ΘΛΙΒΕΡΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΔΥΟ ΔΕΚΑΕΤΙΩΝ - Στήν ἀρχή τῆς τρίτης δεκαετίας.

 

Πρωτοπρεσβύτερος Θεόδωρος Ζήσης

Ὁμότιμος Καθηγητής Θεολογικῆς Σχολῆς Α.Π.Θ.

  

1. «Οὐδέν Ἐκκλησίας δυνατώτερον». Ἡ δόξα τῆς πρώτης χιλιετίας.
Μέ δέος καί πολλή περίσκεψη γράφουμε τό ἐπετειακό αὐτό ἄρθρο μέ τήν συμπλήρωση εἴκοσι ἐτῶν ἀπό τήν ἔκδοση καί κυκλοφόρηση τοῦ περιοδικοῦ «Θεοδρομία» (1999-2018). Ἀναλογιζόμαστε ὅτι στό κατώφλι τῆς τρίτης χιλιετίας καί στό τέλος τῆς δεύτερης ἦλθε, γιά νά ἐνδυναμώσει τίς ὀρθόδοξες φωνές, τίς ὀρθόδοξες ἀντιστάσεις, ἀπέναντι στήν διαφαινόμενη καί σχεδιασμένη προσπάθεια τῆς «Νέας Ἐποχῆς» τοῦ Ἀντιχρίστου νά ὑπο-καταστήσει καί νά ἀντικαταστήσει τήν ἀληθινή Νέα Ἐποχή τοῦ Χριστοῦ, τήν Καινή Κτίση, πού ἐγκαινίασε ὁ Θεάνθρωπος Χριστός καί συνεχίζει ἡ Ἐκκλησία Του διά τῶν αἰώνων μέ τήν ἐνεργό παρουσία καί δράση τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.

Οἱ ἀντίθεες καί ἀντίχριστες δυνάμεις δέν ἔπαυσαν ἀπό τήν ἀρχή νά ἐπιτίθενται εἴτε μέ διωγμούς, εἴτε μέ τήν ἐσωτερική διάβρωση τῶν Χριστια-νῶν, μέ τίς αἱρέσεις καί τά σχίσματα, ὥστε νά ἀποδυναμώσουν ἤ καί νά καταλύσουν τό ἔργο τοῦ Θεανθρώπου Χριστοῦ, νά διώξουν τόν Θεό ἀπό τήν ἀνθρώπινη ἱστορία, νά θανατώσουν τόν Θεό, ὅπως ἐπεχείρησαν πρῶτοι μέ τόση ἀνοησία καί παραφροσύνη οἱ ἀγνώμονες Ἰουδαῖοι, τό ἔργο τῶν ὁποίων συνέχισαν καί συνεχίζουν μέχρι σήμερα οἱ ἀμετανόητοι ὁμόφυλοί τους καί πλῆθος ἄλλο πολύ Χριστομάχων καί ἐκκλησιομάχων. Δέν παραδειγματίζονται ἀπό τό πάθημα-μάθημα τοῦ κατ᾽ ἀρχήν διώκτη τῶν Χριστιανῶν Ἀποστόλου Παύλου, στόν ὁποῖο ἐμφανισθείς ὁ Χριστός στόν δρόμο πρός τήν Δαμασκό, ὅπου πήγαινε νά συλλάβει Χριστιανούς, τοῦ εἶπε τό παναληθέστατο ἐκεῖνο «σκληρόν σοι πρός  κέντρα λακτίζειν»[1], εἶναι σκληρό νά κλωτσᾶς τά καρφιά, γιατί θά ματώσεις. Πολεμώντας τόν Θεό καί τήν Ἐκκλησία Του δέν πρόκειται ποτέ νά νικήσει ὁ ἄνθρωπος, ὅπως ἐπίσης παναληθέστατα καί ἀδιάψευστα εἶπε ὁ σκληρά πολεμηθείς, καί μάλιστα ἀπό ἐπισκόπους, Ἅγιος Ἰωάννης Χρυσόστομος: «Οὐδέν Ἐκκλησίας δυνατώτερον ἄνθρωπε. Λῦσον τόν πόλεμον, ἵνα μή καταλύσῃ σου τήν δύναμιν· μή εἴσαγε πόλεμον εἰς τόν οὐρανόν. Ἄνθρωπον ἐάν πολεμῆς, ἤ ἐνίκησας ἤ ἐνικήθης. Ἐκκλησίαν δέ ἐάν πολεμῆς, νικῆσαί σε ἀμήχανον· ὁ Θεός γάρ ἐστιν ὁ πάντων ἰσχυρότερος»[2].

Κατά τήν πρώτη χιλιετία ἐξῆλθε νικήτρια ἡ Ἐκκλησία ἀπό τούς σκληρούς ἐναντίον της διωγμούς τῶν Ἰουδαίων καί τῶν εἰδωλολατριῶν Ρωμαίων αὐτοκρατόρων. Μετά τήν κατάπαυση τῶν διωγμῶν καί τήν θεοκίνητη προστασία τοῦ Μ. Κωνσταντίνου καί τῶν διαδόχων του ἐπί αἰῶνες στήν νέα χριστιανική αὐτοκρατορία ξεπέρασε τά ἐσωτερικά προβλήματα ἀπό τίς αἱρέσεις καί τά σχίσματα, πού προκλήθηκαν δυστυχῶς ἀπό ἐπισκόπους καί λοιπούς κληρικούς.

 

 

2. Ἀποχριστιανίζεται ἡ Δύση κατά τήν δεύτερη χιλιετία. Ἀντέχει ἡ Ἀνατολή

 

Μέ τήν ἀρχή τῆς δεύτερης χιλιετίας τραυματίσθηκε σοβαρά ἀπό τό μεγάλο σχίσμα πού προκάλεσαν οἱ αἱρέσεις καί οἱ ὑπερφίαλες διοικητικές ἀξιώσεις τοῦ Παπισμοῦ, ὁ ὁποῖος προκάλεσε καί δεύτερο σχίσμα μέσα στούς κόλπους τῆς Δύσεως στά μέσα τῆς χιλιετίας μέ τό κίνημα τῶν Προτεσταντῶν τοῦ Λουθήρου καί τῶν ἄλλων μεταρρυθμιστῶν. Ξεκομμένη ἡ Δύση ἀπό τήν Μία, Ἁγία, Καθολική καί Ἀποστολική Ἐκκλησία ἐνόθευσε τό Εὐαγγέλιο καί ὡς διδασκαλία καί ὡς ζωή, ὡς δόγμα καί ὡς ἦθος· ἔχασε τήν ἀναπλαστική καί ἀνακαινιστική δύναμη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καί ἔδωσε χῶρο στίς ἀντίθεες καί ἐκκλησιομάχες δυνάμεις νά ἀποχριστιανίσουν τήν Εὐρώπη καί δι᾽ αὐτῆς ὁλόκληρο τόν δυτικό πολιτισμό. Ἐπειδή, μάλιστα, δέν κατόρθωσαν μέσῳ τοῦ Ἰσλάμ κατά τήν σκληρή Ὀθωμανική κατάκτηση καί τούς διωγμούς τῶν Ὀρθοδόξων νά ἀποχριστιανίσουν καί τήν Ἀνατολή, ἀντίθετα μέ τούς διωγμούς καί τό πλῆθος τῶν Νεομαρτύρων δοξάσθηκε καί πάλι ἡ Ἐκκλησία, στό τέλος τῆς δεύτερης χιλιετίας, κατά τόν εἰκοστό αἰώνα, σχεδίασαν συνδυασμένα οἱ Ἀντίχριστοι δύο σοβαρά πλήγματα ἐναντίον τῆς Ὀρθοδόξου Καθολικῆς τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας. Ἐγκατέστησαν τά ἄθεα κομμουνιστικά καθεστῶτα στίς κατά πλειοψηφία ὀρθόδοξες χῶρες τῆς Ἀνατολικῆς Εὐρώπης καί κυρίως στήν μεγάλη καί δυνατή χώρα τῆς Ρωσίας, πού προστάτευε τούς Ὀρθοδόξους, καί προκάλεσαν φρικτούς διωγμούς καί βασανιστήρια, νομίζοντας ἀνοήτως καί πάλιν ὅτι θά νικήσουν καί θά καταστρέψουν τήν Ἐκκλησία.

Συγχρόνως ὡς ἐναλλακτικό καταστροφικό σχέδιο, ἐκεῖ ὅπου δέν εἶχε κρατικά ἐπικρατήσει ὁ Κομμουνισμός μέ τήν ἀθεΐα του, ὀργάνωσαν μεθοδικά, διαμόρφωσαν καί ἐδίδαξαν μέ στρατευμένους ἤ ἀπληροφόρητους καί ἀδιάφορους κληρικούς καί θεολόγους, μέ τό πρόσχημα μάλιστα τῆς ἀγάπης, τήν παναίρεση τοῦ διαθρησκειακοῦ καί διαχριστιανικοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ὁ ὁποῖος ἐξισώνει καί ἰσοπεδώνει ὅλες τίς θρησκεῖες καί ἐκκλησιοποιεῖ ὅλες τίς καταδικασμένες αἱρέσεις. Ἰσχυρίζεται ὅτι δέν εἶναι ἀποκλειστικά μόνον ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ἡ Μία, Ἁγία, Καθολική καί Ἀποστολική Ἐκκλησία, ἀλλά ἐκκλησία εἶναι καί ὁ Παπισμός, ὁ Προτεσταντισμός, ὁ Μονοφυσιτισμός, ὅτι καί μέσα σ᾽ αὐτές τίς αἱρέσεις ἠμπορεῖ κανείς νά σωθεῖ. Καί τό χειρότερο, ὅτι σώζονται οἱ ἄνθρωποι καί μέσα στίς ἄλλες θρησκεῖες, τόν Ἰουδαϊσμό, τό Ἰσλάμ, τό Βουδδισμό κ.ἄ. Ὑπάρχει χειρότερη κατάλυση τοῦ ἔργου τοῦ Θεανθρώπου Χριστοῦ, καί καθοδήγηση τῶν ἀνθρώπων στήν ἀπώλεια, στήν ἀγκαλιά τοῦ Διαβόλου;

 

 

3. Ἡ στροφή τῆς Κωνσταντινούπολης ἀπό τήν Ὀρθοδοξία στόν Οἰκουμενισμό

 

Ἡ Ἐκκλησία Κωνσταντινουπόλεως κατά τό πρῶτο μισό τῆς δεύτερης χιλιετίας, ἄντεξε στίς ἐπιβουλές τῆς Δύσεως καί παρά τήν σταδιακή ἐξασθένηση τῆς αὐτοκρατορίας δέ ἐπρόδωσε τήν Ὀρθόδοξη Πίστη, δέν δέχτηκε τίς αἱρέσεις τοῦ Παπισμοῦ οὔτε τίς ὑπερφίαλες ἀξιώσεις τῶν παπῶν γιά παγκόσμιο πρωτεῖο ἐξουσίας, ἔστω καί ἄν ἡ ἐκκλησιαστική καί πολιτική ἡγεσία ὑπέγραψαν τίς αἱρετικές ἀποφάσεις τῆς ψευδοσυνόδου Φερράρας Φλωρεντίας (1438-1439). Ὅλοι οἱ ἱστορικοί συμφωνοῦν ὅτι ἡ ἅλωση τῆς Πόλης ἀπό τούς Τούρκους τό 1453 ὀφείλεται ἐν πολλοῖς στήν ἀποδυνάμωσή της ἀπό τήν ἅλωση τῶν σταυροφόρων τοῦ πάπα τό 1204 καί στήν κατάτμησή της σέ παποφραγκικά κρατίδια. Αἰχμάλωτη πάντως καί ὑπόδουλη στούς Ἀγαρηνούς ἐκράτησε διωκόμενη καί αἱμορροοῦσα μέ πλῆθος Νεομαρτύρων τήν σωστική μόνη ἀλήθεια τῆς Ὀρθοδοξίας καί ἀπέφυγε, λόγῳ τῆς αἰχμαλωσίας, τήν συνεπαφή μέ τήν αἱρετική παπική καί προτεσταντική Δύση. Μέχρι τό τέλος τοῦ 19ου αἰῶνος ἡ Κωνσταντινούπολη πορεύεται ἀταλάντευτα ἐπί τῆς ὁδοῦ τῶν Ἁγίων Πατέρων, κορυφαία προστάτιδα καί κηδεμών τῶν ὀρθοδόξων δογμάτων καί τοῦ ὀρθοδόξου ἤθους.

Ἔχουμε ἐξηγήσει σέ εἰδική μελέτη μας μέ τίτλο «Ἀπό τήν Ὀρθοδοξία στόν Οἰκουμενισμό. Ἡ μεγάλη ἀνατροπή τοῦ 20οῦ αἰώνα»[3], πῶς ἡ αἰχμάλωτη στούς Τούρκους Μεγάλη ὄντως Ἐκκλησία τῆς Κωνσταντινουπόλεως ἄλλαξε πορεία· ἀπομακρύνθηκε ἀπό τήν ὁδό τῶν Ἁγίων Πατέρων καί καθ᾽ ὅλη τή διάρκεια τοῦ 20οῦ αἰῶνος μέχρι καί σήμερα, στίς πρῶτες δεκαετίες τῆς τρίτης χιλιετίας, γνωρίζει καί ζεῖ μέσα σέ μία χειρότερη αἰχμαλωσία, στήν αἰχμαλωσία τῆς παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Ὁ σχεδιασμός τῶν ἀντιθέων δυνάμεων τοῦ Σατανᾶ νά κτυπᾶ τήν Ἐκκλησία ἄλλοτε μέ ἐξωτερικούς διωγμούς τῶν ἀθέων ἤ ἀντιχριστιανικῶν κυβερνήσεων καί ἄλλοτε μέ τήν ἐσωτερική διάβρωση τῶν ἡγετῶν τῆς Ἐκκλησίας στό δόγμα καί στό ἦθος φαίνεται νά ἐπιτυγχάνει. Ἡ εἴσοδος στήν τρίτη χιλιετία εὑρίσκει τήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ ἀποδυναμωμένη εἴτε ἀπό ἐξωτερικούς εἴτε ἀπό ἐσωτερικούς ἐχθρούς.

Ἡ πτώση βέβαια τῶν κομμουνιστικῶν ἀθέων καθεστώτων στήν Ρωσία καί στίς ἄλλες ὀρθόδοξες χῶρες ἐπέτρεψε τήν ἀναδιοργάνωση, τό ξαναζων-τάνεμα τῆς ἐκκλησιαστικῆς ζωῆς καί ἀπέδειξε γιά ἄλλη μία φορά ὅτι «ἡ Ἐκκλησία πολεμουμένη νικᾶ»[4]. Νέες ἐλπίδες γεννήθηκαν μετά τό 1990 ὅτι ὁδεύουμε σέ θρίαμβο νέο τῆς Ὀρθοδοξίας, ὅτι ὁ 21ος αἰώνας, ὅπως εἶχε προβλέψει ὁ Ἄγγλος βυζαντινολόγος Στῆβεν Ράνσιμαν, θά εἶναι ὁ αἰώνας τῆς Ὀρθοδοξίας, διότι ὁ δυτικός Χριστιανισμός τοῦ Παπισμοῦ καί τοῦ Προτεσταντισμοῦ ἔχασε κάθε πνευματική ἰκμάδα. Δέν ἀποκλείουμε βέβαια τήν ἐπαλήθευση αὐτῆς τῆς πρόβλεψης, παρά τήν ἀπογοήτευση τῶν δύο πρώτων δεκαετιῶν, κατά τίς ὁποῖες στόν ἐκκλησιαστικό χῶρο κυριαρχοῦν οἱ ἀντίθεες καί ἀντίχριστες δυνάμεις τῆς παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ.

Αὐτές τίς δύο πρῶτες κρίσιμες δεκαετίες τοῦ 21ου αἰώνα, τῆς τρίτης χιλιετίας, ἐκάλυψε μέ τήν ἔκδοσή της ἡ «Θεοδρομία», τό περιοδικό τῆς «Ἑταιρείας Ὀρθοδόξων Σπουδῶν», τῆς Θεσσαλονίκης πού ξεκίνησε τό 1999, στό λυκόφως, στό ἡλιοβασίλεμα, τῆς δεύτερης χιλιετίας, καί προσπαθεῖ τώρα ἐπί εἴκοσι χρόνια νά ἀντισταθεῖ μέ τήν Χάρη τοῦ Θεοῦ, στήν ὁλοκληρωτική κατίσχυση καί ἐπιβολή τοῦ σκότους τῆς αἱρέσεως καί τῆς πλάνης, ἀπό τό ὁποῖο μᾶς ἔβγαλε ὁ Χριστός ὡς φῶς μέγα[5].

 

 

4. Στρέφεται πρός τόν Οἰκουμενισμό καί ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος. Ἀξιοσημείωτη προφητεία Ἁγίου

 

Ὑπῆρχαν καλές ἐλπίδες στό τέλος τοῦ 20οῦ αἰῶνος, μετά τήν κατάρρευ-ση μάλιστα τῶν ἀθέων κομμουνιστικῶν καθεστώτων καί τήν ἀναζωογόνηση ἐκεῖ τῆς Ὀρθοδοξίας. Δυστυχῶς προέκυψε νέος ἀνατρεπτικός παράγων ἀπρόσμενα καί ἀναπάντεχα. Ἡ μέχρι τότε παραδοσιακή Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος, μέχρι καί τοῦ ἀρχιεπισκόπου Σεραφείμ (1974-1998), ἀλλάζει πορεία καί στρέφεται πρός τόν Οἰκουμενισμό. Ὁ ταλαντοῦχος καί χαρισματικός νέος ἀριχεπίσκοπος Χριστόδουλος (1998-2008), πού κατόρθωσε νά κερδίσει τήν ἀγάπη τῶν Ἑλλήνων μέ τήν προσήνεια, τόν πατριωτισμό καί τήν χρυσοστομική ρητορική του δεινότητα, ἄγνωστο γιά ποιούς λόγους καί ἐνῶ ὡς μητροπολίτης Δημητριάδος ἐμφανιζόταν ὡς ἀντιπαπικός καί ἀντιοικουμενιστής, στήν παραδοσιακή γραμμή τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ἐπαινούμενος καί προβαλλόμενος ἀπό τόν μακαριστό ἀρχιεπίσκοπο Σεραφείμ, αἰφνιδίως ἀλλάζει πορεία. Τολμᾶ καί συνεργάζεται μέ τήν ἑλληνική κυβέρνηση γιά νά προσκαλέσουν ἀπό κοινοῦ τόν πάπα στήν Ἑλλάδα, ἐνέργεια ἀδιανόητη καί πρωτάκουστη γιά τήν σφόδρα ἀντιπαπική Ἑλλάδα. Οἱ ἀντίθετοι καί ἐκκλησιομάχοι κύκλοι τῆς Εὐρώπης καί τῆς Ἀμερικῆς πανηγυρίζουν, γιατί ἀποκτοῦν τώρα ἕναν δυναμικό σύμμαχο καί συνεργάτη. Ἡ ἱεραρχία ἀντιδρᾶ καί ἡ ἀπόφαση ὑποδοχῆς καί τιμῆς τοῦ πάπα λαμβάνεται χωρίς τήν ἔγκρισή της, μόνον μέ ἀπόφαση τῆς μικρῆς, τῆς Διαρκοῦς Ἱερᾶς Συνόδου. Δεκάδες ἱεραρχῶν, τά μοναστήρια τοῦ Ἁγίου Ὄρους, πλῆθος ἄλλων μονῶν, ὁ θεολογικός κόσμος, τά χριστιανικά σωματεῖα, τό πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας ξεσηκώνονται καί ἱκετευτικά παρακαλοῦν τόν ἀρχιεπίσκοπο νά ἀλλάξει ἀπόφαση, νά ἀφήσει τόν πάπα νά ἔλθει ὡς πολιτικό μόνο πρόσωπο, ὡς ἐπικεφαλῆς τοῦ κράτους τοῦ Βατικανοῦ, νά μή τόν ἀναγνωρίσει ὡς ἐκκλησιαστικό ἡγέτη.

Δυστυχῶς μέ ἀντισυνοδική καί ἀντιλαϊκή συμπεριφορά ὁ ἀρχιεπίσκοπος ἔφερε τόν πάπα στίς 4 Μαΐου τοῦ 2001, προσπαθώντας ἴσως νά συναγωνισθεῖ τήν Κωνσταντινούπολη στά οἰκουμενιστικά της ἀνοίγματα, μέ τήν ὁποία σέ λίγο θά συγκρουσθεῖ καί θά τιμωρηθεῖ γιά τό θέμα τῶν «Νέων Χωρῶν» καί τήν προσπάθεια ἐξομοίωσης τοῦ προκαθημένου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος πρός τούς προκαθημένους τῶν ἄλλων αὐτοκεφάλων ἐκκλησιῶν. Σέ λίγο ὁ ἀρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος σέ οἰκουμενιστικό συνέδριο πού ὀργάνωσε τό Τμῆμα Θεολογίας τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης σέ συνεργασία μέ τό λεγόμενο «Παγκόσμιο Συμβούλιο Ἐκκλησιῶν» διαγράφει τήν παραδοσιακή γραμμή τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, πού προβληματιζόταν γιά τήν συμμετοχή μας εἰς αὐτό τό «Παγκόσμιο Συμβούλιο Αἱρέσεων» καί πλανῶν, καί δηλώνει ὅτι δέν πρόκειται ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος νά ἀποχωρήσει ἀπό τό «Παγκόσμιο Συμβούλιο Ἐκκλησιῶν». Ἡ πρώτη δεκαετία τῆς «Θεοδρομίας» συμπίπτει μέ τήν δεκαετία τῆς ἀρχιεπισκοπικῆς διακονίας τοῦ Χριστοδούλου, ὁ ὁποῖος μέ συγχαρητήριο γράμμα χαιρέτησε τήν ἔκδοσή της ὡς «ἕνα νέο πνευματικό δημιούργημα πού θά βοηθήσει πολλούς» καί εὐχήθηκε ὁ Θεός νά εὐλογήσει τήν νέα προσπάθεια πού προάγει τή Θεολογία καί τό πολύπλευρο ἔργο τῆς Ἐκκλησίας[6]. Σέ λίγο ὅμως θά ἀσκήσει δικαστική δίωξη καί θά μᾶς τιμωρήσει μέ ἀργία, γιατί ἐλέγξαμε τίς φιλοπαπικές καί φιλοοικουμενιστικές, ἀκόμη δέ καί τίς ἀνανεωτικές λειτουργικές ἐνέργειές του. Δέν θά ἐπεκταθοῦμε ὅμως περισσότερο στίς δυσκολίες πού συνάντησε ἡ «Θεοδρομία» κατά τήν πρώτη δεκαετία τῆς κυκλοφορήσεως, διότι ἀναφερθήκαμε σ᾽ αὐτές στό ἐπετειακό ἄρθρο πού γράψαμε τότε μέ τίτλο «Δύσκολος ὁ δρόμος τῆς "Θεοδρομίας"  κατά τήν πρώτη δεκαετία (1999-2008)[7]», τό ὁποῖο ἀναδημοσιεύουμε ὡς παράρτημα στό τέλος τοῦ παρόντος τεύχους.

Πρίν ἀναφερθοῦμε στήν πολύ χειρότερη κατάσταση τῆς δεύτερης δεκαετίας κρίνουμε ἀναγκαῖο νά ἀναφέρουμε μία ἐπαληθευθεῖσα προφητεία τοῦ νέου Ἁγίου τῆς Ἐκκλησίας μας Γέροντος Πορφυρίου τοῦ Καυσοκαλυβίτη, τήν ὁποία μᾶς ἐξεμυστηρεύθη τηλεφωνικῶς ἱερομόναχος, πνευματικός γυναικείας Ἱερᾶς Μονῆς τῆς Ἀττικῆς, πνευματικό τέκνο τοῦ Ἁγίου Γέροντος. Ὅταν, λοιπόν, ἐκδηλώνονταν οἱ πανελλαδικές ἐκκλησιαστικές ἀντιδράσεις γιά τήν ἐπίσκεψη τοῦ πάπα θεώρησε χρέος του ὁ ἱερομόναχος πνευματικός νά μᾶς ἐνισχύσει καί μέ τήν γνώμη τοῦ Ἁγίου Πορφυρίου. Μᾶς εἶπε λοιπόν ὅτι σέ συζήτηση μέ πνευματικά του παιδιά ὁ Ἅγιος εἶπε: «Νά εὔχεσθε ὁ Θεός νά δίνει χρόνια ζωῆς στόν ἀρχιεπίσκοπο Σεραφείμ, γιατί ὁ διάδοχός του θά φέρει τόν πάπα. Δέν θά μείνει πολύ ὡς ἀρχιεπίσκοπος, ἀλλά καί αὐτοῦ ὁ διάδοχος θά κάνει χειρότερα». Τήν προφητική αὐτή γνώμη τοῦ Ἁγίου Πορφυρίου, πού ἐκπληρώθηκε καί ἐκπληρώνεται πλήρως, τήν ἀναφέραμε δημοσίως, ὅταν ὡς κύριος ὁμιλητής ἀπευθυνθήκαμε στό πολυπληθές ἀκροατήριο πού εἶχε κατακλύσει, εἶχε βουλιάξει, μέσα καί ἔξω τήν Μεγάλη Αἴθουσα Τελετῶν τοῦ Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Τήν ἐκδήλωση εἶχαν ὀργανώσει τό Σάββατο 31 Μαρτίου τοῦ 2001 ἡ «Ἑταιρεία Ὀρθοδόξων Σπουδῶν» καί Ὀρθόδοξα Χριστιανικά Σωματεῖα τῆς Θεσσαλονίκης μέ τίτλο: «Πρέπει νά ἔλθει ὁ Πάπας στήν Ἑλλάδα; ΟΧΙ γιά χίλιους λόγους». Ὁ ἀρχιεπίσκοπος θορυβήθηκε ἀπό τήν μεγάλη κοσμοσυρροή καί τήν ἀπήχηση πού εἶχε στό ἐκκλησιαστικό πλήρωμα, ἀλλά δυστυχῶς δέν ἄλλαξε γνώμη. Τό γνωστό ἐκκλησιαστικό κανάλι, 4Ε πού μετέδωσε τήν ἐκδήλωση ἀπέκοψε ἀπό τήν ὁμιλία τοῦ γράφοντος τήν προφητεία τοῦ Γέροντος Πορφυρίου, διότι ἦτο ἐν ζωῇ ὁ ἀρχιεπίσκοπος καί θά τοῦ ἐστοίχιζε πολύ ἡ προφητεία. Λυπούμαστε πάντως νά παρατηρήσουμε συναφῶς ὅτι ἡ πρωταγωνιστοῦσα τότε στούς ἀντιπαπικούς καί ἀντιοικουμενιστικούς ἀγῶνες Χριστιανική Ἀδελφότης τῆς "Λυδίας" καί τό κανάλι της 4Ε συνοδοιποροῦν τώρα στήν προβολή καί ὑποστήριξη τοῦ Οἰκουμενισμοῦ μέ τό Φανάρι καί ἔχουν καταστῆ οἱονεί ὑπηρεσία τῆς Ἐκκλησίας Κωνσταντινουπόλεως. Ὅλοι οἱ οἰκουμενιστικοί κληρικοί καί θεολόγοι παρελαύνουν στά προγράμματα τοῦ τηλεοπτικοῦ σταθμοῦ, ἐνῶ ἐκδιώκονται καί φιμώνονται οἱ παραδοσιακοί, ὅπως συνέβη παλαιότερα μέ τόν γράφοντα καί πρόσφατα μέ τόν θεολόγο καί δάσκαλο Δημήτριο Νατσιό.

 

 

5. Χειρότερη ἡ κατάσταση κατά τήν δεύτερη δεκαετία μέ τόν ἀρχιεπίσκοπο Ἱερώνυμο

 

Ὁ διάδοχος τοῦ Χριστοδούλου ἀρχιεπίσκοπος κ. Ἱερώνυμος δέν ἐκδήλω-σε κατά τά πρῶτα ἔτη τήν καταστροφική οἰκουμενιστική του γραμμή. Ἐλπίζαμε κάποιοι ὅτι, ἐπειδή εἶχε συνεργασθῆ μέ τόν ἀρχιεπίσκοπο Σερα-φείμ, ὁ ὁποῖος τόν εἶχε προωθήσει ὡς μητροπολίτη Θηβῶν καί Λεβαδείας, κάτι θά εἶχε διδαχθῆ καί θά εἶχε κρατήσει ὡς πρός τήν ἀντιπαπική καί ἀντιοικουμενιστική γραμμή τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος. Ὅταν ὡς «Σύναξις Ὀρθοδόξων Κληρικῶν καί Μοναχῶν» κυκλοφορήσαμε τό 2006 τό ἱστορικό κείμενο «Ὁμολογία Πίστεως κατά τοῦ Οἰκουμενισμοῦ», συνέβη ὅ,τι καί μέ τίς ἀντιδράσεις μας τό 2001 γιά τήν ἐπίσκεψη τοῦ πάπα. Τό κείμενο ὑπογράφτηκε ἀπό πλειάδα ἀρχιερέων, ἑκατοντάδες κληρικῶν καί μοναχῶν, καί χιλιάδες, πάνω ἀπό σαράντα εὐσεβῶν λαϊκῶν. Τό Φανάρι θορυβήθηκε, γιατί ἤδη ὁ πατριάρχης Βαρθολομαῖος, βλέποντας εὐνοϊκή τήν σύνθεση τοῦ σώματος τῶν προκαθημένων, ἀποφάσισε νά ἐπιταχύνει τήν σύγκληση τῆς «Ἁγίας καί Μεγάλης Συνόδου» τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἡ ὁποία κατά τούς σχεδιασμούς του ἐπρόκειτο νά νομιμοποιήσει καί νά ἐκκλησιο-ποιήσει τίς αἱρέσεις, νά κατοχυρώσει συνοδικά τήν συμμετοχή τῶν Ὀρθο-δόξων στό «Παγκόσμιο Συμβούλιο Ἐκκλησιῶν, καί νά ἐπικυρώσει τά αἱρε-τίζοντα κείμενα τῶν Θεολογικῶν Διαλόγων. Ἐζήτησε λοιπόν μέ ἐπιστολή του πρός τόν ἀρχιεπίσκοπο νά ληφθοῦν μέτρα ἐναντίον ὅσων ὑπέγραψαν τό κείμενο τῆς «Ὁμολογίας».

Ὁ ἀρχιεπίσκοπος, μολονότι ἦταν καί αὐτός ἐνοχλημένος ἀπό τήν «Ὁμολογία», δέν προχώρησε σέ λήψη μέτρων, διότι ἐκτός τοῦ ὅτι θά ἐδικαίωνε ἔτσι τήν ὑπερόρια ἐπέμβαση τοῦ πατριάρχου σέ αὐτοκέφαλη καί ἀνεξάρτητη τοπική ἐκκλησία, τήν εἰσπήδηση, θά ἀναστάτωνε ἐπί πλέον καί τό ποίμνιο τιμωρώντας ἀξίους καί ὀρθοφρονοῦντας κληρικούς. Προτίμησε νά ἐνεργεῖ παρασκηνιακά, στηρίζοντας ἀπόλυτα τήν οἰκουμενιστική γραμμή τοῦ Φαναρίου. Ἐκώφευσε ἤ παρέβλεψε ὑπομνήματα ἀρχιερέων καί ἐπιστολές πού τοῦ ζητοῦσαν νά συνέλθει ἡ Ἱεραρχία καί νά καταδικάσει τόν Οἰκουμενισμό ἤ νά ἀποχωρήσει ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος ἀπό τό «Παγκόσμιο Συμβούλιο Ἐκκλησιῶν» ἤ νά ἀσχοληθεῖ καί νά καταδι-κάσει τήν μεταπατερική Θεολογία τῆς Ἀκαδημίας Θεολογικῶν Σπουδῶν τοῦ Βόλου ἤ ἐσφαλμένες ἐκκλησιολογικές θέσεις τοῦ μητροπολίτου Μεσσηνίας ἤ νά μελετήσει τήν μήνυση πού ὑπέβαλε ἐναντίον τῆς νέας ἐκκλησιολογίας τοῦ πατριάρχου Βαρθολομαίου ἡγούμενος ἱστορικῆς Μονῆς νησιωτικῆς μητροπόλεως, ἀλλά καί σχετικό κείμενο τῆς «Συνάξεως Ὀρθοδόξων Κληρικῶν καί Μοναχῶν» ὑπογραφέν καί ἀπό ἀρχιερεῖς. Δέν συγκινήθηκε ἀπό τίς αἱρετικές ἀποφάσεις τῆς Γενικῆς Συνέλευσης τοῦ «Παγκοσμίου Συμβουλίου Ἐκκλησιῶν» στό Πουσάν τῆς Ν. Κορέας (2013), τίς ὁποῖες προσυπέγραψαν γνωστοί οἰκουμενισταί ἀρχιερεῖς τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, πού τίς ἐπισήμαναν μέ ἐπιστολή τους εὐάριθμοι ἀρχιερεῖς καί ἡ «Σύναξις Ὀρθοδόξων Κληρικῶν καί Μοναχῶν».

Ἀντίθετα αὐτούς τούς ὑπογράψαντες ἀρχιερεῖς, τόν Μεσσηνίας καί τόν Δημητριάδος, τούς ὁρίζει ἀντιπροσώπους στίς Προσυνοδικές Διασκέψεις καί Ἐπιτροπές γιά τήν προετοιμασία τῆς «Ἁγίας καί Μεγάλης Συνόδου», οἱ ὁποῖοι ὄχι μόνον ὑπερθεματίζουν σέ ὅσα τό Φανάρι εἰσηγεῖται καί ἀποφασίζει, ἀλλά καί δέν ἐνημερώνουν ἐπαρκῶς γιά τήν πορεία τῆς προετοιμασίας τά μέλη τῆς Ἱεραρχίας. Ὀνομάζει Ὀρθοδόξους τούς Μονοφυσίτες Ἀρμενίους σέ ἐπίσκεψη τοῦ προέδρου τῆς Ἀρμενίας καί τιμᾶ τόν πατριάρχη τῶν Ἀρμενίων καί τόν ὑποδέχεται σάν νά ὑποδεχόταν ὀρθόδοξο ἀρχιερέα. Παραδίδει τόν Ραδιοφωνικό Σταθμό τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος στά χέρια Οἰκουμενιστῶν, καί τήν διεύθυνση τοῦ ἱστορικοῦ περιοδικοῦ τῆς Ἐκκλησίας «Θεολογία» στόν ἀποδομητή καί καταστροφέα τοῦ ὀρθοδόξου μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν θεολόγο Σταῦρο Γιαγκάζογλου καί βεβηλώνει τόν Ἱερό Ναό τοῦ Ἁγίου Παντελεήμονος Ἀχαρνῶν μέ ὀργάνωση ἐντός αὐτοῦ κοσμικῆς συναυλίας. Εἶναι γεμᾶτα τά κατά καιρούς τεύχη τῆς «Θεοδρομίας» ἀπό κείμενα ἐλεγκτικά αὐτῶν καί ἄλλων ἀντορθοδόξων ἐνεργειῶν τοῦ ἀρχιεπισκόπου Ἱερωνύμου.

Δέν ἀντιδρᾶ δεόντως γιά τήν κατάργηση τῆς ἀργίας τῆς Κυριακῆς, γιά τόν ἀντιρατσιστικό νόμο πού ἀπαγορεύει ἀκόμη καί τό ἀντιαιρετικό κήρυγμα, γιά τίς μεταφράσεις λειτουργικῶν κειμένων στίς ἱερές ἀκολουθίες, δέν παίρνει θέση γιά τίς ὁμοφυλοφιλικές ἐκδηλώσεις καί τά Gay Pride τοῦ δημάρχου στήν Ἀθήνα, οὔτε ἐνισχύει τίς εἰρηνικές ἐναντίον τῶν Σοδομιτῶν ἐκδηλώσεις συλλόγων καί σωματείων, οὔτε ἐπικρίνει τήν ἵδρυση Τμήματος Ἰσλαμικῶν Σπουδῶν ἀπό τό Τμῆμα Θεολογίας τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, ἀφήνοντας ἐλεύθερους κάποιους οἰκουμενιστές καί ἀριστερίζοντες καθηγητές νά ἐπιπλήττουν καί νά συκοφαντοῦν ἀρχιερεῖς πού ἀντέδρασαν γιά τήν ἐνίσχυση τῆς διδασκαλίας τοῦ Ἰσλάμ μέσα στίς Ὀρθόδοξες Θεολογικές Σχολές. Συμφωνεῖ γιά τήν ἵδρυση ἰσλαμικοῦ τεμένους στήν Ἀθήνα καί ἀδιαφορεῖ ἤ κωλυσιεργεῖ γιά τό τάμα τοῦ Ἔθνους, γιά τήν ἀνέγερση ναοῦ τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ ὡς εὐχαριστήρια προσφορά γιά τήν ἀπελευθέρωσή μας ἀπό τούς Τούρκους τό 1821, ἐνῶ συμπληρώνονται ὁσονούπω διακόσια χρόνια (200) γιά νά γιορτασθεῖ ἡ ἐπέτειος τῆς Ἐθνικῆς Παλιγγενεσίας.

Προετοιμάζει καί ἐνισχύει τήν ἄνοδο τῆς ἄθεης Ἀριστερᾶς στήν ἐξουσία μέ συνοδική συμμετοχή δι᾽ ἐκπροσώπου σέ συνέδριο πού ὀργανώθηκε στήν Θεσσαλονίκη τό 2013 γιά πρώτη φορά μέ θέμα «Ἐκκλησία καί Ἀριστερά», ὅπου ἀριστερίζοντες ἐπίσκοποι καί πανεπιστημιακοί θεολόγοι ἀξιολόγησαν θετικά τήν ἰδεολογία καί τήν δράση τῆς Ἀριστερᾶς, ἀγκαλιασμένοι μέ γνωστούς ἐκκλησιομάχους πολιτικούς καί πολιτευτές. Καί ὅταν τό 2015 τό κόμμα τῶν ἀθέων τοῦ ΣΥΡΙΖΑ ἀνέλαβε τήν διακυβέρνηση τῆς χώρας καί ἔκοψε σύρριζα ὅλες τίς ἀξίες τοῦ Ἑλληνισμοῦ καί τῆς Ὀρθοδοξίας, ὁ καλύτερος σύμμαχος, προστάτης καί κηδεμόνας τοῦ καθ᾽ ὁμολογίαν του ἀθέου πρωθυπουργοῦ, ἔγινε ὁ ἀρχιεπίσκοπος Ἱερώνυμος. Τί νά πρωτοεπισημάνει κανείς ἀπό ὅσα καταγράφτηκαν στίς σελίδες τῆς «Θεοδρομίας» τήν περίοδο αὐτή; Καθησυχάζει τούς ἀνησυχοῦντες ἀρχιερεῖς καί τούς θεολόγους ὅτι δέν πρόκειται νά ἀλλάξει τό ὀρθόδοξο μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν· ἐπικρίνει μάλιστα καί ὁ ἴδιος μέ σκληρούς λόγους τούς νέους «φακέλλους», τά νέα διδακτικά βιβλία, καί συντελεῖ στήν ἀποπομπή τοῦ Ὑπουργοῦ Παιδείας Ν. Φίλη, κοροϊδεύοντας τόν ἐκκλησιαστικό καί θεολογικό κόσμο, γιατί ὁ νέος ὑπουργός κ. Γαβρόγλου πού τόν διαδέχεται εἶναι χειρότερος ἀπό τόν πρῶτο, καί τό θρησκειολογικό μάθημα ἤδη, παρά τίς ἀπορριπτικές ἀποφάσεις τοῦ Συμβουλίου τῆς Ἐπικρατείας, ἔχει ἐκδιώξει τό ὀρθόδοξο μάθημα ἀπό τά σχολεῖα ἐδῶ καί δύο χρόνια καί προσηλυτίζει τούς νέους μας στήν πανθρησκεία τοῦ Ἀντιχρίστου, ὁ δέ ἀρχιεπίσκοπος μέ δικούς του ἀρχιερεῖς συνεχίζει τόν διάλογο μέ τό Ὑπουργεῖο Παιδείας. Τό Ἑλληνικό Κοινοβούλιο ἐψήφισε μέ βουλευτές ὅλων τῶν κομμάτων, μέ κύριο κορμό καί πλειοψηφία τούς βουλευτές τοῦ ΣΥΡΙΖΑ, τόν ἀφύσικο καί καταστρεπτικό νόμο γιά τό «σύμφωνο συμβίωσης» τῶν ὁμοφύλων[8], καί ἡ σοδομική ἁμαρτία διδάσκεται τώρα ὡς φυσιολογική κατάσταση στά σχολεῖα μέ τίς «ἔμφυλες ταυτότητες», καί συγχρόνως νομοθετεῖται ἡ δυνατότητα ἀλλαγῆς φύλου ἀπό τήν ἡλικία τῶν δεκαπέντε ἐτῶν, ἀφοῦ προβάλλεται ἡ παράλογη, ἀφύσικη, διαλυτική τῆς οἰκογένειας καί τῆς κοινωνίας διδασκαλία ὅτι τό βιολογικό φύλο τῆς φυσικῆς διάκρισης ἀνδρός καί γυναικός πού τό κληρονομοῦμε ἀναγκαστικά, μπορεῖ νά ἀλλάξει μέ τό κοινωνικό φύλο πού θά εἶναι ἐπιλογή δική μας. Ὁ ἀρχιεπίσκοπος, παρ᾽ ὅλα αὐτά, καί πολλοί ἱεράρχες, πλήν ἐλαχίστων ἐξαιρέσεων, ἐξακολουθοῦν νά πιστεύουν ὅτι ἐκπροσωποῦν καί διδάσκουν τό Εὐαγγέλιο καί τούς Ἁγίους Πατέρες, ὅτι εἶναι εἰς τόπον καί τύπον Χριστοῦ.

Ἡ ἴδια συμμαχία καί προστασία στήν κυβέρνηση τοῦ ΣΥΡΙΖΑ προσφέρθηκε ἀπό τόν ἀρχιεπίσκοπο καί τούς περί αὐτόν καί στό θέμα τῆς προδοτικῆς συμφωνίας τῶν Πρεσπῶν γιά τήν ὀνομασία τοῦ κρατιδίου τῶν Σκοπίων. ᾽Ανάστατη, στό πόδι ὅλη ἡ Ἑλλάδα, συλλαλητήρια σεισμικά στήν Θεσσαλονίκη καί στήν Ἀθήνα, συγκαλούμενα ἀπό πατριωτικούς φορεῖς μέ τήν ἐπίσημη Ἐκκλησία ἀποῦσα ἀπό τήν ὀργάνωση καί τήν συμμετοχή ἤ ἐκ τῶν ὑστέρων συρόμενη ἀπό ἀνάγκη νά μετάσχει, ἀντί νά πρωτοπορεῖ. Θά μποροῦσε ἡ Ἐκκλησία μέ πολλούς τρόπους νά ἀνατρέψει τήν συμφωνία, ἄν οἱ ἀρχιερεῖς ἦσαν ἀποφασισμένοι ὄχι νά χύσουν τό αἷμα τους, ὅπως οἱ παλαιοί Μακεδονομάχοι, ἀλλά νά χάσουν τούς θρόνους των.

Τό ἀποκορύφωμα τῆς καταστροφικῆς διακονίας τοῦ ἀρχιεπισκόπου Ἱερωνύμου ἔχει σχέση μέ τήν ψευδοσύνοδο τῆς Κρήτης. Δεσμεύεται μέ ἀ-πόφαση ὁμόφωνη τῆς Ἱεραρχίας νά προτείνει οὐσιαστικές ἀλλαγές ἰδιαίτε-ρα στό προσυνοδικό κείμενο μέ ἀριθμό ἕξη (6), γιά τίς «Σχέσεις τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας πρός τόν λοιπό χριστιανικό κόσμο», οἱ ὁποῖες, ἄν ἐγίνον-το δεκτές, θά ἀπέτρεπαν τήν γιά πρώτη φορά συνοδική ἀναγνώριση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, τήν ἐπικύρωση τῆς συμμετοχῆς στό λεγόμενο «Παγκόσμιο Συμβούλιο Ἐκκλησιῶν» καί τήν ἐπαινετική ἀναφορά σέ αἱρετίζοντα κείμενα τῶν Θεολογικῶν Διαλόγων. Θά ἀπέτρεπαν τίς διαμαρτυρίες καί τίς ἀποτει-χίσεις πολλῶν εὐαίσθητων σέ θέματα πίστεως μελῶν τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ πληρώματος, θά διευκόλυναν τήν ἀποδοχή τῶν ἀποφάσεων τῆς «συνόδου», οἱ ὁποῖες ἤδη εἶναι μετέωρες μέ τήν μή συμμετοχή τῶν τεσσάρων ἐκκλησιῶν Ἀντιοχείας, Ρωσίας, Βουλγαρίας καί Γεωργίας, πού ἐκπροσω-ποῦν τά τρία τέταρτα τοῦ συνόλου τῶν Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν. Ὁ ἀρχιε-πίσκοπος στήν Κρήτη ἀθέτησε, δέν ἐτήρησε τίς ἀποφάσεις τῆς ἱεραρχίας, πού ἐκινοῦντο σέ ὀρθόδοξη γραμμή, καί προσαρμόσθηκε πρός τήν οἰκουμενιστική γραμμή τοῦ Φαναρίου. Κατόρθωσε πάντως νά ἀποφύγει τόν ἔλεγχο τῆς Ἱεραρχίας, ἡ ὁποία δέν τόλμησε νά σταθεῖ στό ὕψος τῶν περιστάσεων, νά σηκώσει τό βάρος τῶν καιρῶν, ὅπως ἔκαναν οἱ Ἅγιοι Πατέρες σέ ἀνάλογες περιπτώσεις. Μέ ἀπόφαση μάλιστα τῆς μικρῆς, τῆς Διαρκοῦς Ἱερᾶς Συνόδου, κυκλοφόρησε κείμενό της «Πρός τόν Λαό», τόν Ἰανουάριο τοῦ 2017, τό ὁποῖο ὡραιοποιοῦσε τίς ἀποφάσεις καί καθησύχαζε τόν λαό πώς οἱ ποιμένες φυλάσσουν καί ἀγρυπνοῦν. Ἔτσι ἡ εὐθύνη τοῦ ἀρχιεπισκόπου μετατοπίσθηκε στούς ὤμους τῆς Ἱεραρχίας.

Ἐμεῖς σέ δύο ὀγκώδη διπλᾶ τεύχη τοῦ περιοδικοῦ "Θεοδρομία" τοῦ ἔτους 2016 καταγράψαμε καί ἀποθησαυρίσαμε ὅλα τά συναφῆ μέ τήν ψευδοσύνοδο πρίν καί μετά τήν σύγκλησή της. Στό πρῶτο (Ἰανουάριος-Ἰούνιος 2016) ἐκτάσεως 352 σελίδων καί μέ ἀπεικόνιση στό ἐξώφυλλο τριῶν ὁσιακῶν μορφῶν πού ἀντέδρασαν ἐνωρίτατα στήν σύγκληση τῆς συνόδου, τοῦ Ἁγιορείτη Γέροντα Δανιήλ Κατουνακιώτη, τοῦ Γέροντα τῆς Λογγοβάρδας Φιλοθέου Ζερβάκου καί τοῦ Ἁγίου Ἰουστίνου Πόποβιτς, παρουσιάσαμε παλαιές καί πρόσφατες ἀναλύσεις καί κριτικές τῶν προσυνοδικῶν κειμένων ἀπό ἀρχιερεῖς, λοιπούς κληρικούς καί μοναχούς, καθηγητές Θεολογικῶν Σχολῶν, πού δέν ἐλήφθησαν ὑπ᾽ ὄψιν. Στό δεύτερο τεῦχος ἐκτάσεως ἐπίσης 350 σελίδων (Ἰούλιος-Δεκέμβριος 2016) καί μέ ἐξώφυλλο τήν φράση «Οὔτε Ἁγία, οὔτε Μεγάλη, οὔτε Σύνοδος», δημοσιεύσαμε θεολογικώτατες συντριπτικές κριτικές καί σχολιασμούς τῶν ἀποφάσεων τῆς ψευδοσυνόδου, δηλαδή α) κείμενα ἐκκλησιῶν, β) κείμενα ἀρχιερέων, γ) κείμενα λοιπῶν κληρικῶν καί μοναχῶν καί δ) κείμενα λαϊκῶν.

Δέν ἄργησε βέβαια μέ ἐπέμβαση καί ἀπαίτηση τοῦ Φαναρίου καί ὀνομαστική ἀναφορά στόν γράφοντα νά ἀρχίσει ἡ δικαστική μας δίωξη μέ παραπομπή μας σέ ἐπισκοπικά καί συνοδικά δικαστήρια, πολύ περισσότερο, γιατί κατά τήν Κυριακή τῆς Ὀρθοδοξίας τόν Μάρτιο τοῦ 2017 διακόψαμε στόν Ἱερό Ναό τοῦ Ἁγίου Ἀντωνίου τήν μνημόνευση τοῦ ὀνόματος τοῦ μητροπολίτου Θεσσαλονίκης Ἀνθίμου, φιλοπαπικοῦ καί οἰκουμενιστοῦ ἱεράρχου, καί πρό παντός ὑποστηρικτοῦ τῶν ἀποφάσεων τῆς ψευδοσυνόδου τῆς Κρήτης[9].

Ἦταν τό μόνο ἱεροκανονικό ὅπλο πού διαθέταμε μέ βάση τόν 31ο Ἀποστολικό Κανόνα καί κυρίως μέ βάση τόν 15ο Κανόνα τῆς Πρωτοδευτέρας Συνόδου τοῦ 861 ἐπί Μ. Φωτίου, γιά νά μή πέσει καί πάνω μας, ὡς μικρῶν ἔστω ποιμένων καί διδασκάλων, ἡ εὐθύνη γιά τήν αἱρετίζουσα πορεία τῆς Ἐκκλησίας μας, γιά τίς πληγές στό σῶμα τῆς φίλης Ὀρθοδοξίας, στό σῶμα τοῦ ζῶντος Χριστοῦ. Δέν κατηγοροῦμε ὅσους δέν ἔπραξαν τό ἴδιο, μολονότι λυπούμαστε γι᾽ αὐτό. Χαιρόμαστε, ὅταν ἀκοῦμε ἀδελφούς κληρικούς νά ἐκφράζονται ἐπαινετικά γιά τήν πορεία μας καί νά ζητοῦν τήν κατανόησή μας γιά τίς δικές τους ἐπιφυλάξεις. Πικραινόμαστε ὅμως μέ ὅσους εἴτε ἀπό θεολογική ἀμάθεια εἴτε γιατί δέν ἔχουν τό θάρρος, τήν παρρησία νά ἀκολουθήσουν, ἰσχυρίζονται ὅτι αὐτοί μένουν ἐντός τῆς Ἐκκλησίας, ἀφήνοντας συκοφαντικά νά ἐννοηθεῖ ὅτι ἐμεῖς μέ τήν διακοπή μνημοσύνου βγήκαμε ἐκτός Ἐκκλησίας. Ἀπίστευτη θεολογική ἀμάθεια καί ἀσχετοσύνη! Ἦταν ποτέ δυνατόν κανόνες τῆς Ἐκκλησίας πού συνιστοῦν τήν διακοπή τῆς μνημόνευσης τοῦ αἱρετίζοντος ἐπισκόπου νά σέ βγάζουν ἐκτός Ἐκκλησίας; Ἀντίθετα θεωροῦν ὡς ψευδεπίσκοπο καί σχισματικό τόν αἱρετίζοντα ἐπίσκοπο. Ἦσαν λοιπόν ἐκτός Ἐκκλησίας οἱ μακαριστοί ἀρχιερεῖς Φλωρίνης Αὐγουστῖνος, Ἐλευθερουπόλεως Ἀμβρόσιος καί Παραμυθίας Παῦλος, πού διέκοψαν τό 1969 τήν μνημόνευση τοῦ οἰκουμενιστῆ καί μασόνου πατριάρχη Ἀθηναγόρα καί μαζί τους ὁλόκληρο σχεδόν τό Ἅγιον Ὄρος πού ἔπραξε τό ἴδιο, μαζί τους καί ὁ Ἅγιος Παΐσιος; Λίγη σοβαρότητα καί κοπιαστική φιλομάθεια δέν βλάπτει. Δέν διορθώνονται μέ ἐλαφρότητες τά πράγματα τῆς Ἐκκλησίας. Ἀντιμετωπίζοντας αὐτήν τήν ρετσινιά καί κατηγορία γράψαμε ἄρθρο στήν «Θεοδρομία» μέ τίτλο «Ἀποτείχιση ἀπό τήν αἵρεση, ὄχι ἀπό τήν Ἐκκλησία»[10], τό ὁποῖο κυκλοφόρησε καί σέ ἰδιαίτερο τευχίδιο μέ τίτλο «Ἡ ἀποτείχιση δέν εἶναι σχίσμα. Ὀφειλόμενες ἐξηγήσεις»[11].

Γνωρίζουμε πολύ καλά τίς σωτηριολογικές συνέπειες τοῦ σχίσματος καί δέν θά διακινδυνεύσουμε γι᾽ αὐτό οὔτε τήν δική μας σωτηρία οὔτε αὐτῶν πού μᾶς ἀκολουθοῦν. Αὐτό ἄς τό σκεφθοῦν ὅσοι σφιχταγκαλιάζουν τήν παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καί ἀφήνουν τούς αἱρετικούς στήν πλάνη, καί ὅσοι παραθεωροῦν τό ὑποχρεωτικό καθῆκον τῆς ὁμολογίας καί ἐπαναπαύονται στίς συμβουλές τῶν ὑπνωτιστῶν.

Ἡ «Θεοδρομία» ἐξακολούθησε καί μετά τήν σύνοδο τῆς Κρήτης νά δίνει ὀρθόδοξη θεολογική μαρτυρία, ὅπως ἔπραξε στά τεύχη τοῦ 2018 μέ τά ὁποῖα ἔκλεισε τήν δεύτερη δεκαετία της. Ἀφιέρωσε καί πάλι ἕνα τεῦχος στήν "σύνοδο", στό ὁποῖο δημοσίευσε τά Πρακτικά τῆς Ἡμερίδος πού συνδιοργάνωσαν στήν Θεσσαλονίκη α) ἡ Ἑταιρεία Ὀρθοδόξων Σπουδῶν, β) ὁ Ὀρθόδοξος Χριστιανικός Σύλλογος «Ἅγιος Ἰωσήφ ὁ Ἡσυχαστής γ) ὁ Ἑλληνορθόδοξος Σύλλογος «Ζωοδόχος Πηγή» καί δ) ἡ Σύναξις Ὀρθοδόξων Κληρικῶν καί Μοναχῶν, τό Σάββατο 16 Ἰουνίου 2018, μέ γενικό θέμα: «Ὀρθοδοξία καί Κολυμπάρι, 2 χρόνια μετά». Τό «Οὐκρανικό αὐτοκέφαλο» εἶναι τό νέο μεγάλο θέμα πού κυριαρχεῖ στίς σελίδες της, τό ὁποῖο δυστυχῶς γιά πρώτη φορά ὁδήγησε σέ πανορθόδοξη ἀπομόνωση τό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο, λόγῳ τῆς διαιρετικῆς του εἰσπήδησης σέ ξένη δικαιοδοσία, καί λόγῳ τῆς ἀντικανονικῆς ἀπόδοσης αὐτοκεφαλίας σέ καθηρημένους σχισματικούς[12]. Ὁ ἀρχιεπίσκοπος Ἱερώνυμος εἶναι ὁ μόνος προκαθήμενος πού σιωπᾶ. Θά συνταχθεῖ ἆραγε μέ τήν πανορθόδοξη συνείδηση ἤ θά ἀκολουθήσει τελικά τό Φανάρι, γιά λόγους ὄχι πάντως ἐκκλησιαστικούς;[13]

Μία ἐξαιρετική ἰδιαιτερότητα τῆς «Θεοδρομίας» στά τεύχη τῆς δεύτερης δεκαετίας εἶναι ὅτι ἀποκαλύπτει μέ ἀδιάσειστα στοιχεῖα τήν διείσδυση τῆς ἀποκρυφιστικῆς Μασονίας στίς τάξεις ὑψηλοβάθμων κληρικῶν καί πανεπιστημιακῶν θεολόγων, ὅπως καί τό ὅτι ὁ Οἰκουμενισμός σχεδιάσθηκε καί προωθήθηκε μέσα στά σκοτεινά δώματα τῶν μασονικῶν στοῶν. Στά τεύχη τῆς τρίτης δεκαετίας μέσα στήν ποικίλη ὕλη τοῦ περιοδικοῦ, πού δέν περιορίζεται βέβαια μόνον σέ ἀντιπαπικά καί ἀντιοικουμενιστικά κείμενα, ἀλλά περιλαμβάνει θέματα βιβλικά, πατερικά, δογματικά, ἠθικά, ἁγιολογικά, ἱεροκανονικά, λειτουργικά, ἐκπαιδευτικά, ἐθνικά καί ἄλλα, θά ἀποθησαυρίσουμε ὅσα ἔχουν πεῖ καί ὅσα ἔχουν πράξει ὑπέρ τῆς παναίρεσης τοῦ Οἰκουμενισμοῦ πατριάρχες, ἀρχιεπίσκοποι, ἐπίσκοποι, λοιποί κληρικοί καί μοναχοί, ὥστε νά ἀποκαλυφθοῦν πλέον τά βαθέα τοῦ Σατανᾶ, ὁ ὁποῖος ὑποψιθυρίζει τίς αἱρέσεις εἰς τά ὦτα ἀπρόσεκτων καί ἀδιάφορων Χριστιανῶν.

Θά ἀκολουθήσουμε ἀταλάντευτα τήν ἀποστολική καί πατερική γραμμή πού ἐθέσαμε, ὅταν κυκλοφορήσαμε τό πρῶτο τεῦχος τό 1999 στό μικρό ἄρθρο μας μέ τίτλο «Στήν ἀρχή τοῦ δρόμου», ὅπου μεταξύ ἄλλων γράφαμε:

«Τό νέο περιοδικό τῆς "Ἑταιρείας Ὀρθοδόξων Σπουδῶν" δέν ἔχει καμμία ἄλλη φιλοδοξία ἀπό τό νά κατορθώσει νά ἐπαληθεύσει τό ὄνομά του, νά γίνει πράγματι "Θεοδρομία", νά ἀκολουθήσει τόν δρόμο τοῦ Θεοῦ, ὅπως τόν ἐχάραξε ὁ Κύριος μας Ἰησοῦς Χριστός, ὁ ὁποῖος εἶναι "ἡ ὁδός καί ἡ ἀλήθεια καί ἡ ζωή", καί ὅπως τόν ἐβάδισαν, ἐπί τά ἴχνη Ἐκείνου, οἱ Ἅγιοι Ἀπόστολοι καί οἱ Ἅγιοι Πατέρες. Μακάρι νά εὐδοκήσει ὁ Θεός νά βαδίσουμε ὅλοι, οἱ συνεργάτες τοῦ περιοδικοῦ, οἱ ἀναγνῶστες, τά μέλη τῆς Ἑταιρείας τήν ἀκλινῆ καί εὐθεία ὁδό τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως καί ζωῆς, καί νά ἀποφύγουμε τίς παρεκκλίσεις σέ ξένους καί ἀλλότριους δρόμους, πού ἀνοίγονται μερικές φορές ἀπό ψευδοποιμένες καί ψευδοδιδασκάλους καί μέσα στό χῶρο τῆς Ἐκκλησίας».

---

[1]. Πράξ. 26, 14.

[2]. Ὁμιλία πρό τῆς ἐξορίας 1, PG 52, 429.

[3]. Δημοσιεύθηκε ὡς πρῶτο κεφάλαιο στό βιβλίο μας «Ἁγία καί Μεγάλη Σύνοδος. Πρέπει νά ἐλπίζουμε ἤ νά ἀνησυχοῦμε;». Θεσσαλονίκη 2016, ἐκδόσεις «Τό Παλίμψηστον», σελ. 15-48.

[4]. Ιωαννου Χρυσοστομου, Ὅτε τῆς Ἐκκλησίας ἔξω εὑρεθείς Εὐτρόπιος...1, PG 52, 397-398: «Πόσοι ἐπολέμησαν τήν Ἐκκλησίαν καί οἱ πολεμήσαντες ἀπώλοντο; Αὕτη δέ ὑπέρ τόν οὐρανόν ἀναβέβηκε. Τοιοῦτον ἔχει μέγεθος ἡ Ἐκκλησία· πολεμουμένη νικᾶ· ἐπιβουλευομένη περιγίνεται· ὑβριζομένη, λαμπροτέρα καθίσταται· δέχεται τραύματα καί οὐ καταπίπτει ὑπό τῶν ἑλκῶν· κλυδωνίζεται, ἀλλ᾽ οὐ καταποντίζεται· χειμάζεται, ἀλλά ναυάγιον οὐχ ὑπομένει· παλαίει, ἀλλ᾽ οὐχ ἡττᾶται· πυκτεύει, ἀλλ᾽ οὐ νικᾶται».

[5]. Βλ. Ματθ. 4, 16: «Ὁ λαός ὁ καθήμενος ἐν σκότει εἶδε φῶς μέγα, καί τοῖς καθημένοις ἐν χώρᾳ καί σκιᾷ θανάτου φῶς ἀνέτειλεν αὐτοῖς».

[6]. Βλ. Θεοδρομία 1 (1999), τεῦχος 3, Ἰούλιος-Σεπτέμβριος, σελ. 1.

[7]. Βλ. Θεοδρομία 11 (2009) 5-17.

[8]. Καταψήφισαν τό Κομμουνιστικό Κόμμα καί ἡ Χρυσῆ Αὐγή καί ἀρκετοί βουλευτές ἀπό τά ἄλλα κόμματα. Γιά τό ποιοί ψήφισαν ἤ καταψήφισαν βλ. Protagon Team «Ὑπερψηφίστηκε τό Σύμφωνο Συμβίωσης», Θεοδρομία 17 (2015) 534-541.

[9]. Τά τῆς δικαστικῆς διώξεως καί ἡ ἀναίρεση τῶν κατηγοριῶν ὑπάρχουν καί στά τεύχη τῆς Θεοδρομίας τῶν ἐτῶν 2016 καί 2017, ἀλλά καί σέ δύο ξεχωριστά βιβλία μέ τίτλους: α) Ἡ διακονία μου στόν Ἱερό Ναό Ἁγίου Ἀντωνίου Θεσσαλονίκης. Ἀπάντηση στόν Μητροπολίτη Θεσσαλονίκης», ἐκδόσεις «Τό Παλίμψηστον», Θεσσαλονίκη 2017 καί β) Μετά τήν «σύνοδο» τῆς Κρήτης. Ἡ διακοπή μνημοσύνου καί ἡ δικαστική μου δίωξη. Ἐκδόσεις «Τό Παλίμψηστον», Θεσσαλονίκη 2017.

[10]. Θεοδρομία 19 (2017) 3-13.

[11]. Σειρά «Καιρός», τεῦχος 24, Ἐκδόσεις «Τό Παλίμψηστον», Θεσσαλονίκη 2017.

[12]. Τίς δικές μας θέσεις γιά τό «Οὐκρανικό Αὐτοκέφαλο» δημοσιεύουμε στό σχετικό βιβλίο μας «Τό Οὐκρανικό Αὐτοκέφαλο. Ἀντικανονική καί διαιρετική εἰσπήδηση τῆς Κωνσταντινούπολης», Ἐκδόσεις «Τό Παλίμψηστον», Θεσσαλονίκη 2018.

[13]. Τήν δύσκολη θέση τοῦ ἀρχιεπισκόπου Ἱερωνύμου στό θέμα τοῦ «Οὐκρανικοῦ Αὐτοκεφάλου» ἐξετάσαμε μέ νέο ἄρθρο μας πού κυκλοφόρησε ἤδη στό Διαδίκτυο μέ τίτλο «Σέ ἀδιέξοδο ὁ ἀρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος. Σπεύδει σέ βοήθεια ὁ μητροπολίτης Ναυπάκτου».