Τελικά, ὁ Οἰκουμενισμός πέθανε ἤ ὄχι;
Οἱ οἰκουμενιστικῶν φρονημάτων θεολόγοι, ὡς γνωστό, βγάζουν συμπεράσματα σέ δογματικά ζητήματα, κάνοντας «δημοψήφισμα», βολιδοσκοπῶντας τί πιστεύουν οἱ ἰσχυρότεροι καί ὁ ὄχλος, ἤ παίζοντας «Προ-πό». Αὐτό εἶναι κάτι πού μᾶς ξεπερνᾶ, καί τόν νοῦ μας διαπερνᾶ καί πάλι, ἡ δυσωδία τῆς παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ.
Στόχος τῶν οἰκουμενιστῶν εἶναι νά περάσει στόν κόσμο ἡ οἰκουμενιστική γραμμή, ἡ «καραμέλα» πού συνεχῶς πιπιλίζουν ὅτι οἰκουμενισμός δέν ὑπάρχει, κάτι ἀνάλογο μέ αὐτό πού προσπαθεῖ καί ὁ Πατήρ τῶν αἱρέσεων, ὁ διάβολος, νά πιστέψει ὁ κόσμος ὅτι δέν ὑπάρχει, καί ἐν πολλοῖς τό ἔχει καταφέρει. Ἔτσι λοιπόν, στά χρόνια μας, ὁ οἰκουμενισμός, φαινομενικά, στά λόγια δηλαδή, γιά ἄλλους πέθανε, ἐνῶ γιά ἄλλους δέν ὑπῆρξε ποτέ, μάλιστα ἡ λέξη αὐτή (οἰκουμενισμός) θεωρήθηκε ὡς ὕβρις, ἀπό τόν ἀρχιεπίσκοπο Ἀλβανίας κ. Ἀναστάσιο, στόν ὁποῖο ἀπαντήσαμε μέ τό ἄρθρο: «Οἰκουμενισμός καί οἱ πικροί καρποί του...!», καί ἀποδείξαμε βάσει πανεπιστημιακῶν κειμένων, ὅτι ὄχι μόνο ὑφίσταται ὁ οἰκουμενισμός ὡς ἔννοια καί ὡς πρακτική, ἀλλά ἀποτελεῖ καί τον κύριο στόχο τῶν Οἰκουμενιστῶν.
Ὁ Πατριάρχης Βαρθολομαῖος, φαίνεται ὅτι δέχεται ὅτι ὑπάρχει ὁ Οἰκουμενισμός, ἀλλά εἶναι κάτι μακριά ἀπό αὐτόν (βεβαίως, αὐτοδιαψεύδεται ἐκ τῆς κατωτέρας ὁμιλίας του). Ἀπευθυνόμενος λοιπόν, πρός τόν Πατριάρχη τῆς Βουλγαρίας κ. Νεόφυτο ὁ ὁποῖος εἶχε ἐπισκεφθεῖ τό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο πρό ἑξαετίας, εἶχε τονίσει: «Διά τῆς τακτικῆς ταύτης (σ.γ. ἐννοεῖ τούς διαλόγους) δέν προδίδομεν τήν Ὀρθοδοξίαν, ὡς κατηγορούμεθα, οὔτε ὑποστηρίζομεν οἰκουμενιστικάς ἀντιλήψεις, ἀλλά κηρύσσομεν πρός τούς ἑτεροδόξους καί πρός πάντας τήν Ὀρθόδοξον ἀλήθειαν»[1]. Φυσικά, ἐν τῇ πράξει, ἔκανε καί κάνει τά ἀκριβῶς ἀντίθετα!
Ὑπάρχουν βέβαια καί κληρικοί καί λαϊκοί θεολόγοι, πού ὑποστηρίζουν ἀκόμη, ὅτι οἰκουμενισμός δέν ὑπάρχει! «Δέν μποροῦν κάποιοι, κυρίως κληρικοί ὅλων τῶν βαθμίδων ἐξ Ἑλλάδος μέ καθόλου ἤ μικρή ἐμπειρία ἀπό τήν διακονία τῶν Ὀρθοδόξων στό ἐξωτερικό, νά μιλοῦν γιά «Οἰκουμενισμό». Πρόκειται γιά «καραμέλα» πού οἱ ἴδιοι ἔχουν κατασκευάσει καί τήν πιπιλοῦν συνέχεια δηλώνοντας μέ αὐτό τόν τρόπο τήν ἀντίθεσή τους στήν ὁποιαδήποτε συναναστροφή μέ Χριστιανούς ἄλλων δογμάτων, κάτι ξένο πρός αὐτούς γιατί κατά κύριο λόγο αὐτή ἡ ἀνάγκη στήν Ἑλλάδα δέν ὑπάρχει. Φαίνεται πώς ἔχουν ἐπιλύσει ὅλα τά προβλήματα τοῦ ἐν Ἑλλάδι ποιμνίου τους καί σπεύδουν νά βοηθήσουν καί στό ἐξωτερικό, μιά καί ἐμεῖς οἱ διακονοῦντες στήν ἀλλοδαπή εἴμαστε κατ’ αὐτούς «οἰκουμενιστές» καί γιά κάποιους πιό ἀκραίους «οὐνῖτες»! […] Πρέπει νά καταλάβουν κάποτε ὅλοι ὅσοι ἀσχολοῦνται μέ αὐτόν τόν «Οἰκουμενισμό» ὅτι αὐτοί τόν ἔχουν δημιουργήσει καί πρόκειται γιά κάτι πού μόνο στή φαντασία τους ὑπάρχει. Γι’ αὐτό καί ὁ ἀγῶνας στόν ὁποῖο ἔχουν ἐπιδοθεῖ ἀποτελεῖ σκιαμαχία…»[2].
Ἐπίσης, κάποιος ἄλλος θεολόγος, σχολιάζει: «Αὐτό πού λέγεται “οἰκουμενισμός” δέν ὑπάρχει. Ὑπάρχει μόνο στή νοσηρή φαντασία κάποιων διεστραμμένων πού θέλουν συνεχῶς νά σπέρνουν ζιζάνια στό σῶμα τῆς Ἐκκλησίας. Κι ἄν κάποιοι σύγχρονοι, ἐνάρετοι καί ἁγιασμένοι θεολόγοι καί ποιμένες χρησιμοποίησαν τόν ὅρο, αὐτό δέ σημαίνει τίποτα.»[3].
Τούς λάτρεις, καί χρησιμοποιοῦμε ἐνσυνειδήτως τήν λέξη «λάτρεις», τοῦ οἰκουμενισμοῦ καί τῶν ἀρχιδούλων του, ἔρχονται νά διαψεύσουν τά ἐπίσημα κείμενα τοῦ Ὀρθοδόξου Κέντρου τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου στό Σαμπεζύ, πέραν βεβαίως, ἀπό τούς σάπιους καρπούς τους! Ἄς διαβάσουμε, ἐνδεικτικά, κάποια.
Α. «ΠΕΡΙ ΤΗΝ ΕΝΟΤΗΤΑ ΤΩΝ ΕΚΚΛΗΣΙΩΝ
Ἡ οὐσιαστική προσέγγισις τῶν Ἐκκλησιῶν καί ἡ εὐκταία ἐπαναβίωσις τῆς ἑνότητος αὐτῶν δύναται νά ἐπιτευχθῇ δι’ ἀπαθοῦς θεολογικοῦ διαλόγου καί τῆς ἀμοιβαίας περιχωρήσεως αὐτῶν ἐν τῇ Ἀγάπῃ. Ἡ ἀρχή αὔτη διαπνέει καί τάς περί Διαλόγου ἀποφασίσεις τῆς Δ΄ Πανορθοδόξου Διασκέψεως. Ὁ διάλογος οὗτος θά καταστήσῃ φανερά εἰς τήν ὅλην Ἐκκλησίαν τά σημεῖα εἰς τά ὁποῖα οἱ δρόμοι εἶναι ἀνοικτοί διά μίαν προσέγγισιν. Τήν στιγμήν αὐτήν ἐπικρατεῖ ἡ ἀντίληψις μεταξύ πολλῶν, καί εἰδικῶν ἀκόμη, ὅτι ἐκ μέρους τῶν Ἐκκλησιῶν εἰς τάς ὁποίας ἀνήκουν ἐγένετο ἤδη ὅ,τι ἐχρειάζετο πρός προσέγγισιν.
Ὡς παράδειγμα ἀναφέρομεν τήν γνώμην ἑνός διακεκριμένου ἰησουΐτου, τοῦ π. Charles Boyer. Τήν διατυπώνει εἰς ἄρθρον του, διά τοῦ ὁποίου σχολιάζει τό πρόσφατον βιβλίον, «Sacerdoce et Ministere» τοῦ ὑφηγουμένου τῆς Κοινότητος τοῦ Ταιζέ, Max Thurian. Ὁ C. Boyer διαπιστώνει ὅτι ὁ συγγραφέας ἐξαίρει ὅ,τι ἀπό τά κείμενα τῆς Β΄ Συνόδου τοῦ Βατικανοῦ εὐνοεῖ μίαν συμφωνίαν μετά τῆς ἰδικῆς του ὁμολογίας καί παρουσιάζει τάς θέσεις τῆς ὁμολογίας του μετά τρόπου ὁ ὁποῖος θά διηυκόλυνε τούς Ρωμαιοκαθολικούς εἰς τήν ἀποδοχήν των.
Συνεχίζει δέ: «Δέχεται, ὁ συγγραφεύς, δυνατότητας ἀλλαγῶν. Ἀληθῶς εἰπεῖν, τό νά ἰσχυρισθῶμεν ὅτι οἱ διηρημένοι Χριστιανοί θά φθάσουν εἰς τήν ἑνότητα χωρίς νά ἀλλάξουν τίποτε ἀπό τάς παραδόσεις των, δέν θά ἦτο τό αὐτό μέ τό νά εἴπωμεν ὅτι ἕνας κύκλος δύναται ἄνευ ἀλλαγῆς νά γίνῃ τετράγωνον; Ἡ Καθολική Ἐκκλησία, ἡ ὁποία δύναται ὀλιγώτερον πάσης ἄλλης Ἐκκλησίας νά ἀλλάξῃ, προσεπάθησεν εἰς μίαν μεγάλην σύνοδον νά ἐκσυγχρονισθῇ, νά περικόψῃ ὅ,τι εἶχεν ἀποβῇ ἄχρηστον ἤ ἐπιβλαβές, νά ἀσπασθῇ πᾶν ὅ,τι χρήσιμον, νά δεχθῇ τρόπους ἐκφράσεως καί ἐνεργείας οἱ ὁποῖοι τήν προσεγγίζουν πρός τάς ἄλλας Ἐκκλησίας, χωρίς νά θίξῃ τήν διδασκαλία της. Ἐάν καί οἱ ἄλλαι Ἐκκλησίαι δέχωνται νά ἀλλάξουν καί αὐταί κατά δύναμιν, ἡ ἑνότης θά πραγματοποιηθῇ. Ἐάν ὄχι, θά μείνωμεν εἰς τάς κατωτέρας βαθμίδας τοῦ οἰκουμενισμοῦ, αἱ ὁποῖαι εἶναι ἐν τούτοις χρήσιμοι»[4].
Β. «’’Ἡ οἰκουμενική καί οἰκουμενιστική ἀποστολή τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου’’: ὁμιλία τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου Φιλαδελφείας κ. Βαρθολομαίου (νῦν Πατριάρχη).
[...] Ἡ οἰκουμενιστική δραστηριότητα τοῦ Θρόνου τούτου κατά τάς τελευταίας δεκαετίας εἶχεν ὡς ἀποτέλεσμα τήν συμπύκνωσιν τῶν ἐπαφῶν, τήν ἄρσιν παρεξηγήσεων, τήν ἀλλαγήν τοῦ κλίματος. Δι’ ἀποφάσεως τῶν ὑπ’ αὐτοῦ συγκληθεισῶν Πανορθοδόξων Διασκέψεων ἤρχισαν θεολογικοί διάλογοι σχεδόν μέ ὅλας τάς ἄλλας Ἐκκλησίας καί Ὁμολογίας, ἐν ἀμοιβαιότητι ἀγάπης καί σεβασμοῦ. Καί ὁ ἀπώτερος στόχος; «Ἵνα τό αὐτό λέγωμεν πάντες, καί μή ἦ ἐν ἡμῖν σχίσματα, ὦμεν δέ κατηρτισμένοι ἐν τῷ αὐτῷ νοΐ καί ἐν τῇ αὐτῇ γνώμῃ», διότι οὐ «μεμέρισται ὁ Χριστός» (Α΄Κορ. 1. 10 καί 13). Ἰγνάτιος ὁ μαθητής τοῦ μαθητοῦ τῆς ἀγάπης ἔγραφε πρός τούς Φιλαδελφεῖς: «ὡς τέκνα φωτός, ἀληθείας, φεύγετε τόν μερισμόν τῆς ἑνότητος» (ΙΙ. ΒΕΠ 2, 307).
Σήμερον ἀκριβῶς συμπληροῦται ἔτος ἀπό τῆς πρός Σέ, Παναγιώτατε, καί τόν Θρόνον Σου ἀδελφικῆς ἐπισκέψεως τοῦ Ἁγιωτάτου Πάπα Ἰωάννου Παύλου τοῦ Β΄. Ὑπό τούς θόλους τοῦ Πανσέπτου τούτου Ναοῦ ἀντηχοῦν εἰσέτι οἱ λόγοι του, ἐξαίροντος τούς ἰδιαιτέρους δεσμούς ἀδελφότητος καί οἰκειότητος καί τήν στενήν συνεργασίαν μεταξύ τῆς Ἐκκλησίας του καί τῆς Ἐκκλησίας μας καί ἐκφράζοντος τήν ἀνυπομονησίαν του διά τήν ἑνότητα καί τήν σταθεράν ἐλπίδα διά τήν ἔναρξιν μιᾶς νέας ἐποχῆς.
Δι’ ἡμᾶς καί διά πάντα καλόπιστον παρατηρητήν, ἡ ἐπίσκεψις ἐκείνη ἦτο μία ὑψηλή ἔκφρασις ἀναγνωρίσεως τῆς οἰκουμενιστικῆς ἀποστολῆς καί προσφορᾶς τῆς Ἐκκλησίας ταύτης ἐν τῇ Ὀρθοδοξίᾳ καί τῷ καθόλου Χριστιανισμῷ...»[5]
Γ. «Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ ΑΠΕΘΑΝΕ;
Μέ τήν χαρακτηριστικήν αὐτήν ἐρώτησιν τιτλοφορεῖ τό μικρόν ἐνημερωτικόν ἔντυπόν της, ὁμάς κληρικῶν ἐν Γαλλίᾳ, οἱ ὁποῖοι ὀργανώνουν διά τήν περίοδον 1970-71 μαθήματα ‘‘Διομολογιακῆς Οἰκουμενικῆς Μορφώσεως’’ δι’ ἀλληλογραφίας. Οἱ ὀργανωταί δέχονται ὅτι ὁ οἰκουμενισμός κινδυνεύει νά ἀποθάνῃ ἐάν αὐτός ἐκληφθῇ ὡς μιά ‘‘μόδα’’ ἤ ἕνα ‘‘ὄνειρο’’ καί ἀγνοηθῆ τό ‘‘ἀληθές βάθος τῶν χωρισμῶν’’.
Ἰδού τί γράφουν: ‘‘Ὁ οἰκουμενισμός σήμερον ἀπό πολλούς μέν ἀμφισβητεῖται ἀπό ἄλλους δέ ἀγνοεῖται. Πράγματι πολλοί χριστιανοί ἀπεγοητεύθησαν, τά τελευταῖα χρόνια, ἐκ τοῦ γεγονότος ὅτι δέν εἶδαν ταχείας ριζικάς ἀλλαγάς, θεαματικάς συμφιλιώσεις. Φαίνονται ἀνυπόμονοι ἐνώπιον τῆς βραδύτητος τῶν θεολόγων καί τῆς συνέσεως τῶν ἐκκλησιαστικῶν ἡγετῶν. Ἀσφαλῶς δέν εἶχον μετρήσει τό ἀληθές βάθος τῶν χωρισμῶν. Ἀσφαλῶς ὡσαύτως δέν παρατηροῦν προσεκτικά ὅ,τι πράγματι συμβαίνει καί τάς πραγματικά προόδους, αἱ ὁποῖαι λαμβάνουν χώραν πρό τῶν ὀφθαλμῶν των’’.
Οἱ ὀργανωταί τῶν μαθημάτων αὐτῶν δι’ ἀλληλογραφίας ἐπιθυμοῦν ν’ ἀνταποκριθοῦν εἰς τήν διπλῆν αὐτήν ἀνάγκην μορφώσεως διομολογιακῆς καί πληροφορήσεως περί τοῦ συντελουμένου ἔργου τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. [...] Ἡ Γραμματεία τῶν μαθημάτων διευθύνεται ὑπό τοῦ δομηνικανοῦ ἱερέως Rene Beaupere, δ/ντοῦ τοῦ Οἰκουμενικοῦ Κέντρου Λυῶνος, Ἅγιος Εἰρηναῖος, καί τοῦ πάστορος Alain Blancy δ/ντοῦ τοῦ Κολλεγίου τοῦ Chanbon – sur – Lignon. Τό ὅλον ἔργον κατευθύνεται ὑπό διομολογιακῆς ἐπιτροπῆς διευθύνσεως τῆς ὁποίας μετέχει καί ὁ Ἀρχιμ. Δαμασκηνός Παπανδρέου, δ/ντής τοῦ ἐνταῦθα Ὀρθοδόξου Κέντρου τοῦ Οίκουμενικοῦ Πατριαρχείου.»[6].
Τελικά, πέθανε ἤ ὄχι ὁ οἰκουμενισμός; Γιά νά ἀπαντήσουμε, θά χρησιμοποιήσουμε μιά τεχνική λόγου τοῦ ἁγίου πατρός Αὐγουστίνου Καντιώτου· στήν ἐποχή μας, ὁ Οἰκουμενισμός καί πέθανε, ἀλλά καί δέν πέθανε! Πέθανε στά λόγια· λένε δηλ. οἱ οἰκουμενιστές ὅτι δέν ὑπάρχει τέτοιο πρᾶγμα, εἶναι φαντασία μας. Ἀλλά, καί, δέν πέθανε, στήν πραγματικότητα «ζεῖ καί βασιλεύει», κατευθυνόμενος ὑπό «τοῦ ἄρχοντος τοῦ αἰῶνος τούτου» (Ἰω. 16, 11). Δυστυχῶς ὅμως γιά τούς οἰκουμενιστές, ἡ Ἐκκλησία εἶναι ἀνίκητη!
………………………………………………………………………………………
[1] («ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΣ: Δέν προδίδουμε τήν Ὀρθοδοξία – Δέν εἴμαστε οἰκουμενιστές. Ἄμεση ἀπάντηση σέ ὅσους ἐπικρίνουν τό Πατριαρχεῖο γιά τόν οἰκουμενικό διάλογο ἔδωσε ὁ Πατριάρχης», https://www.dogma.gr/kosmos/
[1] («ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΣ: Δέν προδίδουμε τήν Ὀρθοδοξία – Δέν εἴμαστε οἰκουμενιστές. Ἄμεση ἀπάντηση σέ ὅσους ἐπικρίνουν τό Πατριαρχεῖο γιά τόν οἰκουμενικό διάλογο ἔδωσε ὁ Πατριάρχης», https://www.dogma.gr/kosmos/
[2] Ἀρχιμανδρίτη Γεράσιμου Φραγκουλάκη, «Τό ἄλλοθι τοῦ ‘‘Οἰκουμενισμοῦ’’», http://panagiotisandriopoulos.
[3] Ἰδιωτική Ὁδός, http://panagiotisandriopoulos.
[4] «Ἐπίσκεψις», Δεκαπενθήμερον Δελτίον Εἰδήσεων, Ἔτος 1ον Ἀριθ. 3, 17 Μαρτίου 1970. Ἐκδίδεται ὑπό τοῦ Ὀρθοδόξου Κέντρου τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου στό Σαμπεζύ-Γενεύη Ἐλβετίας, σελ. 6.
[5] «Ἐπίσκεψις», Δεκαπενθήμερον Δελτίον Εἰδήσεων, Ἔτος 11ον Ἀριθ. 242, 1 Δεκεμβρίου 1980. Ἐκδίδεται ὑπό τοῦ Ὀρθοδόξου Κέντρου τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου στό Σαμπεζύ-Γενεύη Ἐλβετίας, σελ. 6.
[6] «Ἐπίσκεψις», Δεκαπενθήμερον Δελτίον Εἰδήσεων, Ἔτος 1ον Ἀριθ. 15, 29 Σεπτεμβρίου 1970. Ἐκδίδεται ὑπό τοῦ Ὀρθοδόξου Κέντρου τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου στό Σαμπεζύ-Γενεύη Ἐλβετίας, σελ. 7.
ΤΟ ΕΙΔΑΜΕ ΣΤΟ: http://aktines.blogspot.com/2019/09/blog-post_78.html#more