ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ Κ. ΣΑΡΑΝΤΙΔΗ
«Εγίγνετό τε λόγω μεν δημοκρατία, έργω δε, υπό του πρώτου ανδρός αρχή» Θουκυδίδης Β 65.9 (αναφερόμενος στον Περικλή)
Αν στα βασικά γνωρίσματα της καθολικότητας, της αυτοτέλειας, της οργάνωσης και της συλλογικής ταυτότητας των ανθρώπινων κοινωνιών προσθέσουμε και την αμφισβήτηση, τότε θα έχουμε τη γένεση του πολιτικού φαινομένου ως την ύστερη απόπειρα των οργανωμένων κοινωνιών να προτείνουν λύσεις σε προβλήματα κοινωνικής συμβίωσης προς τις ομάδες εξουσίας από τις οποίες νοιώθουν τη στοιχειώδη ασφάλεια ότι δεν θα θιγούν θεμελιώδη ανθρώπινα δικαιώματά τους.
Από τη στιγμή της ύπαρξης οποιουδήποτε πόλου εξουσίας, ικανή και αναγκαία συνθήκη για την ύπαρξη της πολιτικής είναι και η άμεση εμφάνιση σε άλλον πόλο, της αμφισβήτησης ως δομικού συνεκτικού πολιτικού ιστού είτε στον χώρο του πραγματικού είτε σε μεταφυσικού χαρακτήρα «υπερβάσεις» ηγετών, κομμάτων, ιδεολογιών και ιδεολογημάτων σαν φορέων αληθείας. Δεν είναι λοιπόν το περιεχόμενο που αποδίδεται στην πολιτική αλήθεια αλλά ο τρόπος πιστοποίησης της γνωστικής εγκυρότητας που προσδίδει την ειδοποιό διαφορά στη διαμόρφωση του κοινού βίου με υποθέσεις εργασίας και υποθετικούς συσχετισμούς πολιτικού χαρακτήρα. Αυτό που μένει κάθε φορά στον πολίτη - οπαδό εκάστοτε πολιτικού σχηματισμού είναι ο υποθετικός λόγος που όμως έχει τη δύναμη να πείθει για τη βεβαιότητα της ελπίδας που γεννά η επιλογή.
Στην Ημερίδα της 22ας Ιουνίου 2019 στη Θεσσαλονίκη για το ουκρανικό αυτοκέφαλο - «κακοκέφαλο», παρατηρούμε ότι μετά από τεσσεράμισι ώρες μετά των ουσιαστικών και εμπεριστατωμένων εξαιρετικών εισηγήσεων, κατά τη διάρκεια των ερωτήσεων, τέθηκε και επιτέλους αντιμετωπίστηκε με συντομία μεν αλλ’ άκρως επιτυχώς, ως απάντηση από τους διακεκριμένους επικεφαλής ομιλητές. Λέμε επιτέλους, διότι το θέμα που εξετάζουμε, ή παραμερίζεται σε άλλα φόρα ή οι απαντήσεις που δίδονται είναι ανεπαρκείς και μην υπεισερχόμενες εις την ουσίαν, παραμένοντας συνήθως σε ευχολόγια.
Ομιλούμε για την καθόδο εις την πολιτικήν σκηνήν χριστιανικών και πατριωτικών κομμάτων και εν γένει την ενασχόληση με την πολιτική χριστιανών ορθοδόξων που επιθυμούν να ανακόψουν την καταστροφική ρότα της πολιτείας μας και να αποτρέψουν τον όλεθρο. Λογικό, ποθούμενο και καθ’ όλα επιτρεπτό. Στο σημείο αυτό δεν πρέπει καθόλου να μας διαφεύγει το ορθόδοξον. Εάν ξεφύγουμε από την όντως προσέγγιση, τα συμπεράσματα και η διαδρομή προς τον στόχο θα είναι εντελώς λανθασμένα και στους αντίποδες της σωτηριολογικής διαπόρευσης μέσα στον τόπο και τον χρόνο.
Έχουν γραφεί στο πρόσφατο παρελθόν αξιοπρόσεκτες μελέτες για την ποιμαντική της πολιτικής και την πολιτική της ποιμαντικής. Όλες μελετώντας και διερευνώντας τρόπους εις τον στίβον της λεγόμενης αντιπροσωπευτικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας. Και γίνεται το λάθος. Διότι όπως σωστότατα ανεφέρθη εις το τέλος της Ημερίδος, εις την ελληνοχριστιανικήν ρωμαίικη παράδοση δεν έχουμε ούτε μνήμη ούτε εμπειρία ούτε διάθεση παρόμοια. Ένδεκα αιώνες Κωνσταντινούπολη και άλλοι πέντε πριν στη Ρώμη, είχαμε Σύγκλητο και Αυτοκράτορα, ελέω Θεού Βασιλέα, ανερχόμενο και κατερχόμενο υπό του λαού του Θεού. Όχι ότι δεν υπήρχαν προβλήματα, παρασπονδίες, ίντριγκες και ραδιουργίες κατά καιρούς. Στο μακρό ιστορικό χρονικό διάστημα πάμπολλες. Τούτο όμως καθόλου δεν αναιρούσε τον κανόνα ο οποίος ήτο ο αυτός.
Στη Δύση από τον 5ο κυρίως αιώνα διαδοχικά, κατάρρευση, φραγκοκρατία, αίρεση, δουλοπαροικία, μυστικισμός και ορθολογισμός. Πώς συνδέονται τώρα τα δύο τελευταία και μάλιστα με ταύτιση, εξηγείται πλήρως από τη μασονική συγκρητιστική διαλεκτική καθοδήγηση των ανώτερων βαθμών. Βλάστημα και γέννημα ο κοινοβουλευτισμός του αγγλικανικού τρόπου αρχικώς, του διαφωτιστικού – διασκοτιστικού και της Γαλλικής Επαναστάσεως τελικά, για τους δικούς τους ιστορικούς λόγους η Δύση, προσπάθησε και επέτυχε μετά από τον Καποδίστρια, τη συνεργεία εντόπιων ελληνόφωνων πρακτόρων, να μεταφυτεύσει στανικά άγνωστες πολιτικές πρακτικές σε έναν λαό που η μακραίωνη παράδοσή του άλλα του υπαγόρευε. Σήμερα έχει επικρατήσει η ψευδής «βεβαιότητα» ότι είναι το τελειότερο πολιτειακό σύστημα. Η πληροφορική και ηλεκτρονική σήμανση και σφράγιση, θα κάνουν την ανατροπή.
Σε τελική ανάλυση, η φράγκικη δουλοκτημοσύνη σε συνδυασμό με τον ανερχόμενο σιωνομασονισμό και οικονομικό έλεγχο υπ’ αυτού, του τραπεζοπιστωτικού ευρωπαϊκού συστήματος, κατέληγε στην υπό δημοκρατικό μανδύα αντιπροσώπευση, στη βάση τους όμως τα κόμματα, εξ ορισμού κομμάτια, πλήρως ή μερικώς ελεγχόμενα από τον μυστικισμό και τη θεοσοφία του 19ου αιώνος. Αυτό φυσικά όχι εν γνώσει της μεγάλης μάζας των οπαδών, οι οποίοι εν πολλοίς κατευθύνονται από την επιστημονική τεχνική των ΜΜΕ και της προπαγάνδας του ιστορικού υλισμού, δεξιού κι αριστερού. Άλλη μία δηλαδή πλάνη ιδεολογικού πολιτικού προσανατολισμού και τοποθέτησης μαζί και με το ιδεολόγημα του κέντρου και των παραφυάδων του.
Για να αμβλύνουν τον σκληροπυρηνικό χαρακτήρα εφηύραν και τη θεωρία της ώσμωσης των πολιτικά συμπληρωματικών ενεστώτων και των συγκοινωνούντων και μετακινούμενων ψηφοφορικών τάσεων. Επιστημονική βάση θα έδινε ίσως και η θεωρία της κυκλοφορίας των ελίτ του Pareto, οι τάσεις και τα λόμπι κυρίως στις ΗΠΑ αλλά και ο πολυσυλλεκτικός χαρακτήρας των φιλελεύθερων κομμάτων του ευρωπαϊκού χώρου. Στις ΗΠΑ οι προεκλογικές συγκεντρώσεις βλέπουμε ότι δεν διαφέρουν από πάρτι γενεθλίων ή επετείους γάμου, με μπαλόνια, τραγούδια, kits μεταξύ disco και art show. Η Ελλάς ασθμαίνουσα στο νεοεποχίτικο ντέρμπι έσπευσε να υιοθετήσει τα πάντα ως κακέκτυπα και μάλιστα και η λεγόμενη αριστερά, αποδεικνύοντας περίτρανα για όσους βλέπουν και δεν κοιτάζουν, το μύθευμα του πολιτικού προσανατολισμού με όρους…πυξίδας ή αστρολάβου.
Εκείνο που διαφεύγει εντελώς από την συντριπτική πλειοψηφία του πολιτικού σώματος είναι το αληθές πλαίσιο για το οποίο μιλήσαμε προ μηνών και το οποίο μεταξύ άλλων διαχωρίζει την ανθρωπότητα αυστηρά σε δύο μεγάλες χρονικές περιόδους, την προπτωτική και τη μεταπτωτική. Καταλυτικό σημείο στο ανθρώπινο γένος, η πτώση. Εάν ο αναγνώστης δεν αποδέχεται και δεν κατανοεί το πλαίσιο αυτό ως ιστορικό και πραγματικό, καλόν θα ήταν να σταματήσει σε αυτό το σημείο την ανάγνωση του παρόντος. Και αυτό διότι άλλη η πολιτική και κοινωνία του ανθρώπου πριν και εντελώς άλλη μετά. Οι δερμάτινοι χιτώνες δηλούν πολλά για αυτό, αλλά δεν είναι της παρούσης. Φυσικά δεν λέμε να μη γίνονται εκλογές. Το αντίθετο μάλιστα!
Συνεχίζοντας, θα πρέπει οπωσδήποτε να τολμήσουμε να τονίσουμε τη γένεση του πολιτισμού ως μεταπτωτικό φαινόμενο του αδύναμου πνευματικά τραγικού φθαρτού ανθρώπου να προσεγγίσει με τη διανόηση τον δημιουργό του και να ανταπεξέλθει στις αντίξοες συνθήκες αλλά και να επεξηγήσει φαινόμενα τα οποία ως κτίσματα και μην έχοντας καθαρή καρδιά και φωτισμένον νου, τα ειδολοποιεί και τα προσκυνά. Ο πολιτισμός λοιπόν, εξυπακούεται και η πολιτική, είναι προϊόντα της αποτυχημένης προσπάθειας του ανθρώπου να ξεπεράσει τα εμπόδια στην πορεία για τη συνάντησή του με τον άκτιστο δημιουργό του και τίποτα παραπάνω. Όσα τεχνικά επιτεύγματα κι αν κατορθώσει. Οι τυφλές προμηθεϊκές ελπίδες που λέγαμε σε προγενέστερη μελέτη. Αυτή είναι η ωμή αλήθεια αλλά πώς να την πεις σήμερα και σε ποιον να την πεις και ποιος θα καταλάβει τι, αφού η κατηχητική των Μητροπόλεων προς τους νέους κι αν υπάρχει περιορίζεται σε ηθικιστικές φόρμουλες και αντιαιρετικό αγώνα που μετά βίας φθάνει σε Μάρτυρες του Ιεχωβά. Είπαμε αν υπάρχει. Κάποιες χριστιανικές αδελφότητες ακόμη κρατούν και κατηχούν σωστά αλλά ο Οικουμενισμός καραδοκεί και αν δεν προσέξουν, θα αλλοτριωθούν.
Πολιτικά και πολιτιστικά διά των μπροστάρηδων θεοσεβών πολιτικών αρχόντων οργάνωση συλλογικά σε καθεστώς σχέσεων πόλεως και δημιουργία των προϋποθέσεων εκείνων από τα απλά καθημερινά και απαραίτητα για τη βιολογική ζωή αναγκαία, και μέσα στο θεραπευτήριο που λέγεται Εκκλησία ώστε όλα τα έργα και οι πράξεις με την αλλαγή πορείας που λέγεται Μετάνοια, να οδηγούν και να επιστρέφουν εις το αρχαίον κάλλος. Αυτή είναι η ορθή έννοια και γιατί όχι και ο ορισμός της πολιτικής. Στον Παράδεισο ο πρωτόπλαστος δεν είχε ανάγκη από πολιτική ούτε από πολιτισμό ούτε από ανθρώπινο καθοδηγητή αφού δεν είχε θάνατο και είχε τα πάντα προς την πορεία του εις την κατά Χάριν θέωση διά του Θεού και Λόγου ο οποίος ούτως η άλλως θα εσαρκούτο, εάν ο Πονηρός δεν διέκοπτε την σωτηριολογική πορεία.
Μόνος πλέον ο άνθρωπος δεν ημπορούσε αλλά επειδή παραπλανήθηκε και δεν ήτο ο γενεσιουργός της πλάνης υπήρχε όχι μόνο πιθανότητα αλλά βεβαιότητα ανόρθωσης, με την ενανθρώπιση του Χριστού ως τέλειου Θεού και τέλειου ανθρώπου, διττή ασυγχύτως, ατρέπτως και αδιαιρέτως φύση, Μυστήριο Μέγα, τράβηγμα του ανθρώπου εις την Άνω Ιερουσαλήμ, της Πολιτείας των Αγίων, της όντως υπαρκτής, εις την οποίαν τελειούται η πόλις, η πολιτεία των ανθρώπων, με ηγέτη πραγματικό Θεανθρώπινο Πρόσωπο, εικόνες του οποίου είμεθα και προς ομοίωσιν οδεύουμε διά των εκκλησιαστικών Μυστηρίων.
Μετά από όλα αυτά, πώς φαντάζουν, η σημερινή πολιτική, τα κόμματα και οι ηγετίσκοι τους; Ούτε καν σκιές! Συνεπώς, η ουσία βρίσκεται αλλού και όχι μόνο στη διεκδίκηση της ψήφου από χριστιανικούς και πατριωτικούς πολιτικούς σχηματισμούς που δεν κατορθώνουν οι κακόμοιροι να βρουν έναν κοινόν τόπο συνεργασίας αφού ο κάθε πικραμένος διεκδικεί την αρχηγία. Και να την έπαιρνε, και να συνενώνονταν τίποτα δεν θα επιτύγχαναν τώρα διότι εκτός από την απουσία ηγέτη απουσιάζει και αληθές πλαίσιο. Όχι σε όλα, είναι αλήθεια. Από τη στιγμή που τον πραγματικό ηγέτη Χριστό τον αποδιώχνουμε, φυσικό είναι να εμφανίζονται αντίχριστες καρικατούρες τις οποίες οι ανόητοι τις προσκυνούμε και τις ακολουθούμε σαν πρόβατα τυφλά. Από κει και πέρα τι να περιμένουμε;
Χριστιανικά κόμματα; Αλλά και ο ηγέτης εάν είναι με χριστιανικές προδιαγραφές θα λέγαμε, και πάλι η εμπλοκή με την υπάρχουσα πολιτική κατάσταση εμπεριέχει παγίδες. Θυμίζουμε τον εξαίρετο μακαριστό Νικόλαο Ψαρουδάκη και το κίνημα της Χριστιανικής Δημοκρατίας. Αγωνιστής και χριστιανός. Ουδείς το αμφισβητεί. Και με στοιχεία διοικητικά καλά, ίσως και ηγετικά. Εξευτελίστηκε στο τέλος της ζωής του από έναν Ανδρέα Παπανδρέου που ξεγελώντας τον του έδωσε τη θέση του βουλευτού Επικρατείας στο τότε ΠΑΣΟΚ, κι αφού τον χρησιμοποίησε για να αλιεύσει τις ψήφους πιστών, τον πέταξε κατόπιν σαν στημένη λεμονόκουπα.
Υπάρχει και η άποψη της ψήφου σε χριστιανούς υποψηφίους σε όλα τα κόμματα όπου υπάρχουν, και μετά βλέπουμε. Λύση ανάγκης. Μέχρι τώρα δεν οδήγησε πουθενά. Υπάρχει το παράδειγμα τέως υπουργού και άλλα, που δεν αναφέρουμε όνομα διότι είναι εν ζωή αν και αποτραβηγμένος τώρα από την πολιτική. Χρόνια συνεργαζόμενος με το ΠΑΣΟΚ και μετέπειτα με δικό του κομματικό σχηματισμό. Λοιδορήθηκε ως γραφικός και εμπαίχτηκε όταν τόλμησε πολιτικά να κάνει ουσιαστική παρέμβαση. Δεν ήταν ηγέτης ούτε προστατεύθηκε από τους ψηφοφόρους ούτε μεγάλωσε η πολιτική του πελατεία. Με την αλογία της χαμένης ψήφου χριστιανοί ψηφοφόροι συσπειρώθηκαν γύρω από δήθεν μεγάλο φιλελεύθερο κομματικό σχηματισμό, υποκλινόμενον εις τις ξένες Λέσχες. Εάν βέβαια δεν έσκυβε δεν θα κυβερνούσε.
Κι εκεί η αλογία υπαγόρευσε το «ας κάνω ότι είμαι μαζί τους να κερδίσω τις εκλογές και κάπως θα το μανουβράρω». Μόνο κουτόφραγκοι δεν είναι οι απόγονοι των Σταυροφόρων, τα πολιτικά έκγονα του Καρλομάγνου. Αποτέλεσμα, τέως αρχηγός και πρωθυπουργός να είναι άφωνος επί χρόνια και αμφιβάλουμε αν ποτέ μιλήσει. Όσο τόλμησε, τόλμησε, κινδύνευσε κι αυτός και η χώρα και δραπέτευσε. Δεν ήταν ηγέτης. Ο τελευταίος, θα έσκιζε Μνημόνια. Σε μήνες ενέδωσε. Όχι ηγέτης αλλά το ουσιαστικό που τον περιγράφει και χαρακτηρίζει είναι σκληρό και δεν θα γραφτεί. Υπάρχει και Ιστορία που θα το καταγράψει.
Πάμπολλα τα παραδείγματα πολιτικών, ακόμη και δικτατόρων που όταν τόλμησαν τη ρήξη, ακόμη και με τη στήριξη του λαού, εκπαραθυρώθηκαν από την πολιτική, δολοφονήθηκαν, φυλακίστηκαν, εξευτελίστηκαν. Όχι μόνο στον ελληνικό χώρο. Παντού. Ο ηγέτης δεν αρκεί να είναι μόνο ενεργός στη χώρα του. Πρέπει να είναι ευφυής, να ξέρει να ελίσσεται, να γνωρίζει τα όρια πού να σταματά και πού να ξεκινά, να διεκδικεί όσο χρειάζεται, να ισορροπεί, να έχει σθένος, και το κυριότερο, να μπορεί να προστατεύεται. Να είναι με λίγα λόγια κάτοχος του πολιτικού αθλήματος σε επίπεδο ολυμπιονίκη. Αυτά δίχως Θεό, σε άρχοντες και αρχομένους δεν γίνονται. Ας ανατρέξει ο αναγνώστης σε αγίους αυτοκράτορες – υπάρχουν – και θα καταλάβει τι λέμε. 11 αιώνες Ρωμανίας, ρεκόρ πολιτειακό ακατάρριπτο, δεν είναι καθόλου τυχαίο.
Στον μεταπτωτικό αντίχριστο ελληνικό πολιτικό χώρο, στην παρούσα χρονική φάση δυστυχώς δεν διαφαίνεται καμία ελπίδα. Αυτό καθόλου δεν πρέπει να σημαίνει ότι οι συνειδητοποιημένοι χριστιανοί δεν πρέπει να διεκδικούν πολιτικά αξιώματα. Να τα διεκδικούν στην παρούσα φάση και να ενεργούν όπως οι ιοί ή τα μικρόβια σε έναν οργανισμό τον οποίον καταβάλουν και τελικά τον σκοτώνουν. Σε πλαίσιο όμως αρνητικού φωτογραφικού φιλμ! Το υγιές στον θεραπευτικό ιό δι’ Αγίου Πνεύματος και το νοσηρό στο άρρωστο πολιτικό σώμα, κι αν οικονομήσει μελλοντικά η Πρόνοια του Θεού χριστιανό ηγέτη που να οδηγήσει τη χώρα στην έξοδο, θα γίνει το ποθητό. Αρκεί να τον καταλάβουμε. Με τον ύπνο που έχουμε πάρει είναι ίσως δύσκολο. Ο ηγέτης όμως αν είναι πραγματικός, έχει την ικανότητα να ξυπνά τον κόσμο. Θα πουν οι ορθολογιστές ότι το εχθρικό διεθνές περιβάλλον δεν είναι δυνατόν να τον αφήσει και θα τον εξοντώσει. Ναι, έτσι θα κάνει. Με μπροστάρη τον Χριστό όμως, ας προσέλθει να χτυπήσει. «Ούτοι εν άρμασι και ούτοι εν ίπποις· ημείς δε εν ονόματι Κυρίου Θεού ημών μεγαλυνθησόμεθα». Μιλάμε για τέτοιον ηγέτη. Μετά από την έξωση από τον Παράδεισο ο άνθρωπος μόνος του δεν μπορεί. Όποτε το προσπάθησε επιτυχώς, ενός ανδρός αρχή υπήρχε. Τα υπόλοιπα είναι για να συζητάμε. Η ιστορία είναι εδώ.
Μα η δημοκρατία; Ναι, η δημοκρατία ήταν παρούσα όταν έλειπε ηγέτης και λεγόταν ελληνικές κοινότητες με παπά και δάσκαλο. Τεράστια εμπειρία και παγκόσμια παρακαταθήκη! Ηγέτης ο Χριστός. Σε Τουρκοκρατία στυγνή. Μόνο ο Περικλής ήταν δημοκρατία; Τριάντα μοναδικά χρόνια μέσα στο ιστορικό γίγνεσθαι κι απ’ αυτά βγάλε δούλους, βγάλε μέτοικους, βγάλε γυναίκες, βγάλε παιδιά, βγάλε ηλικιωμένους, βγάλε ανήμπορους, βγάλε εξοστρακισμένους, βγάλε φυλακισμένους, μετρήστε τι έμενε ως Εκκλησία του Δήμου για να αποφασίσει δημοκρατικά. Παρ’ όλ΄ αυτά, υπήρξε η μόνη άμεση δημοκρατία και οι βασικοί αξιωματούχοι κληρωτοί! Στο τελευταίο τι λέμε; Τα πράγματα λοιπόν δεν είναι αυτά που πάντα φαίνονται.
Ας μην παίζουμε με τις λέξεις, με κοινοβούλια και με κόμματα, με εκλογές και με πολιτικά σχήματα και συστήματα, με περισσότερη και λιγότερη δημοκρατία, με ολοκληρωτισμούς και ολιγαρχίες. Ανθρώπινα μέσα είναι άλλοτε καλύτερα, άλλοτε χειρότερα κι άλλοτε τυραννικά. Προπάντων να μην απογοητευόμαστε. Όπως και να το γυρίσεις θα καταλήξει σε Εκκλησία. Κι εκεί μέσα, οι μεγάλες αποφάσεις παίρνονται Συνοδικά. Εκλογές δηλαδή. Ούτε αυτό όμως αρκεί. Αν δεν είναι εν αληθεία, κενό γράμμα. Ακόμη και ένας μόνο πιστός υποστατικά να ομολογεί την αλήθεια, κατέχει μόνος αυτός όχι απλά τη δεδηλωμένη πλειοψηφία αλλά τη μονοκρατορία του Παντός.
Ο Α.Σαραντίδης είναι δάσκαλος στην Καβάλα και πολιτικός επιστήμων