Σήμερα το πρωί νωρίς, πριν χαράξει, σε είδα που βγήκες επάνω στον βράχο της Ακρόπολης.
Έριξες την διαπεραστική ματιά σου ολόγυρα, ψάχνοντας να βρεις τα παιδιά σου ένα προς ένα...
Για σένα δεν υπάρχει χρόνος, σαν σε ταινία περνούν μπρος από τα αετίσια μάτια σου όλα τα παιδιά σου, όλες οι γενιές....
Έτσι όπως σε βλέπω σε καμαρώνω...Με πιάνει ΔΕΟΣ όταν σε κοιτώ έτσι ψηλή, επιβλητική, τα σγουρά μαλλιά σου, σαν φουρτουνιασμένες θάλασσες που κρύβουν μέσα τους τέρατα μυθικά επάνω στους ώμους σου.
Φεγγαροστηθάτη, με πρόσωπο που λάμπει σαν τον ήλιο που βγήκε χαρούμενος μετά από βαρυχειμωνιά.....
Η ματιά σου διαπεραστική. Σε όποιον την ρίξεις τον καθηλώνεις, τον διαπερνάς και διαβάζεις τα εσώψυχά του...
Κανείς δεν μπορεί να σου κρυφτεί.....
Εσύ ξέρεις τι λέει η καρδιά του, άσχετα από το τι λέει το στόμα του...
Κοιτάς τριγύρω τις γενιές σου και χαμογελάς...
Βλέπεις τον ΣΩΚΡΑΤΗ, τον ΠΛΑΤΩΝΑ, τον ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗ, τον Μέγα Αλέξανδρο και χαμογελάς ....
Βλέπεις τον Λεωνίδα με τους 300 και αισθάνεσαι ικανοποίηση..
Βλέπεις τους Ρωμιούς με τον Μέγα Κωνσταντίνο και κάνεις τον Σταύρο σου....
Βλέπεις τους Ήρωες του 21, θεριά ανήμερα, άντρες μέχρι εκεί πάνω, αποφασισμένοι να σε ΕΛΕΥΘΕΡΩΣΟΥΝ, αποφασισμένοι να ΠΕΘΑΝΟΥΝ, και γαληνεύεις....
Έτσι ήταν ο Έλληνας μέχρι το σήμερα βλέπεις....
Σε βλέπω που κοιτάς στο σήμερα και σκοτείνιασε η ματιά σου...Βουρκώσανε τα μάτια σου, γέμισαν με δάκρυα σαν λογαριάζεις το σήμερα. Τα δάκρυα αυτά είναι λες και βγήκαν κατευθείαν από την καρδιά σου....
Βλέπεις τις Εκκλησίες σου κλειστές, τους Έλληνες τρομαγμένους, όλα μυρίζουν θάνατό κι απελπισία....
Χωρίς Αξιοπρέπεια, χωρίς Παρέλαση, χωρίς μνήμες, χωρίς προοπτική για ανάκαμψη....
Μοιάζουν όλα καμένα ερείπια...
Κι όμως ΜΑΝΑ μου γλυκιά, κάτω από την στάχτη, υπάρχει ακόμη η ΣΠΙΘΑ....
Αυτή η σπίθα που αψηφά τους κανόνες τις λογικής και είναι ικανή να βάλει φωτιά στην Ψυχή του Έθνους και να γίνει το Θαύμα!
Αν υπάρχει ακόμη το Ελληνικό Έθνος, δεν το χρωστάει στην λογική, μα το χρωστά στο Θαύμα...
Το Θαύμα κρύβεται σε κάθε καρδιά ανυπότακτη, κάθε καρδιά ανύπνωτη, κάθε καρδιά που ζητάει το αδύνατο και είναι σίγουρη πως θα το φτάσει...
Κάθε καρδιά που πιστεύει στην ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ και την ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ του ανθρώπου....
Κάθε καρδιά που γνωρίζει ότι θέλει πολύ ιδρώτα κι αίμα για να κερδίσει ο άνθρωπος το δίκιο του...
Κάθε καρδιά που πιστεύει στο αληθινά Θεϊκό, που στην δυσκολία κρατάει με τα δόντια την ψυχή της και παλεύει με όλους τους δαίμονες για να περάσει απέναντι, στο ΑΛΗΘΙΝΌ στο ΥΠΕΡΛΟΓΟ....
Πάλι οι μορφωμένοι, οι ολιγόπιστοι, μας δίνουν συμβουλές για το καλό μας θεωρώντας ότι έχει η σπίθα σβήσει, ότι η σπίθα δεν έχει την δύναμή να νικήσει το σκοτάδι...
Κι όμως έχουν για ακόμη μια φορά πέσει έξω....
Όσο υπάρχει ο πολύτεκνος ορθόδοξος Ιερέας που κάνει ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΊΑ μέσα στην απαγόρευση νικιέται το σκοτάδι...
Όσο υπάρχει ο πολύτεκνος πιλότος που θα πετάξει σήμερα για να τιμήσει το Έθνος του και μπαίνει στην φωτιά με Χαρά και ταπείνωση νικιέται το σκοτάδι.....
Όσο υπάρχει ο δάσκαλος που κάνει μάθημα στα παιδιά από τα συναξάρια των Αγίων νικιέται το σκοτάδι....
Όσο υπάρχουν Εκκλησίες μέσα σε τόσες απαγορεύσεις που είναι σαν μελίσσια από Αγίους, Αγγέλους και ανθρώπους, νικιέται το σκοτάδι....
Όσο υπάρχει αυτή η ράτσα, κυλάνε μέσα στις φλέβες μας, στην ζεστασιά του αιμάτου μας, οι πρόγονοί μας, που βγαίνουν από τον ύπνο τους και μας δίνουν το σύνθημα για καινούργια αρχή, για καινούργιους αγώνες, για νέες θυσίες...
Σε αγαπάω ΜΑΝΑ μου, ΕΛΛΑΔΑ μου.
Σε λογαριάζω ζωντανή, ζεστή, όμορφη, καμωμένη από χιλιάδες γιαγιάδες και παππούδες που βγαίνουν από τα μνήματα όταν χρειαστεί, υψώνουν πάλι την σημαία της Θυσίας στο όνομά του ΤΡΙΑΔΙΚΟΥ ΘΕΟΥ και μας δείχνουν τον δρόμο για να ξαναφτιάξουμε το ΘΑΥΜΑ .
Κι έτσι θα ξαναμυρίσει το απόγευμα πριν την ΑΝΑΣΤΑΣΗ αγιόκλημα, βασιλικό και λεμονανθούς....
ΑΝΔΡΕΑΔΑΚΗΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ
ΑπάντησηΠροώθηση |
