ΚΑΜΠΑΝΕΣ ΚΙΝΔΥΝΟΥ ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ

 

Πρωτοπρεσβύτερος Θεόδωρος Ζήσης

Ὁμότιμος Καθηγητής Θεολογικῆς Σχολῆς Α.Π.Θ.

 

 

Πρίν ἀπό δεκατέσσερα χρόνια στίς 25 Ἰανουαρίου τοῦ 2007, προσκεκλημένος ἀπό ὀρθόδοξο σωματεῖο, ὡμίλησα στήν αἴθουσα τοῦ Πνευματικοῦ Κέντρου τοῦ Δήμου Βόλου, μέ θέμα: «Κινδυνεύει τώρα σοβαρά ἡ Ὀρθοδοξία». Ἡ ἀφυπνιστική ἐκείνη ὁμιλία, μέ ἰσχυρή τεκμηρίωση, δημοσιεύθηκε στό περιοδικό τῆς «Ἑταιρείας Ὀρθοδόξων Σπουδῶν», στήν «Θεοδρομία»[1], καί ἐτάραξε τίς συνειδήσεις τῶν Οἰκουμενιστῶν, διότι παρουσίαζε ὁλοφάνερα τήν ἀλλαγή πορείας τῆς παραδοσιακῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος ἀπό τήν Ὀρθοδοξία πρός τήν παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ.

Ἐντοπίσαμε τούς κινδύνους κυρίως σέ τρεῖς περιοχές τῆς ἐκκλησιαστικῆς ζωῆς. Ἐν πρώτοις εἰς τό ὅτι ὅλες οἱ ἱεραρχίες, ὅλοι οἱ ἐπίσκοποι τῶν τοπικῶν αὐτοκεφάλων ἐκκλησιῶν, πλήν ἐλαχίστων ἐξαιρέσεων, ἔχουν διαβρωθῆ ἀπό τήν παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Προστέθηκε σ᾽ αὐτές καί ἡ ἱεραρχία τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ἡ ὁποία μέχρι τά τέλη τοῦ 20οῦ αἰῶνος, μέχρι καί τοῦ ἀρχιεπισκόπου Σεραφείμ, ἦταν παραδοσιακά Ὀρθόδοξη. Ὅσοι ἐκπροσωπούσαμε τήν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος στούς Θεολογικούς Διαλόγους καί σέ ἄλλες διαχριστιανικές, διαθρησκειακές, διορθόδοξες συναντήσεις θεωρούμασταν «μαῦρα πρόβατα» ἀπό τήν πλειονόητα τῶν ἄλλων ἀντιπροσωπειῶν, ἀνεπιθύμητα πρόσωπα, γιατί ἀντιδρούσαμε στίς οἰκουμενιστικές ἀποφάσεις τῶν πολυποίκιλων διαλόγων καί συναντήσεων, πολυμερῶν καί διμερῶν. Ὁ γράφων ἐξεδιώχθη ἀπό τόν Διάλογο Ὀρθοδόξων καί Ρωμαιοκαθολικῶν ὡς ἐκπρόσωπος τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, μέ ἀπαίτηση τοῦ Βατικανοῦ καί τυφλή ὑπακοή τοῦ Φαναρίου, παρά τήν ἀντίδραση τοῦ τότε Ὀρθοδόξου ἀρχιεπισκόπου Σεραφείμ, διότι πρωτοστάτησα στήν καταδίκη τῆς Οὐνίας στό Freising τοῦ Μονάχου τόν Ἰούνιο τοῦ 1990, ὅπου ἀναγκάσθηκαν καί οἱ Ρωμαιοκαθολικοί νά ὑπογράψουν τήν καταδίκη τῆς Οὐνίας, καί περισσότερο, διότι ἀντέδρασα καί παρουσίασα τίς οἰκτρές καί ἀθεολόγητες ἀποφάσεις, ὁλοφάνερα προδοτικές, σέ καινούργια ἀχρείαστη συνεδρία τῆς ὁλομέλειας τοῦ Διαλόγου στό Balamand τοῦ Λιβάνου τό 1993, ὅπου ὄχι μόνον ἀθωώθηκε ἡ Οὐνία, ἀλλά γιά πρώτη φορά «Ὀρθόδοξοι» κληρικοί καί θεολόγοι ἀναγνώρισαν τόν Παπισμό ὡς ἐκκλησία μέ ἔγκυρα μυστήρια καί ἀποστολική διαδοχή, νομίμως δρῶντα γιά τήν σωτηρία τῶν ἀνθρώπων[2].

Ὁ δεύτερος χῶρος τόν ὁποῖο διέβρωσε ὁ Οἰκουμενισμός εἶναι οἱ δύο Θεολογικές Σχολές Ἀθηνῶν καί Θεσσαλονίκης, καί ἄλλες βέβαια ἀνά τήν Οἰκουμένη Θεολογικές Σχολές, οἱ ὁποῖες τροφοδοτοῦν πλέον τόν κλῆρο καί τήν ἐκπαίδευση μέ θεολόγους οἰκουμενιστικῆς νοοτροπίας καί σπουδῆς. Ὅ,τι μαθαίνουν στίς Θεολογικές Σχολές ἀπό τούς κατά συντριπτική πλειοψηφία οἰκουμενιστάς καθηγητάς, αὐτό διδάσκουν στίς ἐνορίες καί στά σχολεῖα οἱ νέοι κληρικοί καί θεολόγοι. Τώρα μάλιστα γιά πρώτη φορά ὁ Οἰκουμενισμός καί τά οἰκουμενιστικά κείμενα τῆς ψευδοσυνόδου τῆς Κρήτης (2016), ἡ ὁποία νομιμοποίησε τίς αἱρέσεις καί τήν παναίρεση τῦ Οἰκουμενισμοῦ, πέρασαν καί στά νέα βιβλία Θρησκευτικῶν τοῦ Δημοτικοῦ, τοῦ Γυμνασίου καί τοῦ Λυκείου. Καί μολονότι ἡ «Πανελλήνια Ἕνωση Θεολόγων» (ΠΕΘ) ἀγωνίσθηκε καί ἀγωνίζεται ἐναντίον τῆς οἰκουμενιστικῆς φατρίας τῶν θεολόγων τοῦ «Καιροῦ», πού μετήλλαξαν τό μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν ἀπό Ὀρθόδοξη διδαχή σέ οἰκουμενιστική σούπα, παρά ταῦτα δέν ἐτόλμησαν οὔτε τόν Οἰκουμενισμό ἐπίσημα νά καταδικάσουν, οὔτε τήν ψευδοσύνοδο τοῦ Κολυμπαρίου καί τό Οὐκρανικό σχίσμα, οὔτε τούς πρωτεργάτας καί πρωτοστάτας τῆς οἰκουμενιστικῆς διαβολικῆς ὑστερίας. Ἡ μετάλλαξη ὅμως τοῦ μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν εἶναι καρπός τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καί τό κακό χτυπιέται στήν ρίζα του.

Ὁ τρίτος χῶρος, ὅπου ἀπρόσμενα καί ἀπροσδόκητα σιγά-σιγά, εἰσέδυσε ὁ Οἰκουμενισμός εἶναι δυστυχῶς τό Ἅγιον Ὄρος, κυρίως βέβαια στό ἐπίπεδο τῆς διοίκησης τῶν Μονῶν, εὐτυχῶς ὄχι ὅλων, ἐνῶ ἡ πλειονότητα τῶν μοναχῶν στίς σκῆτες καί στά κελιά ἀντιδροῦν καί ἀνθίστανται, διωκόμενοι καί ταλαιπωρούμενοι. Εἶναι πάντως διστακτικό καί ἐπιφυλακτικό στό νά καταδικάσει τά οἰκουμενιστικά ἔκτροπα τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, τήν ψευδοσύνοδο τῆς Κρήτης στό Κολυμπάρι (2016) καί τό Οὐκρανικό Σχίσμα, ὅπως ἔπραττε παλαιότερα γιά μικρότερες ἐκτροπές. Ἀντίθετα ἔστειλε καί ἐκπρόσωπο στό Κολυμπάρι τῆς Κρήτης, καί κάποιοι ἀπό τούς ἡγουμένους καί ἱερομονάχους συλλειτούργησαν καί συλλειτουργοῦν μέ τούς σχισματικούς τῆς Οὐκρανίας.

Οἱ λόγοι γιά τούς ὁποίους ἀναφερόμαστε στούς κινδύνους πού ἀντιμετωπίζει ἡ Ὀρθοδοξία εἶναι δύο. Ἐν πρώτοις, διότι ὄχι μόνο ἐπαληθεύθηκαν ὅσα τότε, πρίν ἀπό δεκατέσσερα χρόνια ἐπισημαίναμε γιά τήν οἰκουμενιστική διάβρωση τῶν Ἐπισκόπων, τῶν Θεολογικῶν Σχολῶν καί τοῦ Ἁγίου Ὄρους, ἀλλά καί διότι τώρα μεγάλωσαν οἱ κίνδυνοι καί φθάνουμε στά ὅρια τοῦ μή παρέκει, στόν κίνδυνο νά μᾶς ἐγκαταλείψει ὁ Θεός, στήν Θεοεγκατάλειψη, λόγῳ τῆς ἀποστασίας μας. Ἡ ψευδοσύνοδος τῆς Κρήτης, τό Οὐκρανικό Σχίσμα, τό κλείσιμο τῶν ναῶν λόγῳ τοῦ Κορωνοϊοῦ, μέ ὅλα τά συνακόλουθα, τήν μασκοφορία μέσα στούς ναούς καί τήν ἀσεβῆ εἰκονομαχική στάση ἀπέναντι τῶν ἱερῶν εἰκόνων καί τῶν ἱερῶν λειψάνων, τήν ἀπαγόρευση τῶν λιτανειῶν, τήν δυσφήμηση καί βλάσφημη θέση ἀπέναντι στήν Θεία Κοινωνία καί στήν Ἱερά Λαβίδα, καί πολλά ἄλλα, ἐπιβάλλουν νά χτυπήσουμε καί πάλι τίς καμπάνες τοῦ κινδύνου, μήπως καί ξυπνήσουν κάποιοι ἀπό τήν ραστώνη καί τήν ἀδιαφορία. Γιά τόν λόγο αὐτό θά κυκλοφορηθεῖ ἐντός τῶν ἡμερῶν σέ μικρό βιβλίο, εὔκολα προμηθεύσιμο, ἡ ὁμιλία μας ἐκείνη στόν Βόλο τήν ὁποία μνημονεύσαμε μέ τίτλο «Κινδυνεύει τώρα σοβαρά ἡ Ὀρθοδοξία». Στόν Βόλο, ὅπου ἡ τοπική Ἱερά Μητρόπολη Δημητριάδος καί Ἁλμυροῦ πρωταγωνιστεῖ μέ τήν «Ἀκαδημία Θεολογικῶν Σπουδῶν» στήν ἀποδόμηση τῆς Ὀρθόδοξης Πατερικῆς Θεολογίας καί στήν οἰκοδόμηση ἑνός ἐργαστηρίου διαθρησκειακοῦ καί διαχριστιανικοῦ Συγκρητισμοῦ.

Ὁ δεύτερος λόγος πού ξαναπροβάλλουμε τούς κινδύνους ὀφείλεται εἰς τό ὅτι διαψεύδονται καί θά διαψεύδονται οἱ φροῦδες ἐλπίδες τῶν Οἰκουμενιστῶν γιά ὁλοκληρωτική κατάληψη τῆς Ἐκκλησίας, μόλις βιολογικά ἤ κατά τό θέλημα τοῦ Θεοῦ ἐκλείψουμε ὅσοι ἀπό τούς παλαιοτέρους ἀγωνιζόμαστε γιά τήν φίλη Ὀρθοδοξία. Ὁ Θεός δέν θά ἀφήσει ἀνυπεράσπιστη τήν Ἐκκλησία Του. Ὑπάρχουν νέοι θεολόγοι, ἱερεῖς, μοναχοί καί λαϊκοί μέ πλούσιο γνωσιολογικό ἐξοπλισμό καί ἀκαδημαϊκή ἀξιωσύνη, πού θά συνεχίσουν καλύτερα ἀπό ἐμᾶς τόν ἀντιοικουμενιστικό ἀγώνα. Αὐτές τίς ἡμέρες ἔφθασε στά χέρια μας ἕνα ἐξαιρετικό βιβλίο ἑνός νέου θεολόγου, διδάκτορος τῆς Θεολογίας, τοῦ Ἀναστασίου Πολυχρονιάδη μέ τίτλο «Ἀποδομητές τῆς Ὀρθόδοξης Θεολογίας». Τό βιβλίο ἐπιβεβαιώνει περίτρανα ὅσα ἐμεῖς γράψαμε ἤδη τό 2007 γιά τήν διάβρωση τῶν Θεολογικῶν Σχολῶν. Γράφει στόν Πρόλογο τοῦ βιβλίου ὁ διεισδυτικός καί μέ καλή δογματική συγκρότηση, ἀλλά καί θαρραλέος καί τολμηρός, συγγραφεύς: «Καταθέτουμε λόγο κριτικό, μέ σκοπό τήν φανέρωση τῆς ἀπόκλισης ἀπό τήν Ὀρθόδοξη Θεολογία ... τῶν καθηγητῶν Πέτρου Βασιλειάδη, Ἰωάννη Πέτρου, Χρυσόστομου Σταμούλη καί Μιλτιάδη Κωνσταντίνου. Ἀκόμη, σχολιάζουμε τή φημολογία περί ἐπιτιμοποίησης ὡς διδάκτορα ἀπό τό Τμῆμα Θεολογίας τοῦ ΑΠΘ, τοῦ Κύπριου ποιητῆ Κυριάκου Χαραλαμπίδη. Ἀλλά καί θέσεις πού διατύπωσε ὁ μητροπολίτης Ἀλεξανδρουπόλεως Ἄνθιμος. Μαζί μέ αὐτές καί τά περί ἐξομολογήσεως λεχθέντα ἀπό τόν Παναγιώτη Ἀνδριόπουλο. Καί φυσικά μέ ἀφορμή ὅσα ἀκούστηκαν περί τῆς μεταλήψεως τῶν Ἀχράντων Μυστηρίων, μέ ἀτομικά κουταλάκια μιᾶς χρήσεως ... ἐνῶ τό τελευταῖο κεφάλαιο περί τῶν κρυφο-μεταπατερικῶν θεολόγων, παρατίθεται ἐδῶ γιά πρώτη φορά»[3].

Συγχαίρουμε καί ἐπαινοῦμε τόν νέο ἐπιστήμονα γιά τήν δογματική εὐθυκρισία καί τό θάρρος του ἀπέναντι στό «πνέον ἀπειλῆς καί δυσφημίας θεοστυγοῦς»[4] οἰκουμενιστικό κατεστημένο τοῦ Τμήματος Θεολογίας τοῦ ΑΠΘ καί ἐλπίζουμε ἡ ἀποχώρησή τους ἀπό τήν ἐνεργό ὑπηρεσία, λόγῳ ἡλικίας, νά ἀποδομήσει τήν δική τους στρεβλή καί ἀντορθόδοξη διδασκαλία καί νά δομήσει στερεωτικά τήν Ὀρθόδοξη Πατερική Θεολογία. Ὑπάρχουν καί ἄλλοι νέοι θεολόγοι, τούς ὁποίους, ὅπως τούς Τρεῖς Παῖδας ἐν τῇ καμίνῳ, «οὐκ ἐδειμάτωσε θυμός θηριώδης, οὐ πῦρ βρόμιον»[5]. Χτύπησε ἠχηρά τήν καμπάνα τῆς Ὀρθοδοξίας, καί ὄχι γιά πρώτη φορά, ὁ καλός καί εὐαίσθητος Ὀρθόδοξος Θεολόγος Ἀναστάσιος Πολυχρονιάδης. Δέν τήν ἀκοῦνε ὅμως οὔτε τό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο, οὔτε ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος, οὔτε ἡ Ἱερά Μητρόπολη Θεσσαλονίκης πού συνεργάζονται καί τιμοῦν καί αὐτούς καί ἄλλους ἀποδομητές τῆς Ὀρθοδόξου Θεολογίας, γιατί μαζί τους οἰκοδομοῦν τόν νέο πύργο τῆς Βαβέλ, τήν παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ.

---

[1]. Θεοδρομία 9 (2007) 89-128.

[2]. Περισσότερα βλ. στό βιβλίο τοῦ Πρωτοπρεσβυτέρου Θεοδωρου Ζηση, Οὐνία. Ἡ καταδίκη καί ἡ ἀθώωση (Στό Freising καί στό Balamand), Θεσσαλονίκη 2002.

[3]. Αναστασιοσ Ομ. Πολυχρονιαδησ, Ἀποδομητές τῆς Ὀρθόδοξης Θεολογίας, Ἐκδόσεις Κυριακίδη, Θεσσαλονίκη 2021, σελ. 7.

[4]. Ἀπό τόν εἱρμό τῆς ζ´ ὠδῆς τοῦ κανόνος στήν Ὕψωση τοῦ Τιμίου Σταυροῦ: «Ἔκνοον πρόσταγμα τυράννου δυσσεβοῦς».

[5]. Ἀπό τόν ἴδιο εἱρμό.