχε το αλβανικό στοιχείο, μπορεί να
ήταν έως και…μονοψήφιο τελικά).
Το δεύτερο πράγμα που αποδείχτηκε (σε συνέχεια του πρώτου) ήταν ακριβώς το
τρομακτικό μέγεθος αυτής της αδιαλλαξίας. Ο τυφλωμένος από την αιχρή προπαγάνδα
δεκαετιών απαίδευτος αυτός σλαβοβουλγαρικής προέλευσης λαός έφτασε προχτές στο
σημείο να απορρίψει μία συμφωνία που του έδινε ουσιαστικά τα πάντα, πλην
ασήμαντων de
jure λεπτομερειών, που και αυτές όμως ακόμη
στην πράξη δεν θα ίσχυαν ποτέ. Το έπραξε γιατί τα ήθελε απολύτως όλα, γιατί
είναι διαβρωμένος από το μίσος απέναντι στους Έλληνες και το δηλητήριο του
αλυτρωτισμού, γιατί πιστεύει πως ο λαός του είναι οι μόνοι αυθεντικοί Μακεδόνες
(και απευθείας απόγονοι των αρχαίων), γιατί πιστεύει πως η Ελλάδα διαπράττει
γενοκτονία απέναντι στους «ομοεθνείς» του (όπως διατυμπανίζει συνεχώς στις
διαδηλώσεις του). Γνωστά πράγματα βεβαίως όλα αυτά για πολλούς εξ ημών, που
προχτές ωστόσο επανεπιβεβαιώθηκαν με εκκωφαντικό τρόπο για μια τεράστια ομάδα
αφελών συμπατριωτών μας (φυσικά δεν αναφερόμαστε στους πορωμένους
εθνομηδενιστές ή στους εντελώς εξηλιθιωμένους από τη νεοταξίτικη αποχαύνωση),
που επηρρεασμένοι από την προπαγάνδα των προδοτικών ΜΜΕ είχαν να αρχίσει να
πιστεύουν κάτι άλλο για τους εν λόγω απατεώνες και άρπαγες πλαστογράφους. Τώρα
ίσως να κατάλαβαν επιτέλους πως μεταξύ ημών και αυτών «χάσμα μέγα εστήρικται». Χάσμα
αγεφύρωτο, χωρίς την παραμικρή δυνατότητα προσέγγισης, συννενόησης και
στοιχειωδώς αρμονικής συνύπαρξης. Αυτό ήταν ένα από τα βασικά ελληνικά κέρδη
του χτεσινού δημοψηφίσματος, όπως και το ξεγύμνωμα των προπαγανδιστών. Σχεδόν
όλος ο κόπος τους κατέρρευσε προχτές, σαν χάρτινος πύργος.
Το τρίτο πράγμα που θεωρούμε ότι το
σκοπιανό δημοψήφισμα απέδειξε (εκ νέου) είναι το πόσο ενισχυμένη είναι η
επιρροή και διείσδυση της Ρωσίας στα Βαλκάνια. Το ότι ήταν αντίθετη η ρωσική
ηγεσία στη συμφωνία των Πρεσπών, που βάζοντας τη…«Βόρεια Μακεδονία» στο ΝΑΤΟ και
ΕΕ, θα έδινε νέα δεκανίκια σε ΗΠΑ και Γερμανία για τα άθλια γεωπολιτικά τους
παιχνίδια στα Βαλκάνια (και μάλιστα με αλυτρωτική ονομασία ως γενεσιουργό
παράγοντα μόνιμης αποσταθεροποίησης και ανωμαλίας στην περιοχή), αυτό ήταν
βεβαίως γνωστό. Τώρα αποδείχτηκε για μια ακόμη φορά στην πράξη ότι ο Πούτιν δεν
ήταν δυνατό να αφήσει χωρίς αντίδραση μία τόσο θρασύτατη απόπειρα νέας
διείσδυσης της Δύσης στα Βαλκάνια και απόκτησης νέου επίσημου προτεκτοράτου στο
μαλακό υπογάστριο του διαμορφούμενου νέου ζωτικού του χώρου. Η εμπλοκή του
ρωσικού παράγοντα στην πολιτική «συμπεριφορά» του εθνικιστικού VMRO-DPMNE είναι βέβαια ορατή εδώ και καιρό
(υπενθυμίζουμε και την καθόλου τυχαία στήριξη που του παρείχε προ μηνών με
δηλώσεις του και ο Ούγγρος πρωθυπουργός Όρμπαν), όπως και η δυσφορία απέναντι
στις πολιτικές φιλιππινέζες της Δύσης που λέγονται Ζόραν Ζάεφ και Αλέξης
Τσίπρας. Στην προχτεσινή εξέλιξη η εμπλοκή του είναι ακόμη σαφέστερη. Δεν
γνωρίζουμε φυσικά αν έπαιξαν ρόλο τα ρούβλια, τα πολιτικά ανταλλάγματα, άλλες
δεσμεύσεις ή όλα αυτά μαζί. Αυτά ας τα ψάξει η…«Εφημερίδα των Συντακτών» μαζί με
την ΕΡΤ και άλλους δημοσιογραφικούς σκουπιδότοπους (άλλωστε, ακόμη κι αν δεν
βρουν τίποτε, μπορούν πάντοτε - ως γνωστόν - να το επινοήσουν). Το αποτέλεσμα ωστόσο
δεν αλλάζει.
Το βασικότερο όμως και πλέον σημαντικό πράγμα που κατά τη γνώμη μας αποδείχτηκε
είναι το πόσο γελοία φαντάζουν ενίοτε τα σχέδια κάποιων ανθρώπων, που νομίζουν
ότι είναι θεοί και ότι με την αλαζονεία τους μπορούν να παίζουν έτσι απλά με
τις ζωές των άλλων και με τις μοίρες ολόκληρων λαών. Επί ένα ολόκληρο χρόνο
στήθηκε επιμελώς γύρω μας ένα πανάθλιο σκηνικό που οδηγούσε σταθερά και
μεθοδικά στην προδοτική συμφωνία των Πρεσπών. Όλα ετοιμάστηκαν άψογα και στην
τελική φάση της σκευωρίας, για να αποφευχθεί οτιδήποτε το απροσδόκητο, επί δύο
ολόκληρους μήνες είδαμε πραγματικά απίστευτα πράγματα: πιέσεις και εκβιασμούς,
παρελάσεις διαφόρων εξωγενών παραγόντων από την ίδια τη Μέρκελ αυτοπροσώπως και
τα μηνύματα του Μακρόν και του Μπους έως ειδικούς απεσταλμένους των ΗΠΑ, του
Σόρος, του ΝΑΤΟ, της ΕΕ και λοιπών νεοταξικών δυνάμεων, δηλώσεις, συσκέψεις, παραινέσεις,
έμμεσες και άμεσες απειλές - και όλα αυτά βέβαια εντελώς απροκάλυπτα και
απροσχημάτιστα. Και είδαμε και ένα δημοψήφισμα που πραγματοποιήθηκε με ένα
επίσης απίστευτο ερώτημα, που η διατύπωσή του συνιστούσε πλήρη πλαστογράφηση
και διαστρέβλωση, προκειμένου να ελαχιστοποιηθούν οι κίνδυνοι καταψήφισης. Και
τελικά τίποτε από αυτά δεν στάθηκε ικανό να πείσει αυτόν τον μικρό και τυφλωμένο
πληθυσμό να κινηθεί έξω από τις ιδεοληπτικές ψυχώσεις του και να δεχτεί κάτι
που (πλην των συμφερόντων των νεοταξιτών) ήταν ξεκάθαρα και υπέρ του ιδίου. Δεν
ξέρουμε αν όλα αυτά επιβεβαιώνουν την αρχαία ρήση για την Άτη και τη Νέμεση που
ακολουθούν την Ύβρη ή τη λίγο μεταγενέστερη ρήση για όσους…μωραίνει ο Κύριος.
Πιθανότατα ναι, γιατί με τη χτεσινή τυφλή άρνησή τους οι Σκοπιανοί μπαίνουν σε μεγάλες
περιπέτειες και σε φάση νέων και ανυπολόγιστης έκβασης κλυδωνισμών για το
περίεργο κρατικό τους μόρφωμα. Σίγουρα όμως επιβεβαιώνουν την άλλη ρήση, την
πολύ πιο πρόσφατη: «έχουν οι άνθρωποι τα σχέδιά τους, έχει όμως και ο Θεός τα
δικά του». Και εκείνος που το είπε αυτό, είχε μιλήσει επίσης ξεκάθαρα για το
θνησιγενές αυτού του κλεψιγενούς μορφώματος των ιστορικών πλαστογράφων. Έτσι,
για να μην ξεχνιόμαστε.
Και μια που αναφερθήκαμε στον Θεό, αποδείχτηκε επίσης προχτές αυτό που λέμε συχνά:
ότι κανένας αγώνας και κανένας κόπος δεν πάει χαμένος. Μπορεί να δυσφορούμε για
τόσους αδιάφορους συμπατριώτες μας που περί άλλα τυρβάζονται όλον αυτόν τον καιρό
ή για ένα σωρό παιχνίδια και σπέκουλες από αριβίστες επαγγελματίες
πατριδεμπόρους πάνω στο θέμα της Μακεδονίας, από την άλλη όμως υπήρξε και τόσος
ανιδιοτελής κόσμος που κατέβηκε στους δρόμους, έστω ανοργάνωτα κι
απροετοίμαστα. Ένας κόσμος που στενοχωρήθηκε, πόνεσε, έκλαψε, θύμωσε,
ξεβολεύτηκε, φώναξε, έφαγε χημικά, κινδύνεψε πολλαπλώς από τους πραιτωριανούς
του καθεστώτος. Και φυσικά υπήρξε κι ένας κόσμος που προσευχήθηκε και που
συνεχίζει να προσεύχεται. Όλον αυτόν τον κόπο, όλα αυτά τα δάκρυα, που ήρθαν
για ένα τέτοιο ευγενή σκοπό, ο Θεός δεν μπορεί να τα παραβλέψει. Όπως δεν
μπορεί να παραβλέψει και τη χορεία των νεκρών, των ηρώων και των μαρτύρων,
τόσους και τόσους που έχυσαν το αίμα τους μέσα στους αιώνες για αυτή την
ευλογημένη μακεδονική γη. Κι αν αυτό συχνά, λόγω ολιγοπιστίας ή και πλήρους
πνευματικής πόρωσης, το ξεχνούμε, Εκείνος φροντίζει συνεχώς και μας το
υπενθυμίζει. Αρκεί να έχουμε τα μάτια μας ανοιχτά, για να το βλέπουμε.
Όλα τα παραπάνω πάντως δεν θα πρέπει
ούτε στιγμή να μας καθησυχάζουν. Όσα βλέπουμε από το βράδυ της Κυριακής
αποδεικνύουν εντέλει και αυτό. Το σκοπιανό δημοψήφισμα ήταν ένα ηχηρό ράπισμα
στα μούτρα όλης της διεθνούς νεοταξικής συμμορίας και των ντόπιων προδοτών
λακέδων της, είναι βέβαιο όμως πως τίποτε δεν τελείωσε ακόμη. Ήδη όλοι αυτοί οι
άθλιοι έχουν ξεκινήσει την αναμενόμενη απόπειρα να μετατρέψουν το μαύρο σε
άσπρο και να «ερμηνεύσουν» το προχτεσινό αποτέλεσμα με τη συνήθη τους
αυθαιρεσία. Και οι δικοί μας θα κάνουν επίσης ό,τι μπορούν για να ολοκληρώσουν
τη διατεταγμένη υπηρεσία τους και να οδηγήσουν το θέμα ως την ελληνική Βουλή,
όπως προστάζουν τα ξένα αφεντικά τους. Δεν χωράει λοιπόν το παραμικρό ίχνος
εφησυχασμού. Αυτά που έχουμε πει για την ανάγκη συνέχισης του αγώνα, αλλά και
αναβάθμισής του σε νέες βάσεις ισχύουν πάντα, με την ίδια επιτακτικότητα. Όσα
συνέβησαν όμως προχτές μπορούν αναμφίβολα (και πρέπει) να μας οπλίσουν με νέο
θάρρος. Ναι, ο αγώνας αυτός είναι δίκαιος και συν Θεώ μπορεί να κερδηθεί. Ναι,
υπάρχει ελπίδα…