του
Νεκτάριου Δαπέργολα
Διδάκτορος Ιστορίας
Απόλυτα δικαιολογημένοι είναι ασφαλώς
όσοι κυριεύτηκαν από οργή και αγανάκτηση με την απόφαση του προκλητικού
ισλαμιστή αρχιτραμπούκου για την Αγια-Σοφιά. Ουδείς αμφιβάλλει. Προσωπικά όμως
θα ομολογήσω ότι αυτό που ένιωσα δεν ήταν τόσο η οργή - κι ας έχω βέβαια με τη
Βασιλεύουσα και με την υπερχιλιόχρονη Ρωμανία τόσο στενή σχέση (και λόγω
επιστημονικής ενασχόλησης αλλά και - πρωτίστως - λόγω...έρωτα). Γιατί ήταν
αναμενόμενο πως θα το ζήσουμε και αυτό, πάνω στην απεγνωσμένη απόπειρα του
ψυχοπαθή νεο-οθωμανού σουλτάνου να συσπειρώσει τα αποκτηνωμένα κοπάδια που
παριστάνουν τον λαό του, να εμφανίσει ξανά τον εαυτό του ως ηγέτη όλου του
παγκόσμιου Ισλάμ (μέσα από αυτή την ξεκάθαρης σημειολογίας κίνηση) και συνάμα
να προκαλέσει, να υβρίσει (με την αρχαία σημασία του όρου), να υψώσει για μια
φορά ακόμη τη βέβηλη γροθιά του αλαζονικά προς τον Ουρανό, τυφλωμένος εντελώς
πλέον από την Άτη και μαζεύοντας τα στερνά κόλλυβα στο βρωμερό ζωνάρι του, λίγο
πριν πέσει πάνω του η οργή του Δικαιοκρίτη Θεού.
Δεν ένιωσα όμως ιδιαίτερη οργή ούτε και
για τα άταφα ψοφίμια που παριστάνουν τους ιθύνοντες της ελληνικής πολιτείας και
για τον τρόπο που (δεν) αντέδρασαν. Γιατί ήταν επίσης αναμενόμενα τα
φληναφήματα περί…Ουνέσκο και περί «μνημείων της παγκόσμιας κληρονομιάς» (δεν
είναι όμως ένα κάποιο έκθεμα της Ουνέσκο, ω δείλαιοι σαλτιμπάγκοι, είναι η
Μεγάλη Εκκλησία της επί 7 αιώνες σκλαβωμένης μας Πρωτεύουσας - κι όλες τις
άλλες γελοιότητές σας τις ακούμε βερεσέ). Αναμενόμενες και οι ψοφοδεείς
δηλώσεις, αναμενόμενη και η ανούσια - και ελεεινά υποκριτική - κλάψα. Αν είσαι στοιχειωδώς υφιστάμενο κράτος και θες να το
δείξεις, κατεδαφίζεις εν μια νυκτί το μίασμα του Βοτανικού στην Αθήνα και
μετατρέπεις σε αποχωρητήριο το φερόμενο ως σπίτι του μεγαλοφασίστα αρχισφαγέα
των παππούδων σου στη Θεσσαλονίκη. Και αυτά μόνο για αρχή. Πώς να
περιμένεις όμως από προδοτικά και παρασιτικά τρωκτικά να προβούν σε τέτοια
αντίποινα για ένα θέμα όπως η Αγια-Σοφιά (θέμα δηλαδή εντελώς ασήμαντο γι’
αυτούς), την ώρα που μόνο ο φόβος από την ενδεχόμενη οργή του κόσμου τους
κρατάει ακόμη από το να εκχωρήσουν απροκάλυπτα στους Τούρκους τη Θράκη και το
μισό Αιγαίο με μια απλή υπογραφή και άνευ καν ανταλλαγμάτων; Ας σοβαρευτούμε.
Κανείς δεν μπορούσε να περιμένει απολύτως τίποτε από αυτούς.
Τελικά λοιπόν, ίσως να ακουστεί παράδοξο,
αλλά αυτό που ένιωσα ήταν περισσότερο ικανοποίηση. Όχι φυσικά για το ίδιο το
νέο χυδαίο «κατόρθωμα» του βάρβαρου διεθνούς μεγαλοταραξία καθ’ αυτό, όσο για
τις δυνητικές του παρενέργειες. Πριν από πολλά χρόνια είχα γράψει πως πρέπει
ίσως και να «ευγνωμονούμε» τη Ρεπούση που με το απροκάλυπτο κουρελούργημά της
είχε αφυπνίσει τότε τόσες συνειδήσεις. Πρόσφατα έγραψα πως πρέπει ίσως για τον
ίδιο λόγο να «ευγνωμονούμε» και τα εθνομηδενιστικά κνώδαλα του «Ελλάδα 2021».
Μήπως τώρα, για όλες αυτές τις προκλήσεις, πρέπει κατά κάποιο τρόπο να
«ευγνωμονούμε» και τον Ερντογάν; Σε μια εποχή που τα παραμύθια περί
ελληνοτουρκικής συνύπαρξης έχουν πια οριστικά τελειώσει, σε μια εποχή που η
τουρκική απειλή είναι ορατή ακόμη κι από τους τυφλούς, σε μια εποχή που μέχρι
κι ο Πρετεντέρης γράφει (άκουσον-άκουσον) κείμενα ότι αξίζει να πεθάνουμε για
το Καστελόριζο, έρχεται και αυτή η απόλυτη αλητεία με τη Μεγάλη Εκκλησιά της
σκλαβωμένης Βασιλεύουσας, για να δείξει αφ’ ενός με τον πιο εμφατικό τρόπο ποια
αμετανόητα κτήνη έχουμε απέναντι και αφ’ ετέρου να ξεβρακώσει πλήρως και τους ξεπουλημένους
νενέκους που μας κυβερνούν, όπως και τους ελεεινούς ξένους «συμμάχους» μας που
πιέζουν ασφυκτικά για το ξεπούλημα του αιώνα.
Την ίδια εποχή θυμίζω ότι τα έφερε έτσι ο
Θεός, ώστε να κάνει θραύση κάθε Κυριακή στις τηλεοράσεις μας όχι κάποιο
σιχαμερό τουρκοσήριαλ (όπως συνέβαινε έως πολύ πρόσφατα), αλλά το συγκλονιστικό
«Κόκκινο Ποτάμι». Σφίγγοντας μας ανηλεώς την καρδιά και κάνοντας τα μάτια μας
να τρέχουν, καθώς μας θυμίζει το πώς η κτηνώδης τουρκοθάλασσα έπνιξε κάποτε
έναν ολόκληρο ανθηρό Ελληνισμό 4.000 χρόνων μέσα στους ματωμένους αφρούς της
δαιμονικής της λύσσας.
Μήπως όλα αυτά είναι περίεργες
«συμπτώσεις» για να τονώσουν έστω και έτσι το ηθικό ενός λαού τόσο ζαλισμένου
και καταπτοημένου; Μήπως είναι σημάδια άνωθεν, για να μας ξυπνήσουν, να μας
πεισμώσουν, να μας διεγείρουν από το λήθαργο; Κανείς δεν μπορεί να το πει με
ασφάλεια. Εγώ πάντως βλέπω ανθρώπους από τους οποίους ειλικρινά δεν το
περίμενα, να έχουν πρωτοφανώς αγριέψει τις τελευταίες μέρες και να μιλούν για
την Ύβρι των καθαρμάτων που δεν έχουν Ιστορία, αλλά μόνο ποινικό μητρώο, καθώς και
για τη Νέμεση που έρχεται πάνω στα κεφάλια τους. Βλέπω ότι όλα αυτά μπορεί να
λειτουργήσουν όντως διεγερτικά. Είναι απρόσμενες ευκαιρίες αφύπνισης και
ανοικοδόμησης του καταρρακωμένου μας φρονήματος.
Ευκαιρίες που - με τα γεγονότα που
έρχονται - λίγοι ακόμη έχουν συνειδητοποιήσει πόσο πολύ τις έχουμε ανάγκη...