Ας παραθέσομε και μερικά παραδείγματα για να γίνουν πιο κατανοητά τα ανωτέρω. Διαβάζουμε (στο Γεροντικό) για τον άγιο Σισώη ότι, όταν πήγε κάποιος πατέρας με τον υιό του στον Άγιο και του ζήτησε να γίνει μοναχός, ο Άγιος του είπε να πετάξει τον υιό του στο καμίνι. Ο πατέρας έκανε υπακοή και τον πέταξε και ως εκ θαύματος το παιδί δεν εβλάφθη από την φωτιά. Όπως βλέπουμε, ο Άγιος δίνει σαφέστατα μια αντιευαγγελική και απάνθρωπη εντολή. Όμως, αυτή η εντολή είναι θεόπνευστη! Από πού το καταλαβαίνουμε; Από το αποτέλεσμα! Το παιδί δεν έπαθε το παραμικρό! Αυτή η περίπτωση είναι ακραία, σπανιότατη. Είναι δυνατόν να την καταστήσουμε σήμερα κανόνα της Εκκλησίας και για όποιους θέλουν να γίνουν μοναχοί, οι Ηγούμενοι να δοκιμάζουν την υπακοή τους με αυτόν τον τρόπο; Φυσικά και όχι! Επομένως, πώς, σήμερα, οι Οικουμενιστές θέλουν μια ακραία σπανιότατη ενέργεια (έστω και θεόπνευστη) ενός Αγίου, να την καταστήσουν κανόνα; Για να δικαιολογήσουν τον Πατριάρχη; Άλλο παράδειγμα είναι αυτό του Αγίου Διονυσίου του εν Ολύμπω. Στον βίο του διαβάζουμε ότι όταν ήταν μοναχός σε μονή των Μετεώρων και ήθελε να φύγει, ο Γέροντάς του δεν του έδινε ευλογία. Αυτός, παρακούοντας, έφυγε, πηδώντας από τα βράχια κάτω στον γκρεμό! Αυτή, επίσης ήταν θεόπνευστη ενέργεια. Από πού το καταλαβαίνουμε; Από το αποτέλεσμα! Ο Άγιος δεν έπαθε τίποτα απο την πτώση του στο γκρεμό, διότι τον φύλαξε ο Θεός. Η παρακοή αυτή (αντιευαγγελική, κατά το φαινόμενο) του Αγίου είναι επίσης μια σπανιότατη περίπτωση, πλην όμως θεόπνευστη. Είναι, ωστόσο, επιτρεπτό, αυτή την ακραία, σπάνια, περίπτωση του Αγίου, να την καταστήσουμε κανόνα της Εκκλησίας και να κάνουμε ανυπακοή στους Γεροντάδες μας; Φυσικά και όχι! Επομένως, πώς οι σημερινοί Οικουμενιστές θέλουν μία ακραία σπάνια περίπτωση ενός Αγίου (έστω και θεόπνευστη) να την καταστήσουν κανόνα; Άλλη σπανιότατη, αντιευαγγελική και αντικανονική περίπτωση, είναι των αγίων Αββάδων (απο το Ευεργετινό), οι οποίοι εισήρχοντο στους οίκους ανοχής με σκοπό να νουθετήσουν και να σώσουν τις εργαζόμενες εκεί εκδιδόμενες γυναίκες. Αυτή όμως η ενέργεια ήταν θεόπνευστη. Από που το καταλαβαίνουμε; Από το αποτέλεσμα! Οδηγούσαν σε μετάνοια τις πόρνες και τις έσωζαν! Είναι, ωστόσο, σήμερα επιτρεπτό, οι μοναχοί, επικαλούμενοι αυτήν την κατ” εξαίρεση ενέργεια των Αγίων, να εισέρχονται σε οίκους ανοχής και από εξαίρεση να το καταστήσουν κανόνα; Φυσικά και όχι! Πώς, επομένως, οι Οικουμενιστές θέλουν μία κατ' εξαίρεση ενέργεια (έστω και θεόπνευστη) ενός Αγίου να την καταστήσουν κανόνα; Τέταρτον και τελευταίο παράδειγμα, είναι αυτό το της Αγίας Θεοδώρας, η οποία ενδύθηκε ανδρική ενδυμασία και έγινε, ως φαινόμενος άνδρας, μοναχός σε ανδρικό μοναστήρι. Μία άλλη ακραία, σπάνια, περίπτωση μίας Αγίας να ενεργεί σαφέστατα αντικανονικά, πλην όμως θεόπνευστα. Πώς το καταλαβαίνουμε; Από το αποτέλεσμα! Αγίασε και ουδέποτε επικρίθηκε από την Αγία μας Εκκλησία• αντιθέτως, επαινείται. Είναι όμως σήμερα επιτρεπτό οι γυναίκες, που θέλουν να μονάσουν σε ανδρικά μοναστήρια, να γίνονται δεκτές από αυτά, έστω και με ανδρική αμφίεση, επικαλούμενες την κατ” εξαίρεση ενέργεια της Αγίας και να την καταστήσουν κανόνα της Εκκλησίας; Φυσικά και όχι! Πώς, επομένως, οι Οικουμενιστές επικαλούμενοι μια ακραία, σπάνια ενέργεια ενός Αγίου, θέλουν να την καταστήσουν κανόνα;
Όπως καταλαβαίνει και ο απλούστερος Χριστιανός, ακόμα και αν ο Άγιος Μάρκος δεν έκανε λάθος, αλλά θεοκίνητα συμπροσευχήθηκε, αυτό δεν μπορεί να αποτελέσει ούτε νόμο, ούτε παράδειγμα, όπως αποδεικνύεται από τις παραπάνω περιπτώσεις, αλλά και από την διδασκαλία του Αγίου Νικοδήμου, την οποία ήδη αναφέραμε: «Η οικονομία, οπού προς καιρόν εμεταχειρίσθησάν τινες πατέρες, ούτε νόμος ούτε παράδειγμα δύναται να νομισθή» (Π, σ. 371).
Ακόμη, ωστόσο, και αν δαιμονιωδώς επιμείνουμε στην κακοδοξία των Οικουμενιστών, τα επιχειρήματά μας δεν τελειώνουν εδώ. Έστω και εάν συνεχίσουμε να δεχόμεθα πως ο Άγιος δεν έκανε λάθος, ώστε έτσι να δικαιολογήσομε τον Πατριάρχη ότι δεν κάνει τίποτε άλλο, από το να μιμείται τον Άγιο, έχουμε όμως να επισημάνομε: Μπράβο στον Πατριάρχη που τον μιμείται, αλλά γιατί τον μιμείται μόνο στην περίπτωση της συμπροσευχής; Γιατί τον μιμείται μόνο στην περίπτωση της στάσεώς του προς τους Λατίνους προ της συνόδου και δεν τον μιμείται και στην στάση του μετά την σύνοδο; Ο Άγιος έκανε διάλογο δέκα πέντε μήνες με τους Λατίνους και μόλις διαπίστωσε την εωσφορική αμετανοησία τους, δεν ήθελε πλέον ούτε να τους βλέπει! Γιατί ο αγιώτατος Πατριάρχης μας δεν μιμείται και σ’αυτό τον Άγιο, ο οποίος σταμάτησε τους διαλόγους μετά από δέκα πέντε μήνες, ενώ ο Πατριάρχης μας μετά από δεκαετίες διαλόγων, τους συνεχίζει; Και εξυπακούεται ότι οι Λατίνοι παραμένουν εωσφορικά στις ίδιες αιρέσεις τους, έχοντας μάλιστα, εν τω μεταξύ, προσθέσει και πολλές άλλες. Γιατί μιμείται κατ’ επιλογήν; Μήπως επειδή είναι συμφέρον το κατ” επιλογήν; Γιατί εξάλλου ο αγιώτατος Πατριάρχης μας μιμείται τον άγιο στις προσφωνήσεις του προς τον παναιρετικό Πάπα όπως «πατέρα», «αδελφή Εκκλησία» κτλ., και δεν τον μιμείται και ως προς τις υπόλοιπες εκφράσεις του, που βρίσκονται στην ίδια επιστολή, οι οποίες είναι ελεγκτικές και γεμάτες αλήθεια; Γιατί μιμείται κατ” επιλογήν; Να διευκρινίσουμε στο σημείο αυτό ότι, οι εκφράσεις αυτές του Αγίου ήσαν λόγοι ευγένειας και τίποτε παραπάνω. Αυτό αποδεικνύεται από την μετέπειτα στάση του Αγίου, όταν τους αποκαλεί αιρετικούς, σχισματικούς, χριστοκάπηλους, χριστέμπορους κτλ. Από αυτές και μόνο τις εκφράσεις φαίνεται ότι ο Άγιος ομιλούσε ευγενώς στην πρώτη περίπτωση και σε καμία περίπτωση δεν εννοούσε πως οι αιρετικοί είναι Εκκλησία και εννοείται ότι οι λόγοι αυτοί ευγενείας, είναι τόσο σπάνιοι, που προσωπικά δεν ξέρω αν υπάρχει άλλος Άγιος που να τις χρησιμοποίησε, αποτεινόμενος τους Παπικούς. Σήμερα όμως δεν είναι σπάνιες αλλά κανόνας(!), και μάλιστα τέτοιος κανόνας, που δεν επιδέχεται ούτε μία εξαίρεση! Επίσης, όταν ο Άγιός μας σταμάτησε τους διαλόγους, είπε για τους Λατίνους ότι είναι αιρετικοί, σχισματικοί, χριστοκάπηλοι, χριστέμποροι κτλ. Ακούσθηκε όμως ποτέ ο Πατριάρχης μας να μιμείται τον Άγιο και να αποκαλεί κατ” αυτό τον τρόπον τους Λατίνους; Γιατί αυτή η επιλεκτική μίμηση; Γιατί δηλαδή να μιμείται τον άγιο στις συμπροσευχές και σε όλα τα άλλα να κάνει τα εντελώς αντίθετα από αυτόν; Μήπως επειδή είναι βολικό; Από αυτά και μόνο, φαίνεται η υποκρισία αυτών που φέρουν τέτοιου είδους παραδείγματα και επιχειρήματα. Και φαντασθείτε ότι, ο Άγιος Μάρκος όχι μόνο τους Λατίνους δεν ήθελε να βλέπει, αλλά και αυτούς τους ίδιους λατινόφρονες «ορθόδοξους»! Μάλιστα έλεγε κατά την κοίμησή του, ότι όσο απομακρύνομαι από αυτούς τόσο πλησιάζω τον Θεό! Τι σχέση έχουν όλα αυτά τα του Αγίου με τον σημερινό Πατριάρχη; Είναι δυνατόν να ισχυρισθούμε ότι ο Πατριάρχης είναι μιμητής του Αγίου Μάρκου; Ω, της παραφροσύνης!!!
Και όμως τα επιχειρήματα μας δεν στέρεψαν, ακόμα και αν εμμένουν εωσφορικώς οι κακόδοξοι, παρ’όλα τα ανωτέρω επισημανθέντα. Θα συνεχίσουμε να δεχόμεθα κατά συγκατάβαση πως ο Άγιος δεν έκανε λάθος (αν και τα παραπάνω είναι επαρκέστατα). Ας δεχθούμε ότι ο Άγιος έκανε συμπροσευχή (όλα αυτά που λέμε, εννοείται ότι ισχύουν και για τις υπόλοιπες ενέργειες του Αγίου που επικαλούνται οι Οικουμενιστές) για να δικαιολογήσουμε τις διάφορες ενέργειες του Πατριάρχη μας. Τι σχέση όμως έχουν αυτά που κάνει ο Πατριάρχης μας με αυτά που έκανε ο Άγιος; Υπάρχει σύγκριση; Ο Άγιος μια προσευχή έκανε (πόσο να ήταν, πέντε λεπτά, δέκα;) και αυτό το επικαλείσθε για να δικαιολογήσετε τα χιλιάδες αντικανονικά ατοπήματα του Πατριάρχου; Σε ποια περίπτωση ο Άγιος έκανε συμπροσευχές με αλλόθρησκους (μουσουλμάνους, βουδιστές …) και μάλιστα με ταγούς(!) όπως κάνει ο Πατριάρχης, όταν οι Ιεροί Κανόνες της Αγίας μας Εκκλησίας αναθεματίζουν εκείνους που συμπροσεύχονται με αιρετικούς ή αλλόθρησκους; Πότε ο Άγιος έφερε τον Πάπα στον Πανάγιο Τάφο(!!!) για συμπροσευχή, όπως κάνει ο Πατριάρχης, όταν οι Ιεροί Κανόνες της Αγίας μας Εκκλησίας αναθεματίζουν εκείνους που συμπροσεύχονται με αιρετικούς; Πότε ο Άγιος άφησε τον Πάπα να ευλογεί τους Ορθοδόξους(!!!) όπως κάνει ο Πατριάρχης όταν οι Ιεροί Κανόνες αναθεματίζουν εκείνους που δίδουν ή λαμβάνουν ευλογίες από αιρετικούς, διότι, όπως λέγει το Άγιο Πηδάλιο της Αγίας μας Εκκλησίας, δεν είναι ευλογίες αυτές των αιρετικών, αλλά αλογίες; Πότε ο Άγιος δέχθηκε σε Ορθόδοξη Θεία Λειτουργία τον Πάπα (!!!) όπως κάνει ο Πατριάρχης, όταν οι Ιεροί Κανόνες της Εκκλησίας μας απαγορεύουν όχι αιρετικούς ταγούς να δεχόμαστε στην Εκκλησία (για συμπροσευχή), αλλά ακόμη και αυτούς τους απλούς αιρετικούς, τον λαό! Πότε ο Άγιος είπε στον Πάπα «ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου»(!!!) όπως έκανε ο Πατριάρχης; Πότε ο Άγιος άφησε σε Θεία Λειτουργία τον Πάπα να πει το «Πάτερ ημών»(!!!) όπως κάνει ο Πατριάρχης; Πότε ο Άγιος άφησε τον Πάπα, μέσα σε Ορθόδοξη Εκκλησία και μάλιστα σε Θεία Λειτουργία, να κάνει κήρυγμα από τον άμβωνα στους Ορθοδόξους πιστούς (!!!) και μάλιστα να κηρύττει την αίρεση του πρωτείου (!!!• όχι τρία, δέκα τρία θαυμαστικά έπρεπε να βάζω) στους πιστούς, όπως κάνει ο Πατριάρχης; Πότε ο Άγιος μνημόνευσε τον αιρετικό Πάπα ως Ορθόδοξο Επίσκοπο, όπως έκανε ο Πατριάρχης στην Κωνσταντινούπολη (ο Θεός να μας λυπηθεί), ενώ ο Άγιος όλως αντιθέτως, δίδαξε ότι: «Εγώ, ο Μάρκος ο αμαρτωλός σας λέγω, ότι εκείνος ο οποίος μνημονεύει τον Πάπαν, ως Ορθόδοξο αρχιερέα, είναι ένοχος και όποιος φρονεί τα δόγματα των Λατίνων θα κατακριθεί με τους Λατίνους και θα θεωρηθεί ως παραβάτης της πίστεως» (Επιστολή πρός Θεοφά νην, PG 160, 1096-1100). Όσον αφορά αυτά που υπογράφονται στο ΠΣΕ, πότε ο Άγιος είπε ή υπέγραψε παρόμοια με τα επαίσχυντα και αιρετικά κείμενα (Porto Allegre, Busan, Balamand, κτλ) τα οποία υπογράφει και επαινεί ο Πατριάρχης; Και οι παραβάσεις δεν έχουν τέλος (υπάρχουν και άλλες και άλλες και άλλες, αυτές ήταν ένα ΕΛΑΧΙΣΤΟ δείγμα!!!) Και ΟΛΑ αυτά τα δικαιολογούν, επικαλούμενοι τα πέντε – δέκα λεπτά συμπροσευχής (και κάποιες άλλες κατ” οικονομίαν ενέργειες και αυτές ακραίες, σπάνιες και περιορισμένες). Μα τι παραφροσύνη είναι αυτή; Πώς είναι δυνατόν όλα αυτά τα οποία είπαμε όπως και άλλα, πολύ περισσότερα, να δικαιολογούνται και να συγκρίνονται με τα 5-10 λεπτά συμπροσευχής του Αγίου; Είναι δυνατόν να παίρνουμε ως βάση το ελάχιστο για να δικαιολογήσουμε το μέγιστο; Είναι ποτέ δυνατόν να γίνει δεκτή η απάντηση του φονέα σε ερώτηση του δικαστή «γιατί σκότωσες;»• «επειδή μου έδωσε φάπα. Χειροδίκησε, να μην χειροδικήσω;» και να αθωωθεί ο φονεύς; Επιτρέπεται η επίκληση του ελαχίστου (της φάπας) να δικαιολογήσει το μέγιστο (τον φόνο); Φυσικά και όχι!!! Πώς, επομένως, αυτοί επιδιώκουν, επικαλούμενοι τα ελάχιστα πραχθέντα του Αγίου να δικαιώνουν τα ΜΕΓΙΣΤΑ (και τι μέγιστα• απορώ πώς ο Θεός δεν μας έκαψε), που προαναφέραμε παραπάνω, του Πατριάρχου; Υπάρχει καμία σύγκριση; Όση ομοιότης υπάρχει μεταξύ «φάπας» και «φόνου», άλλη τόση υπάρχει μεταξύ των ενεργειών του Αγίου και του Πατριάρχου. Δεν είναι αυτό διεστραμμένο; Δεν είναι αυτό παραφροσύνη; Εκτός και αν είναι η μέγιστη υποκρισία και τότε λύεται η απορία.
Τα επιχειρήματα δεν στέρεψαν. Τα επόμενά μας επιχειρήματα δεν θα χρησιμοποιηθούν βεβαίως για να πείσουν τους Οικουμενιστές, διότι αν δεν πείσθηκαν με τα παραπάνω, η βλάβη τους είναι ανίατη, αλλά παρατίθενται μόνο και μόνο για την κατάρτιση και εδραίωση των καλοπροαιρέτων. Μέχρι τώρα επιχειρηματολογήσαμε θέτοντας ως βάση την εκδοχή ότι, ο Άγιος Μάρκος δεν έκανε λάθος. Τα επόμενα επιχειρήματα, που θα παραθέσομε, αποδεικνύουν, κατά την ταπεινή μας γνώμη (μπορεί να είναι και εσφαλμένη, δεν είμαστε αλάθητοι), ότι ο Άγιος έκανε λάθος, ήσαν ανθρώπινες οι ενέργειές του, προερχόμενες από τον πραγματικό και ειλικρινή πόθο του Αγίου για την επιστροφή των αιρετικών στην αλήθεια, οπότε προέβη σε αντικανονικές, κατά συγκατάβαση, ενέργειες. Και πρώτον, το ότι έκανε λάθος ο Άγιος φαίνεται από την στάση του όταν είδε την εωσφορική τους εμμονή στην αίρεση μετά την σύνοδο. Μετά την σύνοδο, ο Άγιος, δεν ήθελε ούτε να τους βλέπει. Χριστοκάπηλους τους αποκάλεσε, χριστέμπορους, αιρετικούς και σχισματικούς! Χαρακτηριστικό μάλιστα είναι, ότι δίδασκε να τους αποφεύγουμε όπως και τα φίδια!!! Από αυτά δεν είναι φανερό ότι ο Άγιος έκανε λάθος και μετανόησε; Είναι δυνατόν να ισχυρισθούμε ότι, εάν ο Άγιος μπορούσε εξαρχής να προβλέψει την εμμονή τους στις αιρέσεις τους, θα προέβαινε σε τέτοιες ενέργειες; Φυσικά και δεν θα έλεγε και δεν θα έκανε αυτά που έκανε ο Άγιος, αν εγνώριζε τα επακολουθήσαντα εκ των προτέρων. Όχι μόνο δεν θα τα έλεγε, αλλά ούτε καν θα πήγαινε σε διάλογο!!! Πως θα πήγαινε σε διάλογο, όταν ο ίδιος κατόπιν δίδασκε, να τους αποφεύγουμε όπως τα φίδια;
Δεύτερο επιχείρημα μας ότι ο Άγιος έκανε λάθος, ότι η ενέργειά του ήταν ανθρώπινη, αποτελεί το επιχείρημα ότι η ενέργεια αυτή ασφαλώς δεν ήταν θεόπνευστη! Από πού αυτό αποδεικνύεται; Ας απαντήσομε πρώτα στο ερώτημα: Από πού γνωρίζομε ότι μια ενέργεια ενός Αγίου είναι θεόπνευστη στις περιπτώσεις που αυτή είναι και αντικανονική; Η απάντηση θα είναι φυσικά: Το γνωρίζομε ΑΠΟ ΤΟ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ! Μία θεόπνευστη ενέργεια (όταν είναι και αντικανονική, αντιευαγγελική κτλ), είναι αδύνατον να είναι αποτυχημένη! Το αντίθετο δεν είναι δυνατόν να συμβεί, διότι θα σήμαινε ότι το Άγιο Πνεύμα παρακίνησε έναν άγιο σε αντικανονική ενέργεια για να τον οδηγήσει σε αποτυχία! Το Άγιο Πνεύμα όμως παρακινεί σε αντικανονικές ενέργειες μόνο στις περιπτώσεις που προγνωρίζει ότι θα υπάρξει θετικός καρπός και τα παραδείγματα του πρώτου κεφαλαίου συνηγορούν σε αυτό που λέμε, δηλονότι τα παραδείγματα των αγίων Σισώη, Διονυσίου, Θεοδώρας κτλ, αποδεικνύουν ότι, όλες οι παραβιάσεις τους είχαν θετικό καρπό, κάτι που δεν ισχύει στην περίπτωση του Αγίου Μάρκου. Καταλήγουμε έτσι στην παραδοχή ότι, όταν μία αντικανονική ενέργεια ενός Αγίου είναι και θεόπνευστη, οπωσδήποτε αυτή θα πρέπει να αποφέρει θετικό καρπό. Διαφορετικώς, το Άγιο Πνεύμα θα φαίνεται να παρακινεί σε παραβιάσεις κανόνων χωρίς λόγο (!), πράγμα βλάσφημο θα λέγαμε.
Για το τέλος, όπως λέει και ο λαός, ας βάλουμε και το κερασάκι στην τούρτα. Μόνον, εμάς να μας επιτρέψετε να κάνουμε μία καινοτομία. Άλλωστε, δεν είναι προνόμιο μόνο τον Οικουμενιστών, ας μας επιτρέψουν να το έχουμε και εμείς αυτό το προνόμιο. Οπότε, αντί για ένα κερασάκι στην τούρτα, εμείς θα βάλουμε τρία κερασάκια. Ολόκληρη τούρτα, ένα μόνον κερασάκι, ποιος θα πρωτοπρολάβει, με τρία κάτι γίνεται. Το πρώτο λοιπόν κερασάκι είναι: Όταν λέμε «τιμή Αγίου μίμηση Αγίου», δεν εννοούμε ότι παίρνουμε απλώς έναν βίο Αγίου και προσπαθούμε να μιμηθούμε τα κατορθώματά του, ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΑ από την διδασκαλία του. Αυτά και τα δύο πρέπει να συνυπάρχουν, ποτέ μόνο το μεν ή μόνον το δε. Το ένα συμπληρώνει το άλλο, αλλιώς θα πέσουμε ασφαλώς σε πλάνη. Τι θέλουμε να πούμε με απλά λόγια; Ας πάρουμε και πάλι τα παραπάνω παραδείγματα του πρώτου κεφαλαίου (των αγίων Σισώη, Διονυσίου, αββάδων και Θεοδώρας). Ο Άγιος Σισώης όπως είπαμε, έδωσε μία «αντιευαγγελική» εντολή. ΟΥΔΕΠΟΤΕ όμως ΔΙΔΑΞΕ να κάνουν έτσι και οι άλλοι. Άρα, η πράξη του αυτή δεν ταυτίζεται με την διδασκαλία του, ούτε αποτελεί εντολή του προς εφαρμογή, πολλώ δε μάλλον κανόνα που εθέσπισε. Αυτό δεν μας δίδει το δικαίωμα να τον μιμηθούμε στην συγκεκριμένη πράξη του εφόσον ούτε εδίδαξε σχετικώς, ούτε προέτρεψε και πόσω μάλλον ούτε το επέβαλε! Το ίδιο ισχύει και ως προς την ανυπακοή του Αγίου Διονυσίου και ως προς την είσοδο στα πορνεία των αββάδων. Ουδέποτε δίδαξε ή προέτρεψε ο Άγιος Διονύσιος να κάνουν ανυπακοή και οι άλλοι. Οπότε δεν ταυτίζεται η μεμονωμένη πράξη του με την όλη διδασκαλία του και δεν μας δίδει το δικαίωμα να τον μιμηθούμε σε αυτή την ενέργεια. Οπότε ευλόγως τίθεται το ερώτημα: Ναι μεν ο Άγιος Μάρκος συμπροσευχήθηκε, πότε όμως και πού εδίδαξε, προέτρεψε και πολλώ μάλλον επέβαλε ως κανόνα το να συμπροσεύχονται και οι άλλοι; Φυσικά ποτέ!!! Με ποιο δικαίωμα τότε παίρνετε, έτσι ξερά, ως παράδειγμα, μια πράξη ενός Αγίου ανεξάρτητα από την διδασκαλία του και την μιμείσθε (δήθεν), όταν ο Άγιος Μάρκος μάλιστα, δίδαξε τα ΑΝΤΙΘΕΤΑ, όπως είπαμε παραπάνω; Με την ίδια τότε λογική, γιατί οι Οικουμενιστές δεν παίρνουν, έτσι ξερά, ως παράδειγμα την πράξη του Οσίου Παϊσίου του μέγα, που δεν έφαγε για δεκαετίες, για να την μιμηθούν; Ή την πράξη του Αγίου Συμεών του Στυλίτη και να κάτσουν σε στύλο για έτη, κ.α. παρόμοια; (βεβαίως για την πνευματικότητα των Οικουμενιστών καλύτερα να μην μιλήσουμε, τα είπε άλλωστε ο Άγιος Παϊσιος ο Αγιορείτης).
Το δεύτερο κερασάκι θα το δανειστούμε από το Πηδάλιο (ερμηνεία ΣΤ” Οικουμ., Κανών 94ος, υποσ. 1). Ο Άγιος Νικόδημος ομιλεί για τον όρκο και επικαλείται τον άγιο Χρυσόστομο. Λέει ο Άγιος Χρυσόστομος περί όρκου (με λίγα λόγια), ότι απαγορεύεται πλήρως από την Γραφή. «Αλλά μου λέγεις, ο δείνα άνθρωπος, ενάρετος, ευλαβής, ιερωμένος, σώφρων, ορκίσθηκε. Μη μου λες ότι…. ορκίσθηκε…Ακόμα και εάν, καθ’ υπόθεση, ο Πέτρος, ο Παύλος και ο Άγγελος ορκίσθηκαν…δεν είναι δική τους εντολή, αλλά του Θεού…Τι φέρνεις στο μέσον τον δείνα και τον δείνα;…διότι ο Θεός εν ημέρα κρίσεως θα σου πει «πρόσταξα» και εσύ έπρεπε να υπακούσεις, όχι να μου προβάλλεις τον ένα ή τον άλλο, και τις παραβιάσεις των άλλων να περιεργάζεσαι…ακόμα και αν είναι μυριάκις μεγάλος και θαυμαστός ο παραβαίνων». Νομίζω ότι ο παραλληλισμός είναι άψογος και κατανοητός. Με άλλα λόγια, κανένας δεν έχει το δικαίωμα να επικαλείται παραβιάσεις άλλων, ακόμη και Αγίων (έστω και των μεγαλύτερων). Οι Οικουμενιστές, που είναι πειθήνια όργανα του διαβόλου, κάνουν όμως το αντίθετο, ήτοι επικαλούνται παραβιάσεις Αγίων για να δικαιολογήσουν τα αιρετικά ατοπήματα τους.
Δεν ξέρω πως θα έπρεπε να χαρακτηρισθεί κάποιος ο οποίος μετά τα παραπάνω επιχειρήματα εμμένει στην κακοδοξία των αιρετικών (καλύτερα λέγε παναιρετικών) Οικουμενιστών. Εμείς πάντως έχουμε χρέος για το τέλος να προσθέσουμε και το τρίτο υποσχόμενο και καινοτόμο κερασάκι, το όποιο προέρχεται από τον αγαπημένο σύγχρονο Άγιο, σφοδρό πολέμιο της παναίρεσης του Οικουμενισμού π. Επιφάνιο Θεοδωρόπουλο (τον εφιάλτη των Οικουμενιστών). Θα παραθέσουμε λίγες φράσεις από μία επιστολή του, της οποίας η υπόθεση έχει ως εξής: Ο Γέροντας ήταν σφοδρός πολέμιος του μεταθετού των Επισκόπων (άλλη πληγή αυτή), και κάποιος, για να δικαιολογήσει την παραβίαση αυτή των Επισκόπων, μνημόνευσε την μετάθεση ενός Αγίου και είπε: «Ιδού, τι φωνάζεις;» Και φυσικά εισέπραξε την κατάλληλη απάντηση από τον σοφότατο Γέροντα και ο παραλληλισμός με το θέμα μας είναι και εδώ άψογος. Παραθέτουμε περίπου τα όσα έγραψε, χωρίς βέβαια να αλλοιώνουμε το νόημα: «Ο θείος Πατήρ Γρηγόριος ο Ναζιανζηνός λέγει που ότι, «αν μεμφθής τινα επί τινι παραβάσει, εκουσίως και εσκεμμένως γινομένην, θα σπεύση ούτος να εύρη παραδείγματα άλλων, ινα δικαιολογήση τον ίδιον εκτροχιασμόν. Εαν π.χ. ειπής εις τινά ότι δεν πρέπει, αγένειος ακόμη ων, να αναλαμβάνη έργον διδασκάλου της Εκκλησίας, εφ’ όσον και αυτός ο Κύριος τριακονταετής εβαπτίσθη και ήρξατο διδάσκειν, αυτός θα σε παραπέμψη εις τον Δανιήλ, όστις εν νεαρά ηλικία εγένετο κριτής, και εις άλλους!…Ου νόμος Εκκλησίας το σπάνιον» (Λόγος ΛΖ”, Ε.Π. Migne 36, 352)….Ποίαν σημασίαν έχει αν εγένοντο εν τη ιστορία της Εκκλησίας ολίγαι ή πολλαί παραβάσεις τούτου ή εκείνου του Κανόνος; Η παράβασις θα επικρατήση ή ο Νόμος; Αλλά, συμβαίνει να υπάρχωσι, μεταξύ των κατα καιρούς παραβάντων τους κατά του μεταθετού Κανόνας (σε εμάς, τους κανόνας κατα των συμπροσευχών με τους αιρετικούς), και πρόσωπα σεβαστά, αξιόλογα, ενάρετα; Και τι σημαίνει τούτο; «Ουδείς καθαρός από ρύπου καν μία ημέρα η ζωή αυτού επί της γης». Και οι αγιώτατοι των ανθρώπων απόκεινται εις παραβάσεις και ολισθήματα. Τι πρέπει ημείς να μιμώμεθα; Τας παραβάσεις και τα ολισθήματα ή τας αρετάς αυτών; Αι αρεταί είναι προς μίμησιν, τα σφάλματα είναι προς αποφυγήν. Ο Άγιος Επιφάνιος, ο Επίσκοπος Κύπρου, ετέλεσεν εν Κωνσταντινούπολει, κατά προφανή παράβασιν των ιερών Κανόνων, χειροτονία άνευ αδείας οικείου Επισκόπου (Ιωάννου του Χρυσοστόμου)…Θα έπρεπε δια τούτο να καταργήσωμεν τους συναφείς Κανόνας και να νομοθετήσωμεν ότι έκαστος Επίσκοπος δύναται ελευθέρως να χειροτονή εις οιανδήποτε ξένην παροικίαν;…Η Αγία Θεοδώρα ου μόνον εφόρεσε ανδρικά ενδύματα, αλλά και εγκατεβίωσεν εν ανδρικώ Μοναστηρίω…Θα έπρεπε δια τούτο να καταργήσωμεν τους συναφείς Κανόνες;…Ο Άγιος Ιωάννης ο Ελεήμων έδειρε μοναχό, κατά παράβασιν των ιερών Κανόνων. Θα έπρεπε δια τούτο να καταργήσωμεν τους τύπτειν απαγορεύοντας Κανόνας και να νομοθετήσωμεν όπως οι Κληρικοί χρώνται ακωλύτως ράβδο προς σωφρονισμόν των απειθούντων;…Τι και αν μεταξύ των παραβατών υπήρξαν ενδεχομένως και πρόσωπα ενάρετα; Αι αρεταί αυτών, επαναλαμβάνομεν, είναι παράδειγμα προς μίμησιν• αι τυχόν παραβάσεις και τα σφάλματα αυτών είναι παράδειγμα προς αποφυγήν. Ακούσωμεν του μεγάλου Πατρός ημών Βασιλείου βοώντος: «Ει και είπεν ο Άγιος Διονύσιος της Αλεξανδρείας ότι οι εκ Μοντανιστών επιστρέφοντες εις την Εκκλησία πρέπει να γίνωνται δεκτοί άνευ βαπτίσματος, αλλ’ όμως εις τούτο ηστόχησε. Και πάν άλλο ή πρέπει να ακολουθήσωμεν τω σφάλματι αυτού (Μ. Βασιλείου Κανών Α”)…». (Άρθρα, Μελέται, Επιστολαί, εκδ. β”, σελ. 137, «ΟΥ ΦΥΛΑΚΤΕΟΝ ΤΗΝ ΜΙΜΗΣΗΝ ΤΟΥ ΣΦΑΛΜΑΤΟΣ»). Νομίζω τα σχόλια περιττεύουν.
Και όμως, παρά τα παραπάνω που είπαμε, οι Οικουμενιστές εμμένουν, επιμένουν και διατείνονται πως έχουν δίκαιο!!! Αυτοί, ωστόσο, δεν είναι Ορθόδοξοι, αυτοί είναι (σκληρόν ειπείν, πλην όμως και αναγκαίον) ΑΙ-ΡΕ-ΤΙ-ΚΟΙ!!
«Ο εν Χριστό αδελφό σας»
ΤΟ ΕΙΔΑΜΕ ΣΤΟ:
πηγή: http://www.pentapostagma.gr/2016/06/%cf%80%ce%b5%cf%81%ce%af-%cf%84%ce%b7%cf%82-%cf%83%cf%84%ce%ac%cf%83%ce%b7%cf%82-%cf%84%ce%bf%cf%85-%ce%b1%ce%b3%ce%af%ce%bf%cf%85-%ce%bc%ce%ac%cf%81%ce%ba%ce%bf%cf%85-%cf%84%ce%bf%cf%85-%ce%b5%cf%85.html#ixzz4QvDhKgGs