του
Νεκτάριου Δαπέργολα
Διδάκτορος Ιστορίας
Ζοφερά δραματικές οι μέρες που ζούμε,
εξαιτίας των εξελίξεων στο Ουκρανικό. Όλοι μας παρακολουθήσαμε πραγματικά ενεοί
τις εξελίξεις ολόκληρης της προηγούμενης εβδομάδας, ως την τραγική κορύφωση
μέσα στην Παναγία Αχειροποίητο Θεσσαλονίκης, ξεκινώντας βέβαια από όσα έλαβαν
χώρα στη συνεδρίαση της ιεραρχίας το προπερασμένο Σάββατο, που ήταν εξωφρενικά
από κάθε άποψη. Και θα μιλούσαμε μεν για τραγική απόφαση που ελήφθη, αλλά εκεί
στην πραγματικότητα είδαμε κάτι ακόμη πιο θλιβερό: ότι δηλαδή δεν υπήρξε καν
απόφαση, γιατί απλούστατα το αίτημα των μητροπολιτών που αντέδρασαν υπέρ του
αυτονόητου (να διεξαχθεί δηλαδή ψηφοφορία - φανερή ή έστω μυστική), δεν έγινε
αποδεκτό (!!!) και έτσι υποτίθεται ότι δια βοής δόθηκε το δικαίωμα στον
αρχιεπίσκοπο να χειριστεί το θέμα. Άρα, αφού δεν συζητήθηκε επίσημα το ζήτημα
και δεν ετέθη σε ψηφοφορία, πώς και με ποιο δικαίωμα ανακοινώθηκε ότι ελήφθη
απόφαση; Έτσι λοιπόν είδαμε για μία ακόμη φορά την περίφημη πάλαι ποτέ
συνοδικότητα να καταστρατηγείται βάναυσα (θυμίζω και τις ληστρικές μεθόδους στο
Κολυμπάρι όπου, πλην των δογματικών εκτροπών, είχε γίνει και το πρωτοφανώς
απίστευτο να μη δοθεί δικαίωμα ψήφου στους επισκόπους, αλλά μόνο μία ψήφος ανά
τοπική Εκκλησία, που την κατείχε ο εκασταχού αρχιεπίσκοπος!). Και είδαμε επίσης
μείζονος σημασίας θέματα, όπως το Ουκρανικό, να ξεπετιούνται στο πόδι και
πραξικοπηματικά, με την ανοχή βεβαίως των πολλών (που υπό το βάρος της πλάνης ή
της ανεπάρκειας ή της αναξιότητας ή της φοβίας ή όποιου άλλου πράγματος με το
οποίο κάποιοι μπορεί ενδεχομένως να τους απειλούν - ποτέ δεν είναι μόνο μία η
αιτία - τήρησαν για μια ακόμη φορά αιδήμονα σιωπή). Όσα αποκαλύφθηκαν και
ειπώθηκαν επανειλημμένα (ιδίως από τον γνωστό για την πνευματικότητα και την
ακραιφνή ορθόδοξη στάση του μητροπολίτη Κυθήρων), είναι πραγματικά πολύ
εύγλωττα και γεννούν ακόμη μεγαλύτερη θλίψη και προβληματισμό για τον ολισθηρό
κατήφορο στον οποίο βρίσκεται η πλειονότητα της διοικούσας Εκκλησίας της
Ελλάδος. Καπελώματα, αυθαιρεσίες, καθεστωτισμοί, «αποφασίζομεν και
διατάσσομεν», επίσημες ανακοινώσεις από επιτροπές τύπου που ξεκάθαρα και
εσκεμμένα πιο πολύ παραπλανούν παρά ενημερώνουν, «ήξεις αφήξεις», άβουλα όντα
(αγόμενα, φερόμενα και συρόμενα), σκοτεινά παρασκήνια και φυσικά πλήρης έλλειψη
επιχειρημάτων εκ μέρους των υποστηρικτών της «ουκρανικής αυτοκεφαλίας». Δεν
είναι τυχαίο ότι τα όποια «επιχειρήματα» ούτε καν άγγιξαν τη θεολογική και
εκκλησιολογική ουσία, αλλά εξαντλήθηκαν σε πομφόλυγες καταγγελίας του ρωσικού εθνικισμού
και των δήθεν ρωσικών πιέσεων προς μητροπολίτες - ενώ εμείς που τόσους μήνες
μόνο ασφυκτικό μπούλινγκ από όργανα του Φαναρίου (αλλά και από τον ίδιο τον
Πάιατ και τον Πομπέο αυτοπροσώπως) βλέπουμε, μάλλον…τυφλοί θα είμαστε! Πράγματα
εξωφρενικά και τόσο κραυγαλέα, που πραγματικά μόνο οδύνη και βαθιά θλίψη
μπορούν να προκαλούν.
Και
δυστυχώς την παραμικρή υποψία όχι ανάνηψης, αλλά έστω σοβαρού προβληματισμού
δεν παρατηρούμε ούτε και την επόμενη μέρα μέσα στην ιεραρχία. Ένας Κυθήρων αυτή
τη στιγμή έχει απομείνει ουσιαστικά να φωνάζει, να κάνει εκκλήσεις, να
προειδοποιεί για τα επερχόμενα. Κανείς άλλος δεν βλέπει δηλαδή τους
τρομακτικούς κινδύνους που έρχονται, τους ασκούς του Αιόλου που ανοίγουν;
Κανείς άλλος δεν βλέπει τι σημαίνει ένα Σχίσμα και ποιες συνέπειες πρωτίστως
πνευματικές, αλλά ακόμη και εθνικές, είναι σίγουρο πως θα έχει; Γιατί ασφαλώς
όταν επιλέγεις να πάψεις να αναγνωρίζεις την κανονική Ουκρανική Εκκλησία (στην
οποία υπάγονται σχεδόν 100 αρχιερείς, 12.500 ενορίες, 250 μοναστήρια - με 5.000
μοναχούς - και συνολικώς περισσότερα από τα 3/4 του ουκρανικού λαού), για να
αναγνωρίσεις ως Εκκλησία έναν εσμό καθηρημένων ή αχειροτόνητων σαλτιμπάγκων του
Ποροσένκο (και πολλαπλώς εμπλεκομένων σε διάφορα σκάνδαλα), μόνο και μόνο
επειδή το θέλουν οι Αμερικανοί, για να εξυπηρετηθούν τα βρώμικα γεωπολιτικά
τους παιχνίδια κατά του Πούτιν στην περιοχή, το Σχίσμα και η επώδυνη αποκοπή
σου από τη συντριπτική πλειονότητα του ορθοδόξου κόσμου θα είναι πλέον θέμα
χρόνου. Και όλη η ευθύνη θα βαραίνει βεβαίως αποκλειστικά εσένα. Είναι
πραγματικά τρομακτικό το ότι τόσοι Έλληνες αρχιερείς (είτε της Ελλαδικής
Εκκλησίας, είτε αυτής της εκκλησιαστικής θεσμικής αστειότητας που ονομάζεται
καθεστώς των Νέων Χωρών) δεν μπορούν ούτε στοιχειωδώς να αντιληφθούν σε ποιους
ολισθηρούς δρόμους και σε ποιους γκρεμούς οδηγούμαστε λόγω της στάσης τους.
Είναι τρομακτικό το ότι ακόμη και τώρα, σε αυτό το εξόφθαλμα τρομακτικής
σημασίας ζήτημα, δείχνουν παντελώς ανήμποροι να φανούν στοιχειωδώς αντάξιοι των
τόσο κρίσιμων καιρών.
Εποχές
αποκαλυπτηρίων είναι πάντως αυτές που ζούμε. Αποκαλυπτηρίων από κάθε άποψη.
Όπως εκείνο το προδοτικό παλιόχαρτο των Πρεσπών και η χαίνουσα λαθροεποικιστική
πληγή έριξε τις μάσκες για το σύνολο του πολιτικού κόσμου (από τους αγύρτες της
Αριστεράς μέχρι τους διάφορους «υπερπατριώτες» ελλαδεμπόρους και μέχρι τον
τελευταίο δεξιό «εκσυγχρονιστή» που έκανε ψευτοπατριωτικό ισοκράτημα στους
αφελείς ως τη μέρα που αναρριχήθηκε στην εξουσία), έτσι ακριβώς και το
Ουκρανικό ρίχνει εντελώς τις μάσκες μέσα στη διοικούσα Εκκλησία. Με την
οικουμενιστική πλάνη να απλώνεται εδώ και τόσα χρόνια και με τις συμπροσευχές,
τους «διαλόγους» και την ακατάσχετη αγαπολογία να έχουν γίνει περίπου συνήθεια,
κάποιοι είχαν καταφέρει μέσα στη γενικότερη θολούρα να επιπλέουν ή και να
διασώζονται αβρόχοις ποσί. Εδώ όμως τώρα ήρθε η στιγμή των αποφάσεων, στιγμή
που αναγκαστικά «βίβλοι ηνοίχθησαν και τα κρυπτά εφανερώθησαν», γιατί πλέον δεν
μπορούσε να γίνει αλλιώς και κανείς δεν ήταν δυνατό να διαλάθει. Πλέον δεν υπάρχει «δεν ήξερα», «δεν άκουσα»,
«άλλο εννοούσα», «ας κάνουμε λίγη υπομονή», «τηρούμε το κατ’ οικονομίαν», «όταν
έρθει η ώρα για τα πολύ κρίσιμα, θα αντιδράσουμε». Γιατί απλούστατα η ώρα ήλθε
και παρήλθε - και κάποιοι ιδιωτικώς λαλίστατοι δημοσίως σίγησαν, κάποιοι που
διαβεβαίωναν (στο μεταξύ μας) ότι δεν θα ανεχθούν το αίσχος, μόλις βρέθηκαν
δημοσίως, υπερθεμάτισαν, κάποιοι που δήλωναν πόνο, θλίψη και προβληματισμό, εν
ριπή οφθαλμού τα κατάπιαν όλα αμάσητα, κάποιοι που εν κρυπτώ διαμήνυαν «στώμεν
καλώς», εν τω φανερώ μάς προέκυψαν - πριν αλέκτωρ λαλήσαι - βασιλικότεροι του
βασιλέως. Πλην ελαχίστων (που και από εκείνους ωστόσο είναι βέβαιο ότι
περιμέναμε κάτι πολύ καλύτερο, πιο ξεκάθαρο, πιο δυναμικό). Σχεδόν όλοι τη
στιγμή της μάχης αποδείχθηκαν πιο γυμνοί κι από τον γνωστό εκείνο βασιλιά του
Άντερσεν. «Μενέ, θεκέλ, φαρές», λοιπόν! «Εζυγίσθητε, εμετρήθητε και ευρέθητε
ελλιπείς»! Τραγικά ελλιπείς, ανεπαρκείς και ανάξιοι. Και γι’ αυτό θα δώσετε
λόγο κάποτε κι εσείς. Όπως και οι άλλοι, εκείνοι που πρόδωσαν την πατρίδα. Τον
Θεό θαρρείτε πως θα ξεγελάσετε; Εδώ δεν ξεγελάτε πια ούτε τους ανθρώπους…