Γράφει ο Αθανάσιος Κρουστάλης
Μόλις χθες γύρισα από το Παρίσι. Εκεί επισκέφθηκα το μουσείο του Λούβρου. Κάποια στιγμή ρώτησα τον υπάλληλο στην ελληνική πτέρυγα που είναι η Νίκη της Σαμοθράκης στα γαλλικά , αναφέροντας το όνομα στα ελληνικά. Μου είπε ευγενικά αν ρωτάω για την ..βικτουαρ ντε λα σαμοτρας.
Τον ρώτησα τότε αν γνωρίζει πως λέγεται το φημισμένο ρολόι του Λονδίνου και εκείνος απάντησε με έμφαση Big Ben.
-Γιατί δεν το λέτε αυτό grand ben; τον ρώτησα στα γαλλικά.
Γιατί νιώθετε την ανάγκη να κλέψετε και το όνομα εκτός από το έκθεμα;
Κατέβασε το κεφάλι. Τον χτύπησα φιλικά στην πλάτη. Δεν έφταιγε αυτός, εγώ φταίω.
Η ελληνική πλευρά κατέχει το 30% του Λούβρου και στην είσοδο δεν υπάρχει ούτε καν το welcome στα ελληνικά ( ανάμεσα σε 20 γλώσσες).
Σήμερα ο κόσμος διαδηλώνει κατά της ονομασίας της Μακεδονίας. Και διαδηλώνει κατά της ιδίας του της κυβέρνησης. Και διαδηλώνει κατά των ιδίων των συμπατριωτών του.
Γιατί το πρόβλημα δεν είναι οι γείτονες, αλλά η ίδια η διχόνοια που μας διακατέχει από καταβολής του έθνους μας.
Που μεριάζει λίγο στον πόλεμο, στην κατοχή, την επιδρομή κ ξαναθεριεύει μετά .
Σήμερα δεν πολεμάμε, αλλά δυστυχώς δείχνουμε στον κόσμο τον τρόπο να έρθει ξανά κ ξανά κ ξανά κι όχι μόνο να πάρει την νίκη αλλά να την κάνει και "βικτουαρ". Κι αυτοί που διαδηλώνουν κι αυτοί που τους χλευάζουν, μαζί.
Η συμφωνία των Πρεσπών δεν έχει σημασία αν είναι καλή ή κακή πολιτικά γιατί είναι κάκιστη κοινωνικά. Γιατί δίνει την δυνατότητα στον κάθε ξένο να χρησιμοποιεί το ίδιο μας το έθνος οπλίζοντας με έπαρση τον ένα αδερφό κ με ευτελισμό τον άλλον.
Η κυβέρνηση δεν έχει καμιά λαϊκή εντολή κ συνάμα καμιά δικαιοδοσία να διαπραγματευτεί αυτό το θέμα.
Δεν είναι καν διαπραγματεύσιμο όταν διχάζει τον λαό. Χωρίς δημοψήφισμα.
Φοβάμαι...
Φοβάμαι την επανάληψη. Φοβάμαι ότι σε λίγα χρόνια σε έναν καναπέ μέσα από μια ιστοσελίδα θα φωνάζουμε, φέρτε τα πίσω.
Την νίκη που έγινε βικτουαρ, την Καρυάτιδα που έγινε καριατιντ, την Μακεδονία που έγινε μασεντονζια.
Και τότε δίνοντας στα παιδιά μας μια σταγόνα έστω λιγότερη ιστορίας, περηφάνιας , κληρονομιάς και εθνικής αδελφοσύνης, θα είμαστε όχι μόνο ανάξιοι μνημόνευσης αλλά και ανάξιοι ακόμα και ταφής.