του Νεκτάριου Δαπέργολα
Διδάκτορος Ιστορίας
Ἔχουμε ἀναφερθεῖ καί παλαιότερα στό μαφιόζικο συμβόλαιο θανάτου πού ἐκτελεῖται ἀργά καί μεθοδικά σέ βάρος τῆς ἄρρωστης καί πληγωμένης πατρίδας. Ἔνα συνολικό ζοφερό συμβόλαιο, πού στην πραγματικότητα βεβαίως περιλαμβάνει πολλά ἐπιμέρους συμβόλαια, σέ κάθε νευραλγικό τομέα, πνευματικό καί ὑλικό, οἰκονομικό, κοινωνικό καί ἐκπαιδευτικό, κοσμικό καί ἐκκλησιαστικό, πού τά ἔχουν ἀναλάβει στρατιές ξεπουλημένων προδοτῶν καί ὁρκισμένων ὀλετήρων. Συμβόλαια θανάτου, πού οὕτως ἤ ἄλλως ἐναρμονίζονται στούς ψευδοπροοδευτικούς τους ἰδεασμούς καί τίς ἀντίχριστες καί μισελληνικές τους ψυχώσεις. Ἀλλά καί εὐνοοῦνται σκανδαλωδῶς ἀπό τή δική μας στάση.
Ἡ ἐκτέλεση τῶν συμβολαίων δέν ἄρχισε βεβαίως
χτές. Ξεκίνησε πρίν ἀπό πολλές δεκαετίες. Καλύπτει ὅλη σχεδόν τή σύγχρονη Ἱστορία
μας, ἀπό τήν ἵδρυση οὐσιαστικά τοῦ νεοελληνικοῦ κράτους καί ἐξῆς. Καί μέ ἰδιαίτερη
ἔμφαση ἀσφαλῶς καλύπτει κυρίως τήν περίοδο τῆς λεγόμενης Μεταπολίτευσης, πού
μετέτρεψε τήν ἐκπτωτική πορεία σέ ξεδιάντροπη ἐκποίηση καί τόν κατήφορο σέ ἀπροκάλυπτη
ἐλεύθερη πτώση. Πρῶτα οἱ ὀλετῆρες κατάστρεψαν τόν τόπο πνευματικά, μέσα ἀπό μία
μακρά διαδικασία μαζικῆς λοβοτομῆς μέ τά νυστέρια τῆς ἀθεΐας, τῆς ἐκσυγχρονιστικῆς
ὑστερίας, τῆς γλωσσικῆς ἀπονέκρωσης, τῆς καταστροφῆς τῆς ἱστορικῆς μνήμης. Τό
σταδιακό ἀποστέγνωμα τοῦ λαοῦ μας ἀπό τήν ἴδια του τήν Οὐσία και ἡ ἐξάλειψη τῶν πνευματικῶν ἀντισωμάτων του συνοδεύτηκε ἀπό
πακτωλούς δανεικῆς εὐμάρειας (καί συνάμα ἐκτεταμένης διαφθορᾶς), δημιουργώντας ἕνα
ἐντελῶς νέο ἀξιακό σύστημα καί μία πρωτοφανῆ διαστρεβλωμένη ἱδεολογία καί στάση
ζωῆς. Μέ ἀποτέλεσμα τή σταδιακή μετάλλαξη σέ ἕνα λαό μέ ξεκάθαρο πρόβλημα
ταυτότητας καί συλλογικῆς αὐτοσυνειδησίας, πού βρίσκεται πιά σέ τραγικά ἐπίπεδα
ἐκφυλισμοῦ καί παρακμῆς.
Καί ἀφοῦ ὑποδούλωσαν καί οἰκονομικά τή
χώρα σέ διεθνεῖς συμμορίες τοκογλύφων, στερώντας της κάθε προοπτική πραγματικῆς
ἀνάπτυξης καί ὑποθηκεύοντας τά πάντα (ἀπό ὑποδομές καί ἐνεργειακές πηγές μέχρι φυσικές
ὀμορφιές καί ἀρχαιολογικούς χώρους), πλέον ἀποτελειώνουν τόν ὄλεθρο. Τήν
παραδίδουν σέ ὀρδές λαθροεισβολέων, σέ ἐσμούς ἐλεεινῶν ΜΚΟ καί συρφετούς χυδαίων
«δικαιωματάδων», προωθώντας τό νεοταξικό σχέδιο δημογραφικῆς ἀλλοίωσης τῆς
πατρίδας ἀπό τή μιά καί περιθωριοποίησης καί ἐξαφάνισης τῶν ἴδιων τῶν Ἑλλήνων ἀπό
τήν άλλη. Μετέτρεψαν σέ νόμο τήν κάθε ἀνωμαλία καί συνεχίζουν νά θεσμοθετοῦν ὅ,τι
πιό διεστραμμένο μπορεῖ νά συλλάβει ὁ ἀνθρώπινος νοῦς. Παρέδωσαν ξεδιάντροπα τή
Μακεδονία κι ὁσονούπω τή Θράκη καί τό Αἰγαῖο σέ ξένους ἐχθρούς. Ἀσκοῦν στυγνή
βία καί ξετσίπωτη ἰδεολογική τρομοκρατία μέ τίς καθεστωτικές τους δυνάμεις
καταστολῆς, τίς κουκουλοφόρες μίσθαρνες συμμορίες τους κι ἕνα σωρό ἀκόμη ξεπουλημένες
(καλλιτεχνίζουσες ἤ δημοσιογραφοῦσες) φιλιππινέζες, γιά νά ξεφτιλίζουν καί νά ἐξουθενώνουν
ὅποιον τολμᾶ ἀκόμη νά μιλᾶ γιά Χριστό καί Ἑλλάδα. Παίρνουν ἀπίστευτα φασιστικά
μέτρα ἐλέγχου, ἐγκλεισμοῦ καί περιορισμοῦ, μέ ἀφορμή μία τεχνητά ὑπερδιογκωμένη
«πανδημία», στήνοντας ἕναν ἀπάνθρωπο ὀργουελικό ἐφιάλτη, καί μαζί ἐμπεδώνουν
τόν φόβο, ἐπιβάλλουν τή μισανθρωπία, θεσμοποιοῦν τόν χαφιεδισμό και τόν
κοινωνικό κανιβαλισμό. Διώκουν ὅλο καί πιό ἀπροκάλυπτα τήν Ὀρθοδοξία, σέ ἐφιαλτική
νεοσεργιανική σύμπνοια μέ μία διοικοῦσα Ἐκκλησία σέ πλήρη ἀποστασία καί ἐκτροπή,
πού ἀρχικά ἔκλεισε τούς ναούς, μετά τούς γέμισε μέ πλάνη καί βλασφημία καί τώρα
πιά διώκει χωρίς κἄν προσχήματα ἱερεῖς καί πιστούς πού δέν ὑποτάσσονται στίς ἄθλιες
ἐντολές περί ὑποταγῆς καί τυφλῆς ὑπακοῆς. Ὁλοκληρώνουν τέλος τήν πνευματική γενοκτονία
τοῦ λαοῦ, μέσα ἀπό τά σχολεῖα τῆς ἀνθελληνικῆς λοβοτομῆς, τά πανεπιστήμια τῆς
εθνομηδενιστικής ὑστερίας, τά βοθροκάναλα τῆς χυδαιότητας καί τῆς μαζικῆς ἐξηλιθίωσης.
Καί
δυστυχῶς συνεχίζουν νά κυριαρχοῦν. Μιά δράκα ἀδίστακτων ἐντολοδόχων, ὁρισμένων
(καί διορισμένων) ἀπό τά κρυμμένα ζοφερά διευθυντήρια, οἱ ὁποῖοι σιχαίνονται ὁτιδήποτε
θυμίζει αὐθεντική Ἑλλάδα, ἐναλλάσσονται ἐδῶ καί πολλά χρόνια στήν ἐξουσία ἐξαπατώντας
τούς ἀφελεῖς μέ ἀπίστευτα ψέματα καί ζοῦν ἀποκλειστικά γιά ν’ ἀνοίγουν στούς Ἐχθρούς
ὄχι ἀπλῶς μικρές κερκόπορτες, ἀλλά διάπλατες πύλες, στή μιαρή τους ἀπόπειρα νά
ολοκληρώσουν τόν ἐκφυλισμό τῆς ἁγιοτόκου πατρίδας μας σέ ψευτοπροοδευτικό, ἀντίχριστο
καί ἀσφυκτικά ἐλεγχόμενο νεοταξικό μαυσωλεῖο. Χυδαῖοι πολιτικοί συρφετοί, πού ἐπί
δεκαετίες διέλυσαν καί διαγούμισαν τή χώρα, ἐπιμένουν ὅμως ἀκόμη πεισματικά νά ἀνακυκλώνονται,
χάρη στήν (προκλητική) θεσμική ἀσυδοσία καί τήν (ἀκόμη προκλητικότερη) δική μας
βλακώδη ἀνοχή. Κομματικοί συρφετοί-κουρελοῦδες, μέ μόνα συνεκτικά ὑλικά ὄχι
βεβαίως κάποια ἀπειροελάχιστη ἔστω πολιτική ἰδεολογία, ἀλλά τή μισελληνική ὑστερία,
τήν ἀκόρεστη μανία τῆς ἀρπαχτῆς καί τήν ἐξουσιαστική ψύχωση. Ἀλλά καί συρφετοί,
μέρη ἀπλῶς μιᾶς εὑρύτερης μασονοκίνητης χωματερῆς, μέσα στήν ὁποία
συνωστίζονται καί συγχρωτίζονται κυριαρχικά κυκλώματα ὅλων τῶν θεσμῶν και τῶν ἐξουσιῶν,
ὅλα τά κοσμικά καί ἐκκλησιαστικά διευθυντήρια, ἅπαντες οἱ διαμορφωτές καί ἐλεγκτές
τῆς κοινῆς γνώμης. Συνένοχοι ὅλοι τους ἀνεξαιρέτως στό βρωμερό παιχνίδι πού
παίζεται ἐδώ καί πολλά χρόνια στίς πλάτες μας. Καί πού ὁ στόχος τους εἶναι νά
συνεχίσει νά παίζεται γιά πολύ καιρό ἀκόμη.
Ὁ
ἐφιάλτης συνεπῶς συνεχίζεται καί κλιμακώνεται. Μαζί του, προχωρᾶ ὁ ἐξανδραποδισμός,
ἡ διάλυση, ὁ ἀφανισμός μας. Κι ἐμεῖς ἀπό τήν ἄλλη συνεχίζουμε νά ἀργοσβήνουμε ὡς
λαός, τραγικοί συνένοχοι μέ τούς ἐκτελεστές μας - συνένοχοι ὄχι γιά τά
συμβόλαια θανάτου καθ’ αὐτά, ἀλλά γιά τήν ἀπάθεια καί τήν ἀνοχή μας, συνένοχοι
στόν δρόμο πού ἄλλοι κάποτε χάραξαν γιά μᾶς, ἀλλά μετά αὐτεξουσίως καί αὐτοπροαιρέτως
ἐπιλέξαμε μόνοι μας νά τόν ἀκολουθήσουμε. Στόν κατήφορο τῆς ἀμνησίας καί τῆς
αποστασίας, στόν βοῦρκο τῆς ἁμαρτίας καί κυρίως τῆς ἐμμονικῆς ἀμετανοησίας, ἔχοντας
πετάξει στά σκουπίδια αἰῶνες αἰώνων, μαζί μέ μνῆμες λαμπερές, θυσίες, πράξεις ἡρωικές,
τίμια ὁστά προγόνων καί λείψανα ἁγίων, εὐλογίες καί θαύματα, δομικά στοιχεῖα ὅλα
τῆς ἱστορικῆς μας ταυτότητας, κομμάτια τοῦ ἴδιου μας τοῦ ἑαυτοῦ. Αὐτοεξόριστοι
πλέον ἀπό τή φωτεινή Χώρα τοῦ Πατρός, ἀποχαυνωμένοι καί αὐτοευνουχισμένοι, ἐθισμένοι
πιά στά ξυλοκέρατα, τά σκύβαλα καί τή δυσωδία. Ὁ πάλαι ποτέ λαός τῆς Φιλοκαλίας
εἶναι πιά ἐδῶ καί πάρα πολύ καιρό βυθισμένος στήν πιό ἀποτρόπαιη ἀσχήμια καί δέν
θυμᾶται πλέον ἄλλον τρόπο ζωῆς. Ἔχει μάθει πιά νά ζεῖ μέσα στόν βοῦρκο καί ἀρνεῖται
πεισματικά ὄχι μόνο νά ἀγωνιστεῖ, ἀλλά ἀκόμη καί νά ὀνειρευτεῖ τή σωτηρία του.
Ὅσο
ὅμως θά ἐπιμένουμε νά ζοῦμε ἐκεῖ μέσα, ὅσο θά ἀρνούμαστε νά δοῦμε τά «σημεῖα τῶν
καιρῶν», ὅσο θά πετᾶμε στά σκουπίδια τίς εὐκαιρίες πού μᾶς στέλνει συνεχῶς ὁ
Θεός γιά ἀνάνηψη, μετάνοια καί μεταστροφή, τόσο καί θα βουλιάζουμε βαθύτερα στή
λάσπη, ἐκμηδενίζοντας τίς ἐλπίδες γιά ἀνάσταση. Και το ὅραμα τῆς λευτεριᾶς θα
γίνεται ὅλο και πιο μακρινό και ξεθωριασμένο…