«ΜΗΔΕΝ ΝΟΘΟΝ ΔΟΓΜΑ ΤΩ
ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ ΠΡΟΣΧΗΜΑΤΙ ΠΑΡΑΔΕΧΕΣΘΕ» (Ιω. Χρυσόστομος»)
(+)Στέργιου Σάκκου, Καθηγητού Θεολογικής Α.Π.Θ.
Για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους,
όχι μόνο ο προτεσταντισμός αλλά και ο παπισμός είναι αίρεση, παρ` όλα τα καλά
χριστιανικά στοιχεία που μπορεί να διαθέτουν και οι δύο, όπως και κάθε άλλη
αίρεση. Σαφής είναι η καταδικαστική απόφαση του αγίου Πνεύματος΄ «ὅστις
γὰρ ὅλον τὸν νόμον τηρήσῃ, πταίσῃ δὲ ἐν ἑνί, γέγονε πάντων ἔνοχος» (Ιακ.
2,0). «Οι της του Χριστού Εκκλησίας», γράφει ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς,
«της αληθείας εισί»΄ και οι μη της αληθείας όντες ουδέ της του Χριστού
Εκκλησίας εισίν» (α). Είναι εκτός αληθείας οι εκτός της Ορθοδοξίας. Γι` αυτό
και το άγιο Ευαγγέλιο απαγορεύει κάθε πνευματική σχέση μαζί τους. Ο ίδιος ο
Κύριος συνιστά να φυλαγόμαστε «ἀπὸ τῶν ψευδοπροφητῶν»
(Μθ 7,15), ενώ ο απόστολος Ιωάννης, ο μαθητής της αγάπης, διδάσκει τον αιρετικό
«μὴ λαμβάνετε αὐτὸν εἰς οἰκίαν,
καὶ χαίρειν αὐτῷ μὴ λέγετε» (Β΄ Ιω. 10) . Ακολουθώντας την ευαγγελική γραμμή οι ιεροί Κανόνες με
αυστηρότητα απαγορεύουν την συμπροσευχή και οποιαδήποτε άλλη λειτουργική
κοινωνία με τους αιρετικούς.(β)
Σήμερα, (2008) όπως ήδη προανέφερα, δεν
τίθεται θέμα παραχάραξης ή αλλοίωσης των ορθοδόξων δογμάτων. Επίσημα χείλη
μάλιστα μας διαβεβαίωσαν ότι «δεν πρόκειται να αλλοιώσουμε ουδέ εις το ελάχιστο
τα δόγματά μας». Αλλά πώς λησμονούμε ότι αυτά τα δόγματα μας απαγορεύουν την
ανάμιξη με τους αιρετικούς; Είναι
αθέμιτος ο συμφυρμός με ετεροδόξους, όπως σαφώς και κατ` επανάληψιν
δηλώνεται από την αγία Γραφή. Θα αναφέρω εδώ μόνο τα επιτιμητικά ερωτήματα του
αποστόλου Παύλου` «τίς γὰρ μετοχὴ δικαιοσύνῃ καὶ ἀνομίᾳ; τίς δὲ κοινωνία φωτὶ πρὸς σκότος; τίς δὲ
συμφώνησις Χριστῷ πρὸς Βελίαλ; ἢ τίς μερὶς πιστῷ μετὰ ἀπίστου;» (Β΄ Κο 6,
14-15). Δεν μπορεί να υπάρχει σχέση πνευματική μεταξύ πιστών και απίστων ή
αιρετικών, διότι «ημείς πεφωτισμένοι τη αληθεία, εκείνοι δε εσκοτισμένοι τη
πλάνη» (γ), ερμηνεύει ο Ζιγαβηνός. Το φως του Χριστού φωτίζει μόνο όσους
παραμένουν στην αλήθεια του. Οι
αιρετικοί, εφόσον αποκόπτονται από την αλήθεια του Χριστού, βυθίζονται στο
σκοτάδι και οι υιοί του φωτός δεν μπορούν να συμφύρονται με αυτούς. «Κάνει να
ανακατέψουμε χρυσό και μπακίρι;» (δ), που έλεγε ο άγιος Παΐσιος; Όχι, βέβαια!
(α).
Γρηγορίου Παλαμά, Αναίρεσις γράμματος Ιγνατίου Αντιχείας, 3΄ ΕΠΕ 3, 608
(β). Βλ.
Κανόνες ΞΕ΄ των αγίων αποστόλων, Θ΄ και ΛΓ΄ της εν Λαοδικεία Συνόδου. Πηδάλιον,
εκδ. Ρηγοπούλου, Θεσ/νίκη 1982, σ. 84, 423, 433.
(γ). Ευ.
Ζιγαβηνού, Ερμηνεία εις τας επιστολάς του αποστόλου Παύλου και εις τας Ζ΄
Καθολικάς, εκδ. Νικηφόρου Καλογερά, τομ. 1ος, Αθήνα 1887, σελ. 429.
(δ). Γέροντος
Παϊσίου, Πνευματική αφύπνιση, τ. Β΄, Ησυχ. αγ. Ιωάννου Θεολόγου, Σουρωτή 1999,
σελ. 347-348.
Από το βιβλίο: «ΑΓΑΠΗ ΚΑΙ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ»,
ΕΚΔΟΣΕΙΣ: «ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΕΛΠΙΣ» ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΑΔΕΛΦΟΤΗΤΑ
Αντιγραφή-Επιμέλεια:
Σάββας Ηλιάδης
Δάσκαλος
Κιλκίς,
16-12-2019