Ἐάν ὁ Κλήμης Ρώμης εἶναι διάδοχος τοῦ Πέτρου, διότι ἐχειροτονήθη ἀπό τόν Πέτρο, τότε ὅσοι ἐπίσκοποι χειροτονήθησαν ἀπό τόν Πέτρο εἶναι διάδοχοί του, καό ὄχι μόνο ὁ Κλήμης.Ὁ ἀπόστολος Πέτρος ἐχειροτόνησε τόν Πάπα Κλήμεντα ἐπίσκοπο Ρώμης μόνο, καί ὄχι τῆς οἰκουμένης ὅλης. Ἐάν ὁ θάνατος τοῦ Πέτρου ἔδωσε τέτοιο προνόμιο στόν Πάπα να εἶναι κεφαλή τῆς Ἐκκλησίας, καί μονάρχης ἐπάνω σέ ὅλους τούς ἀρχιερεῖς καί εἰς τάς Συνόδους, πολύ περισσότερον πρέπει νά ἔχει αὐτά τὰ προνόμια ὁ Ἱεροσολύμων διά τόν θάνατον τοῦ Χριστοῦ.
Λέγοντας ὁ Πάπας πώς εἶναι ἡ κεφαλή τῆς Ἐκκλησίας, ἐξώρισε ἀπό τήν δυτικὴ Ἐκκλησία τόν Δεσπότη πάντων Χριστόν, καί ἔτσι ἔμεινε ἡ δυτικὴ Ἐκκλησία χήρα ἀπό τόν Χριστό.Ὅταν οἱ υἱοί τοῦ Ζεβεδαίου ζήτησαν ἀπό τόν Χριστὸ πρωτοκαθεδρία, νὰ καθήσουν ὁ ἕνας δεξιά του καί ὁ ἄλλος ἀριστερά του (Μάρκ.ι´35-38), ὁ Κύριος δέν τούς εἶπε ὅτι αὐτό εἶναι ἀδύνατον, διότι τήν πρωτοκαθεδρία τὴν ἔχω δώσει στόν Πέτρο, ἀλλά, ὅτι «ὃς ἐάν θέλῃ γενέσθαι μέγας ἐν ὑμῖν, ἔσται διάκονος ὑμῶν, καὶ ὃς ἐάν θέλῃ γενέσθαι πρῶτος, ἔστω πάντων δοῦλος».
Ὅταν οἱ ἀπόστολοι κατά τόν μυστικόν Δεῖπνον ἔπεσαν σέ φιλονικία, διά τά πρωτεῖα, ὁ Κύριος δέν τούς εἶπε πώς ὁ Πέτρος εἶναι ὁ μεγαλύτερος, ἐπειδή αὐτόν ἀφήνω ἐπίτροπον εἰς τό ποίμνιον, αὐτός εἶναι ἡ κεφαλή ὅλων σας. (Λουκ. κβ’ 24-26). Ἀλλά τούς εἶπε ὅτι “οἱ βασιλεῖς τῶν ἐθνῶν κυριεύουσιν αὐτῶν, καὶ οἱ ἐξουσιάζοντες αὐτῶν εὐεργέται καλοῦνται, ὑμεῖς δὲ οὐχ οὕτως, ἀλλ᾽ ὁ μείζων ἐν ὑμῖν γενέσθω ὡς ὁ νεώτερος καὶ ὁ ἀνακείμενος ὡς ὁ διακονῶν”.
Ἔφερε καί παράδειγμα ὁ Κύριος τούς Φαρισαίους, οἱ ὁποῖοι ζητοῦσαν ἀπό τούς ἀνθρώπους νά λέγονται Ραββί, ὅμως ἐσεῖς, οἱ δικοί μου μαθηταί μήν πέσετε στὸ πάθος αὐτό, μή ζητεῖτε τό πρωτεῖον αὐτό, ὑμεῖς μή κληθῆτε καθηγηταί, «εἷς γάρ ἐστιν ὁ καθηγητής Χριστός, καί πατέρα μὴ καλέσητε ἐπί τῆς γῆς. Εἷς ἐστιν ὁ Πατ'ηρ ὑμῶν ὁ ἐν τοῖς οὐρανοῖς, ὑμεῖς δέ πάντες ἀδελφοί ἐστέ».
Οἱ Ἀπόστολοι ἔπεμψαν τόν Πέτρον καί τόν Ἰωάννην στήν Σαμάρεια, ὅταν ἄκουσαν πώς ἐδέχθη τόν λόγον τοῦ Θεοῦ, ἐάν ὁ Πέτρος ἦταν κεφαλὴ καί ἄρχων πάντων, πῶς πέμπεται ἀπό τούς ἄλλους; πράγμα πού δέν τό δέχεται οὔτε ἡ συνήθεια οὔτε τό δίκαιον;
Εἶναι λοιπόν φανερό ὅτι τοῦτοι οἱ καπνοί τῆς φιλοδοξίας, καί πρωτοκαθεδρίας δέν ἐχώρησαν μέσα εἰς τάς θεοφόρους κεφαλάς τῶν Ἀποστόλων, ἀλλ᾽ ὅλοι ἦταν ὁμοταγεῖς, ἀδελφοί κατὰ τήν διδασκαλία τοῦ Κυρίοu, ἐπίσης διδάσκαλοι πάσης τῆς οἰκουμένης. Ὄχι διῃρημένως ὁ ἕνας στὴ Ρώμη, ὁ ἄόλος ἀλλαχοῦ, ἀλλά πανταχοῦ καθ᾽ ἕνας τήν αὐτὴ ἐξουσία εἶχε καί τό αὐτὸ Ἀποστολικὸ προνόμιο.
Ἔτσι ὁ Πάπας διά νά στήση τήν κεφαλήν του, ὄχι μόνον συκοφαντεῖ τὸ Εὐαγγέλιο, ἀλλὰ καταφρονεῖ καὶ τόν μακάριο Πέτρο σμικρύνοντάς του τὸ Ἀποστολικόν του προνόμιο, ἐπειδή ἀπό ἐκεῖ πού ἦταν χειροτονημένος διδάσκαλος πάσης της οἰκουμένης καθώς καὶ οἱ λοιποὶ Ἀπόστολοι, αὐτός τόν περικλείει εἰς τήν Ρώμην. Ἐάν ὁ Πέτρος ἦταν κεφαλή καί ἀρχή, πῶς ὁ Παῦλος ὁ ὁποῖος δέν ἦταν ἀπό τούς δώδεκα ἀντεστάθη κατά πρόσωπον εἰς τόν Πέτρον; Πῶς τόν ἐλέγχει καθώς ὁ ἴδιος γράφει στήν πρός Γαλάτας ἐπιστολήν του; «ὅτε ἦλθε Πέτρος εἰς Ἀντιόχειαν κατὰ πρόσωπον αὐτοῦ ἀντέστην» (Γαλατ. β΄11).
Ἐάν ὁ Πέτρος ἦταν πρῶτος πῶς εἰς τήν Ἀποστολικήν Σύνοδον δέν ἀποφασίζει ὁ Πέτρος ὡς κεφαλὴ πάντων, ἀλλὰ ὁ Ἰάκωβος; (Πράξ. ιε΄10-28). Οἱ Ἀπόστολοι ἦσαν οἰκουμενικοὶ διδάσκαλοι, καὶ ἰσότιμοι πάντες, καὶ οὐδένας εἶχε διωρισμένον θρόνον. Οἱ Ἀπόστολοι χειροτονοῦσαν παντοῦ Ἀρχιερεῖς, καὶ ἔδιδαν εἰς αὐτούς τέσσαρα χαρίσματα: πρῶτον τό κήρυγμα τοῦ Εὐαγγελίου, δεύτερον τήν Ἱερωσύνην, τρίτον τήν χειροτονίαν, τέταρτον τήν ἐξουσίαν τοῦ δεσμεῖν καὶ λύειν. Καὶ αὐτὰ μερικῶς, καὶ ὄχι οἰκουμενικῶς, ἀλλὰ καθένας εἰς τήν ἐπαρχίαν του ἐκήρυττε τὸ Εὐαγγέλιο, ἐνεργοῦσε τὰ τῆς Ἱερωσύνης, ἔπραττε τὰ τῆς χειροτονίας, ἐτέλει τὰ τοῦ δεσμεῖν καὶ λύειν. Ἔξω ἀπὸ τήν ἐπαρχίαν του οὐδείς. Ἐπειδὴ αὐτὸ ἦταν ἀποστολικὸ χάρισμα. Οἱ Ἀπόστολοι Ἀρχιερεῖς χειροτονοῦσαν, καὶ ὄχι Ἀποστόλους. Οὐδείς τῶν χειροτονηθέντων ἀπό τούς Ἀποστόλους ἔγινε διάδοχος καὶ τοῦ ἀποστολικοῦ ἀξιώματος. Δόγμα τῶν Παπικῶν εἶναι «τὸ μὴ πιστεύειν εἰς τόν Πάπαν, ταυτόν ἐστὶ τὸ μὴ πιστεύειν εἰς τόν Χριστόν», ὡσάν νά ἦταν ὁ Πάπας καί ὁ Χριστός ἓν κατὰ τήν οὐσίαν, δηλαδὴ θεοποιεῖ τόν ἑαυτόν του. Ὁ Πάπας εἶναι κτίσμα, καὶ ἐπειδὴ ζητεῖ προνόμιον ὁπού τὸ ἔχει μόνος ὁ Θεός, τὸ νὰ πιστεύουν εἰς αὐτόν τὰ κτίσματα, εἶναι ἱερόσυλος, καὶ παντά πασι τυφλός, ὅταν θέλει νὰ εἶναι ἀνώτερος τῶν Συνόδων; ὅταν φαντάζεται πώς εἶναι ἀναμάρτητος; τί ἄλλο ὅταν διδάσκει πώς εἶναι μονάρχης τῶν Ἐκκλησιῶν; παρὰ τὸ ὅτι εἶναι Θεός; καὶ διὰ τοῦτο μὲ ἀναίσχυντον καὶ ἄθεον ἀπόφασιν θέλει νὰ προσκυνῆται καὶ νὰ πιστεύεται ὡς Θεός; Τοῦτο τί ἄλλο εἶναι παρὰ φαντασία ἀθεΐας, τύφλωσις νοός εἰδωλολάτρου;Ὁ 35ος Ἀποστολικός κανών βοᾶ : «Εἴ τις Ἐπίσκοπος τολμήσειε χειροτονίαν ποιῆσαι ἐν ταῖς μὴ ὑποκειμέναις αὐτῷ χώραις καὶ πόλεσι, παρὰ γνώμην τῶν κατεχόντων αὐτάς, καθαιρείσθω, ὅ τε χειροτονήσας καὶ χειροτονηθείς».
. Ἐάν ἦταν ὁ Ρώμης πρῶτος, πώς αὐτός ὁ ἴδιος ὁ Κλήμης ἔγραφε τόν Ἀποστολικὸ κανόνα ποὺ λέει:«Τούς Ἐπισκόπους ἑκάστου ἔθνους, εἰδέναι χρὴ τόν ἐν αὐτοῖς πρῶτον, καὶ ἡγεῖσθαι αὐτόν ὡς κεφαλήν, καὶ μηδέν τι πράττειν ἄνευ τῆς ἐκείνου γνώμης. Ἐκεῖνα δὲ πράττειν ἕκαστον, ὅσα τῇ αὐτοῦ παροικίᾳ ἐπιβάλλει καὶ ταῖς ὑπ᾽ αὐτήν χώραις. Ἀλλὰ μηδὲ ἐκεῖνος ἄνευ τῆς πάντων γνώμης ποείτω τι. Οὕτω γὰρ ὁμόνοια ἔσται, καὶ δοξασθήσεται ὁ Θεός». Ἀλλ᾽ ἡ φιλαρχία τοῦ Πάπα καὶ τοῦτον τόν κανόνα καθώς καὶ ἄλλους πολλοὺς καταπάτησε (9ον τῆς ἐν Ἀντιοχείᾳ Συνόδου).
Ὁ Πάπας ἀπὸ κενὴ φιλοδοξία, διὰ νὰ στήσῃ τήν μοναρχικὴ ἐξουσία, ἰδιοποιῆται τὰ Ἀποστολικὰ χαρίσματα. Ἡ φιλοδοξία τοῦ Πάπα τόν ἔφερε σὲ τέτοιο σημεῖο νὰ λέῃ ὅτι «τὸ μὴ πιστεύειν εἰς τόν Πάπα, ταυτόν ἔστι τὸ μὴ πιστεύειν εἰς τόν Χριστόν, ὡσάν νὰ ἦταν ὁ Πάπας καὶ ὁ Χριστός ἓν κατὰ τήν οὐσίαν”. Θεοποιεῖ τόν ἑαυτό του. Αὐτός ὁ ὑπερβολικός τύφος τοῦ Πάπα, αὐτὴ ἡ μοναρχομανία του ἐγέννησε τόσας αἱρέσεις. Ποῦ ἡ χρυσὴ παραγγελία ποὺ μᾶς ἄφησε ὁ Κύριος, «μάθετε ἀπ’ ἐμοῦ ὅτι πρᾷός εἰμι καὶ ταπεινός τῇ καρδίᾳ, καὶ εὑρήσετε ἀνάπαυσιν ταῖς ψυχαῖς ὑμῶν»; Ποῦ ὁ μακαρισμός «μακάριοι οἱ πτωχοὶ τῷ πνεύματι», δηλαδὴ οἱ ταπεινοὶ ; Ποῦ τόσα καὶ τόσα παραδείγματα χρυσὰ καὶ λαμπρά τῆς ταπεινοφροσύνης ; . Ἡ ὑπερηφάνεια εἶναι ἄρνησις τῆς ζωῆς τοῦ Χριστοῦ, μίμησις τοῦ διαβόλου, διότι οἱ ἀποστατικές δυνάμεις, καθώς ἔλεγε ἡ μακαρία Συγκλητική, τις ἄλλες ἀρετὲς δύνανται κατά τινα τρόπον, νὰ μιμηθοῦν, τήν δὲ ταπεινοφροσύνη οὐδέποτε. Ἡ ταπεινοφροσύνη εἶναι γεννήτρια τροφός πασῶν των ἀρετῶν, μίμησις τῆς ζωῆς τοῦ Χριστοῦ. Ἡ παπικὴ ἐκκλησία εἶναι νόθος ὀργανισμός. Σὲ ἕναν θνητόν καὶ ἁμαρτωλόν ἄνθρωπον συγκεντρώθηκε ἡ ἀπόλυτη ἐξουσία καὶ τὸ ἀλάθητο. Ἡ παπικὴ ἐκκλησία δέν εἶναι Χριστοκεντρικὴ ἀλλὰ Παποκεντρική.Ὁ Πάπας ὑπέκυψε στόν τρίτο καὶ τελευταῖο πειρασμὸ τοῦ Κυρίου στήν ἔρημο.
Ἁγ. Νεκταρίου: «Μελέτη ἱστορική περί τῶν αἰτιῶν τοῦ σχίσματος», ἐκδ. Ν. Παναγοπούλου, τόμ. Α’., Ἀθῆναι
ΤΟ ΕΙΔΑΜΕ ΣΤΟ: https://proskynitis.blogspot.com/2016/07/blog-post_18.html