ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ Κ. ΣΑΡΑΝΤΙΔΗ
Είδος: Δοκίμιο
Κατηγορία: Πολιτική Φιλοσοφία
Τόπος: Καβάλα
Ημερομηνία: 10/7/2019
Τίτλος: Παραλλαγή πολιτικού αισθητηρίου, προδοτικά πολιτικά αξιολογικά αμετρήματα και επίλυση
1. Εισαγωγή
Όταν το περιεχόμενο της πολιτικής και ο τρόπος πιστοποίησης της γνωστικής της εγκυρότητας προσδίδει την ειδοποιό διαφορά στη διαμόρφωση του κοινού βίου με υποθετικούς συσχετισμούς πολιτικού χαρακτήρα συμπεριλαμβανομένης και της αναγκαίας αμφισβήτησης, αυτό που μένει κάθε φορά στον οπαδό κομματικού σχηματισμού, είναι ο υποθετικός λόγος που έχει τη δύναμη να πείθει για τη βεβαιότητα της ελπίδας που γεννά η επιλογή, η επιβεβαίωση της οποίας έρχεται πολύ αργότερα, μέσα από την ιστορική μνήμη και την πολιτισμική επιβίωση.
2. Παραδείγματα
Ισχυρίζεται αξιολογικά ένα κοινοβουλευτικό κόμμα εξουσίας Α ότι η κυβέρνηση την οποία στηρίζει είναι αποτελεσματικότερη από την κυβέρνηση κόμματος εξουσίας Β. Ο ισχυρισμός είναι αίολος ή και έωλος, ελλείψει αντικειμενικών συγκριτικών δεδομένων σε συγκεκριμένη πολιτική χρονική συγκυρία διότι το κυβερνητικό σχήμα του κόμματος Β δεν θα μπορούσε να έχει την ευθύνη στο αντίστοιχο χρονικό διάστημα αφού την πολιτική ευθύνη την καλύπτει τότε το κόμμα Α, και αντιστρόφως. Είναι αυτονόητο ότι τόσο γενικά όσο και ειδικά οι κάθε είδους συνθήκες ποτέ δεν είναι όμοιες σε διαφορετικές χρονικές περιόδους, συνεπώς ταυτόσημη σύγκριση είναι αδύνατη. Σε ακραίες καταστάσεις, όπως μεταξύ πολλών καλών η επιλογή του άριστου αποτελεί αυτονόητη υποχρέωση, μεταξύ πολλών κακών η επιλογή του ολιγότερο κακού, αποτελεί στοιχειώδη επιτακτική φυσική ανάγκη ιστορικής επιβίωσης. Αυτό, μόνο με ιστορική εμπειρική επίγνωση είναι εφικτό σε πλαίσιο αξιολογικό πολιτικά.
3. Παραλλαγή
Με την απαραίτητη κίνηση της λειτουργίας της πολιτικής αξιολόγησης, το πεδίο αλλάζει. Διαφορετικά, παραλλάσσεται. Νοητικά πάντοτε βέβαια, και με βάση τα υπάρχοντα δεδομένα του παρόντος και του παρελθόντος ιστορικά κοινού τοποχρονικού διαγράμματος ιστορικής μνήμης, μέσα από την βαθεία γνώση της καθολικότητας, της αυτοτέλειας, της οργάνωσης και της συλλογικής ταυτότητας, που οι προτεινόμενες λύσεις προβλημάτων κοινωνικής συμβίωσης στο πλαίσιο της πόλεως προς τις ομάδες εξουσίας, οι οποίες πάντοτε υπάρχουν, καλύπτουν τη στοιχειώδη ασφάλεια ότι δεν θα θιγούν θεμελιώδη ανθρώπινα δικαιώματα ή πελατειακά κεκτημένα. Αν τα τελευταία συμβαίνουν, δύο τινά υπάρχουν: 1. Το έμφυτο πολιτικό αίσθημα να οργανωθεί καθολικά υπογείως και επιτυχώς προς ανατροπή του τυράννου και 2. με μεγάλη πιθανότητα το πολιτικό αισθητήριο, μέρους των επόμενων, να διαστραφεί ή και παραλλαχθεί, εκδιώκοντας βίαια ή με τον χρόνο, από το ιστορικό προσκήνιο μεγάλες πληθυσμιακές ομάδες που είτε με την πάροδο των αιώνων χάνονται ή παραλλάσσονται ιστορικά σε κάτι άλλο. Τούτο θα μπορούσε να συμβεί και σε μία μόνο γενεά ή και λιγότερο, βραχύχρονα και εκουσίως λόγω πελατειακού πολιτικού συμφέροντος διότι η μνήμη σοβαρών αρνητικών γεγονότων από εξουσίες ακόμη και προδοτικές, όταν υπάρχει, και επιδεικτικά ακόμη και σε ελεύθερη εκλογική αναμέτρηση, προκλητικά μπορεί να αγνοείται.
4. Προδοτικές ασυμφωνίες
Θα μπορούσε κάποιος να προσθέσει και ως καταλυτικό παράγοντα της εξαφάνισης τη γενοκτονία. Δεν υπάρχει όμως ακόμη ευτυχώς, ιστορικό προηγούμενο ολικής εξαφάνισης λαών λόγω γενοκτονιών ή και εθνοκαθάρσεων. Επιμένουμε στον όρο γενοκτονία όχι μόνο ως προς το νομικό διεθνές σκέλος της αλλά επί του πρακτέου. Άλλο γενοκτονία κι άλλο εθνοκάθαρση όσο και αν τα κοινά τους στοιχεία ωθούν ακόμη και ανεπάγγελτους πολιτικά αμόρφωτους ισταμένους να προωθούν τον διαχωρισμό, όπου δεν υφίσταται. Η τελευταία περίπτωση, είναι αυτή της βραχύχρονης εκούσιας αμνημοσύνης της παραγράφου 3 και μάλιστα με επίσημη κρατική προπαγανδιστική ιδεολογία που δεν πείθει τους πολλούς, αλλά στη κρίσιμη ψηφοφορία για τους προηγούμενους λόγους, υπερστηρίζουν συνειδητά πλέον την πλάνη σε ένα ολόκληρο φάσμα, με κυρίαρχο αρχηγό της ανομίας. Αν αυτή καθίσταται από αντεθνικές ιδίως επιλογές των απερχομένων και εκφράζεται με μεγάλα αναλογικά ποσοστά ιδιοτελώς, μεγαλύτερη πολιτική παρακμή δεν υπάρχει. Εθνικά αυτοχειριακή, πολιτικά απολίτικη και η επιχειρηματολογία περί δήθεν ισχυρής αντιπολίτευσης όχι μόνο κενή αλλά και άκρως επικίνδυνη διότι οι επικίνδυνοι δεν κάνουν αντιπολίτευση. Υπονομεύουν με τη μελλοντική επάνοδό τους για την ολοκλήρωση της καταστροφής και μάλιστα η χειρότερη μορφή πολιτικής λήθης είναι οι ενισχυόμενοι με ψήφους να μην είναι προδότες αλλά ομόφωνοι εχθροί. Ο προδότης ήταν κάποτε ως ημεδαπός μαζί μας και μετά πέρασε στις τάξεις του εχθρού. Ο εχθρός δεν ήταν ποτέ μαζί μας. Ιδού η μεγάλη διαφορά που κάνει τη διαφορά τεραστία. Βάζοντας και το στοιχείο του ομόεθνου, βασικά για τους αρχηγούς της ανομίας, αντιλαμβανόμαστε για τι μιλάμε. Χειρότερη εκλογική αξιολογική προσέγγιση δεν μπορεί να υπάρξει και μάλιστα με δημοκρατικό πολιτιστικό μανδύα.
5. Ιστορικές αναφορές
Έχουμε λαούς που εξαφανίστηκαν αλλά και άλλους που η πολιτική τους παράλλαξη λόγω χιλιετιών κατοχής και σκληρής καταπίεσης σε επίπεδο γενεών και με ευθεία βολή εντός του οικογενειακού πυρήνα εξαιτίας της δουλοκτημοσύνης και μάλιστα προσφέροντάς την ιδεολογικά εκ Θεού για να μην υπάρχει η παραμικρή πιθανότητα αμφισβήτησης, γένεσης δηλαδή πολιτικής, τους έχει κάνει σήμερα αγνώριστους. Ομιλούμε για δυτικό κύρια ευρωπαϊκό και υπερατλαντικό κόσμο. Μνήμη από ένα ιστορικό παρελθόν που κι αν υπάρχει, έχει υποστεί τόση αλλοτρίωση ώστε οι λατινογενείς πάλαι ποτέ ορθόδοξοι να μην είναι πλέον σε θέση να δουν τη διαφορά. Φωτεινές εξαιρέσεις επιστροφής υπάρχουν, και τότε το σοκ, για να χρησιμοποιήσουμε και έναν ξενικό, δικό τους φράγκικο όμως όρο, είναι τόσο ισχυρό, που η ένταση των σημείων της αποκάλυψης έχει τη δύναμη να διαβρώσει και να ξεθεμελιώσει στερεότυπα και μυθεύματα τόσο δήθεν διαφωτιστικά θεολογικά όσο και θεοσοφιστικά της Νέας Εποχής.
6. Αξιολόγηση
Επανερχόμενοι στο στοιχείο της αξιολόγησης γενικά, θα πρέπει να τονίσουμε τον υποκειμενικό της χαρακτήρα, ως υποκειμενική, δυναμική, σύνθετη διαδικασία, που ερευνά, περιγράφει, συγκρίνει, διαχωρίζει και βγάζει τελικά συμπεράσματα για άτομα, ομάδες ή φαινόμενα, χρησιμοποιώντας περιγραφικούς λεκτικούς ή αριθμητικούς χαρακτήρες. Περιγράφω και έχω άποψη για μία κατάσταση που αντιλαμβάνομαι σύμφωνα με βιώματα προσωπικά, παραστάσεις ατομικές και περιβάλλον κοινωνικό στο οποίο συμμετέχω και από το οποίο δέχομαι επιρροές, διαφορετικά από κάποιον άλλον.
7. Το σφάλμα
Ως προς τον χαρακτήρα τον αριθμητικό, εμφανίζεται μία αντικειμενική όψη, η οποία όμως είναι ψευδής και εσφαλμένη διότι έχουμε συνηθίσει να υπολογίζουμε και να μετρούμε με αριθμούς ακόμη και μεγέθη μη μετρήσιμα, όταν «ποσό ή μέγεθος είναι μόνον ό,τι μπορεί να μετρηθεί», κατά προσέγγιση κι αυτό σύμφωνα με τη νεότερη επιστήμη. Το μήκος π.χ. αποτελεί μέγεθος ενώ η δικαιοσύνη όχι. Μπορούν να αξιολογηθούν όμως καί τα δύο. Παίρνοντας πρακτικές και μεθόδους από τον χώρο των λεγόμενων θετικών επιστημών, υπάρχει σήμερα η άλογη τάση όλα γενικά τα μεγέθη, ακόμη και κοινωνικές αξίες να αισθητοποιούνται αριθμητικά. Σφάλμα, που οδηγεί στη γελοιότητα.
8. Επίλυση
Το πρόβλημα επιλύεται και μάλιστα πάρα πολύ απλά, παρακάμπτοντας αριθμητικά δεδομένα, με τρία μόνο στοιχεία που αποτελούν και επιχειρήματα: α. κοινή λογική β. ειλικρίνεια γ. εμπειρία. Τόσο απλή η λύση που τη γνωρίζουν και μαθητές του δημοτικού σχολείου, ακόμη και μικρών τάξεων. Πέρα από ανόητες βαθμολογήσεις και ανεπιτυχείς μετρήσεις, αν πεις στους μαθητές ενός τμήματος, μόνοι τους να βάλουν κατά σειρά, σαν παιχνίδι και γενικά, φτιάχνοντας ένα κοινωνιόγραμμα, έστω μυστικά, τους συμμαθητές τους κατά σειρά από τον καλύτερο προς τον χειρότερο, πάντα σε θέματα επιδόσεων, όλοι σχεδόν θα συμφωνούν βάζοντας την ίδια σειρά. Πάντοτε η αποδοχή είναι φανερή. Το αισθητήριο υπάρχει και λειτουργεί σε καθεστώς ελευθερίας και απαλλαγμένο από βαρίδια αλογίας, που ευτυχώς απουσιάζουν στα παιδιά. Ο έμπειρος δάσκαλος που θέλει να είναι ειλικρινής τουλάχιστον με τον εαυτό του, γνωρίζει εκ των προτέρων και σε μικρό χρονικό διάστημα την κατάταξη. Η απόσταση μεταξύ τους δεν είναι ίδια. Η σειρά όμως σε δεδομένη χρονική στιγμή, αμετάβλητη. Αργότερα, συνήθως αλλάζει χωρίς μεγάλες εκπλήξεις τις περισσότερες φορές. Εκπαίδευση και Παιδεία, καταλύτες. Το ίδιο μοτίβο παντού. Αρκεί η βούληση και το ανθρώπινο δυναμικό πραγματοποίησης σε θεσμικό πλέον πλαίσιο, το οποίο σήμερα απουσιάζει και δεν γίνεται και κατανοητό. Η πολιτική δεν αποτελεί εξαίρεση. Καταλύτης εδώ οι ηγεσίες στην κορυφή και η οικογένεια στη βάση. Συνεπώς, επιλύσεις απλές τις οποίες αποκλείουμε και αποδομούμε.
9. Ορισμοί
Αξιολόγηση αν δεν αναφέρεται από ορισμένα υποκείμενα σε ορισμένα υποκείμενα, με ορισμένα αντικείμενα για ορισμένα αντικείμενα σε ορισμένη χρονική στιγμή με ορισμένη διαδικασία και μόνο σ’ αυτά, αυτοαναιρείται ως διαδικασία. Αξιολογεί π.χ. ο Α τον Β, πώς θα ανταποκριθεί στη λύση δεδομένου προβλήματος σε ορισμένο χρόνο και ορίζοντας από πριν τον κανόνα με τον οποίον θα αξιολογηθεί, περιγραφικά ή αριθμητικά. Εάν αλλάξω είτε τον Α είτε τον Β, είτε το πρόβλημα, είτε τη χρονική στιγμή, είτε το αξιολογικό κριτήριο, θα έχω άλλο αποτέλεσμα.
10. Επίλογος
Εάν αντικαταστήσουμε τα Α και Β υποκείμενα με τα προαναφερθέντα Α και Β κόμματα, τίποτα δεν αλλάζει και κυρίως αναλογικά. Το μέτρημα μετατρέπεται αμετροεπώς σε αμέτρημα, το αποτέλεσμα θα είναι λανθασμένο και η ηδονή των πανηγυρισμών μπορεί την επομένη να μετατραπεί σε οδύνη απερίγραπτη, εάν δεν πραγματοποιηθεί με τεχνική επίλυσης. Μια βραχεία αξιολογική παραλλαγή του πολιτικού αισθητηρίου σε ποσοστά μεγάλα είναι ικανή να οδηγήσει χρονικά κοντά, επί μακρόν, σε ολέθρια εθνικά και μη αναστρέψιμα αποτελέσματα.
* Ο Α.Κ.Σαραντίδης είναι δάσκαλος στην Καβάλα και πολιτικός επιστήμων