Σήμερα θα σας διηγηθώ ένα παραμύθι. Ένα παραμύθι που μου τόλεγε η γιαγιά μου. Ο Θεός να την αναπαύσει. Ξέρετε, οι πιο παλιοί ίσως θυμούνται την γλυκιά εικόνα, η γιαγιά να μαζεύει τα εγγόνια γύρω και εκείνα με ανυπομονησία να θέλουν να ακούσουν και να ρουφήξουν θαρρείς, όσα έλεγε η γιαγιά. Δόξα τω Θεώ εμείς δεν μεγαλώσαμε με κινούμενα σχέδια… Αλλά με σταθερές – αιώνιες αξίες Ορθοδοξίας…. Λοιπόν η γιαγιά να παίρνει την θέση της, ή χειμώνας, ή καλοκαίρι, και εμείς γύρω της, να περιμένουμε το νέκταρ απ’ τα χείλη της. Χίλιοι δάσκαλοι, μια γιαγιά… Πολλά τα παραμύθια, άλλα αυθεντικά, άλλα με λίγες μετατροπές, ειδικά για κάποιες περιπτώσεις, μια μαεστρία σύνθεσης και διήγησης… θαυμαστή.
Και άρχιζε η διήγηση. Τι κι αν είχαμε ακούσει το ίδιο παραμύθι πάμπολλες φορές, πως γινόταν και κάθε φορά ήτανε διαφορετικό!!!.
Ήταν λέει μια γάτα. Όμορφη μέσα στη πλούσια γούνα της, με αστραφτερά κιτρινόγκριζα χρώματα μέσα σε άσπρο φόντο, με πλούσια ουρά, και γαλάζια μάτια. Με ένα γλυκό νιαούρισμα, που θαρρείς σου μιλούσε. Αλλά δεν μας έκανε εντύπωση το «θαρρείς», γιατί εμείς ξέραμε ότι και τα ζώα είχαν φωνή. Βλέπετε ήταν ακόμα τα χρόνια της αγνότητας… όπου ο άνθρωπος μπορεί και καταλαβαίνει ακόμα και τη γλώσσα των ζώων…. Έτσι λοιπόν ήταν η γάτα του παραμυθιού… Μια γάτα που τι πιο φυσικό.. της άρεσαν τα ποντίκια… Είχε έμφυτο πάθος;… ένστικτο;… πείτε το όπως θέλετε, να ορμάει στα ποντίκια. Όπως όλες οι … γάτες δηλαδή..
Ήταν όμως και μια αλεπού ο δεύτερος ήρωας του παραμυθιού. Και αυτή στην διήγηση της γιαγιάς, φάνταζε όμορφη, μα από την ομορφιά της δεν έβγαινε τίποτα άλλο παρά … πονηρία.. Πως τα κατάφερνε η γιαγιά ακόμα δεν μπορώ να το εξηγήσω.. μέσα από της διήγησή της να δίνει εικόνες γεμάτες και από φυσιογνωμικά χαρακτηριστικά…
Λοιπόν η κυρά Αλεπού συνάντησε την γατούλα του παραμυθιού μας.
- Καλημέρα κυρά-Γάτα
- Καλημέρα και σε σένα κυρά-Αλεπού.
- Ξέρεις μπορώ να κάνω για σένα πολλά…
- Σαν τι; απάντησε η γάτα μας.
- Να μπορώ να σε κάνω βασιλοπούλα……
- !!!!
- ….μόνο που πρέπει να κάνεις και εσύ κάτι….
- Σαν τι; απάντησε και πάλι η γάτα μας..
- …να.. πρέπει να πάψεις να αρπάζεις τα ποντίκια..
Δύσκολο για τη γάτα μας. Γάτα.. και να μην πιάνει ποντίκια!!!
Μα και οι δόξες και οι τιμές… που τις βάζεις; Δεν είναι λίγο να γίνεις από την μια στιγμή στην άλλη βασιλοπούλα…. Σκέφθηκε λίγο… Η αλεπού περίμενε με περισσότερη ανυπομονησία την απάντηση…
-… εντάξει, είμαι σύμφωνη είπε η γάτα μας, δεν θα κυνηγήσω ξανά ποντίκια.
- Πρόσεξε γιατί αν ορμήσεις σε ποντίκι θα γίνεις και πάλι γάτα…
- Εντάξει.. είπε όλο αγωνία η γάτα μας.
Η αλεπού-μάγισσα… είπε κάτι ακαταλαβίστικα.. και η γάτα μας μεταμορφώθηκε σε μια πανέμορφη βασιλοπούλα…
Η διήγηση της γιαγιάς σταματούσε… και μας κοίταζε ένα-ένα χωριστά… για να δει τις αντιδράσεις μας.
…λοιπόν που λέτε παιδιά, συνέχιζε, η γάτα μας έγινε βασιλοπούλα με ένα τεράστιο και λαμπερό παλάτι.. Και όπως πάντα γίνεται στα παραμύθια αλλά και στην πραγματικότητα… την αγάπησε το βασιλόπουλο του διπλανού βασιλείου.. Την αγάπησε.. αγαπήθηκαν… και ορίστηκαν οι γάμοι..
Χαρές, λαμπρότητες, πανηγύρια,… και την ώρα που έμπαιναν μέσα στην μεγάλη αίθουσα των δεξιώσεων, για να γίνει η τελετή, ένας ποντικός εμφανίστηκε, κοντά σε μια καρέκλα….. αγωνία… ούτε οι ανάσες μας δεν ακούγονταν….
Η «βασιλοπούλα – γάτα»,.. ένιωθε μέσα της την μεγάλη μάχη ανάμεσα στο ένστικτο-πάθος, και την λογική… και χωρίς να το καταλάβει, όρμησε προς το ποντίκι…. Το βασιλόπουλο, οι συγγενείς, οι προσκεκλημένοι… και όλοι οι άλλοι, έμειναν εμβρόντητοι,… γιατί έβλεπαν στην διάρκεια της επίθεσης στον ποντικό, την σταδιακή μεταμόρφωση και πάλι της βασιλοπούλας σε γάτα…..
Μια γάτα όμορφη μέσα στη πλούσια γούνα της, με αστραφτερά κιτρινόγκριζα χρώματα μέσα σε άσπρο φόντο, με πλούσια ουρά, και γαλάζια μάτια. Με ένα γλυκό νιαούρισμα, που θαρρείς σου μιλούσε… αλλά γάτα…..
Δεν ξέρω τι περιμέναμε… Δεν ξέρω γιατί μας άρεζε το παραμύθι αυτό… αλλά τώρα μπορούμε να το πάρουμε και ως παραβολική διήγηση…
Λοιπόν προσπαθήστε να βάλετε στη θέση της γάτας… κάποιους, στη θέση της αλεπούς κάποιους άλλους… Προσπαθήστε να βρείτε τι θα μπορούσε να χαρακτηριστεί όμοιο με το πάθος-ένστικτο της γάτας να ορμάει στα ποντίκια….
Θα δείτε τότε ότι.. υπάρχουν πολλές ομοιότητες… με γύρω μας σημερινές καταστάσεις…
Και η γιαγιά τελείωνε χωρίς να καταλαβαίνει… (ή ήξερε τι έλεγε!!!)
Πάντα με την ίδια κατάληξη: «Το ακούσατε; Το ακούσαμε να λέτε».
Δεν σας μοιάζει με το «ο έχων ώτα ακούειν, ακουέτω»;
Δεν σας μοιάζει με το «ο έχων ώτα ακούειν, ακουέτω»;
Χαίρετε εν Κυρίω
π. Φώτιος Βεζύνιας