ΣΧΟΛΙΟ ΔΙΚΟ ΜΑΣ ΑΝΑΓΚΑΙΟ ΠΡΙΝ ΤΗΝ ΑΝΑΓΝΩΣΗ.
Διαβάζουμε στο κατά Ιωάννη Άγιο Ευαγγέλιο κεφ. ΙΕ στιχ. 26 "Ὅταν δὲ ἔλθῃ ὁ παράκλητος ὃν ἐγὼ πέμψω ὑμῖν παρὰ τοῦ πατρός, τὸ Πνεῦμα τῆς ἀληθείας ὃ παρὰ τοῦ πατρὸς ἐκπορεύεται, ἐκεῖνος μαρτυρήσει περὶ ἐμοῦ·"
Λοιπόν ο Κύριος μας λέγει ότι τὸ Πνεῦμα τῆς ἀληθείας εκπορεύεται παρά του Πατρός, και όχι και παρά του Υιού. Τὸ Πνεῦμα τῆς ἀληθείας θα ομολογήσει περί του Υιού.
Άραγε γιατί ονομαζόμαστε Χριστιανοί;
Η απάντηση είναι μία. Γιατί ΟΜΟΛΟΓΟΥΜΕ ΜΕ ΑΛΗΘΕΙΑ τον Χριστό. Τον Υιό και Λόγο του Θεού και Πατρός.
Ποιος μας δίνει αυτήν την Χάρη;
Τὸ Πνεῦμα τῆς ἀληθείας το οποίο εκπορεύεται από τον Πατέρα. Είναι Πνεύμα Αληθείας εκείνο που εκπορεύεται και από τον Υιό; Όχι βέβαια.
Άρα εκείνο το πνεύμα, των όσων ομολογούν το "φιλιόκβε", τους δίνει την Χάρη να ομολογήσουν με Αλήθεια τον Χριστό;
Όχι. Βέβαια όχι.
Τότε μπορούν να λέγονται Χριστιανοί;
Όχι. Βέβαια όχι.
Για ποιους Χριστιανούς λοιπόν μιλάμε;
Γιατί τους κοροϊδεύουμε;
Γιατί δεν τους λέμε αληθώς ότι μπορούν να ονομάζονται όπως αλλιώς θέλουν, αλλά όχι Χριστιανοί;
Ο άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς λέγει:
«Ὁ σύγχρονος “διάλογος τῆς ἀγάπης”, ὁ ὁποῖος τελεῖται ὑπό τήν μορφήν γυμνοῦ συναισθηματισμοῦ, εἶναι εἰς τήν πραγματικότητα ὀλιγόπιστος ἄρνησις τοῦ σωτηριώδους ἁγιασμοῦ τοῦ Πνεύματος καί τῆς πίστεως τῆς Ἀληθείας (Β´ Θεσ. 2,13), δηλαδή τῆς μοναδικῆς σωτηριώδους “ἀγάπης τῆς αληθείας”. Ἡ οὐσία τῆς ἀγάπης εἶναι ἡ ἀλήθεια· ἡ ἀγάπη ζῇ καί ὑπάρχει ἀληθεύουσα». «Ἄς μή ἀπατώμεθα. Ὑπάρχει καί ὁ “διάλογος τοῦ ψεύδους”, ὅταν οἱ διαλεγόμενοι συνειδητῶς ἤ ἀσυνειδήτως ψεύδονται ὁ εἷς εἰς τόν ἄλλον. Τοιοῦτος διάλογος εἶναι οἰκεῖος εἰς τόν “πατέρα τοῦ ψεύδους”, τόν Διάβολον, “ὅτι ψεύστης ἐστίν καί ὁ πατήρ αὐτοῦ” (Ἰω. 8,44). Οἰκεῖος εἶναι καί εἰς ὅλους τούς ἑκουσίους ἤ ἀκουσίους συνεργάτας του, ὅταν αὐτοί θελήσουν νά πραγματοποιήσουν τό καλόν των διά τοῦ κακοῦ, νά φθάσουν εἰς τήν “ἀλήθειάν” των μέ τήν βοήθειαν τοῦ ψεύδους. Δέν ὑπάρχει “διάλογος τῆς ἀγάπης” ἄνευ τοῦ διαλόγου τῆς ἀληθείας. Ἄλλως τοιοῦτος διάλογος εἶναι ἀφύσικος καί ψευδής. Ὅθεν καί ἡ ἐντολή τοῦ Ἀποστόλου ζητεῖ νά εἶναι “ἡ ἀγάπη ἀνυπόκριτος” (Ρωμ. 12,9)».
Γιατί τους κοροϊδεύουμε;
Γιατί δεν τους λέμε αληθώς ότι μπορούν να ονομάζονται όπως αλλιώς θέλουν, αλλά όχι Χριστιανοί;
Ο άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς λέγει:
«Ὁ σύγχρονος “διάλογος τῆς ἀγάπης”, ὁ ὁποῖος τελεῖται ὑπό τήν μορφήν γυμνοῦ συναισθηματισμοῦ, εἶναι εἰς τήν πραγματικότητα ὀλιγόπιστος ἄρνησις τοῦ σωτηριώδους ἁγιασμοῦ τοῦ Πνεύματος καί τῆς πίστεως τῆς Ἀληθείας (Β´ Θεσ. 2,13), δηλαδή τῆς μοναδικῆς σωτηριώδους “ἀγάπης τῆς αληθείας”. Ἡ οὐσία τῆς ἀγάπης εἶναι ἡ ἀλήθεια· ἡ ἀγάπη ζῇ καί ὑπάρχει ἀληθεύουσα». «Ἄς μή ἀπατώμεθα. Ὑπάρχει καί ὁ “διάλογος τοῦ ψεύδους”, ὅταν οἱ διαλεγόμενοι συνειδητῶς ἤ ἀσυνειδήτως ψεύδονται ὁ εἷς εἰς τόν ἄλλον. Τοιοῦτος διάλογος εἶναι οἰκεῖος εἰς τόν “πατέρα τοῦ ψεύδους”, τόν Διάβολον, “ὅτι ψεύστης ἐστίν καί ὁ πατήρ αὐτοῦ” (Ἰω. 8,44). Οἰκεῖος εἶναι καί εἰς ὅλους τούς ἑκουσίους ἤ ἀκουσίους συνεργάτας του, ὅταν αὐτοί θελήσουν νά πραγματοποιήσουν τό καλόν των διά τοῦ κακοῦ, νά φθάσουν εἰς τήν “ἀλήθειάν” των μέ τήν βοήθειαν τοῦ ψεύδους. Δέν ὑπάρχει “διάλογος τῆς ἀγάπης” ἄνευ τοῦ διαλόγου τῆς ἀληθείας. Ἄλλως τοιοῦτος διάλογος εἶναι ἀφύσικος καί ψευδής. Ὅθεν καί ἡ ἐντολή τοῦ Ἀποστόλου ζητεῖ νά εἶναι “ἡ ἀγάπη ἀνυπόκριτος” (Ρωμ. 12,9)».
Και κάτι ακόμα, από πότε στην Ορθοδοξία υπάρχει αυτή η δικτατορική προσέγγιση στην ελευθερία του λόγου. Ειδικά δε για αιρετικά λεγόμενα, αλλά όχι μόνο λεγόμενα. Η σύνοδος της Κρήτης μετέτρεψε τον οικουμενισμό σε θεσμικό πλαίσιο της Εκκλησίας. Μήπως λέμε ψέματα; ΟΨΟΝΤΑΙ ΕΙΣ ΟΝ ΕΞΕΚΕΝΤΗΣΑΝ.
Ο άγιος Θεόδωρος ο Στουδίτης λέγει: «Είναι εντολή Κυρίου να μη σιωπά κάποιος σε περίσταση που κινδυνεύει η Πίστη. Πρόκειται περί πίστεως, δεν είναι δυνατόν να πη κανείς “Εγώ ποιός είμαι”;» Διότι λέγει: “Λάλει και μη σιωπήσης” [Πραξ. 18, 9]. Kαί: “Εάν ούτοι σιωπήσωσιν, οι λίθοι κεκράξονται” [Λουκ. 19, 40].
ΣΤΩΜΕΝ ΚΑΛΏΣ.
Με βαθειά λύπη αλλά και αγάπη εν Κυρίω.
π. Φώτιος Βεζύνιας.
ΤΟ ΠΑΡΑΚΑΤΩ ΚΕΙΜΕΝΟ ΤΟ ΕΙΔΑΜΕ ΣΤΟ: http://anastasiosk.blogspot.com/2019/06/blog-post_14.html
Οι σχέσεις μας με τους άλλους χριστιανούς - Αρχιεπίσκοπος Αλβανίας Αναστάσιος
Οι σχέσεις μας με τους άλλους χριστιανούς έχουν περάσει από διάφορες φάσεις. Σήμερα διακρίνονται δύο τοποθετήσεις: Την πρώτη εκπροσωπεί μία νοοτροπία κλειστή, καχυποψίας για τους άλλους, η οποία συχνά ανατρέχει στο παρελθόν με αρνητικά ιδεολογήματα και επισημαίνει κινδύνους από τις επαφές με τις άλλες χριστιανικές ομολογίες. Τη δεύτερη εκφράζουν όσοι πιστεύουν στην προσέγγιση και συνεργασία των χριστιανών. Συνήθως οι πρώτοι θέτουν το ερώτημα: " Και τί έχουμε να πάρουμε από τη Δύση;". Οι δεύτεροι τονίζουν ότι η ορθή τοποθέτηση είναι: "Τί μπορούμε εμείς να προσφέρουμε; Και ασφαλώς, πολλά έχουμε να μοιρασθούμε από κοινού". Κάτι αυτονόητο, που όμως εύκολα παραθεωρούν αρκετοί Ορθόδοξοι, είναι ότι οι άλλοι Ευρωπαίοι δεν επέλεξαν, με διάθεση να προσχωρήσουν σε αίρεση, την χριστιανική ομολογία στην οποία σήμερα ανήκουν, αλλά γεννήθηκαν σε χώρα στην οποία επί αιώνες η ομολογία αυτή επικρατεί. π.χ, ο Νορβηγός στη Λουθηρανική Εκκλησία, ο Σκωτσέζος στην Πρεσβυτεριανή. Πώς τους κρίνουμε, επειδή δεν είναι Ορθόδοξοι;
Οι υπερσυντηρητικοί υποστηρίζουν ότι οι επαφές μας με τους ετεροδόξους απειλούν να αλλοτριώσουν το Ορθόδοξο φρόνημα και ήθος και ότι η συμμετοχή μας στην Οικουμενική κίνηση-την οποία άκριτα χαρακτηρίζουν ως "παναίρεση"- είναι προδοσία της Ορθοδοξίας. Δεν δυσκολεύονται μάλιστα να βάλουν στους αντιφρονούντες ετικέτες, όπως "αιρετικοί", "οικουμενιστές" (άγνωστη λέξη στο ελληνικό λεξιλογιο, που γνωρίζει από αιώνες μόνον το "οικουμένη" "οικουμενικός"). Πολλοί όμως πιστεύουμε ότι είναι χρέος μας να συμμετέχουμε στους κοινούς προβληματισμούς προσφέροντας την Ορθόδοξη μαρτυρία. Τη γραμμή αυτή έχουν υιοθετήσει από ετών οι σύνοδοι των Αυτοκεφάλων Ορθοδόξων Εκκλησιών. Υπενθυμίζω και τις πρόσφατες διακηρύξεις στην Κων/λη από τον Οικουμενικό Πατριάρχη κ. Βαρθολομαίο και τον παπα Βενέδικτο ΙΣΤ΄.
Το βασικό ερώτημα είναι, ποιός τελικά αποφασίζει στην Ορθόδοξη Εκκλησία για το εκάστοτε πρακτέο και για το τί είναι αιρετικό; Ο άλφα ή βήτα ευσεβής μοναχός η κληρικός; Διότι τάχα αυτός αυτεπάγγελτα "εκπροσωπεί" τον λαό, χωρίς μάλιστα να τον ρωτά. Μήπως έτσι κινδυνεύουμε να διολισθήσουμε σε έναν τύπο "πρεσβυτεριανής Ορθοδοξίας"; Αλλά ένα τέτοιο είδος δεν το γνωρίζει η Ορθόδοξη παράδοση. Η Σύνοδος των Επισκόπων έχει την ευθύνη να λαμβάνει αποφάσεις στα κρίσιμα θέματα και να καθορίζει την εκάστοτε Ορθόδοξη στάση.
Προφανώς υπάρχουν πολλά προβλήματα -θεολογικά, εκκλησιαστικά, εκκλησιολογικά, πρακτικά-, τα οποία χωρίζουν τους χριστιανούς της Ευρώπης. Θα χρειασθεί ασφαλώς υπεύθυνη και συστηματική συζήτηση επί διαφόρων θεμάτων. Κανείς από όσους μετέχουμε στις διαχριστιανικές σχέσεις δεν είναι διατεθειμένος να αρνηθεί την Ορθόδοξη ταυτότητά του ή να κάνει συμβιβασμούς στην πίστη του προδίδοντας την Ορθόδοξη παράδοση. Άλλωστε, η ουσιαστική συμβολή μας δεν είναι ο συμβιβασμός ή η σιωπή, αλλά η σοβαρή κριτική σκέψη, η προσφορά του θησαυρού της Ορθόδοξης παραδόσεως και θεολογίας, που συνδέει οργανικά το σήμερα με την αποστολική εποχή.
Γενικά, πάντως, θα ήταν τραγικό, ενώ οι πολιτικές, επιστημονικές, πολιτιστικές, οικονομικές δυνάμεις προωθούν την ενότητα των πολιτών της Ευρώπης, στηρίζοντας έτσι την ειρήνη και την ασφάλεια της ηπείρου, οι Ορθόδοξες Εκκλησίες να επιχειρήσουν να υψώσουν παραπετάσματα ανάμεσά τους. Κάτι χειρότερο: θα ήταν σκάνδαλο.
Αρχιεπίσκοπος Αλβανίας Αναστάσιος