του
Νεκτάριου Δαπέργολα
Διδάκτορος Ιστορίας
«Εμείς θα κάνουμε κανονικά τις
Λειτουργίες και ας έρθουν να μας συλλάβουν». Ακριβώς έτσι. Και ήταν
αναμενόμενο. Γιατί μετά την προ ημερών λαμπρή εκείνη ανακοίνωση του μητροπολίτη
Μόρφου Νεόφυτου για τους ναούς της δικής του εκκλησιαστικής περιφέρειας, αν από
κάποιον ιεράρχη της Ελλαδικής Εκκλησίας περίμενα να ακολουθήσει την ίδια στάση
και να αρθεί στο ύψος των πρωτοφανών περιστάσεων, ήταν κυρίως αυτός.
Δεν είναι ορμητικός, ούτε θορυβώδης. Είναι ένας γλυκός και ταπεινός παππούλης ηπίων τόνων (που είχα και τη μεγάλη τιμή να τον επισκεφτώ κάποτε στο μικρό γραφειάκι του στα Κύθηρα και να μιλήσω για αρκετή ώρα μαζί του). Τόσο γλυκός και ήπιος, που τον κάνεις άνθρωπο κυρίως της προσευχής, όχι των πολύ δυναμικών παρεμβάσεων.
Όμως είναι ο πιο σεπτός, ο πιο παραδοσιακός, ίσως ο πιο ορθόδοξος όλων. Ορθόδοξος όχι στις θεωρίες, ούτε στα…ψιθυριστά, αλλά δια πολλών τεκμηρίων: ως ο μόνος επίσκοπος που αντιδρά εδώ και χρόνια στον επελαύνοντα Οικουμενισμό, ο μόνος που κράτησε ξεκάθαρη (και όχι επαμφοτερίζουσα) θέση στο θέμα της αναγνώρισης της Ουκρανικής ψευδοεκκλησίας, ίσως και ο μόνος που διαμαρτύρεται με συνεχείς παρεμβάσεις προς την Ιερά Σύνοδο και για τη βλασφημία των κλειστών ναών. Ο μόνος - την ώρα που κάποιοι άλλοι διαπρύσιοι κήρυκες εσιώπησαν, οι πάλαι ποτέ…λέοντες εσίγησαν και «οι δεινοί συζητηταί εμωράνθησαν». Σε πλήρη εναρμόνιση λοιπόν με όλη αυτή
την έως τώρα παρουσία του πολιού μητροπολίτη Κυθήρων Σεραφείμ και οι προ ολίγων
ημερών δηλώσεις του σε μεγάλο τηλεοπτικό κανάλι. «Δεν μπορεί κανείς να ανακόψει
τη Θεία Λατρεία. Είναι πολύ φοβερό για εμάς. Είναι εντελώς απαράδεκτο. Εμείς θα
κάνουμε κανονικά τις Λειτουργίες και ας έρθουν να μας συλλάβουν. Είμεθα
αγανακτισμένοι». Και θεωρώ δεδομένο ότι για τον άνθρωπο αυτό τα λόγια δεν θα
μείνουν μόνο λόγια.
Ίσως τώρα βέβαια κάποιοι αναρωτηθούν αν
αρκούν αυτά, βλέποντας και την ευρύτερη εικόνα που δείχνει εδώ και καιρό η
διοικούσα Εκκλησία. Και η απάντηση είναι ότι πιθανότατα όχι. Κάποιοι ίσως να
ρωτήσουν επίσης τι ισχύ μπορεί να έχει η μεμονωμένη παρέμβαση ενός μητροπολίτη
μίας απομακρυσμένης και πληθυσμιακά ασήμαντης μητρόπολης, όπως το μικρό νησί
των Κυθήρων. Κάποιοι ίσως πουν ακόμη ότι και φυλακή αν πάει ο γέροντας, τι θα
βγει; Σταγόνα δεν δείχνει στον ωκεανό και φωνή βοώντος εν τη ερήμω;
Τα παραπάνω ερωτήματα δεν μπορούν φυσικά
να αγνοηθούν. Δεκτά όλα αυτά και κατανοητά. Όμως από την άλλη, είναι μία αρχή.
Και το παράδειγμα αυτού του σεπτού μητροπολίτη (που είμαστε σε θέση να
γνωρίζουμε πως αρκετοί τον υπολήπτονται μέσα στην Ιερά Σύνοδο, ασχέτως αν δεν
τολμούν να συνταχθούν ανοιχτά μαζί του σε όσα θαρραλέα κατά καιρούς λέει και
πράττει) ίσως να ξυπνήσει και κάποιους ακόμη, ίσως γίνει θρυαλλίδα και
εφαλτήριο.
Αλλά ακόμη και μεμονωμένη περίπτωση αν
μείνει, φαινομενικά περιθωριακή και ασήμαντη, τέτοια πράγματα αλλιώς μετράνε
στα ανθρώπινα μάτια κι αλλιώς στα μάτια του Θεού. Ειδικά σε μία εποχή που με
τόση αγωνία αναζητούνται πραγματικοί υπερασπιστές της πίστης, που με τόση
λαχτάρα ψάχνουμε να βρούμε έστω και ένα σύγχρονο Μάξιμο Ομολογητή ή Μάρκο
Ευγενικό. Κάθε αντίσταση, κάθε μαρτυρία, κάθε ομολογία εγγράφει πνευματικές
παρακαταθήκες, αποταμιεύει θησαυρούς εν ουρανοίς, φέρνει πνευματικούς μισθούς,
ποτίζει το μισοξεραμένο δέντρο της ορθόδοξης πατρίδας.
Λίγο άλας που να μην έχει μωρανθεί δεν
ψάχνουμε; Λίγους κόκκους έστω μονάχα. Και λίγη μόνο ζύμη. Αυτή που κάποια
στιγμή ίσως να ξαναζυμώσει όλο το φύραμα…