Γράφει ο ΑΝΔΡΕΑΔΑΚΗΣ ΝΙΚΌΛΑΟΣ.
Νεκρά τα σύμβολα....
Χωρίς κατεύθυνση οι άνθρωποι...
Θλιμμένες οι Ψυχές.....
Χωρίς προοπτική ο αγώνας...
Χωρίς έπαθλο...
Χωρίς στεφάνι η ΘΥΣΙΑ...
Οι Άμβωνες βουβοί....Αυτοί που πρέπει να μιλήσουν δεν μιλάνε, λες κι έχουν ΟΛΟΙ την αρρώστια της Σιωπής...
Τα χείλη αμφίβολα ψιθυρίζουν κάτι προσευχές...
Όλοι φοβισμένοι, ασπόνδυλοι, υποτακτικοί, ραγιάδες, έτοιμοι να θυσιάσουν την ελευθερία τους, για λίγη ασφάλεια....
Την ασφάλεια της ψεύτικης ζωής, την ανταλλάσσουμε με την ΑΛΗΘΙΝΗ ΖΩΗ....
Την ανταλλάσσουμε με την ΑΓΑΠΗ ΤΟΥ....
Την ανταλλάσσουμε με την ΘΥΣΙΑ ΤΟΥ...
Την ανταλλάσσουμε με το ΑΙΜΑ ΤΟΥ...
Την ανταλλάσσουμε με την ΑΓΚΑΛΙΑ ΤΟΥ....
Την ανταλλάσσουμε με την ΓΛΥΚΙΆ ΤΟΥ ΜΟΡΦΗ....
Την ανταλλάσσουμε με την ΑΙΩΝΙΌΤΗΤΑ....
Για λίγες ημέρες, μήνες, χρόνια παραμονής μας εδώ στις σκιές, ξεπουλάμε ΖΩΗ ΑΛΗΘΙΝΗ...
Τώρα άλλαξαν οι εποχές και το μυαλό μας, έχει ανάγκη αναβάθμισης....
Έτσι ώστε να είμαστε ελεύθεροι να υπακούμε...
Έτσι ώστε να πιστεύουμε τα είδωλα του κόσμου τούτου....
Το μυαλό μου μάτωσε...
Δεν μπορεί να διαχειριστεί πια τόση ανοχή...
Η ανοχή είναι συνενοχή...
Η καρδιά μου ράγισε να βλέπει αυτούς που ΠΡΕΠΕΙ να μιλήσουν, φυλακισμένους σε αόρατο κλουβί...
Η ψυχή μου θέλει να ελευθερωθεί, να πετάξει, να πάει ΚΟΝΤΑ ΤΟΥ...
Κουράστηκε πια να βλέπει τις σκιές στον τοίχο της σπηλιάς...
Θέλει να δραπετεύσει έξω στο ΦΩΣ!!!!
Με οποιοδήποτε κόστος....
ΚΑΛΗ ΛΕΥΤΕΡΙΆ!
ΚΑΛΟΝ ΠΑΡΆΔΕΙΣΟ!!!
ΑΝΔΡΕΑΔΑΚΗΣ ΝΙΚΌΛΑΟΣ.