Όνειρο ή εφιάλτης;
Γράφει ο π. Φώτιος Βεζύνιας
Όνειρο ειν’ αυτό που ζω, μαύρο σαν εφιάλτης
να μας στερούν τις Εκκλησιές στ’ όνομα της «αγάπης».
Μας είπανε οι άρχοντες και τούτοι και εκείνοι…
πως οι καλοί οι Χριστιανοί δείχνουν ελεημοσύνη.
Να είμαστε υπάκουοι μας είπαν για καλό μας,
να βγάλουμε απ΄ τις καρδιές τελείως τον Ναό μας.
Εκείνοι ξέρουνε καλά τι πρέπει και συμφέρει
και έκοψαν της λειτουργιάς το ζωηφόρο αγέρι.
Είπαν πως επειδή, τάχα μας αγαπάνε,
αφήνουνε στις Εκκλησιές οι κληρικοί να πάνε.
Μόνοι χωρίς το ποίμνιο; Πώς και μπορεί να γίνει;
τίνος ο νους και το μυαλό έπαθε σκοτοδίνη;
Πώς γίνεται σεβάσμιοι άρχοντες και ρηγάδες
πώς γίνεται να χωρισθούν παιδιά ΄πο πατεράδες;
Πώς γίνεται για πείτε μου να πάει στο λιβάδι,
μόνος τσομπάνης κι έρημος; Μόνος χωρίς κοπάδι;
Πώς γίνεται τα πρόβατα τα λογικά ν’ αφήσει;
Πώς γίνεται να μη νοιασθεί; Μόνος να λειτουργήσει;
Λοιπόν σας λέγω ταπεινά και σας που διοικάτε,
και σας που εις τον θρόνο σας στέκεστε και κοιτάτε.
Πως δε μ΄ αφήνει η φωνή Εκείνου π΄ αγαπάω,
μόνος χωρίς το ποίμνιο στην Εκκλησιά να πάω.
Ειν’ η Φωνή που ρώτησε μετά την άρνησή Του
Τρις! στον Πέτρο να Του πει αν έχει στην ψυχή του,
Εκείνον Όπου έπαθεν και δι’ ημάς σταυρώθη,
κι ο Πέτρος του απάντησε και όλως εταπεινώθη.
Είπε εις την ερώτηση: «Φίλε Πέτρε φιλείς με;»,
«Οίδας
με Κύριε, Χριστέ, οίδας και μη κρινείς με».
Λοιπόν καλέ μου μαθητή αν μ’ αγαπάς αλήθεια,
σύρε, και οδήγα στη βοσκή, αμνούς τε και ερίφια.
Λοιπόν θα μείνω ως βοσκός μαζί με το κοπάδι
και δε θα ‘φησω μόνα τους τόσα παιδιά το βράδυ.
Το βράδυ που ο Κύριος των άνω και των κάτω,
Αναστημένος θα νικά, θάνατον ΤΩ ΘΑΝΑΤΩ.
Χριστός Ανέστη – Αληθώς Ανέστη.
7-4-2020
π. Φώτιος Βεζύνιας.
(Ως απάντηση στα μέτρα των αρχόντων)